Se, hazard'e, vi hav'as map'o'n de Oz ĉe'man'e, vi trov'os ke la grand'a Nonesta Ocean'o lav'as la lim'o'j'n de la Regn'o Rinkitinko, inter kiu'j kaj la Land'o Oz situ'as stri'o de la land'o de la Reĝ'o de la Knomoj kaj la Sabl'a Dezert'o. La Regn'o Rinkitinko ne est'as tre grand'a kaj situ'as proksim'e al la ocean'o, kaj ĉiu'j dom'o'j kaj la palac'o de la Reĝ'o est'is konstru'it'a'j apud la bord'o. La civit'an'o'j loĝ'as grand'part'e sur la akv'o, boat'ant'e kaj fiŝ'kapt'ant'e, kaj la riĉ'o'j de Rinkitinko akir'iĝ'as per komerc'ad'o laŭ'long'e de la bord'o kaj kun la insul'o'j plej proksim'a'j.

Kvar tag'o'j'n da vetur'ad'o per boat'o nord'e de Rinkitinko est'as la Insul'o Pingario, kaj kiam komenc'iĝ'as ni'a rakont'o ĉi tie mi dev'as inform'i vi'n iom'et'e pri tiu insul'o. Ĉe la nord'a ekstrem'o de Pingario, kie ĝi est'as plej larĝ'a, la ter'o est'as du kilo'metr'o'j'n de unu bord'o al la ali'a, sed ĉe la sud'a ekstrem'o ĝi est'as apenaŭ du'on'a'n kilo'metr'o'n larĝ'a; sekv'e, kvankam Pingario long'as ses kaj du'on'a'n kilo'metr'o'j'n de la nord'o ĝis la sud'o, oni ne pov'as dir'i ke ĝi est'as tre grand'a insul'o.

Ĝi est'as ver'e bel'a, tamen, kaj al la okul'o'j de la mev'o'j kiu'j proksim'iĝ'as al ĝi super la mar'o ĝi sen'dub'e simil'as grand'eg'a'n verd'a'n kojn'o'n kuŝ'ant'a'n sur la akv'o, ĉar ĝi'a'j herb'o kaj arb'o'j don'as al ĝi la kolor'o'n de smerald'o.

La herb'o ating'is la rand'o'n de la dekliv'a'j bord'o'j; la bel'a'j arb'o'j okup'is la tut'a'n centr'a'n part'o'n de Pingario, far'ant'e sen'inter'romp'a'n arb'ar'et'o'n kie la branĉ'o'j renkont'iĝ'is super'kap'e kaj est'is ĝust'e sufiĉ'a spac'o sub ili por la komfort'a'j dom'o'j de la loĝ'ant'o'j.

Tiu'j dom'o'j trov'iĝ'is dis'e ĉie en la insul'o, tiel ke mank'is urb'o aŭ urb'eg'o, krom se oni nom'us la tut'a'n insul'o'n urb'o. La baldaken'o de foli'o'j, alt'e super'kap'e, far'is protekt'il'o'n kontraŭ la sun'o kaj la pluv'o, kaj la loĝ'ant'o'j en la arb'ar'et'o ĉiu'j pov'is rigard'i preter la rekt'a'j'n arb'o'trunk'o'j'n kaj trans la herb'o'kovr'it'a'j'n dekliv'o'j'n al la purpur'a akv'o de la Nonesta Ocean'o.

Ĉe la larĝ'a ekstrem'o de la insul'o, nord'e, star'is la reĝ'a palac'o de Reĝ'o Kitikuto, la estr'o kaj reg'ant'o de Pingario. Ĝi est'is bel'a palac'o, konstru'it'a tut'e el neĝ'blank'a marmor'o kaj sur ĝi'a kap'o est'is kupol'o'j el polur'it'a or'o, ĉar la Reĝ'o est'is ekstrem'e riĉ'a. Tut'e laŭ'long'e de la bord'o de Pingario trov'iĝ'is la plej grand'a'j kaj plej alt'kvalit'a'j perl'o'j en la tut'a mond'o.

Tiu'j perl'o'j kresk'is en la ŝel'o'j de grand'a'j ostr'o'j, kaj la hom'o'j rast'is la ostr'o'j'n el ili'a'j akv'a'j bed'o'j, el'serĉ'is la lakt'ec'a'j'n perl'o'j'n kaj port'is ili'n laŭ'regul'e al si'a Reĝ'o. Tial, unu'foj'e en ĉiu jar'o, li'a Moŝt'o pov'is send'i ses el si'a'j boat'o'j, kun ses'dek rem'ant'o'j kaj mult'a'j sak'o'j da valor'a'j perl'o'j, al la Regn'o Rinkitinko, kie situ'is urb'o nom'at'a Gilgado, en kiu la palac'o de Reĝ'o Rinkitinko star'is sur rok'o'plen'a promontor'o kaj ag'is, per si'a'j alt'a'j tur'o'j, kiel lum'tur'o por gvid'i vel'ist'o'j'n al la haven'o. En Gilgado la perl'o'j'n el Pingario aĉet'is la kas'ist'o de la Reĝ'o, kaj la boat'o'j re'ir'is al la insul'o port'ant'e riĉ'a'j'n var'o'j'n kaj tiu'j'n nutr'aĵ'proviz'o'j'n kiu'j'n bezon'is la popol'o kaj la reĝ'a famili'o de Pingario.

La hom'o'j de Pingario neniam vizit'is ali'a'n land'o'n ol Rinkitinkon, kaj tial mal'mult'a'j ali'a'j land'o'j sci'is ke ekzist'as tiu insul'o. Sud'okcident'e est'is insul'o nom'at'a la Insul'o Frikso, kie la loĝ'ant'o'j ne ŝat'as perl'o'j'n. Kaj tre nord'e de Pingario—ses tag'o'j'n da vetur'ad'o per boat'o, laŭ'dir'e—est'is ĝemel'a'j insul'o'j nom'at'a'j Regoso kaj Koregoso, loĝ'at'a'j de feroc'a kaj milit'em'a popol'o.

Mult'a'j'n jar'o'j'n antaŭ la efektiv'a komenc'o de ĉi tiu rakont'o, dek grand'a'j boat'o'j da tiu'j feroc'a'j milit'ist'o'j el Regoso kaj Koregoso vizit'is Pingarion, subit'e al'ter'iĝ'ant'e ĉe la nord'a ekstrem'o de la insul'o. Tie ili komenc'is pri'rab'i kaj konker'i, laŭ si'a kutim'o, sed la popol'o de Pingario, kvankam nek tiel grand'a nek tiel fort'a kiel la mal'amik'o'j, sukces'is venk'i ili'n kaj pel'i ili'n ĉiu'j'n re'e'n al la mar'o, kie grand'a ŝtorm'o traf'is la invad'int'o'j'n el Regoso kaj Koregoso kaj detru'is ili'n kaj ili'a'j'n boat'o'j'n, tiel ke eĉ ne unu milit'ist'o re'ven'is al si'a propr'a land'o.

Tiu venk'iĝ'o de la mal'amik'o'j ŝajn'is eĉ pli mir'ind'a ĉar la perl'o'serĉ'ist'o'j de Pingario est'is mild'a'j kaj pac'em'a'j person'o'j kaj mal'oft'e kverel'is eĉ inter si mem.

Ili'a'j sol'a'j arm'il'o'j est'is ili'a'j ostr'o'rast'il'o'j; tamen rest'as fakt'o ke ili pel'is si'a'j'n feroc'a'j'n mal'amik'o'j'n el Regoso kaj Koregoso for de si'a'j bord'o'j.

Reĝ'o Kitikuto est'is nur knab'o kiam tiu rimark'ind'a batal'o okaz'is, kaj nun li'a har'ar'o est'is griz'a; sed li bon'e memor'is tiu'n tag'o'n kaj, dum la sekv'a'j jar'o'j, li'a sol'a konstant'a tim'o est'is pri nov'a invad'o far'e de la mal'amik'o'j. Li tim'is ke ili send'os pli grand'a'n arme'o'n al li'a land'o, kaj por konker'i kaj por venĝ'i, kaj tiu'okaz'e li pov'us mal'mult'e esper'i sukces'e kontraŭ'batal'i ili'n.

Tiu mal'kviet'o flank'e de Reĝ'o Kitikuto instig'is li'n zorg'e atent'i por trov'i ne'kon'at'a'j'n boat'o'j'n, kaj unu el li'a'j serv'ist'o'j patrol'is la mar'bord'o'n konstant'e, sed li est'is tro saĝ'a por las'i tim'o'n mal'feliĉ'ig'i li'n aŭ li'a'j'n reg'at'o'j'n. Li est'is bon'a Reĝ'o kaj loĝ'is tre kontent'e en si'a bel'a palac'o, kun si'a bel'a Reĝ'in'o Gari'o kaj ili'a sol'a infan'o, Princ'o Ing'o.

La riĉ'o'j de Pingario kresk'is jar'o'n post jar'o; kaj ankaŭ la feliĉ'ec'o de la popol'o kresk'is. Ebl'e est'is neni'u lok'o, ekster la Land'o Oz, kie kontent'o kaj pac'o manifest'iĝ'is pli ol sur tiu bel'a insul'o, kaŝ'it'a en la sin'o de la Nonesta Ocean'o. Se tiu'j kondiĉ'o'j rest'us ne'ĝen'it'e, ne neces'us parol'i pri Pingario en ĉi tiu rakont'o.

Princ'o Ing'o, la hered'ont'o de ĉiu'j riĉ'o'j kaj la reĝ'posten'o de Pingario, kresk'is ĉirkaŭ'at'e de ĉia luks'o; sed li est'is matur'spirit'a et'ul'o, kvankam iom tro solen'a kaj pens'em'a, kaj li neniam pov'is toler'i est'i pigr'a dum eĉ minut'o. Li sci'is kie situ'as la plej bon'a'j ostr'o'j kaŝ'it'e laŭ'long'e de la bord'o kaj est'is tiel sukces'a ostr'o'trov'ist'o kiel ĉiu ali'a vir'o de la insul'o, kvankam li est'is tiel ne'fort'a kaj mal'grand'a. Li hav'is propr'a'n boat'et'o'n kaj rast'il'o'n por el'tren'i la ostr'o'j'n kaj li est'is ver'e tre fier'a kiam li pov'is port'i grand'a'n blank'a'n perl'o'n al si'a patr'o.

Ne est'is lern'ej'o sur la insul'o, ĉar la popol'o de Pingario est'is tre for de la civiliz'it'ec'o kiu don'as al ni'a'j modern'a'j infan'o'j avantaĝ'o'j'n kia'j lern'ej'o'j kaj kler'a'j profesor'o'j, sed la Reĝ'o posed'is plur'a'j'n manuskript'a'j'n libr'o'j'n, kies paĝ'o'j konsist'is el ŝaf'pel'o.

Ĉar li est'is inteligent'ul'o, li pov'is instru'i al si'a fil'o iom da leg'ad'o, skrib'ad'o, kaj aritmetik'o.

Stud'ant'e si'a'j'n lecion'o'j'n Princ'o Ing'o kutim'is ir'i en la arb'ar'et'o'n proksim'a'n al la palac'o de si'a patr'o kaj ramp'i en la branĉ'o'j'n de alt'a arb'o, kie li iam konstru'is platform'o'n kun komfort'a seĝ'o sur'sid'ebl'a, kaj ĉio'n kaŝ'is la baldaken'o de foli'o'j. Tie, kie neni'u ĝen'is li'n, li stud'ad'is la ŝaf'pel'o'n sur kiu est'is skrib'it'a'j la kurioz'a'j sign'o'j de la Pingaria lingv'o.

Reĝ'o Kitikuto mult'e fier'is pri si'a mal'grand'a fil'o, tut'e prav'e, kaj li baldaŭ alt'e estim'is la juĝ'kapabl'o'n de Ing'o kaj opini'is li'n ind'a est'i fid'at'a pri mult'a'j ŝtat'afer'o'j. Li instru'is al la knab'o la bezon'o'j'n de la popol'o kaj kiel just'e reg'i ĝi'n, ĉar li sci'is ke iu'n tag'o'n Ing'o est'os Reĝ'o anstataŭ li. Unu tag'o'n li vok'is si'a'n fil'o'n al si'a flank'o kaj dir'is al li: “Ni'a insul'o nun ŝajn'as sufiĉ'e pac'a, Ing'o, kaj ni est'as feliĉ'a'j kaj prosper'a'j, sed mi ne pov'as forges'i tiu'j'n terur'a'j'n hom'o'j'n el Regoso kaj Koregoso. Mi'a konstant'a tim'o est'as ke ili send'os amas'o'n da boat'o'j por serĉ'i si'a'j'n sam'ras'an'o'j'n kiu'j'n ni venk'is antaŭ mult'a'j jar'o'j kaj kiu'j'n la mar'o post'e detru'is. Se la milit'ist'o'j ven'os mult'nombr'e ni ebl'e ne pov'os kontraŭ'batal'i ili'n, ĉar mi'a popol'o est'as ja mal'mult'e trejn'it'a batal'i; ili cert'e kaŭz'us al ni mult'a'j'n vund'o'j'n kaj sufer'ad'o'n.”

“Ĉu do ni est'as mal'pli fort'a'j ol dum la temp'o de mi'a av'o?” demand'is Princ'o Ing'o.

“Tio ne,” dir'is li. “Por ke vi plen'e kompren'u tiu'n mir'ind'a'n batal'o'n, mi dev'os konfid'i al vi grand'a'n sekret'o'n. Mi posed'as tri Magi'a'j'n Talisman'o'j'n, kiu'j'n mi de ĉiam gard'as zorg'eg'e, kaŝ'ant'e de ĉiu'j hom'o'j la fakt'o'n ke ili ekzist'as. Sed, por ke kiam mi mort'os la sekret'o ne perd'iĝ'u, mi decid'is inform'i vi'n kio est'as tiu'j talisman'o'j kaj kie ili est'as kaŝ'it'a'j. Ven'u kun mi, mi'a fil'o.”

Li gvid'is li'n tra la ĉambr'o'j de la palac'o ĝis ili ating'is la grand'a'n banked'hal'o'n. Tie, halt'int'e en la centr'o de la ĉambr'o, li klin'is si'n kaj tuŝ'is kaŝ'it'a'n risort'o'n en la kahel'kovr'it'a plank'o. Tuj unu el la kahel'o'j sub'e'n'ir'is kaj la Reĝ'o etend'is man'o'n en la kav'aĵ'o'n kaj el'tir'is silk'a'n sak'o'n.

Tiu'n sak'o li sekv'e mal'ferm'is, kaj montr'is al Ing'o ke ĝi en'hav'as tri grand'a'j'n perl'o'j'n, el kiu'j ĉiu est'as grand'a kiel marmor'a glob'et'o. Unu est'is blu'a kaj unu est'is delikat'e roz'kolor'a, sed la tri'a est'is pur'blank'a.

“Ĉi tiu'j tri perl'o'j,” dir'is la Reĝ'o, parol'ant'e per solen'a, impon'a voĉ'o, “est'as la plej mir'ind'a'j kiu'j'n iam kon'is la mond'o. Ili'n donac'is al unu el mi'a'j pra'patr'o'j la Reĝ'in'o de la Mar'vir'in'o'j, potenc'a fe'in'o kiu'n foj'e li bon'fortun'e sav'is de ŝi'a'j mal'amik'o'j. Dank'e pro tiu favor'o ŝi don'is al li ĉi tiu'j'n perl'o'j'n. Ĉiu el la tri'o posed'as mir'ig'a'n potenc'o'n, kaj kiu ajn posed'as ili'n rajt'as opini'i si'n tre bon'fortun'a. Ĉi tiu blu'kolor'a don'as al la port'ant'o fort'o'n tiel grand'a'n ke neni'a fort'o pov'as kontraŭ'i li'n. Tiu pal'ruĝ'e bril'ant'a protekt'as si'a'n posed'ant'o'n kontraŭ ĉiu'j minac'ant'a'j danĝer'o'j, ne'grav'e el kie ili ven'as. La tri'a perl'o—ĉi tiu pur'blank'a— kapabl'as parol'i, kaj ĝi'a'j vort'o'j est'as ĉiam saĝ'a'j kaj help'a'j.”

“Kio'n vi dir'as, mi'a patr'o!” kri'is la Princ'o, eg'e mir'ant'e; “ĉu vi dir'as al mi ke perl'o kapabl'as parol'i?

“Vi'a dub'o ŝuld'iĝ'as al vi'a mank'o de sci'o pri fe'pov'o'j,” respond'is la Reĝ'o serioz'e. “Aŭskult'u, mi'a fil'o, kaj vi sci'os ke mi parol'as la ver'o'n.”

Li ten'is la blank'a'n perl'o'n ĉe orel'o de Ing'o kaj la Princ'o aŭd'is voĉ'et'o'n klar'e dir'i: “Vi'a patr'o prav'as.

Neniam dub'u tio'n kio'n vi ne pov'as kompren'i, ĉar la mond'o est'as plen'a de mir'ind'aĵ'o'j.”

“Mi pet'as pardon'o'n de vi, kar'a patr'o,” dir'is la Princ'o, “ĉar klar'e mi aŭd'is la perl'o'n parol'i, kaj ĝi'a'j vort'o'j est'is plen'a'j de saĝ'ec'o.”

plu'dir'is la Reĝ'o. “Se mi est'us mal'riĉ'a ĉiu'ali'manier'e, ĉi tiu'j gem'o'j far'us mi'n pli riĉ'a ol ĉiu ali'a monark'o en la mond'o.”

“Mi kred'as tio'n,” respond'is Ing'o, rigard'ant'e la bel'a'j'n perl'o'j'n tre respekt'o'plen'e. “Sed dir'u al mi, mi'a patr'o, kial vi tim'as la milit'ist'o'j'n el Regoso kaj Koregoso kiam vi posed'as tia'j'n mir'ind'a'j'n pov'o'j'n?”

“La pov'o'j aparten'as al mi nur kiam mi port'as la perl'o'j'n sur mi,” respond'is Reĝ'o Kitikuto, “kaj mi ne kuraĝ'as konstant'e port'i ili'n ĉar mi tim'as ke ili perd'iĝ'us. Tial mi gard'as ili'n sekur'e kaŝ'it'a'j en ĉi tiu niĉ'o. La sol'a danĝer'o est'as ke ebl'e hazard'e mi'a'j gard'ist'o'j mal'sukces'os trov'i la al'ven'o'n de ni'a'j mal'amik'o'j kaj las'os la milit'ist'a'j'n invad'ant'o'j'n kapt'i mi'n antaŭ ol mi pov'os al'pren'i la perl'o'j'n. Tiu'okaz'e mi est'us tut'e ne kapabl'a rezist'i. Mi'a patr'o posed'is la magi'a'j'n perl'o'j'n dum la temp'o de la Grand'a Batal'o, pri kiu vi tre oft'e jam aŭd'is, kaj la pal'ruĝ'a perl'o protekt'is li'n kontraŭ damaĝ'o, dum la blu'a perl'o ebl'ig'is ke li kaj li'a popol'o for'pel'u la mal'amik'o'j'n. Oft'e mi suspekt'as ke la detru'ant'a'n ŝtorm'o'n kaŭz'is la fe'mar'vir'in'o'j, sed pri tio mi ne hav'as pruv'o'n.”

“Mi oft'e demand'is al mi kiel ni sukces'is venk'i en tiu batal'o,” koment'is Ing'o pens'em'e. “Sed la perl'o'j help'os ni'n se la milit'ist'o'j re'ven'os, ĉu ne?”

“Ili est'as sam'e potenc'a'j kiel ĝis nun,” deklar'is la Reĝ'o. “Efektiv'e, mi'a fil'o, mi mal'mult'e bezon'as tim'i mal'amik'o'n. Sed por ke kiam mi mort'os la sekret'o ne est'u kaŝ'it'a for'de la sekv'a Reĝ'o, mi nun don'as ĝi'n por ke vi gard'u ĝi'n. Memor'u ke ĉi tiu'j perl'o'j est'as la laŭ'rajt'a hered'aĵ'o de ĉiu'j Reĝ'o'j de Pingario. Se iam mi est'os for'pren'it'a dis'de vi, Ing'o, gard'u bon'e ĉi tiu'n trezor'o'n kaj ne forges'u ĝi'a'n kaŝ'ej'o'n.”

La Reĝ'o re'met'is la perl'o'j'n en la kaŝ'ej'o'n kaj la knab'o ir'is al si'a propr'a ĉambr'o por pri'pens'i la mir'ind'a'n sekret'o'n kiu'n li'a patr'o tiu'tag'e konfid'is al li ke li gard'u ĝi'n.

La Al'ven'o de Reĝ'o Rinkitinko

Kelk'a'j'n tag'o'j'n post'e, dum hel'a sun'o'plen'a maten'o kiam la vent'et'o blov'is mild'e kaj dolĉ'e de la ocean'o kaj la arb'o'j sku'is si'a'j'n foli'ŝarĝ'it'a'j'n branĉ'o'j'n, la Reĝ'a Gard'ist'o, kies task'o est'is patrol'i la bord'o'n, ven'is kur'ant'e al la Reĝ'o kun inform'o ke ne'kon'at'a boat'o proksim'iĝ'as al la insul'o.

Unu'e la Reĝ'o mult'e tim'is kaj ek'paŝ'is cel'e la kaŝ'it'a'j'n perl'o'j'n, sed la sekv'a'n moment'o'n li pens'is ke unu boat'o, eĉ se plen'a de mal'amik'o'j, ne pov'us damaĝ'i li'n, do li brid'is si'a'n tim'o'n kaj marŝ'is al la plaĝ'o por trov'i kiu'j est'as la fremd'ul'o'j. Mult'a'j el la vir'o'j de Pingario ankaŭ kun'ven'is tie, kaj Princ'o Ing'o sekv'is si'a'n patr'o'n. Ven'int'e al la bord'o de la akv'o, ili ĉiu'j star'is gap'ant'e fervor'e la al'ven'ant'a'n boat'o'n.

Ĝi est'is tre grand'a boat'o, ili vid'is, kaj kovr'it'a per baldaken'o el purpur'a silk'o, brod'it'a per or'o. Ĝi'n rem'is du'dek vir'o'j, po dek ĉiu'flank'e. Dum ĝi proksim'iĝ'is, Ing'o pov'is vid'i ke en la mal'antaŭ'o, sid'ant'e sur alt'a kusen'kovr'it'a ŝtat'seĝ'o, est'is mal'grand'a vir'o kiu est'is tiel eg'e dik'a ke li est'is preskaŭ egal'e larĝ'a kiel alt'a.

Tiu vir'o est'is vest'it'a per loz'a silk'a rob'o purpur'a kies fald'aĵ'o'j ating'is li'a'j'n pied'o'j'n, kaj sur li'a kap'o est'is ĉap'o el blank'a velur'o kurioz'e kudr'it'a per or'a'j faden'o'j kaj hav'ant'a cirkl'o'n da diamant'o'j kudr'it'a'j ĉirkaŭ la rand'o. Ĉe la kontraŭ'a ekstrem'o de la boat'o star'is kurioz'form'a kaĝ'o, kaj plur'a'j grand'a'j kest'o'j el santal'lign'o est'is stak'it'a'j apud la centr'o de la vetur'il'o.

Dum la boat'o proksim'iĝ'is al la bord'o la dik'a mal'grand'a vir'o sur'pied'iĝ'is kaj riverenc'is plur'foj'e laŭ la direkt'o de tiu'j kiu'j kun'ven'is salut'i li'n, kaj dum li riverenc'is li gest'is per si'a blank'a ĉap'o energi'e. Li'a vizaĝ'o est'is rond'a kiel pom'o kaj preskaŭ egal'e roz'kolor'a. Ĉes'int'e riverenc'ad'i li rid'et'is tiel dolĉ'e kaj feliĉ'e ke Ing'o opini'is ke nepr'e li est'as tre gaj'a person'o.

La pru'o de la boat'o sur'ter'iĝ'is sur la plaĝ'o, ek'ĉes'ig'ant'e si'a'n rapid'o'n tiel subit'e ke la vir'et'o est'is surpriz'it'a kaj preskaŭ fal'is kap'antaŭ'e en la mar'o'n.

Sed li sukces'is ek'pren'i la seĝ'o'n per unu man'o kaj la har'o'j'n de unu el si'a'j rem'ist'o'j per la ali'a, kaj tiel ekvilibr'ig'is si'n. Post tio, de'nov'e sving'ant'e si'a'n juvel'it'a'n ĉap'o'n ĉirkaŭ si'a'n kap'o'n, li kri'is per gaj'a voĉ'o: “Nu, fin'fin'e, jen mi al'ven'is!”

“Tio'n mi rimark'as,” respond'is Reĝ'o Kitikuto, riverenc'ant'e tre dign'e.

La dik'ul'o ĉirkaŭ'rigard'et'is ĉiu'j'n solen'a'j'n vizaĝ'o'j'n antaŭ li kaj ek'rid'is gaj'eg'e. Ebl'e mi dir'u ke li du'on'e rid'is kaj du'on'e gaj'kri'et'is, ĉar la son'o'j kiu'j'n li far'is est'is kurioz'a'j kaj komik'a'j kaj tent'is ĉiu'n aŭd'ant'o'n rid'i kun li.

“He, he—ho, ho, ho!” li muĝ'is. “Ne anticip'is mi'n, mi kompren'as. Kik-ik-ik-ik! Est'as komik'e—ver'e komik'e. Ne sci'is ke mi ven'as, ĉu? Hu, hu, hu, hu!

“Ĉit!” dir'is profund'a, muĝ'e grumbl'a voĉ'o. “Vi rid'ind'ig'as vi'n.”

Ĉiu'j rigard'is por vid'i el kie ven'is tiu voĉ'o, sed neni'u pov'is diven'i kiu son'ig'is la riproĉ'vort'o'j'n. La rem'ant'o'j de la boat'o est'is ĉiu'j solen'a'j kaj silent'a'j kaj cert'e neni'u sur la bord'o parol'is. Sed la vir'et'o aspekt'is tut'e ne surpriz'it'a, eĉ ne ĉagren'it'a.

Reĝ'o Kitikuto nun al'parol'is la fremd'ul'o'n, dir'ant'e ĝentil'e: “Vi est'as tre bon'ven'a en la Regn'o Pingario. Ebl'e vi degn'os sur'ter'iĝ'i kaj laŭ'oportun'e inform'i ni'n pri kiu'n ni honor'at'e rajt'as akcept'i kiel gast'o'n.”

“Dank'o'n; mi far'os tio'n,” respond'is la mal'grand'a dik'ul'o, paŝ'ant'e kvazaŭ anas'o el si'a lok'o en la boat'o kaj trans'ir'ant'e, iom mal'facil'e, sur la sabl'a'n plaĝ'o'n.

“Mi est'as Reĝ'o Rinkitinko, el la Urb'o Gilgado en la Regn'o Rinkitinko, kaj mi ven'is al Pingario por mem vid'i la monark'o'n kiu send'as al mi'a urb'o tiom da bel'a'j perl'o'j. De'long'e mi dezir'as vizit'i ĉi tiu'n insul'o'n; sekv'e, kiel mi jam dir'is, jen mi!”

“Mi'n plezur'ig'as bon'ven'ig'i vi'n,” dir'is Reĝ'o Kitikuto. “Sed kial Vi'a Moŝt'o hav'as tiel mal'mult'e da serv'ist'o'j? Ĉu ne est'as danĝer'e ke la Reĝ'o de grav'a land'o long'e vetur'as en unu'sol'a ne'fortik'a boat'o, kaj kun nur du'dek serv'ist'o'j?”

“Nu, supoz'ebl'e,” respond'is Reĝ'o Rinkitinko, rid'ant'e. “Sed kio'n ali'a'n mi pov'is far'i? Mi'a'j reg'at'o'j ne permes'us ke mi ir'u i'e'n ajn, se ili sci'us. Do mi simpl'e for'kur'is.”

“Komik'e, ĉu ne? He, he, he—u, hu!” rid'is Rinkitinko, kaj nur tiel mi pov'as laŭ'ebl'e liter'um'i la gaj'a'j'n son'o'j'n de li'a rid'ad'o. “Imag'u, Reĝ'o for'kur'as de si'a propr'a popol'o—hu, hu—kik, ik, ik, ik! Sed mi dev'is, ĉu vi kompren'as!”

dir'is Kitikuto, ŝajn'ig'ant'e ne rimark'i la kurioz'ec'o'n de si'a gast'o. “Kaj, kiam ajn plaĉ'os al vi re'ir'i al vi'a propr'a land'o, mi send'os kun vi taŭg'a'n eskort'o'n el mi'a propr'a popol'o. Inter'temp'e, bon'vol'u akompan'i mi'n al mi'a palac'o, kie oni far'os ĉio'n por komfort'ig'i kaj feliĉ'ig'i vi'n.”

“Mult'e dank'as,” respond'is Rinkitinko, puŝ'ant'e si'a'n blank'a'n ĉap'o'n sur si'a'n mal'dekstr'a'n orel'o'n kaj el'kor'e prem'ant'e la man'o'n de si'a frat'monark'o. “Mi est'as cert'a ke vi pov'os komfort'ig'i mi'n se vi hav'as mult'e da manĝ'aĵ'o'j. Kaj rilat'e al feliĉ'ec'o—ha, ha, ha, ha!— nu, jen mi'a problem'o. Mi est'as tro feliĉ'a. Sed atend'u!

“Cert'e,” respond'is Reĝ'o Kitikuto, mult'e plaĉ'it'e, kaj tuj li dir'is la neces'a'j'n ordon'o'j'n al si'a'j serv'ist'o'j.

“Kaj krom'e,” daŭr'ig'is la dik'a Reĝ'et'o, “ili ankaŭ pren'u mi'a'n kapr'o'n el li'a kaĝ'o.”

“Preciz'e; mi'a kapr'o Bilbilo. Mi ĉiam rajd'as li'n kie'n ajn mi ir'as, ĉar tut'e ne al mi plaĉ'as marŝ'i, ĉar mi est'as iom'et'e dik'a—ĉu ne, Kitikuto?—iom'et'e dik'a!

La Pingarianoj komenc'is lev'i la grand'a'n kaĝ'o'n el la boat'o, sed ĝust'e tiam brusk'a voĉ'o kri'is: “Zorg'u, fripon'o'j!” kaj ĉar la vort'o'j laŭ'ŝajn'e ven'is el la buŝ'o de la kapr'o la serv'ist'o'j tiom surpriz'iĝ'is ke ili mal'delikat'e fal'ig'is la kaĝ'o'n sur la sabl'o'n.

“Jen! Mi avert'is vi'n!” kri'is la voĉ'o koler'e. “Vi for'frot'is la haŭt'o'n de mi'a mal'dekstr'a genu'o. Ja kial vi ne mild'e trakt'is mi'n?”

“Trankvil'e, Bilbilo,” dir'is Reĝ'o Rinkitinko konsol'e; “ne riproĉ'u, mi'a knab'o. Memor'u ke ili est'as fremd'ul'o'j, kaj ni est'as ili'a'j gast'o'j.” Post tio li turn'is si'n al Kitikuto kaj koment'is: “Vi ne hav'as parol'ant'a'j'n kapr'o'j'n sur vi'a insul'o, supoz'ebl'e.”

“Ni tut'e ne hav'as kapr'o'j'n,” respond'is la Reĝ'o; “nek i'a'j'n ajn best'o'j'n kapabl'a'j'n parol'i.”

dir'is Rinkitinko, palpebr'um'ant'e komik'e al Ing'o kaj post'e rigard'ant'e la kaĝ'o'n. “Li est'as kelk'foj'e tre koler'em'a, kaj li indulg'as si'n per vort'o'j tut'e ne respekt'a'j. Mi opini'is, unu'e, ke est'os bon'eg'e hav'i parol'ant'a'n kapr'o'n, kun kiu mi pov'os konversaci'i dum mi rajd'os en mi'a urb'o sur li'a dors'o; sed—kik- ik-ik-ik!—la fripon'o trakt'as mi'n kvazaŭ mi est'us kamen'pur'ig'ist'o anstataŭ Reĝ'o. He, he, he, kik, ik!

Komik'e, ĉu ne?” Tiu'j'n last'a'j'n vort'o'j'n li parol'is al Princ'o Ing'o, kiu'n li tuŝ'et'is familiar'e sub la menton'o, tre embaras'ant'e la knab'o'n.

“Mi ne pov'as grimp'i sur ĝi'a'n dors'o'n, ĉar mi est'as iom dik'a; jen la kial'o. Ki, ki, kik, ik!—iom dik'a— hu, hu, hu!” Li paŭz'is por viŝ'i la larm'o'j'n de gaj'ec'o el si'a'j okul'o'j kaj al'don'is: “Sed mi pov'as facil'e sur'ir'i kaj de'ir'i la dors'o'n de Bilbilo.”

Nun li mal'ferm'is la kaĝ'o'n kaj la kapr'o zorg'e el'marŝ'is kaj ĉirkaŭ'rigard'is paŭt'e. Unu el la rem'ist'o'j port'is el la boat'o sel'o'n el ruĝ'a velur'o kaj sur kiu est'is brod'it'a'j arĝent'a'j kard'o'j, kiu'n li lig'is sur la dors'o'n de la kapr'o. La dik'a Reĝ'o trans'met'is si'a'n krur'o'n trans la sel'o'n kaj sid'ig'is si'n komfort'e, dir'ant'e: “Gvid'u, mi'a nobl'a gast'ig'ant'o, kaj ni sekv'os.”

“De'ir'u de mi'a dors'o tuj, Rinkitinko, ali'e mi ne mov'os mi'n eĉ unu paŝ'o'n.”

“Sed—pri'pens'u, Bilbilo,” protest'is la Reĝ'o. “Kiel mi pov'os ascend'i tiu'n mont'et'o'n se mi ne rajd'os?”

“Sed mi est'as tro dik'a. Ver'e, Bilbilo, vi surpriz'as mi'n. Ĉu mi ne port'is vi'n tiel distanc'e'n por ke vi pov'u vid'i iom de la mond'o kaj ĝu'i la viv'o'n? Kaj nun vi tiom mal'dank'em'as ke vi rifuz'as port'i mi'n!

Inter'kompens'e est'as pri'pens'e, mi'a knab'o. La boat'o port'is vi'n al ĉi tiu bord'o ĉar vi ne sci'pov'as naĝ'i, kaj nun vi dev'os port'i mi'n laŭ la mont'et'o ĉar mi ne pov'as grimp'i. Nu, Bilbilo, ĉu ne just'e?”

“Nu, nu, nu,” dir'is la kapr'o, mal'afabl'e, “silent'u kaj mi port'os vi'n. Sed vi ver'e enu'ig'as mi'n, Rinkitinko, per vi'a sen'ĉes'a babil'ad'o.”

Far'int'e tiu'n protest'o'n Bibbili komenc'is marŝ'e ascend'i la mont'et'o'n, port'ant'e la dik'a'n Reĝ'o'n sur si'a dors'o tut'e facil'e.

Princ'o'n Ing'o'n kaj li'a'n patr'o'n kaj la tut'a'n serv'ist'ar'o'n de Pingario mult'e mir'ig'is aŭd'i tiu'n disput'o'n inter Reĝ'o Rinkitinko kaj li'a kapr'o; sed ili est'is tro ĝentil'a'j por far'i kritik'a'j'n koment'o'j'n dum ĉe'est'as ili'a'j gast'o'j. Reĝ'o Kitikuto marŝ'is apud la kapr'o kaj la Princ'o sekv'is, la serv'ist'o'j ven'is plej mal'antaŭ'e kun la kest'o'j el santal'lign'o.

Kiam ili proksim'iĝ'is al la palac'o, la Reĝ'in'o kaj ŝi'a'j serv'ist'in'o'j el'ven'is renkont'i ili'n kaj la reĝ'a gast'o est'is eskort'it'a solen'e al la grandioz'a tron'ĉambr'o de la palac'o. Tie oni mal'ferm'is la kest'o'j'n kaj Reĝ'o Rinkitinko montr'is la mult'a'j bel'a'j'n silk'aĵ'o'j'n kaj punt'o'j'n kaj juvel'o'j'n kiu'j plen'ig'is ili'n. Ĉiu el la kort'eg'an'o'j kaj la dam'o'j ricev'is bel'a'n donac'o'n, kaj la Reĝ'o kaj Reĝ'in'o ricev'is mult'a'j'n riĉ'a'j'n donac'o'j'n kaj Ing'o ne mal'mult'a'j'n. Tiel la temp'o pas'is plaĉ'e ĝis la Ĉambelan'o anonc'is ke la manĝ'o est'as pret'a.

Bilbilo la kapr'o deklar'is ke li prefer'as manĝ'i la dolĉ'a'n riĉ'a'n herb'o'n kiu kresk'as abund'e sur la teren'o de la palac'o, kaj Rinkitinko dir'is ke la best'o neniam pov'is toler'i est'i en'ferm'it'a en stal'o; do ili de'pren'is la sel'o'n de li'a dors'o kaj permes'is li'n vag'i kie'n ajn li dezir'as.

Dum la manĝ'o Ing'o divid'is si'a'n atent'o'n inter admir'ad'o al la bel'a'j donac'o'j kiu'j'n li ricev'is kaj aŭskult'ad'o al la gaj'a'j parol'o'j de la dik'a Reĝ'o, kiu rid'is kiam li ne manĝ'is kaj manĝ'is kiam li ne rid'is kaj laŭ'ŝajn'e mult'e ĝu'is la oportun'o'n.

dir'is li, “kaj la sol'a distr'aĵ'o est'is rigard'i la rem'ist'o'j'n kaj kverel'i kun Bilbilo; do mi'n mult'e plezur'ig'as de'nov'e est'i sur la ter'o kun tiel amik'em'a'j kaj agrabl'a'j hom'o'j.”

“Vi mult'e honor'as ni'n,” dir'is Reĝ'o Kitikuto, ĝentil'e riverenc'ant'e.

“Tut'e ne—tut'e ne, mi'a frat'o. Ĉi tiu Pingario nepr'e est'as mir'ind'a insul'o, ĉar ĝi'a'j'n perl'o'j'n admir'as la tut'a mond'o; nek mi ne'os la fakt'o'n ke mi'a regn'o est'us mal'riĉ'a sen la riĉ'o'j kaj glor'o kiu'j'n ĝi ricev'as per negoc'ad'o per vi'a'j perl'o'j. Tial mi de mult'a'j jar'o'j vol'as ven'i ĉi tie'n por renkont'i vi'n, sed mi'a popol'o dir'is: ‘Ne! Rest'u en'hejm'e kaj bon'e kondut'u, ali'e ni pun'os vi'n.’ ”

“Ĉu ili ne trov'os ke Vi'a Moŝt'o mank'as en vi'a palac'o en Gilgado?” demand'is Kitikuto.

“Kompren'u, unu el mi'a'j lert'a'j reg'at'o'j verk'is pergamen'o'n titol'it'a'n ‘Kiel Bon'e Kondut'i’, kaj mi opini'is ke est'us profit'ig'e stud'i ĝi'n, ĉar mi kred'as ke bon'a kondut'o est'as unu el la bel'art'o'j. Mi ĵus sever'e riproĉ'is mi'a'n Lord'o'n Kancelier'o'n ĉar li ven'is maten'manĝ'i ne komb'int'e si'a'j'n okul'brov'o'j'n, kaj mi est'is tiom mal'feliĉ'a kaj bedaŭr'o'plen'a ĉar mi vund'is la sent'o'j'n de la povr'ul'o ke mi decid'is ferm'i mi'n en mi'a'n propr'a'n ĉambr'o'n kaj stud'i la rul'aĵ'o'n ĝis mi sci'pov'os bon'e kondut'i—hi, hik, kik, ik, ik!—bon'e kondut'i! Lert'a ide'o, ĉu ne? Mult'e lert'a! Kaj mi dekret'is ke neni'u en'ir'u mi'a'n ĉambr'o'n, ali'e mi eg'e mal'plezur'os, antaŭ ol mi est'os pret'a el'ir'i. Ili eg'e tim'as mi'a'n reĝ'a'n mal'plezur'o'n, kvankam ili neniom tim'as mi'n. Post tio mi met'is la pergamen'o'n en mi'a'n poŝ'o'n kaj eskap'is tra la mal'antaŭ'a pord'o al mi'a boat'o—kaj jen mi. Ho, hu-hu, kik-ik! Imag'u kiom da ĉagren'o est'us en Gilgado se mi'a'j reg'at'o'j sci'us kie mi est'as jam ĉi'minut'e!”

“Mi volont'e vid'us tiu'n pergamen'o'n,” dir'is la solen'okul'a Princ'o Ing'o, “ĉar se ĝi efektiv'e instru'as oni'n bon'e kondut'i ĝi nepr'e valor'as si'a'n pez'o'n per perl'o'j.”

“Ho, ĝi est'as bon'eg'a ese'o,” dir'is Rinkitinko, “kaj bel'e skrib'it'a per anser'a plum'o. Aŭskult'u ĉi tio'n: Vi ĝu'os ĝi'n—ti, hi, hi!—ĝu'os ĝi'n.”

Li pren'is el si'a poŝ'o pergamen'a'n rul'aĵ'o'n lig'it'a'n per nigr'a ruband'o, kaj zorg'e mal'rul'int'e ĝi'n li laŭt'leg'is ĉi tio'n: “ ‘Bon'a Person'o est'as Tiu kiu Neniam est'as Mal'bon'a.’ Kio'n vi opini'as, ĉu? Bel'a pens'o, ĉu ne? ‘Sekv'e, por est'i Bon'a, vi dev'as evit'i Tio'n kio est'as Mal'bon'a.’ Ho, hu-hu-hu!—tre lert'e! Kiam mi retro'ir'os mi nom'um'os la verk'int'o'n de tio reĝ'a hipolorumo, ĉar, tut'e sen'dub'e, li est'as la plej saĝ'a person'o en mi'a regn'o—kio'n li oft'e mem dir'is al mi.” Dir'int'e tio'n, Rinkitinko klin'is si'n en si'a seĝ'o kaj far'is si'a'n kurioz'a'n ne'laŭt'a'n rid'ad'o'n ĝis li tus'is, kaj li tus'is ĝis li sufok'iĝ'is kaj li sufok'iĝ'is ĝis li tern'is. Kaj li ĉif'ig'is si'a'n vizaĝ'o'n tiel komik'e gaj'e ke mal'mult'a'j pov'is de'ten'i si'n de kun'rid'ad'o, kaj eĉ la bon'a Reĝ'in'o dev'is ne'laŭt'e rid'i mal'antaŭ si'a vent'um'il'o.

Kiam Rinkitinko re'sobr'iĝ'is post si'a rid'eg'ad'o kaj viŝ'is si'a'j'n okul'o'j'n per fajn'a punt'a poŝ'tuk'o, Princ'o Ing'o dir'is al li: “La pergamen'o dir'as ver'o'n.”

“Jes, ĝi est'as tut'e sen'dub'e ver'a,” respond'is Rinkitinko, “kaj se mi pov'us persvad'i Bilbilon leg'i ĝi'n li est'us mult'e pli bon'a kapr'o ol nun. Jen ali'a part'o: ‘Por evit'i dir'i Mal'plaĉ'aĵ'o'j'n, ĉiam Parol'u Agrabl'aĵ'o'j'n.’ Tio taŭg'as por Bilbilo, tut'e sen'erar'e. Kaj jen part'o kiu aplik'ind'as al vi, mi'a Princ'o: ‘Bon'a'j Infan'o'j mal'oft'e est'as pun'at'a'j, pro tio ke ili ne merit'as pun'o'n.’ Nu, mi opini'as tio'n bon'e dir'it'a, kaj ĝi montr'as ke la aŭtor'o est'as profund'a pens'ant'o. Sed la konsil'o kiu plej mult'e impres'as al mi est'as en la sekv'a aline'o: ‘Ebl'e vi ne trov'os ke est'as egal'e Plaĉ'e Bon'e Kondut'i kiel Mal'bon'e, sed Ali'a'j Person'o'j opini'os ke est'as pli Plaĉ'e.’ Ha-hu-ho! kik-ik! ‘Ali'a'j Person'o'j opini'os ke est'as pli Plaĉ'e!’—hi, hi, hik, kik!—‘pli Plaĉ'e.’ Jad'i—jad'i! En tio trov'iĝ'as nobl'a instig'o bon'e kondut'i, kaj kiam mi hav'os sufiĉ'a'n temp'o'n mi prov'os ĝi'n.”

Li de'nov'e viŝ'is si'a'j'n okul'o'j'n per la punt'a poŝ'tuk'o, kaj subit'e memor'ant'e si'a'n manĝ'o'n, li ek'pren'is si'a'j'n tranĉ'il'o'n kaj fork'o'n kaj komenc'is manĝ'i.

La Batal'ist'o'j el la Nord'o

Al Reĝ'o Rinkitinko tiom plaĉ'is la Insul'o Pingario ke li daŭr'ig'is si'a'n rest'o'n tag'o'n post tag'o'n kaj semajn'o'n post semajn'o, bon'e manĝ'ant'e, parol'ant'e kun Reĝ'o Kitikuto, kaj dorm'ant'e. De temp'o al temp'o li leg'is si'a'n rul'aĵ'o'n.

“Ĉar,” dir'is li, “kiam mi re'ir'os hejm'e'n, mi'a'j reg'ant'o'j fervor'e vol'os sci'i ĉu mi lern'is ‘Kiel Bon'e Kondut'i’, kaj mi nepr'e ne sen'iluzi'ig'u ili'n.”

La du'dek rem'ist'o'j loĝ'is sur la mal'grand'a ekstrem'o de la insul'o, kun la perl'o'serĉ'ist'o'j, kaj ŝajn'e al ili tut'e ne grav'is ĉu aŭ ne iam ili re'ir'os al la Regn'o Rinkitinko. La kapr'o Bilbilo vag'is sur la herb'o'kovr'it'a'j dekliv'o'j, aŭ inter la arb'o'j, kaj pas'ig'is si'a'j'n tag'o'j'n preciz'e kiel li dezir'is. Li'a mastr'o mal'oft'e vol'is rajd'i sur li. Bilbilo est'is mal'oft'a kurioz'aĵ'o por la insul'an'o'j, sed ĉar est'is mal'mult'e plezur'ig'e parol'i kun la kapr'o ili ten'is si'n for de li. Tio plaĉ'is al la best'o, kiu ŝajn'is bon'e kontent'a est'i sol'a por far'i kio'n li dezir'as.

Foj'e Princ'o Ing'o, dezir'ant'e est'i ĝentil'a, marŝ'is al la kapr'o kaj dir'is: “Bon'a'n maten'o'n, Bilbilo.”

“La maten'o ne est'as bon'a,” respond'is Bilbilo grumbl'e. “Est'as nub'e kaj humid'e, kaj laŭ'aspekt'e pluv'os.”

“Mi esper'as ke vi kontent'as en ni'a regn'o,” plu'dir'is la knab'o, ĝentil'e ignor'ant'e la sever'a'j'n vort'o'j'n de la ali'ul'o.

“Ne,” dir'is Bilbilo. “Mi neniam kontent'as; do ne grav'as al mi ĉu mi est'as en vi'a regn'o aŭ en iu ali'a regn'o. For'ir'u—ĉu vi bon'vol'os?”

“Cert'e,” respond'is la Princ'o, kaj post tiu for'puŝ'o li ne re'prov'is amik'iĝ'i kun Bilbilo.

Nun kiam la Reĝ'o, li'a patr'o, est'as tiom okup'at'a pri si'a reĝ'a gast'o, Ing'o oft'e est'is las'it'a distr'i si'n, ĉar ne est'us permes'ebl'e ke knab'o part'o'pren'u en la konversaci'ad'o de du grav'a'j monark'o'j. Do li dediĉ'is si'n al si'a'j stud'o'j, kaj tag'o'n post tag'o li grimp'is en la branĉ'o'j'n de si'a plej am'at'a arb'o kaj sid'is dum hor'o'j en si'a “arb'o'supr'a ripoz'ej'o”, leg'ant'e la valor'a'j'n manuskript'o'j'n de si'a patr'o kaj pens'ant'e pri tio kio'n li leg'as.

Ne supoz'u ke Ing'o est'is dorlot'at'a aŭ arogant'a ĉar li est'as tiom solen'a kaj stud'em'a. Ĉar li est'is fil'o de Reĝ'o kaj hered'ont'o de tron'o, li ne rajt'is lud'i kun la ali'a'j knab'o'j de Pingario, kaj li dev'is est'i tiom oft'e kun la Reĝ'o kaj Reĝ'in'o, kaj li'n ĉirkaŭ'is la pomp'o kaj dign'o de la kort'eg'o, ke mank'is al li la gaj'a'j oportun'o'j kiu'j'n kutim'e hav'as knab'o'j. Mi ne dub'as ke se li pov'us viv'i kiel ali'a'j knab'o'j, li est'us tre simil'a al ali'a'j knab'o'j; sed en la praktik'o, li'n prem'is li'a'j ĉirkaŭ'aĵ'o'j, kaj li est'is pli serioz'a kaj pens'em'a ol konven'as por li'a'aĝ'ul'o.

Ing'o est'is en si'a arb'o unu maten'o'n kiam, sen'avert'e, grand'a nebul'o ek'kovr'is la Insul'o'n Pingarion. La knab'o apenaŭ pov'is vid'i la arb'o'n apud tiu en kiu li sid'as, sed la foli'o'j super li ne'ebl'ig'is ke la humid'ec'o mal'sek'ig'u li'n, do li rul'is si'n en si'a sid'ej'o kaj profund'e ek'dorm'is.

Tiu'n tut'a'n antaŭ'tag'mez'o'n la nebul'o daŭr'is. Reĝ'o Kitikuto, kiu sid'is en si'a palac'o parol'ant'e kun si'a gaj'a vizit'ant'o, ordon'is flam'ig'i la kandel'o'j'n, por ke oni pov'u vid'i unu la ali'a'n. La bon'a Reĝ'in'o, patr'in'o de Ing'o, trov'is ke est'as tro mal'lum'e por labor'i pri si'a brod'ad'o, do ŝi kun'vok'is si'a'j'n serv'ist'in'o'j'n kaj rakont'is al ili bel'eg'a'j'n rakont'o'j'n pri pas'int'a'j tem'o'j, por pas'ig'i la ted'a'j'n hor'o'j'n.

La dens'a nebul'o for'rul'iĝ'is kvazaŭ pez'a nub'o kaj subit'e la sun'o ŝut'is si'a'j'n hel'a'j'n radi'o'j'n sur la insul'o'n.

“Tre bon'e!” kri'is Reĝ'o Kitikuto. “Ni spert'os plaĉ'a'n post'tag'mez'o'n, mi cert'as,” kaj li blov'esting'is la kandel'o'j'n.

Tie li star'is moment'o'n sen'mov'e, kvazaŭ ŝton'ig'it'e, ĉar terur'a kri'o el ekster la palac'o ating'is li'a'j'n orel'o'j'n—kri'o tiel plen'a de tim'o kaj horor'o ke la kor'o de la Reĝ'o preskaŭ ĉes'is bat'i. Tuj aŭd'iĝ'is la kur'ad'o de pied'o'j dum ĉiu en la palac'o, plen'e de ek'tim'o, rapid'is ekster'e'n por vid'i kio okaz'is. Eĉ dik'a mal'grand'a Rinkitinko salt'is de si'a seĝ'o kaj sekv'is si'a'n gast'ig'ant'o'n kaj la ali'a'j'n tra la ark'o'hav'a vestibl'o.

Post mult'a'j jar'o'j la plej profund'a'j tim'o'j de Reĝ'o Kitikuto real'iĝ'is.

Sur'ter'iĝ'ant'e ĉe la plaĝ'o, kiu est'is nur kelk'a'j'n paŝ'o'j'n for de la palac'o mem, est'is cent'o'j da boat'o'j, ĉiu el ili est'is plen'a de amas'o da feroc'a'j batal'ist'o'j. Ili salt'is sur la ter'o'n sovaĝ'e kri'ant'e defi'o'n kaj rapid'is al la palac'o de la Reĝ'o, supr'e'n sving'ant'e si'a'j'n glav'o'j'n kaj lanc'o'j'n kaj batal'hak'il'o'j'n.

Reĝ'o Kitikuto, tiel plen'e surpriz'it'a ke li perpleks'is, gap'is la al'ven'ant'a'n arme'o'n terur'at'e kaj mal'gaj'ig'at'e.

“Ili est'as la hom'o'j el Regoso kaj Koregoso!” li ĝem'is. “Ni ver'e perd'iĝ'is!”

Turn'int'e si'n rapid'e li re'kur'is en la palac'o'n kaj rapid'is al la hal'o kie kaŝ'iĝ'is la trezor'o'j. Sed la ĉef'o de la batal'ist'o'j vid'is la Reĝ'o'n en'ir'i la palac'o'n kaj ĉas'is li'n, kred'ant'e ke li intenc'as eskap'i. Ĝust'e kiam la Reĝ'o klin'is si'n por prem'i la sekret'a'n risort'o'n en la kahel'o'j, la batal'ist'o ek'kapt'is li'n de mal'antaŭ'e kaj stern'is li'n sur li'a'n dors'o'n sur la plank'o'n, kaj sam'temp'e li kri'is al si'a'j soldat'o'j al'port'i ŝnur'eg'o'j'n kaj lig'i la kapt'it'o'n.

Tio'n ili far'is tre rapid'e, kaj baldaŭ Reĝ'o Kitikuto trov'is si'n sen'pov'e lig'it'a kaj super'fort'it'a de la mal'amik'o'j. En tiu mal'gaj'ig'a kondiĉ'o li'n lev'is la batal'ist'o'j kaj ekster'e'n port'is, kie la bon'a Reĝ'o vid'is hont'ig'a'n scen'o'n.

La Reĝ'in'o kaj ŝi'a'j serv'ist'in'o'j, la oficir'o'j kaj serv'ist'o'j de la reĝ'a dom'o kaj ĉiu'j loĝ'ant'o'j en tiu ekstrem'o de la Insul'o Pingario jam est'is kapt'it'a'j de la invad'ant'o'j kaj lig'it'a'j per ŝnur'eg'o'j. Tuj ili komenc'is port'i si'a'j'n viktim'o'j'n al la boat'o'j, en'ĵet'ant'e ili'n sen'zorg'e kvazaŭ ili est'us amas'o'j da var'o'j.

La Reĝ'o ĉirkaŭ'rigard'is serĉ'ant'e si'a'n fil'o'n Ing'o, sed mal'sukces'is trov'i la knab'o'n inter la kapt'it'o'j. Nek la dik'a Reĝ'o, Rinkitinko, est'is ie vid'ebl'a.

La batal'ist'o'j svarm'ad'is en la palac'o kvazaŭ abel'o'j en abel'uj'o, serĉ'ant'e ĉiu'n kiu kaŝ'is si'n, kaj post iom long'a daŭr'o de la serĉ'o la ĉef'o demand'is sen'pacienc'e: “Ĉu vi trov'as iu'n ali'a'n?”

“Sekv'e,” ordon'is la ĉef'o, “for'pren'u ĉio'n valor'a'n el la palac'o kaj dis'tir'u ĝi'a'j'n mur'o'j'n kaj tur'o'j'n, tiel ke eĉ ne unu ŝton'o rest'os sur ali'a!”

Dum la batal'ist'o'j okup'as si'n pri tiu task'o ni re'ir'u al la knab'a Princ'o, kiu, kiam la nebul'o lev'iĝ'is kaj la sun'o ek'bril'is, vek'iĝ'is el si'a dorm'o kaj komenc'is descend'i de si'a sid'ej'o en la arb'o. Sed la teror'ig'a'j kri'o'j de la popol'o, miks'it'a'j kun la kri'o'j de la krud'a'j milit'ist'o'j, dev'ig'is li'n hezit'i kaj aŭskult'i atent'e.

Post tio li rapid'e grimp'is en la arb'o'n, mult'e super si'a platform'o, al la plej supr'a'j sving'iĝ'ant'a'j branĉ'o'j. Tiu arb'o, kiu'n Ing'o nom'is la propr'a, est'is iom'et'e pli alt'a ol la ali'a'j ĉirkaŭ'a'j arb'o'j, kaj ating'int'e la supr'o'n li de'puŝ'is la foli'o'j'n kaj vid'is grand'a'n amas'o'n da boat'o'j sur la bord'o—fremd'a'j boat'o'j, kun standard'o'j kia'j'n li neniam antaŭ'e vid'is.

Turn'int'e si'n por rigard'i la palac'o'n de si'a patr'o, li trov'is ĝi'n ĉirkaŭ'at'a de amas'o da mal'amik'o'j.

Tiam Ing'o ek'konsci'is pri la ver'o: ke la insul'o'n invad'is la barbar'a'j milit'ist'o'j el la nord'o. Li tiom mal'fort'iĝ'is pro la teror'o ke li ebl'e fal'us se li ne volv'us si'a'j'n brak'o'j'n ĉirkaŭ branĉ'o'n kaj al'kroĉ'us si'n ĝis la sven'sent'o for'pas'is. Post tio per si'a balte'o li lig'is si'n al la branĉ'o kaj de'nov'e kuraĝ'is rigard'i tra la foli'o'j.

La batal'ist'o'j nun okup'is si'n per port'ad'o de Reĝ'o Kitikuto kaj Reĝ'in'o Gari'o kaj ĉiu'j ali'a'j kapt'it'o'j al la boat'o'j, kie ili en'ĵet'is ili'n kaj kun'ĉen'is ili'n. Terur'a'n scen'o'n la Princ'o dev'is vid'i, sed li sid'is tut'e sen'mov'e, kaŝ'it'a de la laŭr'o da foli'plen'a'j branĉ'o'j dis'de ĉiu person sur la ter'o. Ing'o tut'e bon'e sci'is ke li neniom pov'os help'i si'a'j'n am'at'a'j'n ge'patr'o'j'n, kaj ke se li descend'os li nur est'os dev'ig'at'a part'o'pren'i en ili'a kruel'a sort'o.

Nun procesi'o de la Nord'ul'o'j pas'is inter la boat'o'j kaj la palac'o, port'ant'e la riĉ'a'j'n mebl'o'j'n, bel'eg'a'j'n drapir'aĵ'o'j'n kaj mal'oft'a'j'n ornam'aĵ'o'j'n kiu'j'n ili ŝtel'is el la reĝ'a palac'o, kun'e kun la manĝ'aĵ'o'j kaj ali'a'j rab'aĵ'o'j kiu'j'n ili pov'is akir'i. Post tio la vir'o'j el Regoso kaj Koregoso ĵet'is ŝnur'eg'o'j'n ĉirkaŭ la marmor'a'j'n kupol'o'j'n kaj tur'o'j'n kaj cent'o'j da batal'ist'o'j tir'is tiu'j'n ŝnur'eg'o'j'n ĝis la kupol'o'j kaj tur'o'j ek'fal'is ruin'iĝ'int'e sur la ter'o'n. Post tio ili dis'pec'ig'is la mur'o'j'n mem, ĝis mal'mult'o de la bel'a palac'o post'rest'is, krom vast'a amas'o da blank'a'j marmor'a'j blok'o'j fal'ig'it'a'j kaj dis'puŝ'it'a'j sur la ter'o.

Princ'o Ing'o amar'e larm'is pro mal'ĝoj'o rigard'ant'e la ruin'iĝ'o'n de si'a hejm'o; tamen li est'is sen'pov'a mal'help'i la detru'o'n. Kiam la palac'o est'is jam plen'e detru'it'a, kelk'a'j el la batal'ist'o'j en'ir'is si'a'j'n boat'o'j'n kaj rem'is laŭ la bord'o de la insul'o, dum la ali'a'j marŝ'is kiel grand'a korpus'o laŭ'long'e de la insul'o mem. Ili est'is tiom mult'e'nombr'a'j ke ili est'iĝ'is vic'o etend'iĝ'ant'a de unu bord'o al la ali'a kaj ili detru'is ĉiu'n dom'o'n renkont'at'a'n kaj kapt'is ĉiu'n loĝ'ant'o'n.

La perl'o'serĉ'ist'o'j kiu'j loĝ'is sur la sub'a ekstrem'o de la insul'o pen'is eskap'i per si'a'j boat'o'j, ili est'is baldaŭ ating'it'a'j kaj kapt'it'a'j, sam'kiel la ali'a'j. Nek est'is ia prov'o rezist'i la mal'amik'o'j'n, ĉar la akr'a'j lanc'o'j kaj pik'il'o'j kaj glav'o'j de la invad'ant'o'j terur'is la kor'o'j'n de la sen'defend'a popol'o de Pingario, kies sol'a'j arm'il'o'j est'is la ostr'o'rast'il'o'j.

Kiam nokt'iĝ'is la tut'a Insul'o Pingario jam est'is plen'e konker'it'a de la vir'o'j el la Nord'o, kaj ĝi'a tut'a popol'o est'is sklav'o'j de la konker'int'o'j. La sekv'a'n maten'o'n la vir'o'j el Regoso kaj Koregoso, kiu'j ne pov'is far'i pli da fi'ag'o'j, for'ir'is de la scen'o de si'a triumf'o, kun'port'ant'e si'a'j'n kapt'it'o'j'n kaj kun'pren'ant'e ankaŭ ĉiu'n boat'o'n trov'ebl'a'n sur la insul'o. Mult'a'j'n el la boat'o'j ili plen'ig'is per riĉ'a'j rab'aĵ'o'j, per perl'o'j kaj silk'aĵ'o'j kaj velur'aĵ'o'j, per arĝent'a'j kaj or'a'j ornam'aĵ'o'j kaj la tut'a trezor'o kiu fam'ig'is Pingarion kiel unu el la plej riĉ'a'j regn'o'j en la mond'o. Kaj la cent'o'j da sklav'o'j kapt'it'a'j est'os dev'ig'at'a'j ek'labor'i en la min'o'j de Regoso kaj la gren'kamp'o'j de Koregoso.

Tiel komplet'a est'is la venk'o far'e de la Nord'ul'o'j ke ne mir'ig'as ke la batal'ist'o'j triumf'e kant'ad'is dum ili re'rapid'is hejm'e'n. Grand'a'j premi'o'j atend'is, por kiam ili montr'os al la arogant'a Reĝ'o de Regoso kaj la terur'a Reĝ'in'o de Koregoso la rezult'o'j'n de si'a'j ocean'a atak'o kaj konker'o.

La Dizert'it'a Insul'o

Dum tiu tut'a terur'a nokt'o Princio Ing'o rest'is kaŝ'it'a en si'a arb'o. En la maten'o li rigard'is la Grand'a'n amas'o'n da boat'o'j for'ir'i cel'e si'a'n propr'a'n land'o'n, kun'port'ant'e li'a'j'n ge'patr'o'j'n kaj sam'land'an'o'j'n, kiel ankaŭ ĉio'n valor'a'n kiu'n hav'is la Insul'o Pingario.

Mal'feliĉ'a'j ver'e est'is la pens'o'j de la knab'o kiam la last'a boat'o far'iĝ'is nur makul'et'o en la distanc'o, sed Ing'o ne kuraĝ'is de'ir'i de si'a sekur'a sid'ej'o antaŭ ol ĉiu'j boat'o'j de la invad'int'o'j mal'aper'is preter la horizont'o. Tiam li descend'is, tre mal'rapid'e kaj atent'e, ĉar li est'is febl'a pro mal'sat'o kaj la long'a lac'ig'a vaĉ'o, ĉar li est'is en la arb'o dum du'dek kvar hor'o'j sen manĝ'aĵ'o'j.

La sun'o bril'is sur la bel'a'n verd'a'n insul'o'n tiel hel'e kiel se neni'u sen'kompat'a invad'int'o est'us tra'ir'int'a kaj ruin'ig'int'a ĝi'n. La bird'o'j plu ĉirp'is inter la arb'o'j kaj la papili'o'j flug'is de flor'o al flor'o tiel feliĉ'e kiel kiam la land'o est'is plen'a de prosper'a kaj kontent'a popol'o.

Ing'o tim'is ke nur li rest'as el la tut'a naci'o. Ebl'e li dev'os pas'ig'i si'a'n viv'o'n tie, tut'e sol'a. Li ne mal'sat'os, ĉar la mar'o don'os al li ostr'o'j'n kaj fiŝ'o'j'n, kaj la arb'o'j frukt'o'j'n; tamen la viv'o front'ant'a li'n est'is tut'e ne al'log'a.

La unu'a ag'o de la knab'o est'is marŝ'o al kie la palac'o iam star'is kaj serĉ'o tra la ruin'o'j ĝis li trov'is kelk'a'j'n er'o'j'n da manĝ'aĵ'o kiu'j'n preter'vid'is la mal'amik'o'j. Li sid'is sur blok'o el marmor'o kaj manĝ'is, kaj larm'o'j plen'ig'is li'a'j'n okul'o'j'n dum li rigard'is la ruin'o'j'n ĉirkaŭ si. Sed Ing'o pen'is el'ten'i brav'e, kaj sat'ing'int'e si'n li marŝ'is al la put'o, intenc'ant'e ĉerp'i sitel'o'n da trink'akv'o.

Bon'fortun'e ankaŭ tiu'n put'o'n preter'vid'is la invad'ant'o'j kaj la sitel'o est'is ankoraŭ lig'it'a al la ĉen'o kiu volv'iĝ'is ĉirkaŭ dik'a lign'a vinĉ'o. Ing'o pren'is la krank'o'n kaj komenc'is las'i la sitel'o'n en la put'o'n, kiam subit'e li'n alarm'is iom sufok'it'a voĉ'o el'kri'ant'a: “Atent'u, tie supr'e!”

La son'o kaj la vort'o'j ŝajn'is indik'i ke la voĉ'o ven'is el la fund'o de la put'o, do Ing'o sub'e'n'rigard'is. Neni'o est'is vid'ebl'a, pro la mal'lum'o.

“Est'as mi—Rinkitinko,” ven'is la respond'o, kaj la fund'o de la put'o eĥ'is: “Tink-i-tink-i-tink!” fantom'ec'e.

“Jes, kaj preskaŭ dron'int'a. Mi en'fal'is dum mi for'kur'is de tiu'j terur'a'j batal'ist'o'j, kaj ek'de tiam mi star'as en ĉi tiu mal'sek'a tru'o, kun la kap'o tuj super la akv'o. Est'as bon'fortun'e ke la put'o ne est'as pli profund'a, ĉar se mi'a kap'o est'us sub la akv'o, anstataŭ super ĝi—hu, hu, hu, kik, ik!—sub anstataŭ super, pens'u—nu, tiu'okaz'e mi ne parol'us al vi nun!

kio, kiel vi sen'dub'e kompren'as, est'is rid'o du'on'e gaj'a kaj du'on'e mal'gaj'a.

“Mir'ig'as mi'n ke vi hav'as em'o'n eĉ iom'et'e rid'i. Sed kiel mi el'ig'u vi'n?”

“Mi konsider'ad'is tio'n dum la tut'a nokt'o,” dir'is Rinkitinko, “kaj mi kred'as ke plej bon'e est'os ke vi sub'e'n'las'u la sitel'o'n al mi, kaj mi kroĉ'os mi'n al ĝi dum vi vind'os la ĉen'o'n kaj tiel tir'os mi'n supr'e'n.”

“Mi pen'os far'i tio'n,” respond'is Ing'o, kaj li sub'e'n las'is la sitel'o'n tre zorg'e ĝis li aŭd'is la Reĝ'o'n vok'i: “Mi hav'as! Nun tir'u mi'n—mal'rapid'e, mi'a knab'o, mal'rapid'e—por ke mi ne frot'iĝ'u kontraŭ la mal- glat'a'j'n flank'o'j'n.”

Ing'o komenc'is vind'i la ĉen'o'n, sed Reĝ'o Rinkitinko est'is tiom dik'a ke li est'is tre pez'a kaj kiam la knab'o sukces'is tir'i li'n du'on'e supr'e'n en la put'o li'a fort'o est'is jam el'ĉerp'it'a. Li firm'ten'is la ĉen'o'n laŭ'ebl'e long'e, sed subit'e ĝi glit'is de li'a ten'o kaj la sekv'a'n minut'o'n li aŭd'is Rinkitinkon re'fal'i “plump!”

“Domaĝ'e!” vok'is Ing'o, ver'e mal'feliĉ'e; “sed vi est'is tiel pez'a ke mi ne pov'is mal'help'i.”

“Ve!” anhel'et'is la Reĝ'o, el la sub'a mal'lum'o, dum li ŝpruc'is kaj tus'is por el'ig'i la akv'o'n el si'a buŝ'o. “Kial vi ne inform'is mi'n ke vi de'las'os ĝi'n?”

“Nu, mi ne sufer'as pro soif'o,” deklar'is la Reĝ'o, “ĉar est'as sufiĉ'a akv'o en mi por flos'ig'i ĉiu'j'n boat'o'j'n de Regoso kaj Koregoso—almenaŭ tiel ŝajn'as al mi.

“Est'as neni'u sur la insul'o krom mi mem,” dir'is la knab'o; “—kaj krom vi,” li plu'dir'is, post al'don'a pens'o.

“Jes,” dir'is Ing'o, “kaj ili kun'pren'is mi'a'j'n patr'o'n kaj patr'in'o'n, kaj ni'a'n tut'a'n popol'o'n, ke ili est'u ili'a'j sklav'o'j,” li al'don'is, van'e pen'ant'e de'prem'i plor'o'n.

“Do—do!” dir'is Rinkitinko soft'e; li paŭz'is moment'o'n, kvazaŭ pens'ant'e. Fin'e li dir'is: “Ekzist'as afer'o'j pli mav'a'j ol sklav'ec'o, sed mi neniam imag'is ke put'o pov'as est'i unu el ili. Dir'u al mi, Ing'o, ĉu vi pov'us de'las'i kelk'a'j'n manĝ'aĵ'o'j'n por mi? Mi est'as preskaŭ mort'a pro mal'sat'o, kaj se vi pov'us sub'e'n send'i al mi kelk'a'j'n manĝ'aĵ'o'j'n, mi est'us en'put'e en'tut'e sat'a—hu, hu, hik, kik, ik!—en'tut'e sat'a. Ĉu vi kompren'as la ŝerc'o'n, Ing'o?”

pet'is Ing'o per mal'feliĉ'a voĉ'o; “sed se vi est'os pacienc'a mi prov'os trov'i i'o'n manĝ'ebl'a'n por vi.”

Li re'kur'is al la ruin'aĵ'o'j de la palac'o kaj komenc'is serĉ'i er'o'j'n da manĝ'aĵ'o'j per kiu'j sat'iĝ'os la mal'sat'o de la Reĝ'o, kaj subit'e li surpriz'iĝ'is vid'ant'e la kapr'o'n Bilbilon, vag'ant'a inter la marmor'a'j blok'o'j.

“Se ili kapt'us mi'n,” trankvil'e respond'is Bilbilo, “mi ne est'us ĉi tie.”

“Sufiĉ'e facil'e. Mi ten'is mi'a'n buŝ'o'n ferm'it'a kaj rest'is for de la fripon'o'j,” dir'is la kapr'o. “Mi sci'is ke la soldat'o'j ne atent'os mal'dik'a'n old'a'n best'o'n kia mi, ĉar al la okul'o de fremd'ul'o mi aspekt'as tut'e sen'valor'a. Se ili sci'us ke mi kapabl'as parol'i, kaj ke mi'a kap'o en'hav'as pli da saĝ'ec'o ol cent ili'a'j propr'a'j pens'il'o'j, mi ebl'e ne eskap'us tiel facil'e.”

“Est'us kruel'e. Mi cert'as, Bilbilo, ke vi am'as la bon'a'n Reĝ'o'n, vi'a'n mastr'o'n, kaj ne intenc'as kio'n dir'as vi'a'j vort'o'j. Kun'e ni trov'u i'a'n metod'o'n sav'i povr'a'n Reĝ'o'n Rinkitinkon. Li est'as tre gaj'a kompan'o, kaj li hav'as kor'o'n eg'e afabl'a'n kaj mol'a'n.”

agnosk'is Bilbilo, parol'ant'e per pli amik'a ton'o. “Sed li'a'j ŝerc'aĉ'o'j kaj dik'a rid'o eg'e enu'ig'as mi'n, kelk'foj'e.”

“Jen Bilbilo!” vok'is la knab'o al la Reĝ'o. “Ŝajn'as ke la mal'amik'o'j ne pren'is li'n.”

“Sed ankaŭ mi, ĉar ebl'e la best'o pov'os help'i mi'n el ĉi tiu tru'o. Se vi pov'os de'las'i ŝnur'o'n en la put'o'n, mi est'as cert'a ke vi kaj Bilbilo, kun'tir'ant'e, pov'os tren'i mi'n al la ter'surfac'o.”

“Est'u pacienc'a kaj ni prov'os,” respond'is Ing'o kuraĝ'ig'e, kaj li kur'is serĉ'i ŝnur'eg'o'n inter la ruin'aĵ'o'j.

Baldaŭ li trov'is ŝnur'eg'o'n uz'it'a'n de la batal'ist'o'j kiam ili fal'ig'is la tur'o'j'n, kiu'n pro si'a hast'o ili forges'is for'pren'i, kaj iom mal'facil'e li mal'lig'is la nod'o'j'n kaj port'is la ŝnur'eg'o'n al la buŝ'o de la put'o.

Bilbilo jam kuŝ'ig'is si'n por dorm'i kaj la re'kant'aĵ'o de gaj'a kant'o son'is ne'klar'e el la put'o, pruv'ant'e ke Rinkitinko pacienc'e streb'as distr'i si'n.

“Mi trov'is ŝnur'eg'o'n!” Ing'o sub'e'n vok'is al li; kaj la knab'o far'is maŝ'o'n en unu fin'aĵ'o de la ŝnur'eg'o, tra kiu'n la Reĝ'o met'u si'a'j'n brak'o'j'n, kaj la ali'a'n fin'aĵ'o'n li met'is sur la boben'o'n de la vinĉ'o. Nun li vek'is Bilbilon kaj lig'is la ŝnur'eg'o'n firm'e ĉirkaŭ la ŝultr'o'j'n de la kapr'o.

“Ĉu vi est'as pret'a?” demand'is la knab'o, klin'ant'e si'n super la put'o.

“Kaj mi ne,” grumbl'is la kapr'o, “ĉar mi ankoraŭ ne fin'is mi'a'n dorm'o'n. Old'a Rinki est'os sufiĉ'e sekur'a en la put'o ĝis mi dorm'os unu-du hor'o'j'n pli.”

“Sed est'as mal'sek'e en la put'o,” protest'is la knab'o, “kaj Reĝ'o Rinkitinko pov'os reŭmat'ism'iĝ'i, tiel ke li dev'os rajd'i sur vi'a dors'o kie'n ajn li ir'os.”

“Ten'u firm'e!” kri'is Ing'o al la Reĝ'o. Li kapt'is la ŝnur'eg'o'n kaj help'is Bilbilon tir'i. Ili baldaŭ trov'is la task'o'n pli mal'facil'a ol ili antaŭ'supoz'is. Unu-du'foj'e la pez'o de la Reĝ'o minac'is tren'i kaj la knab'o'n kaj la kapr'o'n en la put'o'n, por akompan'i Rinkitinkon.

Sed ili tir'is firm'e, konsci'ant'e pri tiu danĝer'o, kaj fin'e la Reĝ'o ek'el'iĝ'is el la tru'o kaj fal'is stern'it'e sur la ter'o'n.

Dum iom da temp'o li kuŝ'is anhel'ant'e kaj spir'eg'ant'e por re'akir'i si'a'n spir'o'n, dum Ing'o kaj Bilbilo est'is simil'e lac'ig'it'a'j pro si'a long'a pen'o tir'i la ŝnur'eg'o'n; tiel ke la tri'o ripoz'is sen'mov'e sur la herb'o kaj rigard'is silent'e unu la ali'a'n.

Fin'e Bilbilo dir'is al la Reĝ'o: “Vi surpriz'is mi'n. Kial vi tiel mal'saĝ'e fal'is en tiu'n put'o'n? Ĉu vi ne sci'as ke tio est'as danĝer'a ag'o? Vi pov'us romp'i vi'a'n kol'o'n per la fal'o, aŭ dron'i en la akv'o.”

“Mi imag'as neni'o'n,” koler'is Bilbilo. “Mi sci'as nur ke tie vi est'is.”

rid'is Rinkitinko. “Tie en sen'lum'a tru'o, kie ne est'is lum'o; tie en akv'o'plen'a put'o, kie la mal'sek'o plen'eg'e mal'sek'ig'is mi'n—kik-ik-ik-ik!—plen-plen'eg'e!”

“Mi fuĝ'ad'is de la mal'amik'o'j,” klar'ig'is la Reĝ'o, “kaj mi sen'zorg'e rigard'is trans mi'a'n ŝultr'o'n sam'temp'e, por vid'i ĉu ili ĉas'as mi'n. Do mi ne vid'is la put'o'n, sed paŝ'is en ĝi'n kaj trov'is mi'n fal'ant'a al la fund'o. Mi bat'is la akv'o'n tre net'e kaj komenc'is barakt'i por de'ten'i mi'n de dron'ad'o, sed baldaŭ mi trov'is ke kiam mi star'as sur mi'a'j pied'o'j sur la fund'o de la put'o, ke mi'a menton'o est'as tuj super la akv'o. Do mi star'is sen'mov'e kaj kri'is ke oni help'u; sed neni'u aŭd'is mi'n.”

“Se la batal'ist'o'j aŭd'us vi'n,” dir'is Bilbilo, “ili el'tir'us vi'n kaj for'port'us vi'n por sklav'ig'i vi'n. Vi dev'us labor'i por viv'i, kaj tio est'us por vi nov'aĵ'o.”

“Labor'i!” kri'is Rinkitinko. “Mi labor'i? Hu, hu, hik-kik-ik! Absurd'e! Mi est'as tro dik'et'a—eĉ dik'a—eĉ dik'eg'a—mi apenaŭ pov'as marŝ'i, kaj mi ne pov'us per'labor'i mi'a'n sal'o'n. Do mi'n ĝoj'ig'as ke la mal'amik'o'j ne trov'is mi'n, Bilbilo. Kiom da ali'a'j person'o'j eskap'is?”

“Tio'n mi ne sci'as,” respond'is la knab'o, “ĉar mi ankoraŭ ne hav'is sufiĉ'a'n temp'o'n por vizit'i la ali'a'j'n part'o'j'n de la insul'o. Kiam vi est'os ripoz'int'a kaj sat'ig'int'a vi'a'n reĝ'a'n apetit'o'n, est'os ebl'e plej bon'e ke ni ĉirkaŭ'rigard'u kaj vid'u kio'n las'is al ni la ŝtel'em'a'j batal'ist'o'j de Regoso kaj Koregoso.”

“Bon'eg'a ide'o,” deklar'is Rinkitinko. “Mi est'as iom febl'a pro mi'a long'a en'karcer'iĝ'o en la put'o, sed mi pov'os rajd'i la dors'o'n de Bilbilo kaj ni do plej bon'e tuj komenc'u.”

Aŭd'int'e tio'n Bilbilo mal'afabl'e rigard'et'is si'a'n mastr'o'n sed dir'is neni'o'n, ĉar ja est'is la task'o de la kapr'o port'i Reĝ'o'n Rinkitinkon kie'n ajn li dezir'as ir'i.

Ili unu'e tra'serĉ'is la ruin'aĵ'o'j'n de la palac'o, kaj kie iam est'is la kuir'ej'o ili trov'is mal'grand'a'n kvant'o'n da manĝ'aĵ'o'j kiu'j'n du'on'e kaŝ'is blok'o da marmor'o. Tio'n ili zorg'e met'is en sak'o'n por gard'i ĝi'n por post'a uz'o, post kiam la mal'grand'a dik'a Reĝ'o unu'e manĝ'is tiom da ĝi kiom li vol'is. Tio pas'ig'is iom long'a'n temp'o'n, ĉar Rinkitinko est'is eg'e mal'sat'a kaj am'is manĝ'i ne'hast'e. Fin'int'e la manĝ'o'n li rajd'sid'is sur la dors'o'n de Bilbilo kaj komenc'is esplor'i la insul'o'n, dum Princ'o Ing'o marŝ'is apud li.

Ili trov'is ĉie ruin'aĵ'o'j'n kaj detru'aĵ'o'j'n. La dom'o'j de la hom'o'j est'is sen'escept'e pri'ŝtel'it'a'j kaj post'e dis'bat'it'a'j aŭ brul'ig'it'a'j. Eĉ ne unu boat'o rest'is sur la bord'o, nek est'is unu'sol'a person'o, vir'o aŭ vir'in'o aŭ infan'o, rest'ant'a sur la insul'o, escept'e de ili mem. La sol'a'j loĝ'ant'o'j de Pingario nun konsist'is el dik'a mal'grand'a Reĝ'o, knab'o kaj kapr'o.

Eĉ Rinkitinko, malgraŭ si'a gaj'kor'ec'o, trov'is mal'facil'e rid'i front'e al tiu eg'a katastrof'o. Eĉ la kapr'o, kontraŭ si'a kutim'o, de'ten'is si'n de mal'agrabl'a'j parol'o'j. Kaj rilat'e al la povr'a knab'o kies hejm'o nun est'is dezert'o, la larm'o'j oft'e plen'ig'is li'a'j'n okul'o'j'n dum li rimark'is la ruin'it'ec'o'n de si'a kar'e am'at'a insul'o.

Kiam, je la nokt'iĝ'o, ili ating'is la sub'a'n ekstrem'o'n de Pingario kaj trov'is ĝi'n sam'e vak'a kiel la ceter'o, la mal'feliĉ'o de Ing'o est'is preskaŭ pli grand'a ol li pov'is toler'i. Ĉio est'is for'pren'it'a for'de li—ge'patr'o'j, hejm'o kaj land'o—en tiel mal'grand'a temp'o'pas'o ke li'a perpleks'o egal'is li'a'n mal'feliĉ'o'n.

Ĉar neni'u dom'o rest'is star'ant'a, en kiu ili pov'os dorm'i, la tri vag'ant'o'j ramp'is sub la super'pend'ant'a'j'n branĉ'o'j'n de kasi'arb'o kaj laŭ'ebl'e komfort'ig'is si'n. Tiel lac'ig'it'a'j kaj el'ĉerp'it'a'j est'is ili de la mal'trankvil'o kaj dolor'o'j de la tag'o ke ili'a'j ĉagren'o'j baldaŭ fad'is en la nebul'o'j'n de dorm'o'land'o. Best'o kaj Reĝ'o kaj knab'o kun'e dorm'is pac'e ĝis ili'n vek'is la kant'ad'o de la bird'o'j salut'ant'a'j la krepusk'o'n de nov'a tag'o.

La Tri Perl'o'j

Post kiam Reĝ'o Rinkitinko kaj Princ'o Ing'o ban'is si'n en la mar'o kaj manĝ'is simpl'a'n maten'manĝ'o'n, ili komenc'is demand'i al si kio'n ili pov'os far'i por pli'bon'ig'i si'a'n stat'o'n.

“La povr'a'j Gilgadanoj,” dir'is Rinkitinko gaj'e, “tre mal'ver'ŝajn'e iam de'nov'e vid'os si'a'n Reĝ'o'n mem, ĉar mi'a'j boat'o kaj rem'ist'o'j est'as for kun ĉio ali'a. Ni front'u la fakt'o'n ke ni est'as en'karcer'ig'it'a'j por la rest'o de ni'a viv'o sur ĉi tiu insul'o, kaj ke ni'a'j viv'o'j est'os kurt'a'j krom se ni pov'os akir'i pli da manĝ'aĵ'o'j ol kiom est'as en ĉi tiu mal'grand'a sak'o.”

koment'is la kapr'o per plezur'esprim'a ton'o—aŭ ton'o tiel plezur'esprim'a kiom Bilbilo pov'is far'i.

“Ver'e, tut'e ver'e,” dir'is la Reĝ'o. Post'e li aspekt'is pens'em'a dum moment'o kaj turn'int'e si'n al Ing'o li demand'is: “Ĉu vi opini'as, Princ'o, ke se nepr'e neces'e, ni pov'os manĝ'i Bilbilon?”

La kapr'o ĝem'is kaj riproĉ'e rigard'is si'a'n mastr'o'n dum li dir'is: “Monstr'o! Ĉu vi, ver'e, manĝ'us vi'a'n mal'nov'a'n amik'o'n kaj serv'ist'o'n?”

“Ne se mi pov'us evit'i tio'n, Bilbilo,” respond'is la Reĝ'o afabl'e. “Vi est'us rimark'ind'e mal'mol'a manĝ'aĵ'o, kaj mi'a'j dent'o'j ne est'as tiel fortik'a'j kiel antaŭ'e.”

Dum tiu konversaci'o okaz'is Ing'o subit'e memor'is la tri perl'o'j'n kiu'j'n li'a patr'o iam kaŝ'is sub la kahel'it'a'n plank'o'n de la banked'hal'o. Sen'dub'e Reĝ'o Kitikuto est'is tiel subit'e surpriz'it'a de la invad'ant'o'j ke li trov'is neni'a'n oportun'o'n pren'i la perl'o'j'n, ĉar ali'e la feroc'a'j batal'ist'o'j est'us venk'it'a'j kaj for'pel'it'a'j el Pingario. Do ili sen'dub'e plu est'as en si'a kaŝ'lok'o, kaj Ing'o kred'is ke ili montr'iĝ'os grand'a help'o por li kaj li'a'j kamarad'o'j dum ĉi tiu hor'o de bezon'o. Sed la palac'o est'is amas'o da ruin'o'j; ebl'e li nun ne pov'os trov'i la lok'o'n kie la perl'o'j est'is kaŝ'it'a'j.

Li dir'is neni'o'n pri tio al Rinkitinko, memor'ant'e ke li'a patr'o ordon'is ke li gard'u la sekret'o'n de la perl'o'j kaj ili'a'j magi'a'j fort'o'j. Malgraŭ'e, la pens'o ke li pov'os akir'i la mir'ind'a'j'n trezor'o'j'n de si'a'j pra'patr'o'j don'is al la knab'o nov'a'n esper'o'n.

Li star'iĝ'is kaj dir'is al la Reĝ'o: “Ni re'ir'u al la ali'a ekstrem'o de Pingario. Est'as pli plaĉ'e ol ĉi tie malgraŭ la pere'o de la palac'o de mi'a patr'o. Kaj tie, se ie ajn, ni pov'os trov'i metod'o'n el'ir'i ni'a'j'n problem'o'j'n.”

Tiu propon'o akir'is aprob'o'n far'e de Rinkitinko kaj la grup'et'o tuj komenc'is si'a'n re'ir'o'n. Ĉar ne est'is bezon'o halt'i sur'voj'e, ili ating'is la grand'a'n ekstrem'o'n de la insul'o ĉirkaŭ la tag'mez'o kaj tuj komenc'is tra'serĉ'i la ruin'o'j'n de la palac'o.

Ili trov'is, kontent'ig'e al si, ke unu ĉambr'o ĉe la mal'supr'o de tur'o est'is ankoraŭ loĝ'ebl'a, kvankam la tegment'o est'is romp'it'a kaj la lok'o est'is iom'et'e kovr'it'a de ŝton'o'j. La Reĝ'o est'is, laŭ si'a dir'o, tro dik'a por fort'e labor'i, do li sid'iĝ'is sur blok'o'n de marmor'o kaj rigard'is dum Ing'o pur'ig'is la ĉambr'o'n de ĝi'a rub'o.

Far'int'e tio'n, la knab'o tra'serĉ'is la ruin'o'j'n ĝis li trov'is taburet'o'n kaj fotel'o'n kiu'j ne est'is romp'it'a'j ĝis ne'uz'ebl'ec'o. Iom da lit'kovr'aĵ'o'j kaj matras'o ankaŭ trov'iĝ'is, do je la nokt'iĝ'o la ĉambr'et'o jam est'is tre komfort'a.

La sekv'a'n maten'o'n, dum Rinkitinko ankoraŭ profund'e dorm'is kaj Bilbilo okup'ad'is si'n per manĝ'ad'o de la ros'kovr'it'a herb'o kiu kresk'is laŭ la bord'o, Princ'o Ing'o komenc'is tra'serĉ'i la fal'int'a'j'n amas'o'j'n da marmor'o por trov'i la lok'o'n kie antaŭ'e est'is la reĝ'a banked'hal'o. Grimp'int'e trans la ruin'o'j'n dum kelk'a temp'o li ating'is plat'a'n lok'o'n kiu'n li re'kon'is, per la kahel'a plank'o kaj la romp'it'a'j mebl'o'j dis'met'it'a'j, kiel la grand'a'n hal'o'n kiu'n li serĉ'as. Sed en la centr'o de la plank'o, rekt'e super la punkt'o kie kaŝ'iĝ'is la perl'o'j, kuŝ'is plur'a'j grand'a'j kaj pez'a'j marmor'a'j blok'o'j, kiu'j est'is ŝir'it'a'j el la dis'er'ig'it'a'j mur'o'j.

Tiu mis'fortun'a trov'o dum kelk'a temp'o sen'kuraĝ'ig'is la knab'o'n, kiu kompren'is kiom sen'help'a li est'as por for'ig'i tiel vast'a'j'n obstakl'o'j'n; sed est'is tiel grav'e akir'i la perl'o'j'n ke li ne kuraĝ'is ced'i al sen'esper'iĝ'o antaŭ ol ĉia hom'a pen'o est'os far'it'a, do li sid'ig'is si'n por pri'pens'i la afer'o'n tre zorg'e.

Inter'temp'e Rinkitinko el'lit'iĝ'is kaj marŝ'is sur la gazon'o'n, kie li trov'is Bilbilon kuŝ'ant'a kontent'e sur la herb'o.

“Kie est'as Ing'o?” demand'is Rinkitinko, frot'ant'e si'a'j'n okul'o'j'n per si'a'j fingr'artik'o'j ĉar ili'a vid'o est'is mal'klar'ig'it'a de tro da dorm'o.

“Ne demand'u mi'n,” dir'is la kapr'o, maĉ'ant'e tre kontent'e re'maĉ'aĵ'o'n el dolĉ'a'j herb'o'j.

“Bilbilo,” dir'is la Reĝ'o, kaŭr'ant'e apud la kapr'o kaj apog'ant'e si'a'n dik'a'n menton'o'n per si'a'j man'o'j kaj si'a'j'n kubut'o'j'n per si'a'j genu'o'j, “permes'u ke mi konfid'u al vi la fakt'o'n ke mi est'as ted'it'a kaj bezon'as distr'o'n. Mi'a bon'a amik'o Kitikuto est'as for'ŝtel'it'a de la barbar'o'j kaj pren'it'a for'de mi, do est'as neni'u kiu pov'as inteligent'e konversaci'ad'i kun mi. Mi est'as la Reĝ'o kaj vi est'as la kapr'o. Bon'vol'u rakont'i al mi.”

“Ne,” dir'is Bilbilo, sulk'ant'e la frunt'o'n, ĉar la vizaĝ'o de kapr'o est'as tre esprim'kapabl'a.

“Se vi rifuz'os, mi est'os eĉ pli mal'feliĉ'a, kaj mi sci'as ke vi'a humor'o est'as tro dolĉ'a por permes'i tio'n.

La kapr'o rigard'is li'n kun mal'estim'a esprim'o. Dir'is li: “Oni supoz'us ke vi est'as nur kvar'jar'aĝ'a, Rinkitinko! Sed jen—mi obe'os vi'a'n ordon'o'n. Aŭskult'u atent'e, kaj la rakont'o ebl'os help'os vi'n—kvankam mi dub'as ke vi kompren'os ĝi'a'n signif'o'n.”

“Mi est'as cert'a ke la rakont'o help'os mi'n,” deklar'is la Reĝ'o, kies okul'o'j scintil'ad'is.

“Ne inter'romp'u; est'as mal'ĝentil'e. Foj'e est'is Reĝ'o kun kav'o en si'a kap'o, kie kutim'e oni hav'as cerb'o'n, kaj—”

“Kaj la Reĝ'o kun kav'a kap'o pov'is babil'ad'i vort'o'j'n, kiu'j ne hav'is senc'o'n, kaj rid'i sen'cerb'e pro sen'senc'aĵ'o'j.

“Do daŭr'ig'u la rakont'o'n, dolĉ'a Bilbilo. Tamen est'as mal'facil'e kred'i ke Reĝ'o pov'us est'i sen'cerb'a— krom se, kompren'ebl'e, li pruv'us tio'n per la fakt'o ke li posed'as parol'ant'a'n kapr'o'n.”

Post tio li daŭr'ig'is si'a'n rakont'o'n: “Tiu vak'kap'a vir'o est'is akcident'e Reĝ'o, ĉar li nask'iĝ'is reĝ'a. Ankaŭ la reĝ'o est'is vak'kap'a pro la sam'a akcident'o, ĉar li nask'iĝ'is sen'cerb'a.”

“Povr'ul'o!” koment'is la Reĝ'o. “Ĉu li posed'is parol'ant'a'n kapr'o'n?”

“Do li erar'is, efektiv'e, pro si'a nask'iĝ'o mem. Ĉik- ik-ik-ik, u, hu!” rid'is Rinkitinko, dum li'a dik'a korp'o sku'iĝ'is pro amuz'iĝ'o. “Sed est'as mal'facil'e de'ten'i si'n de nask'iĝ'o; ne ebl'as protest'i, ĉu ne, Bilbilo?”

“Demand'u al cerb'o'hav'ul'o, mi'a knab'o; cert'e mi mem ne pov'as respond'i,” respond'is la Reĝ'o, ek'rid'eg'ant'e gaj'e de'nov'e.

Bilbilo sur'huf'iĝ'is kaj for'marŝ'is dign'e, las'ant'e Rinkitinkon de'nov'e rid'ad'i pro la amar'a mien'o de la vizaĝ'o de la best'o.

“Ho, Bilbilo, vi kaŭz'os mi'a'n mort'o'n iu'tag'e— nepr'e vi kaŭz'os!” anhel'eg'is la Reĝ'o, el'pren'ant'e si'a'n punt'a'n poŝ'tuk'o'n por viŝ'i si'a'j'n okul'o'j'n; ĉar, kiel oft'e, li rid'is ĝis flu'is larm'o'j.

Bilbilo est'is profund'e ĉagren'it'a kaj rifuz'is eĉ turn'i si'a'n kap'o'n por rigard'i si'a'n mastr'o'n. Por eskap'i de Rinkitinko li vag'is inter la ruin'o'j de la palac'o, kie li trov'is Princ'o'n Ing'o'n.

“Bon'a'n maten'o'n, Bilbilo,” dir'is la knab'o. “Mi plan'is trov'i vi'n, por konsult'i vi'n pri grav'a afer'o. Se vi bon'vol'os re'ir'i kun mi mi cert'as ke vi'a bon'a juĝ'kapabl'o est'os grand'a help'o.”

La koler'a'n kapr'o'n tre trankvil'ig'is la respekt'o'plen'a ton'o per kiu la knab'o parol'is al li, sed li tuj demand'is: “Ĉu vi ankaŭ konsult'os tiu'n vak'kap'a'n Reĝ'o'n tie?”

“Mi bedaŭr'as aŭd'i vi'n parol'i pri vi'a afabl'a mastr'o tiel,” dir'is la knab'o serioz'e. “Ĉiu'j hom'o'j merit'as respekt'o'n, ĉar ili est'as la plej alt'a'spec'a'j viv'ant'o'j, kaj Reĝ'o'j merit'as pli da respekt'o ol ali'a'j, ĉar ili est'as posten'ig'it'a'j reg'i mult'a'j'n hom'o'j'n.”

“Tamen,” dir'is Bilbilo plen'e konvink'it'e, “la kap'o de Rinkitinko est'as cert'e sen'cerb'a.”

“Tio'n mi mal'volont'e kred'us,” insist'is Ing'o. “Sed ĉiu'okaz'e li'a kor'o est'as afabl'a kaj mild'a kaj tio est'as pli bon'a ol saĝ'ec'o. Li est'as gaj'a malgraŭ mis'fortun'o'j kiu'j plor'ig'us ali'ul'o'j'n kaj li neniam dir'as mal'afabl'a'j'n vort'o'j'n kiu'j vund'as la sent'o'j'n de li'a'j amik'o'j.”

“Ni forges'u ĉio'n escept'e de li'a bon'a natur'o, kiu met'as nov'a'n kor'o'n en ni'n kiam ni mal'feliĉ'as,”

“Bon'vol'u ven'i kun mi,” inter'romp'is Ing'o, “ĉar la afer'o pri kiu mi vol'as parol'i est'as tre grav'a.”

Bilbilo sekv'is li'n, kvankam la knab'o ankoraŭ aŭd'is la kapr'o'n murmur'ad'i ke la Reĝ'o ne hav'as cerb'o'n.

Rinkitinko, vid'ant'e ili'n en'ir'i la ruin'o'j'n, ankaŭ sekv'is, kaj ating'int'e ili'n pet'is si'a'n maten'manĝ'o'n.

Ing'o mal'ferm'is la sak'o'n da manĝ'aĵ'o'j kaj dum li kaj la Reĝ'o manĝ'is la knab'o dir'is: “Se mi pov'us trov'i metod'o'n for'pren'i kelk'a'j'n el la blok'o'j de marmor'o kiu'j fal'is en la banked'hal'o'n, mi kred'as ke mi pov'us trov'i rimed'o'n per kiu ni pov'us eskap'i de ĉi tiu sen'hav'a insul'o.”

“Do,” murmur'is Rinkitinko, per buŝ'o plen'a, “ni mov'u la blok'o'j'n de marmor'o.”

“Ha, jes, kiel?” respond'is la Reĝ'o, ŝmac'ant'e kontent'e per si'a'j lip'o'j. “Jen serioz'a demand'o. Sed— mi sci'as! Ni vid'u kio'n dir'as pri tio mi'a fam'a pergamen'o.” Li viŝ'is si'a'j'n fingr'o'j'n per tuk'o kaj post'e, pren'int'e la rul'aĵ'o'n el poŝ'o intern'e de si'a brod'it'a bluz'o, li mal'rul'is ĝi'n kaj laŭt'leg'is la ĉi'sekv'ant'a'j'n vort'o'j'n: “ ‘Neniam tret'u sur la pied'fingr'o'j'n de ali'a person'o.’ ”

La kapr'o el'spir'is bru'e kaj mal'estim'e tra si'a naz'o; Ing'o silent'is; la Reĝ'o rigard'is de unu al la ali'a demand'em'e.

“Tut'e cert'e,” dir'is Bilbilo mal'estim'e, “ĝi inform'as ni'n preciz'e kiel mov'i la blok'o'j'n de marmor'o.”

“Ho, ĉu?” respond'is la Reĝ'o, kaj post tio dum moment'o li frot'is la supr'o'n de si'a kalv'a kap'o perpleks'e. La sekv'a'n moment'o'n li ek'rid'is gaj'eg'e. La kapr'o rigard'is Ing'o'n kaj ĝem'is.

“Kio'n mi dir'is al vi?” demand'is la best'o. “Ĉu mi prav'is aŭ mal'prav'is?”

“Ĉi tiu rul'aĵ'o,” dir'is Rinkitinko, “ver'e est'as majstr'o'verk'o. Ĝi'a konsil'o eg'e valor'as. ‘Neniam tret'u sur la pied'fingr'o'j'n de ali'a person'o.’ Ni pri'pens'u tio'n.

La konklud'o est'as ke ni tret'u sur ni'a'j propr'a'j pied'fingr'o'j, kiu'j don'iĝ'is al ni tiu'cel'e. Tial, se mi paŝ'us sur la pied'fingr'o'j'n de ali'a person'o, mi est'us la ali'a person'o. Hu, hu, hu!—la ali'a person'o—hi, hi, hik-kik-ik! Amuz'e, ĉu ne?”

“Ne grav'as kio'n vi dir'is, mi'a knab'o,” muĝ'is la Reĝ'o. “Neni'u stult'ul'o pov'us solv'i tio'n tiel bel'e kiel mi mem.”

“Ni ankoraŭ dev'as decid'i kiel for'pren'i la blok'o'j'n de marmor'o,” sugest'is Ing'o mal'trankvil'e.

“Lig'u ŝnur'eg'o'n al ili kaj tir'u,” dir'is Bilbilo. “Ne plu atent'u Rinkitinkon, ĉar li ne est'as pli saĝ'a ol la person'o kiu verk'is tiu'n sen'cerb'a'n rul'aĵ'o'n. Nur al'port'u ŝnur'eg'o'n, kaj ni lig'os Rinkitinkon al unu ĝi'a fin'aĵ'o kiel pez'aĵ'o'n kaj mi help'os vi'n tir'i.”

“Dank'o'n, Bilbilo,” respond'is la knab'o. “Mi al'port'os ŝnur'eg'o'n tuj.”

Bilbilo trov'is ke est'as mal'facil'e ramp'i trans la ruin'o'j'n al la plank'o de la banked'hal'o, sed mal'mult'a'j'n lok'o'j'n kapr'o ne pov'as ating'i kiam ĝi pen'as, do Bilbilo fin'e sukces'is, kaj eĉ dik'a mal'grand'a Rinkitinko fin'e part'o'pren'is kun ili, kvankam mult'e sen'spir'e.

Ing'o lig'is unu fin'aĵ'o'n de la ŝnur'eg'o ĉirkaŭ blok'o'n de marmor'o kaj post'e far'is maŝ'o'n ali'fin'aĵ'e por ĉirkaŭ'ir'i la kap'o'n de Bilbilo. Kiam ĉio est'is pret'a la knab'o pren'is la ŝnur'eg'o'n kaj help'is la kapr'o'n tir'i; tamen, malgraŭ si'a pen'ad'o, la gigant'a blok'o ne mov'iĝ'is el si'a lok'o. Vid'ant'e tio'n, Reĝ'o Rinkitinko antaŭ'e'n'ir'is kaj komenc'is help'i, kaj la pez'o de li'a korp'o dev'ig'is la pez'a'n marmor'o'n glit'i unu-du metr'o'j'n for de si'a kuŝ'ej'o.

Sed la labor'o est'is mal'facil'a kaj ili ĉiu'j dev'is long'e ripoz'i antaŭ ol entrepren'i mov'i la sekv'a'n blok'o'n.

“Agnosk'u, Bilbilo,” dir'is la Reĝ'o, “ke mi iom util'as en la mond'o.”

“Vi'a pez'o mult'e help'is,” agnosk'is la kapr'o, “sed se vi'a kap'o est'us tiel plen'a kiel vi'a stomak'o la task'o est'us eĉ pli facil'a.”

Kiam Ing'o prepar'is lig'i la ŝnur'eg'o'n du'a'foj'e li ĝoj'e trov'is ke se ili mov'os unu pli'a'n blok'o'n de marmor'o li pov'os mal'kovr'i la kahel'o'n kun la sekret'a risort'o.

Do la tri'o tir'is per nov'a energi'o kaj ĝoj'ig'e la blok'o mov'iĝ'is kaj rul'iĝ'is sur si'a'n flank'o'n, las'ant'e Ing'a'n liber'a de'pren'i la trezor'o'n laŭ'plaĉ'e.

Sed la knab'o tut'e ne intenc'is las'i Bilbilon kaj la Reĝ'o'n part'o'pren'i en la sekret'o de la reĝ'a'j trezor'o'j de Pingario; do, kvankam kaj la kapr'o kaj ĝi'a mastr'o postul'is sci'i kial ili dev'is mov'i la marmor'a'j'n blok'o'j'n kaj kiel tio help'os, Ing'o pet'is ili'n atend'i ĝis la sekv'a maten'o, kiam li esper'is kontent'ig'i ili'n ke ili'a labor'eg'o ne est'is van'a.

Mal'mult'e fid'ant'e tiu'n promes'o'n de nur'a knab'o, la kapr'o grumbl'is kaj la Reĝ'o rid'is; sed Ing'o ne atent'is ili'a'j'n mok'o'j'n kaj ek'komenc'is labor'i prepar'ant'e fiŝ'kapt'a'n stang'o'n, kun ŝnur'o kaj hok'o. Dum la post'tag'mez'o li vad'is al kelk'a'j rok'o'j proksim'a'j al la bord'o kaj atend'is pacienc'e ĝis kapt'i sufiĉ'a'j'n perk'o'j'n por ili'a'j vesper- kaj maten-manĝ'o'j.

“Ha,” dir'is Rinkitinko, rigard'ant'e la bel'a'n kapt'aĵ'o'n kiam Ing'o re'ven'is al la bord'o; “ili bon'eg'e gust'os kuir'it'e; sed ĉu vi sci'pov'as kuir'i ili'n?”

“Ne,” est'is la respond'o. “Mi oft'e kapt'is fiŝ'o'j'n sed neniam kuir'is ili'n. Ebl'e Vi'a Moŝt'o kompren'as la kuir'art'o'n.”

“Kuir'o kaj moŝt'ec'o est'as du apart'a'j afer'o'j,” rid'is la mal'grand'a Reĝ'o. “Mi ne pov'us kuir'i fiŝ'o'n eĉ se tio sav'us mi'n de mort'o pro mal'sat'o.”

“Rilat'e al mi,” dir'is Bilbilo, “mi neniam manĝ'as fiŝ'o'j'n, sed mi pov'as inform'i kiel kuir'i ili'n, ĉar mi oft'e rigard'is dum la kuir'ist'o'j en la palac'o labor'is.” Do, per la help'o de la kapr'o, la knab'o kaj la Reĝ'o sukces'is prepar'i kaj kuir'i la fiŝ'o'j'n, kaj post tio manĝ'is ili'n bon'apetit'e.

Tiu'n nokt'o'n, kiam Rinkitinko kaj Bilbilo ambaŭ profund'e dorm'is, Ing'o kaŝ'e marŝ'is sen'bru'e tra la lun'lum'o al la sen'person'a banked'hal'o. Tie, sur'genu'iĝ'int'e, li tuŝ'is la sekret'a'n risort'o'n kiel instru'is al li li'a patr'o kaj ĝoj'ig'e al li la kahel'o sub'ir'is kaj mal'kaŝ'is la apertur'o'n. Imag'u kiel la kor'o de la knab'o bat'eg'is pro ekscit'iĝ'o dum li mal'rapid'e puŝ'is si'a'n man'o'n en la kav'aĵ'o'n kaj ĉirkaŭ'palp'is por trov'i ĉu la valor'eg'a'j perl'o'j ankoraŭ rest'as tie. Post moment'o li'a'j fingr'o'j tuŝ'is la silk'a'n sak'o'n kaj, sen paŭz'i por ferm'i la niĉ'o'n, li prem'is la trezor'o'n kontraŭ si'a'n brust'o'n kaj kur'is en la lun'lum'o'n por ekzamen'i ĝi'n. Ating'int'e lum'o'plen'a'n lok'o'n li komenc'is mal'ferm'i la sak'o'n, sed li rimark'is Bilbilon kuŝ'ant'a'n sur la apud'a herb'o. Do, trem'ant'e pro tim'o vid'iĝ'i, li kur'is al ali'a lok'o, kaj kiam li paŭz'is li aŭd'is Rinkitinkon ronk'ad'i vigl'e.

De'nov'e li fuĝ'is kaj sekv'is voj'et'o'n al la mar'bord'o, kie li kaŭr'is sub dekliv'et'o kaj komenc'is mal'ferm'i la ŝnur'o'j'n kiu'j lig'is la buŝ'o'n de la sak'o. Sed nun nov'a tim'o atak'is li'n.

“Se la perl'o'j glit'us de mi'a man'o,” li pens'is, “kaj rul'iĝ'us en la akv'o'n, mi ebl'e perd'us ili'n por ĉiam. Mi nepr'u trov'u pli sen'danĝer'a'n lok'o'n.”

Tie'n kaj tie'n li vag'is, ankoraŭ firm'e ten'ant'e la silk'a'n sak'o'n per ambaŭ man'o'j, kaj fin'e li ir'is al la arb'ar'et'o kaj grimp'is en la alt'a'n arb'o'n kie li est'is far'int'a si'a'j'n platform'o'n kaj sid'ej'o'n. Sed tie est'is plen'e mal'lum'e, do li trov'is ke neces'os sid'i pacienc'e ĝis la maten'o antaŭ ol li kuraĝ'os tuŝ'i la perl'o'j'n. Dum tiu'j hor'o'j da atend'ad'o li hav'is temp'o'n por pri'pens'ad'o kaj li riproĉ'is si'n pro si'a mult'a tim'o posed'i la trezor'o'j'n de si'a patr'o.

“Tiu'j perl'o'j aparten'as al ni'a famili'o jam de generaci'o'j,” li pens'is, “tamen ankoraŭ neni'u perd'is ili'n. Se mi simpl'e atent'e zorg'os mi cert'e ne bezon'os tim'i pri ili'a sekur'ec'o.”

Kiam tag'iĝ'is kaj li pov'is klar'e vid'i, Ing'o mal'ferm'is la sak'o'n kaj el'pren'is la Blu'a'n Perl'o'n. Ne ebl'is ke ali'a'j vid'os li'n, do li uz'is iom da temp'o ekzamen'ant'e ĝi'n mir'e, dir'ant'e al si: “Ĉi tiu don'os al mi fort'o'n.”

De'pren'int'e si'a'n dekstr'a'n ŝu'o'n li met'is la Blu'a'n Perl'o'n en ĝi'n, kaj puŝ'is ĝi'n en la pint'a'n pied'fingr'ej'o'n. Post tio li ŝir'is pec'o'n de si'a poŝ'tuk'o kaj puŝ'is ĝi'n en la ŝu'o'n por ten'i la perl'o'n en tiu lok'o. La ŝu'o'j de Ing'o est'is long'a'j kaj pint'a'j, sam'kiel ĉiu'j ŝu'o'j uz'at'a'j en Pingario, kaj la pint'o'j kurb'iĝ'is supr'e'n, tiel ke est'is grand'a vak'a spac'o preter la lok'o kiu'n ating'is la pied'fingr'o'j de la knab'o kiam la ŝu'o est'is sur li'a pied'o.

Sur'met'int'e la ŝu'o'n kaj lig'int'e la laĉ'o'j'n li mal'ferm'is la sak'o'n kaj el'pren'is la Pal'ruĝ'a'n Perl'o'n. “Ĉi tiu protekt'os mi'n kontraŭ danĝer'o,” dir'is Ing'o, kaj de'pren'int'e la ŝu'o'n de si'a mal'dekstr'a pied'o li zorg'e met'is la perl'o'n en la vak'a'n pied'fingr'ej'o'n. Tiu'n ankaŭ li sekur'ig'is en tiu lok'o per stri'o ŝir'it'a el la poŝ'tuk'o.

Sur'met'int'e la du'a'n ŝu'o'n kaj laĉ'int'e ĝi'n, la knab'o tir'is el la silk'a sak'o la tri'a'n perl'o'n—tiu'n kiu est'is pur'blank'a—kaj ten'ant'e ĝi'n apud si'a orel'o li demand'is: “Ĉu vi bon'vol'os konsil'i al mi kio'n far'i, dum ĉi tiu mi'a hor'o de mis'fortun'o?”

Klar'e la voĉ'et'o de la perl'o respond'is: “Mi konsil'as ke vi ir'u al la Insul'o'j Regoso kaj Koregoso, kie vi pov'os liber'ig'i vi'a'j'n sklav'ig'it'a'j'n ge'patr'o'j'n.”

“Kiel mi pov'us far'i tio'n?” kri'is Princ'o Ing'o, kiu'n mir'ig'is aŭd'i tia'n konsil'o'n.

“Hodiaŭ nokt'e,” parol'is la voĉ'o de la perl'o, “est'os ŝtorm'o, kaj en la maten'o boat'o driv'os sur la bord'o'n.

“Kiel mi, febl'a knab'o, tir'os la boat'o'n tiel distanc'e'n?” li demand'is, dub'ant'e la ebl'ec'o'n.

“Sed ebl'e mi'a boat'o romp'iĝ'os kaj mi dron'os antaŭ ol ating'i Regoson kaj Koregoson,” protest'is la knab'o.

“Do mi ag'os laŭ vi'a konsil'o,” deklar'is Ing'o, parol'ant'e firm'e ĉar tiu promes'o don'is al li kuraĝ'o'n, kaj dum li for'pren'is la perl'o'n de si'a orel'o ĝi flustr'is: “Kiu est'as saĝ'a kaj sen'tim'a, tiu nepr'e sukces'os.”

Re'met'int'e la Blank'a'n Perl'o'n en la fund'o'n de la silk'a sak'o, Ing'o lig'is ĝi'n sekur'e ĉirkaŭ si'a'n kol'o'n kaj buton'um'is si'a'n tali'o'n super ĝi por kaŝ'i la trezor'o'n de ĉiu'j rigard'ant'a'j okul'o'j. Post tio li ne'rapid'e grimp'is de la arb'o kaj re'ir'is al la ĉambr'o kie ankoraŭ dorm'as Reĝ'o Rinkitinko.

La kapr'o manĝ'et'ad'is sur la herb'o sed aspekt'is mal'afabl'a kaj koler'em'a. Kiam la knab'o dir'is bon'a'n maten'o'n, dum li pas'is, Bilbilo far'is tut'e neni'a'n respond'o'n. Dum Ing'o en'ir'is la ĉambr'o'n la Reĝ'o vek'iĝ'is kaj demand'is: “Kio est'as tiu mister'a sekret'o vi'a? Mi sonĝ'ad'is pri ĝi, kaj mi ankoraŭ ne re'akir'is mi'a'n spir'ad'o'n post la tir'eg'ad'o al tiu'j pez'a'j blok'o'j. Dir'u al mi la sekret'o'n.”

“Sekret'o kon'ig'it'a ne plu est'as sekret'o,” respond'is Ing'o, rid'ant'e. “Krom'e, tem'as pri famili'a sekret'o, kiu'n dec'as ke mi gard'u al mi mem. Sed mi pov'as dir'i al vi almenaŭ unu afer'o'n: Ni for'ir'os de la insul'o morgaŭ maten'e.”

“Mi ne est'as kapabl'a naĝ'ant'o,” dir'is li, “kaj, kvankam mi est'as sufiĉ'e dik'a por flos'i sur la surfac'o de la akv'o, mi nur balanc'iĝ'us kaj tut'e neni'e'n ating'us.”

“Ne est'as boat'o sur ĉi tiu insul'o!” deklar'is Rinkitinko, rigard'ant'e la knab'o'n mir'o'plen'e.

Li parol'is cert'ec'o'plen'e, ĉar li plen'e fid'is la promes'o'n de la Blank'a Perl'o; sed Rinkitinko, kiu sci'is neni'o'n pri la tri ekster'ordinar'a'j juvel'o'j, komenc'is tim'i ke la mal'grand'a Princ'o frenez'iĝ'is pro mal'feliĉ'o kaj mis'fortun'o.

Pro tio la Reĝ'o ne plu demand'is al la knab'o sed prov'is gaj'ig'i li'n rakont'ant'e al li sprit'aĵ'o'j'n. Li mem rid'is pro ĉiu'j rakont'et'o'j, laŭ si'a gaj'a manier'o, kaj Ing'o part'o'pren'is liber'e en la rid'ad'o ĉar li'a'n kor'o'n sen'pez'ig'is la esper'o sav'i si'a'j'n kar'a'j'n ge'patr'o'j'n. Ne post la atak'o al Pingario far'e de la feroc'a'j batal'ist'o'j la knab'o est'is tiel esper'o'plen'a kaj feliĉ'a.

Dum Rinkitinko rajd'is sur la dors'o de Bilbilo, la tri'o tra'ir'is la insul'o'n kaj trov'is en la centr'a part'o kelk'a'j'n arbust'o'j'n kaj arb'o'j'n sur kiu'j est'is matur'a'j frukt'o'j. Ili kolekt'is ili'n liber'e, ĉar—escept'e de la fiŝ'o'j kapt'it'a'j de Ing'o—ili est'is ili'a sol'a manĝ'aĵ'o, kaj ju mal'pli ili hav'is, des pli ŝajn'is grand'iĝ'i la apetit'o de Rinktinko.

“Mi neniam est'as pli feliĉ'a,” dir'is li ĝem'ant'e, “ol kiam mi manĝ'as.”

Ĉirkaŭ la vesper'iĝ'o la ĉiel'o nub'iĝ'is kaj baldaŭ grand'a ŝtorm'o ek'furioz'is. Princ'o Ing'o kaj Reĝ'o Rinkitinko rifuĝ'is en la protekt'ant'a ĉambr'o kiu'n ili pret'ig'is kaj tie Bilbilo ankaŭ kun'est'is. La kapr'o'n kaj la Reĝ'o'n iom ĝen'is la violent'ec'o de la ŝtorm'o, sed Ing'o'n ĝi ne ĝen'is, ĉar li'n plaĉ'is tiu pruv'o ke la Blank'a Perl'o est'as fid'ind'a.

Dum la tut'a nokt'o la vent'o kri'eg'is ĉirkaŭ la insul'o; tondr'o rul'iĝ'is, fulm'o ek'bril'is kaj pluv'o torent'e fal'is. Sed jam je la maten'iĝ'o la ŝtorm'o ĉes'is kaj kiam la sun'o lev'iĝ'is neni'u spur'o de la tempest'o rest'is escept'e de kelk'a'j fal'int'a'j arb'o'j.

La Magi'a Boat'o

Princ'o Ing'o el'lit'iĝ'is kun la sun'o kaj, akompan'at'e de Bilbilo, li komenc'is marŝ'ad'i laŭ la bord'o serĉ'e al la boat'o kiu'n la Blank'a Perl'o promes'is al li. Eĉ ne dum moment'o li dub'is ke li trov'os ĝi'n kaj antaŭ ol li long'e marŝ'is li'a okul'o ek'vid'is nigr'a'n objekt'o'n ĉe la akv'o'rand'o.

“Jen la boat'o, Bilbilo!” li kri'is ĝoj'e, kaj kur'int'e al ĝi li trov'is ke efektiv'e ĝi ja est'as grand'a spac'o'plen'a boat'o. Kvankam driv'int'e sur la plaĝ'o'n, ĝi est'is perfekt'e bon'stat'a kaj neniel sufer'is pro la ŝtorm'o.

Ing'o star'is dum kelk'a'j moment'o'j gap'ant'e la bel'a'n vetur'il'o'n kaj demand'ant'e al si el kie ĝi pov'us est'i ven'int'a. Cert'e ĝi est'is mal'simil'a al ĉiu boat'o kiu'n ĝis tiam li vid'is. Ekster'e ĝi est'is pentr'it'a bril'e nigr'a, tut'e sen ali'a kolor'aĵ'o; sed la tut'a intern'o de la boat'o est'is teg'it'a per pur'a arĝent'o, polur'it'a tiel fort'e ke la surfac'o simil'is spegul'o'n kaj bril'eg'is pro la sun'radi'o'j. La seĝ'o'j hav'is sur si blank'a'j'n kusen'o'j'n kaj la kusen'o'j est'is bel'eg'e brod'it'a'j per or'a'j faden'o'j.

Ĉe unu ekstrem'o, sub la larĝ'a benk'o, est'is mal'grand'a barel'o kun arĝent'a'j ring'o'j, kiu'n la knab'o trov'is plen'a de freŝ'a dolĉ'a akv'o. Grand'a kest'o el sandal'lign'o, lig'it'a kaj ornam'it'a per arĝent'o, star'is en la ali'a ekstrem'o de la boat'o. Ing'o lev'is la kovr'il'o'n kaj trov'is la kest'o'n plen'a de mar'biskvit'o'j, kuk'o'j, viand'o en lad'skatol'et'o'j, kaj matur'a'j suk'o'plen'a'j melon'o'j; sufiĉ'a'j bon'san'ig'a'j manĝ'aĵ'o'j por nutr'i la grup'o'n dum long'a temp'o.

Kuŝ'ant'e sur la fund'o de la boat'o est'is du bril'ant'a'j rem'il'o'j, kaj supr'e, sed nun retro'rul'it'a, est'is baldaken'o el arĝent'a ŝtof'o por de'ten'i la varm'eg'o'n de la sun'o.

Ne mir'ig'as ke la knab'o ĝoj'eg'is pro la al'ven'o de tiu bel'a boat'o; sed pri'pens'int'e li tim'is ke ĝi est'os tro grand'a por ke li pov'u rem'i ĝi'n long'a'n distanc'o'n.

Dum li konsider'is tiu'n afer'o'n, Reĝ'o Rinkitinko ven'is anas'paŝ'ant'e al li kaj dir'is: “Nu, nu, nu, mi'a Princ'o, vi'a'j vort'o'j plen'um'iĝ'is!

Jen la boat'o, tut'e cert'e, sed kiel ĝi ven'is ĉi tie'n—kaj kiel vi sci'is ke ĝi ven'os al ni—est'as enigm'o kiu'n mi ne pov'as solv'i. Mi ne dub'as ni'a'n bon'fortun'o'n, tamen, kaj mi'a kor'o bobel'ad'as pro ĝoj'o, ĉar en ĉi tiu boat'o mi re'ir'os tuj al mi'a Urb'o Gilgado, de kiu mi rest'as jam mult'e tro long'e for.”

“Domaĝ'e, mi'a amik'o, ĉar vi est'us tre bon'ven'a. Sed vi pov'os rest'i sur ĉi tiu insul'o, se vi dezir'as,” plu'dir'is Rinkitinko, “kaj re'ir'int'e hejm'e'n mi send'os kelk'a'j'n mi'a'j'n reg'at'o'j'n sav'i vi'n.”

“Ebl'e, ebl'e,” est'is la sen'zorg'a respond'o, “sed mi est'as la Reĝ'o de grav'a land'o, kaj vi est'as knab'a Princ'o sen menci'ind'a regn'o. Sekv'e, ĉar mi est'as pli grav'a ol vi, est'as just'e kaj dec'e ke mi pren'os vi'a'n boat'o'n kaj re'ir'os per ĝi al mi'a propr'a land'o.”

“Mi bedaŭr'as mal'sam'opini'i ol Vi'a Moŝt'o,” dir'is Ing'o, “sed anstataŭ ir'i al Gilgado mi opini'as ke pli grav'as ke ni ir'u al la insul'o'j Regoso kaj Koregoso.”

“He? Kio?” kri'is la mir'ig'it'a Reĝ'o. “Al Regoso kaj Koregoso! Por far'iĝ'i sklav'o'j de la barbar'o'j, sam'e kiel la Reĝ'o vi'a patr'o? Ne, ne, mi'a knab'o! Vi'a Onĉjo Rinki ebl'e hav'as vak'a'n pens'il'o'n, kiel pretend'as Bilbilo, sed li est'as mult'e tro saĝ'a por met'i si'a'n kap'o'n en buŝ'o'n de leon'o. Ne amuz'as est'i sklav'o.”

“La popol'o de Regoso kaj Koregoso ne sklav'ig'os ni'n,” deklar'is Ing'o. “Mal'e, mi'a intenc'o est'as liber'ig'i mi'a'j'n kar'a'j'n ge'patr'o'j'n, ankaŭ mi'a'n tut'a'n popol'o'n, kaj re'ven'ig'i ili'n al Pingario.”

“Ĉik-ik-ik-ik-ik! Tre komik'e!” rid'is Rinkitinko, palpebr'um'ant'e al la kapr'o, kiu sulk'is la frunt'o'n respond'e. “Vi'a aŭdac'o sen'spir'ig'as mi'n, Ing'o, sed la aventur'o est'as tamen ĉarm'a, mi dev'as agnosk'i. Se mi ne est'us tiel dik'a, mi tuj konsent'us al vi'a plan'o, kaj ver'ŝajn'e pov'us konker'i tiu'n amas'o'n da feroc'a'j batal'ist'o'j tut'e sen help'o—tut'e sen—ĉu ne, Bilbilo?

Sed mal'feliĉ'ig'as mi'n dir'i ke mi ja est'as dik'a, kaj ne ver'e batal'pret'a. Kaj rilat'e al vi'a intenc'o far'i kio'n, laŭ mi'a agnosk'o, mi mem ne pov'as far'i, Ing'o, nu mi tim'as ke vi forges'as ke vi est'as nur knab'o, efektiv'e iom mal'grand'a knab'o.”

“Do bon'vol'u pri'pens'i ke vi kaj mi kaj Bilbilo est'as ne sufiĉ'e fort'a'j, kiel arme'o, por konker'i potenc'a'n naci'o'n de spert'a'j milit'ist'o'j. Ni pov'us prov'i, kompren'ebl'e, sed vi est'as tro jun'a por mort'o, kaj mi est'as tro mal'jun'a. Ven'u kun mi al mi'a Urb'o Gilgad, kie vi est'os mult'e honor'at'os. Mi derigos ke mi'a'j profesor'o'j instru'u al vi bon'a'n kondut'o'n. Nu kio'n vi dir'as?”

Ing'o iom perpleks'is pri kiel respond'i al tiu'j argument'o'j, ĉar li sci'is ke Reĝ'o Rinkitinko kred'as ili'n saĝ'a'j; do, post iom da pens'ad'o, li dir'is: “Mi far'os inter'konsent'o'n kun Vi'a Moŝt'o, ĉar mi ne dezir'as ke mank'u en mi respekt'o pri tiel ind'a person'o kaj grav'a Reĝ'o kiel vi. Ĉi tiu boat'o est'as mi'a, kiel mi dir'is, kaj dum la for'est'o de mi'a patr'o vi far'iĝ'is mi'a gast'o; tial mi pretend'as ke mi merit'as iom da konsider'o, sam'e kial vi.”

“Tut'e sen'dub'e,” akord'is Rinkitinko. “Kiu'n inter'akord'o'n vi propon'as, Ing'o?”

“Ni ambaŭ en'ir'u la boat'o'n, kaj vi unu'e prov'os rem'i ni'n al Gilgado. Se vi sukces'os, mi volont'e akompan'os vi'n; sed se vi mal'sukces'os, mi rem'os la boat'o'n al Regoso, kaj vi dev'os ven'i kun mi sen pli'a protest'o.”

“Just'a kaj ind'a inter'konsent'o!” kri'is la Reĝ'o, mult'e plaĉ'it'e. “Tamen, kvankam mi est'as hero'ec'a person'o, mi ne antaŭ'vid'as ĝu'i rem'i tiel grand'a'n boat'o'n la tut'a'n voj'o'n al Gilgado. Sed mi far'os mi'a'n plej'ebl'o'n kaj akcept'os la rezult'o'n.”

Pli'a proviz'o da frukt'o'j est'is met'it'a en la boat'o'n kaj Ing'o ankaŭ rast'is kvant'o'n da bon'gust'eg'a'j ostr'o'j kia'j abund'as sur la bord'o de Pingario sed kiu'j'n li ĝis nun ne pov'is ating'i pro mank'o de boat'o. Tio'n li far'is laŭ sugest'o de la ĉiam mal'sat'a Rinkitinko, kaj kiam la ŝel'hav'a'j ostr'o'j est'is jam met'it'a'j mal'antaŭ la akv'o'barel'o'n kaj abund'a kvant'o da herb'o est'is en'boat'ig'it'a por Bilbilo, ili decid'is ke ili pret'as komenc'i si'a'n vojaĝ'o'n.

Montr'iĝ'is tut'e ne facil'a task'o en'boat'ig'i Bilbilon, ĉar li est'is rimark'ind'e mal'lert'a kapr'o kaj unu'foj'e, kiam Rinkitinko puŝ'is li'n, li fal'is en la akv'o'n kaj preskaŭ dron'is antaŭ ol ili pov'is el'akv'ig'i li'n. Sed tut'e ne traf'is ili'n la pens'o post'las'i la kurioz'a'n best'o'n. Li'a parol'kapabl'o preskaŭ hom'ig'is li'n laŭ la vid'punkt'o de la knab'o, kaj la dik'a Reĝ'o tiom kutim'is al si'a mal'afabl'a kompan'o ke neni'o instig'us li'n apart'iĝ'i de li. Fin'e Bilbilo fal'is stern'it'e en la fund'o'n de la boat'o, kaj Ing'o help'is li'n mov'iĝ'i al la antaŭ'a part'o, kie est'is sufiĉ'a spac'o por ke li kuŝ'u tie.

Rinkitinko nun pren'is lok'o'n en la arĝent'e teg'it'a vetur'il'o kaj la knab'o ven'is la last'a, for'puŝ'ant'e la boat'o'n dum li en'boat'e'n salt'is, tiel ke ĝi flos'is liber'e sur la akv'o.

“Nu, nun ni ir'as al Gilgado!” kri'is la Reĝ'o, pren'ant'e la rem'il'o'j'n kaj met'ant'e ili'n en la ing'o'j'n.

Post tio li komenc'is rem'i laŭ'ebl'e plej fort'e, sam'temp'e kant'ant'e kurioz'a'n kant'o'n kies vort'o'j dir'is:

“Voj’ al Gilgad’, bel'a pad’ Por dik'a Reĝ'o kaj knab'o brav'a, Por koler'a kapr'o—mal'sek'a apr'o— Kaj arĝent'a ŝip’ kun lign'a rip’.

Kun kor'o gaj'a, anim'o rav'a Ni rapid'as al bel'a Gilgad’!”

“Ne, Rinkitinko; bon'vol'u, ne! Tio mar'mal'san'ig'as mi'n,” grumbl'is Bilbilo.

Rinkitinko ĉes'is rem'i, ĉar jam li est'is sen'spir'a kaj li'a rond'a vizaĝ'o est'is kovr'it'a de grand'a'j gut'o'j da ŝvit'o. Kaj kiam li rigard'is trans si'a'n ŝultr'o'n li trov'is ĉagren'at'e ke la boat'o apenaŭ est'as mov'int'a si'n eĉ tri'dek centi'metr'o'j'n for de si'a antaŭ'a pozici'o.

Ing'o dir'is neni'o'n kaj ŝajn'ig'is ne rimark'i la mal98Ĉapitr'o Ses sukces'o'n de la Reĝ'o. Do nun Rinkitinko, kun aspekt'o de serioz'ec'o sur si'a dik'a ruĝ'a vizaĝ'o, de'pren'is si'a'n purpur'a'n rob'o'n kaj supr'e'n'rul'is la manik'o'j'n de si'a tunik'o kaj de'nov'e prov'is.

Tamen li ne sukces'is pli ol antaŭ'e kaj aŭd'int'e Bilbilon far'i raŭk'a'n rid'o'n kaj vid'int'e rid'et'o'n sur la vizaĝ'o de la knab'a Princ'o, Rinkitinko subit'e fal'ig'is la rem'il'o'j'n kaj komenc'is kri'i rid'e pro si'a propr'a mal'sukces'o. Viŝ'ant'e si'a'n brov'o'n per flav'a silk'a poŝ'tuk'o li kant'is gaj'voĉ'e:

“Vel'ist'a brav'o, kap'a kav'o— La boat'o'n mi ne pov'as rem'i.

Do mi agnosk'as: prav'e mok'as Mi'n la sen'util'a kapr'o.”

“Bon'vol'u el'las'i mi'n el vi'a'j vers'o'j,” dir'is Bilbilo spir'eg'ant'e pro koler'o.

“Kiam mi rid'ind'ig'as mi'n, Bilbilo, mi far'iĝ'as kapr'o,” respond'is Rinkitinko.

“Neniel,” insist'is Bilbilo. “Neni'o pov'us far'i el vi an'o'n de mi'a super'a ras'o.”

Rinkitinko tut'e ne atent'is tiu'n koment'o'n, sed turn'int'e si'n al Ing'o li dir'is: “Plej'bon'e ni re'ir'u al la bord'o, ĉar la boat'o est'as tro pez'a por est'i remit'a al Gilgado aŭ iu ali'a lok'o.

“Mi pren'u la rem'il'o'j'n,” sugest'is Ing'o. “Ne forges'u ni'a'n inter'akord'o'n.”

“Tut'e ne,” respond'is Rinkitinko. “Se vi pov'os rem'i ni'n al Regoso, aŭ al iu ali'a lok'o, mi sen'protest'e ir'os kun vi.”

Do la Reĝ'o pren'is la lok'o'n de Ing'o en la mal'antaŭ'o de la boat'o kaj la knab'o pren'is la rem'il'o'j'n kaj komenc'is rem'i. Kaj nun, mir'ig'ant'e Rinkitinkon—kaj eĉ Ing'o'n—la rem'il'o'j far'iĝ'is sen'pez'a'j kiel plum'o'j tuj kiam la Princ'o ek'pren'is ili'n. Tuj'tuj'e la boat'o komenc'is glis'ad'i rapid'e tra la akv'o kaj, vid'ant'e tio'n, la knab'o turn'is la pru'o'n cel'e la nord'o'n. Li ne sci'is preciz'e kie situ'as Regoso kaj Koregoso, sed li ja sci'is ke la insul'o'j situ'as nord'e de Pingario, do li decid'is fid'i ke la bon'ŝanc'o kaj la gvid'o far'e de la perl'o'j port'os ili'n tie'n.

Iom post iom la Insul'o Pingario far'iĝ'is mal'grand'a en ili'a vid'pov'o dum la boat'o rapid'is antaŭ'e'n, ĝis je la fin'o de hor'o ili tut'e ne plu pov'is vid'i ĝi'n kaj ili'n ĉirkaŭ'is la purpur'a akv'o de la Nonesta Ocean'o.

Princ'o Ing'o ne lac'iĝ'is pro la task'o rem'ad'i; efektiv'e, tut'e ne ŝajn'is al li est'i labor'o. Unu'foj'e li ĉes'is sufiĉ'e long'e por met'i la stang'o'j'n de la baldaken'o en la tru'o'j'n far'it'a'j'n por ili, en la rand'o'j'n de la boat'o, kaj por etend'i la arĝent'a'n baldaken'o'n super la stang'o'j'n, ĉar Rinkitinko plend'is pro la varm'eg'o de la sun'o. Sed la baldaken'o de'ten'is la varm'eg'a'j'n radi'o'j'n kaj kaŭz'is ke la intern'o de la boat'o est'u plaĉ'e frid'et'a.

“Jen glor'a vetur'o!” kri'is Rinkitinko, dum li kuŝ'iĝ'is en la ombr'o. “Mi trov'as grand'a sen'ŝarĝ'iĝ'o ni'a'n for'est'o'n de tiu morn'a insul'o Pingario.”

“Ebl'e dum mal'long'a temp'o est'os sen'ŝarĝ'iĝ'o,” dir'is Bilbilo, “sed vi ir'as al la land'o de vi'a'j mal'amik'o'j, kiu'j ver'ŝajn'e pik'os vi'a'n tut'a'n dik'a'n korp'o'n per lanc'o'j kaj sag'o'j.”

“Ne grav'as,” dir'is la Reĝ'o trankvil'e, “oni pov'as mort'i nur unu'foj'e, memor'u, kaj kiam la mal'amik'o'j mort'ig'os mi'n mi pet'os ankaŭ mort'ig'i Bilbilon, tiel ke ni rest'os kun'a'j en la mort'o kiel en la viv'o.”

“Ili ebl'e est'os kanibal'o'j; tiu'okaz'e, ili rost'os kaj manĝ'os ni'n,” sugest'is Bilbilo, kiu vol'is tim'ig'i si'a'n mastr'o'n.

“Kiu sci'as?” respond'is Rinkitinko, tim'trem'e. “Sed gaj'iĝ'u, Bilbilo; ebl'e ili ja ne mort'ig'os ni'n, ebl'e eĉ ne kapt'os ni'n; do ni ne anticip'u ni'a'j'n problem'o'j'n. Ne mien'u tiel koler'e, mi'a sprit'a kvar'pied'ul'o, kaj mi kant'os por distr'i vi'n.”

“Tut'e ne'ebl'e, kar'a Bilbilo. Vi ne pov'us est'i pli mal'afabl'a eĉ se vi streb'us. Do jen fam'a kant'o por vi.”

Dum la knab'o plu rem'ad'is sen'paŭz'e kaj la boat'o rapid'is trans la akv'o'n, la gaj'a Reĝ'o, kiu neniam pov'is est'i mal'gaj'a aŭ serioz'a dum mult'a'j si'n'sekv'a'j minut'o'j, mal'antaŭ'e'n klin'is si'n sur si'a'j'n brod'it'a'j'n kusen'o'j'n kaj kant'is tio'n:

“Gaj'a knab'in'o sur la mar’— Kant'u tu-ral-u-ral-i-do!

Sid'is sur genu'o de l’ ŝipcar’ Serĉ'o per'okul'a ŝi'a far’ Tamen mi'n ne vid'is tie, ĉar— Kant'u tu-ral-u-ral-i-do!”

“Al mi ĝi ne plaĉ'as,” plend'is la kapr'o. “Ĝi memor'ig'as mi'n pri la aligator'o kiu prov'is fajf'i.”

“Ha, ha, ha, ha, hik, kik, ik!” rid'is la Reĝ'o. “Do sen'dub'e li bel'eg'e fajf'is, ĉu ne, mi'a amik'o?”

“Mi ne est'as vi'a amik'o,” respond'is la kapr'o, sku'ant'e si'a'j'n orel'o'j'n mal'afabl'e.

“Tamen mi est'as vi'a amik'o,” est'is la gaj'a respond'o de la Reĝ'o, “kaj por pruv'i tio'n mi kant'os al vi pli'a'n vers'o'n.”

“La vent'o blov'is ŝi'a'n ŝu'o'n— Kant'u tu-ral-u-ral-i-do!

La ŝu’ alt'flug'is en la blu'o'n Knab'in'o perd'is la ŝu'du'o'n; Ne pov'is sekv'i post la pru'o'n— Kant'u tu-ral-u-ral-i-do!”

“Ĉu dolĉ'a, vi demand'as?” koler'is Bilbilo. “Mi opini'as ĝi'n egal'e dolĉ'a kiel manĝ'aĵ'o el mustard'o kaj vinagr'o.”

“Ne kverel'u, mi pet'eg'as,” pled'is Ing'o. “Ĉu ni ne jam sufiĉ'e mal'ĝoj'as?”

“Sed ĉi tiu kverel'o est'as gaj'a,” dir'is la Reĝ'o, “kaj tiel Bilbilo kaj mi oft'e amuz'as ni'n. Aŭskult'u nun la plej last'a'n vers'o'n:

“Knab'in'o perd'is ŝu'o'n, plor'is Kant'u tu-ral-u-ral-i-do!

Kapitan'o'n nov'edz'in’ amor'is Kaj manĝ'i l’ larm'o'j'n ŝi fervor'is Kaj hont'o'n de l’ knab'in’ ŝi vor'is Kant'u tu-ral-u-ral-i-do!”

“Eĉ pli aĉ'e!” grumbl'is Bilbilo, tre mal'estim'e. “Mi'n plezur'ig'as ke tiu est'is la last'a vers'o, ĉar pli'a vers'o tiu'spec'a ebl'e sven'ig'us mi'n.”

“Cert'e vi hav'as fort'a'n imag'o'n, Reĝ'o Rinkitinko, se vi kred'as vi'a'j'n kant'o'j'n muzik'o. Ĉu vi memor'as la rakont'o'n pri la urs'o kiu dung'iĝ'is kiel vart'ist'in'o?”

“Mi ne memor'as ĝi'n ĝust'e nun,” dir'is Rinkitinko, palpebr'um'ant'e al Ing'o.

“Al la urs'o mult'e plaĉ'is ĝi'a propr'a voĉ'o, sed ĝi preskaŭ mort'tim'ig'is la beb'o'n.”

“He, he, he, he, hu, hu, hu! Vi est'as gaj'a fripon'o, Bilbilo,” rid'is la Reĝ'o; “gaj'a fripon'o malgraŭ vi'a'j mal'gaj'a'j mien'o'j. Tamen, se mi ne amuz'is vi'n, mi almenaŭ plezur'ig'is mi'n, ĉar mi mult'eg'e am'as bon'a'n kant'o'n. Do ni ne plu parol'u pri la afer'o.”

Tut'dum'e la knab'a Princ'o rem'ad'is la boat'o'n. Li tut'e ne lac'iĝ'is, ĉar la rem'il'o'j kiu'j'n li ten'is ŝajn'e mem mov'is si'n. Li mal'mult'e atent'is la konversaci'o'n inter Rinkitinko kaj la kapr'o, sed li plen'ig'is si'a'j'n pens'o'j'n per kio'n li dev'os far'i kiam li ating'os la insul'o'j'n Regoso kaj Koregoso kaj front'os si'a'j'n mal'amik'o'j'n.

Kiam la ali'a'j fin'e silent'iĝ'is, Ing'o demand'is: “Ĉu vi sci'pov'as batal'i, Reĝ'o Rinkitinko?”

“Mi neniam prov'is,” est'is la respond'o. “Kiam minac'is danĝer'o mi ĉiam trov'is ke est'as pli facil'e for'kur'i ol front'i la mal'amik'o'j'n.”

“Mi ebl'e prov'us, se ne est'us oportun'o eskap'i per for'kur'ad'o. Ĉu vi hav'as taŭg'a'n arm'il'o'n per kiu mi batal'us?”

“Do ni uz'u argument'o'j'n kaj persvad'o'n anstataŭ batal'i. Ekzempl'e, se ni pov'us persvad'i la batal'ist'o'j'n de Regoso kuŝ'iĝ'i, por ke mi tret'u sur ili'n, ili dis'prem'iĝ'us facil'e.”

Princ'o Ing'o ne anticip'is sub'ten'o'n de la Reĝ'o, do li'n ne sen'kuraĝ'ig'is tiu respond'o. Efektiv'e, li pens'is, venk'o per batal'o est'us tut'e ne'ebl'a, tamen la Blank'a Perl'o ja ne konsil'us ke li ir'u al Regoso kaj Koregoso se la misi'o est'us sen'esper'a. Ŝajn'is al li, post pli'a pri'pens'o, ke li dev'os fid'i la cirkonstanc'o'j'n por decid'i si'a'j'n ag'o'j'n kiam li ating'os la insul'o'j'n de la barbar'o'j.

La Blank'a Perl'o ja don'is al li la boat'o'n, kaj la Blu'a Perl'o don'is al li la fort'o'n por rem'i ĝi'n. Li kred'is ke la Pal'ruĝ'a Perl'o protekt'os li'n kontraŭ ĉia eventual'a danĝer'o; do li mal'trankvil'is ne pri si sed pri si'a'j kompan'o'j. Reĝ'o Rinkitinko kaj la kapr'o ne hav'is protekt'a'n magi'o'n, do Ing'o ĵur'is al si far'i ĉio'n ebl'a'n por evit'i damaĝ'o'n al ili.

Tri tag'o'j'n kaj tri nokt'o'j'n la boat'o arĝent'e teg'it'a rapid'is hast'e trans la ocean'o'n. La maten'o'n de la kvar'a tag'o, pro ili'a rapid'eg'a vetur'ad'o, Ing'o vid'is antaŭ si la bord'o'j'n de la du grand'a'j insul'o'j Regoso kaj Koregoso.

“La perl'o'j ĝust'e gvid'is mi'n!” li flustr'is al si. “Nun, se mi est'os saĝ'a, kaj si'n'zorg'a, kaj brav'a, mi kred'as pov'i sav'i mi'a'j'n patr'o'n kaj patr'in'o'n kaj popol'o'n.”

La Ĝemel'a'j Insul'o'j

La Insul'o Regoso est'is dek kvin kilo'metr'o'j'n larĝ'a kaj ses'dek kvin long'a kaj ĝi'n reg'is grand'a kaj potenc'a Reĝ'o nom'at'a Goso. Proksim'e al la bord'o'j est'is verd'a'j kaj fekund'a'j kamp'o'j, sed mal'pli proksim'a'j al la mar'o est'is krut'a'j mont'et'o'j kaj mont'o'j, tiel rok'o'plen'a'j ke neni'o pov'is kresk'i tie. Sed en tiu'j mont'o'j est'is min'o'j de or'o kaj arĝent'o, kiu'j'n dev'is fos'i la sklav'o'j de la Reĝ'o, ferm'it'e en obskur'a'j sub'ter'a'j koridor'o'j tiu'cel'a'j.

Dum la pas'o de temp'o la sklav'o'j fos'is gigant'a'j'n kavern'o'j'n en kiu'j ili loĝ'is kaj dorm'is, kaj neniam vid'is la tag'lum'o'n. Kruel'a'j mastr'o'j kun vip'o'j star'is super tiu'j povr'ul'o'j, kiu'j'n kapt'is en mult'a'j land'o'j la atak'o'grup'o'j de Reĝ'o Goso, kaj la mastr'o'j tut'e volont'e vip'is la sklav'o'j'n se ili paŭz'is eĉ moment'e dum si'a labor'ad'o.

Inter la verd'a'j bord'o'j kaj la mont'o'j est'is arb'ar'o'j da dens'a'j inter'plekt'it'a'j arb'o'j, inter kiu'j oni tranĉ'is ne'larĝ'a'j'n pad'o'j'n konduk'ant'a'j'n al la min'kav'o'j. Sur la eben'a'j verd'a'j kamp'o'j, ne distanc'e de la ocean'o, la grand'a Urb'o Regoso est'is konstru'it'a, en kiu situ'is la palac'o de la Reĝ'o. Tiu'n urb'o'n loĝ'is mil'o'j da feroc'a'j batal'ist'o'j de Goso, kiu'j oft'e en'ir'is si'a'j'n boat'o'j'n kaj etend'is si'n trans la mar'o'n al la najbar'a'j insul'o'j por konker'i kaj rab'i, kiel ĉe Pingario. Kiam ili ne est'is for pro iu el tiu'j ekspedici'o'j, en la Urb'o Regoso ili svarm'is kaj la urb'o tiel far'iĝ'is danĝer'a lok'o por iu ajn pac'em'a person'o, ĉar la batal'ist'o'j est'is egal'e sen'leĝ'a'j kiel ili'a Reĝ'o.

La Insul'o Koregoso situ'is proksim'e al la Insul'o Regoso; tiel proksim'e, efektiv'e, ke oni pov'us ĵet'i ŝton'o'n de unu bord'o al la ali'a. Sed Koregoso est'is nur du'on'e tiel grand'a kiel Regoso kaj anstataŭ est'i mont'o'plen'a ĝi est'is riĉ'a kaj plaĉ'a land'o, kovr'at'a de kamp'o'j da gren'o. La kamp'o'j de Koregoso proviz'is manĝ'aĵ'o'j'n por la batal'ist'o'j kaj civit'an'o'j de ambaŭ land'o'j, dum la min'o'j de Regoso riĉ'ig'is ili'n ĉiu'j'n.

Koregoson reg'is Reĝ'in'o Kor'o, kiu est'is edz'in'o de Reĝ'o Goso; sed tiel sever'a kaj kruel'a est'is la natur'o de tiu Reĝ'in'o ke la popol'o ne pov'is decid'i kiu'n el la reg'ant'o'j ili plej tim'is.

Reĝ'in'o Kor'o loĝ'is en si'a propr'a Urb'o Koregoso, kiu situ'is sur tiu flank'o de la insul'o kiu front'is Regoson, kaj ŝi'a'j sklav'o'j, plej'part'e vir'in'o'j, dev'is plug'i la ter'o'n kaj sem'i kaj rikolt'i la gren'o'n.

De Regoso al Koregoso etend'iĝ'is pont'o el boat'o'j, unu apud la ali'a, sur kiu'j est'is tabul'o'j etend'it'a'j trans la rand'o'j'n tiel ke oni pov'is marŝ'i sur ili. Tiel est'is facil'e trans'ir'i de unu insul'o al la ali'a kaj kiam est'is danĝer'o la pont'o est'is facil'e for'pren'ebl'a.

La indiĝen'o'j de Regoso kaj Koregoso konsist'is el la batal'ist'o'j, kiu'j neni'o'n ali'a'n far'is ol batal'i kaj rab'ad'i, kaj la trem'ant'a'j serv'ist'o'j kiu'j serv'is ili'n. Reĝ'o Goso kaj Reĝ'in'o Kor'o milit'is kontraŭ la tut'a ceter'a mond'o. Ali'a'j insul'an'o'j hat'is kaj tim'is ili'n, ĉar ili'a'j'n sklav'o'j'n ili kruel'e mis'trakt'is kaj absolut'e neni'a'n kompat'o'n ili don'is al la febl'a'j aŭ mal'san'a'j.

Kiam re'ven'is la boat'o'j ir'int'a'j al Pingario, ŝarĝ'it'e per riĉ'a'j ŝtel'aĵ'o'j kaj amas'o da kapt'it'o'j, est'is mult'a ĝoj'o en Regoso kaj Koregoso kaj la Reĝ'o kaj Reĝ'in'o okaz'ig'is bon'eg'a'n festen'o'n por la batal'ist'o'j kiu'j efektiv'ig'is tiel grand'a'n konker'o'n. Tiu festen'o okaz'is por la batal'ist'o'j sur la teren'o de la palac'o de Reĝ'o Goso, kaj kun ili en la grand'a tron'ĉambr'o ĉiu'j kapitan'o'j kaj estr'o'j de la batal'ist'o'j kun'ven'is kun Reĝ'o Goso kaj Reĝ'in'o Kor'o, kiu ven'is de si'a insul'o por part'o'pren'i en la fest'o. Tiam ĉiu'j'n rab'aĵ'o'j'n ŝtel'it'a'j'n dis'de la Reĝ'o de Pingario oni divid'is laŭ la rang'o'j, la Reĝ'o kaj la Reĝ'in'o pren'is du'on'o'n, la kapitan'o'j kvar'on'o'n, kaj la rest'o divid'iĝ'is inter la batal'ist'o'j.

La tag'o'n tuj post la festen'o Reĝ'o Goso send'is Reĝ'o'n Kitikuton kaj ĉiu'j'n Pingarianojn labor'i en la min'o'j sub la mont'o'j, unu'e kun'ĉen'int'e ili'n tiel ke ili ne pov'os eskap'i. La mild'a Reĝ'in'o de Pingario kaj ĉiu'j ŝi'a'j serv'ist'in'o'j, kun'e kun la kapt'it'a'j infan'o'j, est'is don'it'a'j al Reĝ'in'o Kor'o, kiu labor'ig'is ili'n en si'a'j gren'kamp'o'j.

Tiam la reg'ant'o'j kaj batal'ist'o'j de tiu'j terur'a'j insul'o'j kred'is est'i por ĉiam detru'int'a'j Pingarion. Sen ĝi'a'j riĉ'o'j, kun ĉiu'j dom'o'j detru'it'a'j, ĝi'a'j boat'o'j kapt'it'a'j kaj la tut'a popol'o sklav'ig'it'a, kiel ver'ŝajn'e est'us ke ili iam de'nov'e aŭd'us pri la dizert'it'a insul'o?

Tial la popol'o'j'n de Regoso kaj Koregoso surpriz'is kaj perpleks'ig'is ke unu maten'o'n ili rimark'is proksim'iĝ'i al ili'a'j bord'o'j el la sud'o nigr'a'n boat'o'n en kiu est'is knab'o, dik'ul'o kaj kapr'o. La batal'ist'o'j demand'is unu al la ali'a kiu'j ili pov'us est'i, kaj el kie ili ven'is? Neni'u iam ven'is al tiu'j insul'o'j propr'a'vol'e, tio est'is cert'a.

Princ'o Ing'o gvid'is si'a'n boat'o'n al la sud'a ekstrem'o de la Insul'o Regoso, kiu est'is la al'ter'iĝ'ej'o plej proksim'a al la urb'o, kaj kiam la batal'ist'o'j vid'is tiu'n ag'o'n ili ir'is al la bord'o por renkont'i li'n, konduk'at'e de grand'a kapitan'o nom'at'a Buzubo.

dir'is Rinkitinko mal'trankvil'e al la knab'o. “Tut'e sen'dub'e ili intenc'as kapt'i kaj sklav'ig'i ni'n.”

“Ne tim'u, sinjor'o,” respond'is Ing'o, per trankvil'a voĉ'o. “Rest'u kviet'e en la boat'o kun Bilbilo ĝis mi est'os parol'int'a kun tiu'j hom'o'j.”

Li halt'ig'is la boat'o'n kvar metr'o'j'n de la bord'o, kaj ek'star'ant'e en si'a lok'o li solen'e riverenc'is al la amas'o da hom'o'j front'ant'a'j li'n. Dir'is la grand'a Kapitan'o Buzubo mal'afabl'a'voĉ'e: “Nu, et'ul'o, kiu vi est'as? Kaj kial vi aŭdac'as ven'i, ne'invit'it'e kaj tut'e sol'a, al la Insul'o Regoso?”

“Mi est'as Ing'o, Princ'o de Pingario,” respond'is la knab'o, “kaj mi ven'is ĉi tie'n por liber'ig'i mi'a'j'n ge'patr'o'j'n kaj mi'a'n popol'o'n, kiu'j'n vi fi'e sklav'ig'is.”

Kiam ili aŭd'is tiu'n aŭdac'a'n parol'o'n grand'a rid'o aŭd'iĝ'is de la amas'o da batal'ist'o'j, kaj kiam la rid'o ĉes'is la kapitan'o dir'is: “Vi am'as ŝerc'i, mi'a beb'a Princ'o, kaj la ŝerc'o est'as ne mal'bon'a. Sed kial vi volont'e ĵet'is vi'a'n kap'o'n en la buŝ'o'n de leon'o? Kiam vi est'is liber'a, kial vi ne rest'is liber'a? Ni ne sci'is ke ni las'is eĉ unu person'o'n en Pingario! Sed ĉar vi sukces'is eskap'i de ni, nu, do est'as ver'e afabl'e ven'i ĉi tie'n tut'e propr'a'vol'e por est'i ni'a sklav'o. Kiu est'as la komik'a dik'ul'o kun vi?”

“Tiu est'as Li'a Moŝt'o, Reĝ'o Rinkitinko de la grand'a Urb'o Gilgado. Li akompan'is mi'n por cert'ig'i ke vi plen'e kompens'os ĉio'n ŝtel'it'a'n el Pingario.”

“Eĉ pli bon'e!” rid'is Buzubo. “Li est'os bel'a sklav'o por Reĝ'in'o Kor'o, kiu am'as tikl'i dik'ul'o'j'n kaj salt'ig'i ili'n.”

Reĝ'o Rinkitinko plen'iĝ'is per horor'o kiam li aŭd'is tio'n, sed la Princ'o respond'is aŭdac'e kiel antaŭ'e, dir'ant'e: “Ni'n ne tim'ig'as fanfaron'o'j, kred'u mi'n; nek ni est'as febl'a'j kiel vi imag'as. Ni hav'as magi'a'j'n pov'o'j'n tiel grand'a'j'n kaj terur'a'j'n ke neni'u amas'o da batal'ist'o'j pov'us kontraŭ'star'i ni'n, kaj tial mi pet'as vi'n ced'i vi'a'n urb'o'n kaj vi'a'n insul'o'n al ni, por ke ni ne dis'prem'u vi'n per ni'a potenc'o.”

La knab'o parol'is tre serioz'e kaj fervor'e, sed li'a'j vort'o'j nur vek'is nov'a'n rid'ad'o'n. Do dum la hom'o'j de Regoso rid'ad'is Ing'o mov'is la boat'o'n firm'e sur la sabl'a'n plaĝ'o'n kaj el'salt'is. Li ankaŭ help'is Rinkitinkon el'ir'i, kaj kiam la kapr'o sen help'o salt'is sur la sabl'o'n, la Reĝ'o sur'ir'is la dors'o'n de Bilbilo, trem'ant'e iom'et'e intern'e sed pen'ant'e aspekt'i laŭ'ebl'e kuraĝ'a.

Est'is ar'o da mal'delikat'a'j har'o'j inter la orel'o'j de la kapr'o, kaj tiu'n Ing'o firm'e ten'is per si'a mal'dekstr'a man'o. La knab'o sci'is ke la Pal'ruĝ'a Perl'o protekt'os ne nur li'n sed ĉiu'n kiu'n li tuŝ'as, kontraŭ ĉia damaĝ'o, kaj ĉar Rinkitinko est'is rajd'ant'a la kapr'o'n kaj Ing'o ten'is si'a'n man'o'n sur la best'o, la tri'o ne est'us damaĝ'ebl'a per io far'at'a de la batal'ist'o'j. Sed Kapitan'o Buzubo ne sci'is tio'n, kaj la grup'o de tri ul'o'j aspekt'is tiel febl'a kaj rid'ind'a ke li kred'is ke est'os facil'e kapt'i ili'n. Do li turn'is si'n al si'a'j soldat'o'j kaj kun man'gest'o dir'is: “Kapt'u la en'trud'iĝ'int'o'j'n!”

Tuj du aŭ tri el la batal'ist'o'j antaŭ'e'n'paŝ'is por obe'i, sed mir'ig'e al ili ili ne pov'is ating'i iu'n el la tri ul'o'j; ili'a'j man'o'j est'is halt'ig'it'a'j kvazaŭ de ne'vid'ebl'a fer'a mur'o. Sen atent'i tiu'j'n prov'o'j'n kapt'i, Ing'o antaŭ'e'n'ir'is mal'rapid'e kaj la kapr'o sam'paŝ'is kun li. Kaj kiam Rinkitinko vid'is ke li est'as sekur'a kontraŭ damaĝ'o li far'is unu el si'a'j grand'a'j gaj'a'j rid'o'j, kaj tio alarm'is la batal'ist'o'j'n kaj nervoz'ig'is ili'n. La okul'o'j de Kapitan'o Bezubo grand'iĝ'is pro surpriz'o dum la tri'o sen'paŭz'e antaŭ'e'n'ir'is kaj pel'is li'a'j'n sold'ant'o'j'n retro'e'n; nek li mem est'is liber'a de teror'o pro la magi'o protekt'ant'a tiu'j'n fremd'a'j'n vizit'ant'o'j'n. Rilat'e al la batal'ist'o'j, ili baldaŭ teror'iĝ'is kaj fuĝ'is panik'e supr'e'n'ir'ant'e dekliv'o'n urb'e'n, kaj Buzubo dev'is ĉas'i ili'n kaj kri'i pun'minac'o'j'n antaŭ ol pov'i halt'ig'i ili'n kaj dev'ig'i ili'n form'i batal'vic'o'n.

Ĉiu'j soldat'o'j de Regoso port'is lanc'o'j'n kaj paf'ark'o'j'n kaj sag'o'j'n, kaj kelk'a'j oficir'o'j hav'is glav'o'j'n kaj batal'hak'il'o'j'n; do Buzubo ordon'is ke ili rest'u firm'e kaj paf'u por mort'ig'i la proksim'iĝ'ant'a'j'n fremd'ul'o'j'n. Tio'n ili pen'is far'i. Ing'o est'is la plej antaŭ'a, do la batal'ist'o paf'is flug'o'n da akr'a'j sag'o'j rekt'e kontraŭ la brust'o'n de la knab'o, dum ali'a'j ĵet'is si'a'j'n long'a'j'n lanc'o'j'n kontraŭ li'n.

Ŝajn'is al Rinkitinko ke la mal'grand'a Princ'o nepr'e pere'os star'ant'e antaŭ tiu hajl'o de murd'a'j ĵet'aĵ'o'j; sed la potenc'o de la Pal'ruĝ'a Perl'o ne dizert'is li'n, kaj kiam la sag'o'j kaj lanc'o'j ating'is pozici'o'n tri centi'metr'o'n for de li'a korp'o ili re'salt'is kaj fal'is sen'damaĝ'e ĉe li'a'j pied'o'j. Nek Rinkitinko nek Bilbilo est'is eĉ plej'et'e damaĝ'it'a, kvankam ili star'is tut'e apud Ing'o.

Buzubo star'is dum moment'o rigard'ant'e la knab'o'n kaj silent'e mir'ant'e. Post tio, re'konsci'iĝ'int'e, li kri'is per laŭt'a voĉ'o: “De'nov'e! Ĉiu'j kun'e, vir'o'j. Neni'u iam defi'os ni'a'n potenc'o'n kaj plu viv'os!”

De'nov'e flug'o da sag'o'j kaj lanc'o'j rapid'is cel'e la tri'o'n, kaj ĉar mult'e pli da batal'ist'o'j de Regoso jam grup'iĝ'is kun si'a'j kompan'o'j, la aer'o dum moment'o sen'lum'iĝ'is pro la mort'ig'a'j ĵet'aĵ'o'j. Sed de'nov'e ĉiu'j fal'is sen'danĝer'e pro la potenc'o de la Pal'ruĝ'a Perl'o, kaj Bilbilo, kiu far'iĝ'is tre koler'a pro la prov'o'j damaĝ'i li'n kaj li'a'n grup'o'n, subit'e kur'is antaŭ'e'n, for'puŝ'ant'e la ten'o'n de Ing'o, kaj kap'frap'is la vic'o'n da batal'ist'o'j, kiu'j star'ad'is mir'ig'it'e de la mal'sukces'o konker'i.

Surpriz'it'e de la atak'o far'e de la kapr'o, dek'du'o da batal'ist'o'j ek'fal'is kun'e, kri'ant'e pro tim'o, kaj ili'a'j kamarad'o'j, ne sci'ant'e kio okaz'is sed imag'ant'e ke ili'a'j mal'amik'o'j atak'as ili'n, turn'is si'n kaj kur'is al la urb'o laŭ'ebl'e plej fort'e. Bilbilo, ankoraŭ koler'a, nur ĝust'a'temp'e kapt'is la grand'a'n kapitan'o'n turn'iĝ'ant'a'n por sekv'i si'a'j'n soldat'o'j'n, kaj Buzubo unu'e stern'iĝ'is kap'antaŭ'e sur la ter'o'n, post'e rul'iĝ'is du-tri'foj'e, kaj fin'e salt'is al si'a'j pied'o'j kaj kur'is kri'ant'e, sekv'ant'e si'a'j'n venk'it'a'j'n batal'ist'o'j'n. Tiu kap'bat'o far'e de la kapr'o est'is tre mal'facil'a por Reĝ'o Rinkitinko, kiu preskaŭ fal'is de la dors'o de Bilbilo pro la ŝok'o de la bat'o; sed la mal'grand'a dik'a Reĝ'o vind'is si'a'j'n brak'o'j'n ĉirkaŭ la kol'o'n de la kapr'o kaj ferm'is si'a'j'n okul'o'j'n kaj ten'is laŭ'ebl'e plej firm'eg'e. Nur kiam li aŭd'is Ing'o'n dir'i triumf'e, “Ni venk'is en la batal'o sen eĉ unu'foj'e frap'i!” Rinkitinko kuraĝ'is re'mal'ferm'i si'a'j'n okul'o'j'n. Kaj li vid'is la batal'ist'o'j'n kur'ant'a'j en la Urb'o'n Regoson kaj bar'ant'a'j la pez'a'j'n pord'eg'o'j'n, kaj li mult'e pli facil'e spir'is pro tiu vid'aĵ'o.

“Sen eĉ unu'foj'e frap'i!” dir'is Bilbilo indign'e. “Tio ne est'as tut'e ver'a, Princ'o Ing'o. Vi ne batal'is, mi agnosk'as tio'n, sed mi plur'foj'e bat'is tut'e bon'rezult'e, kaj mi pretend'as est'i konker'int'a la mal'kuraĝ'a'j'n batal'ist'o'j'n tut'e sen help'o.”

“Sed kiam vi sekv'a'foj'e bat'kur'os, bon'vol'u akurat'e antaŭ'avert'i mi'n, por mi de'ir'u de vi'a dors'o kaj pov'u aklam'i vi'n kiel la sol'a'n atak'int'o'n.”

Ĉar neni'u nun rest'is por kontraŭ'i ili'a'n antaŭ'e'n'ir'o'n, la tri'o marŝ'is al la pord'eg'o'j de la urb'o, kiu'j est'is ferm'it'a'j kontraŭ ili. La pord'eg'o'j est'is fer'a'j kaj pez'e barit'a'j, kaj sur la supr'o de la alt'a'j mur'o'j de la urb'o amas'o da batal'ist'o'j nun aper'is arm'it'e per sag'o'j kaj lanc'o'j kaj ali'a'j batal'il'o'j. Ĉar Buzubo ir'is rekt'e al la palac'o de Reĝ'o Goso kaj raport'is si'a'n venk'iĝ'o'n, rakont'ant'e pri la potenc'a magi'o de la knab'o kaj de la dik'a Reĝ'o kaj de la kapr'o, kaj demand'is kio'n far'i ĉi'sekv'e.

La grand'a kapitan'o ankoraŭ trem'ad'is pro tim'o, sed Reĝ'o Goso ne kred'is pri magi'o, kaj nom'is Buzubon mal'kuraĝ'a febl'ul'o. Tuj la Reĝ'o komenc'is mem komand'i si'a'j'n soldat'o'j'n, kaj li ordon'is ke ili okup'u la mur'o'j'n kaj paf'u mort'ig'e se iu el la tri fremd'ul'o'j proksim'iĝ'os al la pord'eg'o'j.

Kompren'ebl'e nek Rinkitinko nek Bilbilo sci'is kiel ili est'is protekt'it'a'j kontraŭ damaĝ'o do unu'e ili em'is mal'aprob'i la ordon'o'n kiu'n far'is la knab'o ke la tri'o dev'as rest'i ĉiam kun'e kaj oni dev'as ĉiam tuŝ'i unu la ali'a'n. Sed kiam Ing'o klar'ig'is ke ali'e li'a magi'o ne sav'os ili'n de damaĝ'o, ili akcept'is obe'i, ĉar ili nun jam vid'is sufiĉ'o'n por konvink'iĝ'i ke la Princ'o'n ver'e protekt'as ia ne'vid'ebl'a potenc'o.

Dum ili proksim'iĝ'is al la pord'eg'o'j nov'a pluv'o da sag'o'j kaj lanc'o'j descend'is sur ili'n, kaj sam'e kiel antaŭ'e eĉ ne unu ĵet'aĵ'o tuŝ'is ili'a'j'n korp'o'j'n. Reĝ'o Goso, kiu est'is sur la mur'o, mir'eg'is kaj iom mal'trankvil'iĝ'is, sed li de'pend'is de la fort'o de si'a'j pord'eg'o'j kaj ordon'is al si'a'j soldat'o'j ke ili plu paf'ad'u ĝis plen'e el'uz'iĝ'os ĉiu'j ili'a'j arm'il'o'j.

Ing'o las'is ili'n paf'ad'i laŭ'vol'e, dum li star'is antaŭ la grand'a'j pord'eg'o'j kaj ekzamen'is ili'n zorg'e.

“Ne,” respond'is la kapr'o; “mi'a kap'o est'as dur'a, sed ne pli dur'a ol fer'o.”

“Do,” respond'is la Reĝ'o, “ni rest'u ekster'e; precip'e ĉar ni ne pov'as en'ir'i.”

La pord'eg'o'j mal'ferm'iĝ'is intern'e'n, kaj tri pez'a'j'n rigl'il'o'j'n ten'is en pozici'o fortik'a'j kramp'o'j nit'it'a'j al la ŝtal'a'j plak'o'j. Al la knab'o est'is dir'it'e ke la potenc'o de la Blu'a Perl'o ebl'ig'os ke li efektiv'ig'u i'a'n ajn fort'ag'o'n, kaj li kred'is ke tio est'as ver'a.

La batal'ist'o'j, komand'at'e de Reĝ'o Goso, ankoraŭ ĵet'ad'is sag'o'j'n kaj sag'et'o'j'n kaj lanc'o'j'n kaj hak'il'o'j'n kaj grand'a'j'n ŝton'o'j'n sur la invad'ant'o'j'n, tut'e sen'sukces'e. La ter'o sub ili est'is dens'e kovr'it'a de arm'il'o'j, sed eĉ ne unu el la tri ul'o'j antaŭ la pord'eg'o'j est'is iom'et'et'e vund'it'a. Kiam ĉio hav'ebl'a est'is jam ĵet'it'a kaj neni'a arm'il'o rest'is ĉe'man'e, la mir'ant'a'j batal'ist'o'j vid'is la knab'o'n met'i si'a'n ŝultr'o'n kontraŭ la pord'eg'o'j'n kaj dis'romp'i la gigant'a'j'n nit'o'j'n kiu'j ten'is la rigl'il'o'j'n en pozici'o. Mil soldat'o'j ne pov'us far'i tio'n, sed la mal'grand'a mal'dik'a knab'o far'is ĝi'n ŝajn'e plen'facil'e. La pord'eg'o'j ek'mal'ferm'iĝ'is kaj Ing'o antaŭ'e'n'marŝ'is en la urb'o'strat'o'n kaj vok'is al Reĝ'o Goso ke li ced'u.

Sed Goso nun est'is tiom tim'o'plen'a kiel li'a'j batal'ist'o'j. Li kaj li'a'j soldat'o'j kutim'is al milit'ad'o kaj rab'ad'o kaj ili antaŭ'e port'is teror'o'n en mult'a'j land'o'j'n, sed jen la mal'grand'a knab'o, dik'ul'o kaj kapr'o ne est'is vund'ebl'a'j per li'a tut'a milit'lert'o, li'a abund'a arme'o kaj mil'o'j da mort'ig'a'j arm'il'o'j. Krom'e, ili ne nur defi'is la tut'a'n arme'o'n de Reĝ'o Goso sed ili romp'is la grand'eg'a'j'n pord'o'j'n de la urb'o—kvazaŭ ili konsist'us el paper'o—kaj tia montr'iĝ'o de enorm'a fort'o dev'ig'is la fi'reĝ'o'n tim'i pri si'a plu'viv'o. Kiel ĉiu'j tiran'o'j kaj kaper'ist'o'j, Goso est'is en si'a kor'o mal'kuraĝ'ul'o, kaj nun panik'o kapt'is li'n kaj li turn'is si'n kaj fuĝ'is pro la trankvil'a antaŭ'e'n'ir'o de Princ'o Ing'o el Pingario. La batal'ist'o'j est'is kia'j si'a mastr'o, kaj ĵet'int'e ĉiu'j'n arm'il'o'j'n trans la mur'o'n kaj est'ant'e sen'help'a'j pen'ant'e kontraŭ'i la fremd'ul'o'j'n, ili ĉiu'j svarm'is sekv'ant'e Goson, kiu for'las'is si'a'n urb'o'n kaj trans'ir'is la pont'o'n el boat'o'j al la Insul'o Koregoso.

Okaz'is fervor'eg'a bat'akt'ad'o inter la mal'kuraĝ'a'j batal'ist'o'j por trans'ir'i la pont'o'n, kaj mult'a'j est'is puŝ'it'a'j en la akv'o'n kaj dev'is naĝ'i; sed fin'e ĉiu batal'ist'o de Regoso ating'is la bord'o'n de Koregoso kaj post tio ili for'ŝir'is la pont'o'n el boat'o'j kaj tir'is ili'n sur si'a'n propr'a'n bord'o'n, esperant'e ke la kvant'o da ne'kovr'it'a akv'o ne'ebl'ig'os ke la magi'a'j invad'ant'o'j sekv'u ili'n.

La humil'a'j civit'an'o'j kaj serv'ist'o'j de Regoso, kiu'j est'is terur'at'a'j kaj mis'trakt'at'a'j de la krud'a'j batal'ist'o'j dum la tut'a viv'o, ne nur mult'e mir'is pro tiu subit'a konker'iĝ'o de si'a'j mastr'o'j sed mult'e ĝoj'is. Dum la Reĝ'o kaj li'a arme'o fuĝ'is al Koregoso, la popol'an'o'j ĉirkaŭ'brak'is unu la ali'a'n kaj danc'is ĝoj'e, kaj post tio ili turn'is si'n por vid'i kia'j est'as la konker'int'o'j de Regoso.

Rinkitinko Grav'e Erar'as

La dik'a Reĝ'o rajd'is si'a'n kapr'o'n tra la strat'o'j de la konker'it'a urb'o kaj la knab'a Princ'o marŝ'is fier'e apud li, dum ĉiu'j hom'o'j klin'is si'a'j'n kap'o'j'n humil'e al si'a'j nov'a'j mastr'o'j, kiu'j'n ili pret'is serv'i sam'manier'e kiel Reĝ'o'n Goson.

Eĉ ne unu batal'ist'o rest'is en la tut'a Regoso por kontraŭ'i la triumf'a'n tri'o'n; la pont'o el boat'o'j est'is detru'it'a; Ing'o kaj li'a'j kompan'o'j est'is ekster danĝer'o—almenaŭ provizor'e.

La gaj'a mal'grand'a Reĝ'o re'kon'is tiu'n fakt'o'n kaj ĝoj'is ĉar li eskap'is ĉi'a'n damaĝ'o'n dum la batal'o. Kiel ĉio okaz'is tio'n li ne sci'is, eĉ ne pov'is diven'i, sed li kontent'is est'i sekur'a kaj liber'a ek'posed'i la urb'o'n de la mal'amik'o'j. Do, pas'ant'e tra la vic'o'j'n da respekt'o'plen'a'j civit'an'o'j sur'voj'e al la palac'o, la Reĝ'o puŝ'is si'a'n kron'o'n iom'et'e retro'e'n sur si'a kalv'a kap'o kaj kun'fald'is si'a'j'n brak'o'j'n kaj kant'is per si'a plej bon'a voĉ'o la ĉi'sekv'a'j'n lini'o'j'n:

“Ho, jen la arme'o de Reĝ’ Rinkitink’!

Ĝi est'as ne'grand'a, kaj eĉ ne el zink’!

Mal'amik'o'j'n ĝi trakt'is pli tuj'e ol ink’— Rink-i-tink, tink-i-tink, tink!

Hero'a la Reĝ'o, kaj ankaŭ Bilbil’; Mal'amik'o'j for'kur'is ad'e po mil; Ĉar venk'is la ul'o'j'n viv'ant'a bat'il’— Rink-i-tink, tink-i-tink, tink!”

“Kial vi ne iom'et'e kredit'as Ing'o'n?” demand'is la kapr'o. “Se mi ĝust'e memor'as, li mem far'is part'o'n de la konker'ad'o.”

“Tiel est'is,” respond'is la Reĝ'o, “kaj tial mi kon'ig'as laŭd'o'n al ni, Bilbilo. Kiu'j mal'plej ag'as, oft'e plej laŭt'e proklam'as si'n kaj tiel ricev'as la plej'a'n glor'o'n. Ing'o far'is tiom ke ekzist'as danĝer'o ke oni opini'os li'n pli grav'a ol ni, do plej bon'e est'as tut'e ne menci'i li'n.”

Kiam ili ating'is la palac'o'n, kiu est'is gigant'a konstru'aĵ'o, plen'e mebl'it'a per reĝ'a'j grandioz'aĵ'o'j, Ing'o formal'e ek'posed'is ĝi'n kaj ordon'is al la dom'estr'o ke li gvid'u ili'n al la plej bel'a'j ĉambr'o'j en la konstru'aĵ'o.

Est'is mult'a'j plaĉ'a'j ĉambr'ar'o'j, sed Rinkitinko propon'is al Ing'o ke ili kun'e uz'u unu el la plej grand'a'j lit'ĉambr'o'j.

“Ĉar,” dir'is li, “ni ne cert'as ke old'a Goso ne re'ven'os kaj prov'os re'kapt'i si'a'n urb'o'n, kaj neces'as memor'i ke mi ne hav'as protekt'a'n magi'o'n. Se ven'os danĝer'o dum mi est'as sol'a, mi pov'os est'i facil'e mort'ig'it'a aŭ kapt'it'a, sed se vi est'os apud mi vi pov'os sav'i mi'n kontraŭ damaĝ'o.”

La knab'o re'kon'is la saĝ'ec'o'n de tiu plan'o, kaj elekt'is bel'a'n grand'a'n lit'ĉambr'o'n sur la du'a etaĝ'o de la palac'o, kaj ordon'is ke oni en'met'u kaj pret'ig'u du or'a'j'n lit'o'j'n por Reĝ'o Rinkitinko kaj li mem. Al Bilbilo li don'is ĉambr'ar'o'n ali'flank'e de la palac'o, kie serv'ist'o'j port'is al la kapr'o freŝ'tond'it'a'n herb'o'n kiel manĝ'aĵ'o'n kaj far'is por li mol'a'n lit'o'n sur kiu kuŝ'i.

Tiu'n vesper'o'n la knab'a Princ'o kaj la dik'a Reĝ'o festen'is tre formal'e en la alt'kupol'a manĝ'hal'o de la palac'o, kie kvar'dek serv'ist'o'j serv'is ili'n. La reĝ'a ĉef'kuir'ist'o, fervor'a favor'ig'i la konker'int'o'j'n de Regoso, prepar'is si'a'j'n plej elegant'a'j'n kaj plej gust'o'plen'a'j'n manĝ'aĵ'o'j'n por ili, kiu'j'n Rinkitinko manĝ'is tre grand'apetit'e kaj trov'is tiel bon'eg'a'j ke li ordon'is ven'ig'i la reĝ'a'n ĉef'kuir'ist'o'n en la banked'hal'o'n kaj donac'is al li or'a'n buton'o'n kiu'n la Reĝ'o tond'is de si'a propr'a jak'o.

“Vi nepr'e akcept'u ĝi'n,” dir'is li al la ĉef'kuir'ist'o, “ĉar mi mem tiom manĝ'is ke mi tut'e ne plu pov'as uz'i tiu'n mal'supr'a'n buton'o'n.”

Al Rinkitinko mult'eg'e plaĉ'is de'nov'e loĝ'i en komfort'a palac'o kaj manĝ'i ĉe bon'e proviz'it'a tabl'o.

Li'a ĝoj'o pli'grand'iĝ'is ĉiu'moment'e, tiel ke post kelk'a temp'o li far'iĝ'is tiel gaj'a kaj feliĉ'a kiel antaŭ la detru'iĝ'o de Pingario. Kaj, kvankam li est'is mult'e tim'o'plen'a dum la defi'o far'e de Ing'o je la arme'o de Reĝ'o Goso, li nun komenc'is far'i ŝerc'o'n el ĝi.

“Nu, mi'a knab'o,” dir'is li, “vi vip'is la grand'a'n nigr'a'barb'a'n Reĝ'o'n ĝust'e kvazaŭ li est'us lern'ej'an'o, eĉ kvankam vi uz'is tut'e neni'a'n milit'ec'a'n arm'il'o'n. Li humil'iĝ'is pro tim'o al vi'a magi'o, kaj tio memor'ig'as al mi ke mi dev'as postul'i ke vi klar'ig'u. Kiel vi far'is tio'n, Ing'o? Kaj el kie ven'is la mir'ind'a magi'o?”

Ebl'e la Princ'o saĝ'e ag'us se li klar'ig'us la rol'o'n de la magi'a'j perl'o'j, sed tiu'moment'e li ne em'is far'i tio'n.

Anstataŭ'e, li respond'is: “Pacienc'u, Vi'a Moŝt'o. La sekret'o ne aparten'as al mi, do bon'vol'u ne pet'i ke mi kon'ig'u ĝi'n. Ĉu ne sufiĉ'as, por nun, ke la magi'o sav'is vi'n kontraŭ la mort'o hodiaŭ?”

“Ne kred'u mi'n sen'dank'a,” respond'is la Reĝ'o fervor'e. “Milion'o da lanc'o'j fal'is sur mi'n de la mur'o, kaj plur'a'j ŝton'o'j grand'a'j kiel mont'o'j, tamen neni'u el ili eĉ vund'is mi'n!”

dir'is la Princ'o rid'et'ant'e. “Ili est'is, efektiv'e, ne pli grand'a'j ol vi'a kap'o.”

“Kiom tromp'as aspekt'o'j!” ĝem'is la Reĝ'o. “Ĉi tiu kverel'et'o memor'ig'as al mi la rakont'o'n pri Tom Tik'o, kiu'n mi'a patr'o oft'e rakont'is al mi.”

“Tom el'ir'is kaj rigard'is, Petol'a kul'o li'n ek'gard'is; Sed Tom ne sci'is ke jen kul’, ‘Jen kat'o!’ dir'is li'a okul’.

“Ĝi pik'is, ver'e grand'a ĝi!

‘Ĉu pork'o?’ si'n demand'is li.

Li tiam aŭd'is ĝi'n muĝ'ant'a, Kaj kri'is: ‘Ho, ja elefant'a!’ “Sed—jen de l’ kul'o re'el'flug'o Dolor'o ĉes'is en la pug'o, Li dir'is: ‘Est'is, ho okul’, Mal'grand'a, et'a, et'a pul’.’ ”

“Ver'e,” dir'is Ing'o, rid'ant'e, “la kul'o est'is tre simil'a al la ŝton'o'j kiu'j ŝajn'is grand'a'j kiel mont'o'j.”

Post si'a manĝ'o ili inspekt'is la palac'o'n, kiu est'is plen'a de rab'aĵ'o'j ŝtel'it'a'j de Reĝ'o Goso el mult'a'j naci'o'j. Sed la tag'event'o'j lac'ig'is ili'n kaj ili en'lit'iĝ'is fru'e en si'a grand'a dorm'o'ĉambr'o.

“En la maten'o,” dir'is la knab'o al Rinkitinko, dum li sen'vest'is si'n por en'lit'iĝ'i, “mi komenc'os serĉ'i mi'a'j'n patr'o'n kaj patr'in'o'n kaj la Pingarianojn. Kaj, trov'int'e kaj sav'int'e ili'n, ni ĉiu'j re'ir'os hejm'e'n, kaj est'os feliĉ'a'j kiel antaŭ'e.”

Ili zorg'e rigl'is la pord'o'n de si'a ĉambr'o, por ke neni'u en'ir'u, kaj post'e en'ir'is si'a'j'n lit'o'j'n, kie Rinkitinko tuj en'dorm'iĝ'is. La knab'o kuŝ'is vek'a dum kelk'a temp'o pri'pens'ant'e la tag'aventur'o'j'n, sed baldaŭ ankaŭ li en'dorm'iĝ'is, kaj tiom lac'a est'is li ke neni'o ĝen'is li'a'n dorm'o'n ĝis li vek'iĝ'is la sekv'a'n maten'o'n kiam sun'radi'o lum'is en li'a'j'n okul'o'j'n, ramp'int'e en la ĉambr'o'n tra la mal'ferm'a fenestr'o apud la lit'o de Reĝ'o Rinkitinko.

Decid'int'e komenc'i serĉ'i si'a'j'n ge'patr'o'j'n tut'e sen ne'neces'a prokrast'o, Ing'o tuj el'ir'is la lit'o'n kaj komenc'is vest'i si'n, dum Rinkitinko, en la ali'a lit'o, ankoraŭ dorm'is pac'e. Sed kiam la knab'o sur'met'is ambaŭ si'a'j'n ŝtrump'o'j'n kaj komenc'is serĉ'i si'a'j'n ŝu'o'j'n, li pov'is trov'i nur unu. La mal'dekstr'a ŝu'o, en kiu est'is la Pal'ruĝ'a Perl'o, mank'is.

Plen'a de mal'trankvil'o pro tiu trov'o, Ing'o tra'serĉ'is la tut'a'n ĉambr'o'n, serĉ'ant'e sub la lit'o'j kaj divan'o'j kaj seĝ'o'j kaj mal'antaŭ la drapir'aĵ'o'j kaj en la angul'o'j kaj en ĉiu ali'a ebl'a lok'o kie ŝu'o pov'us est'i. Li prov'is la pord'o'n, kaj trov'is ĝi'n ankoraŭ rigl'it'a; do, pli kaj pli mal'trankvil'e, la knab'o dev'is agnosk'i ke la valor'a ŝu'o ne est'as en la ĉambr'o.

“Reĝ'o Rinkitinko,” dir'is li, “ĉu vi sci'as kio okaz'is al mi'a mal'dekstr'a ŝu'o?”

“Vi'a ŝu'o!” kri'et'is la Reĝ'o, larĝ'e osced'ant'e kaj frot'ant'e si'a'j'n okul'o'j'n por el'ig'i la dorm'o'n. “Ĉu vi perd'is ŝu'o'n?”

“Jes,” dir'is Ing'o. “Mi serĉ'is ĉie en la ĉambr'o, kaj ne pov'as trov'i ĝi'n.”

“Sed kial ĝen'i mi'n pri tia trivial'aĵ'o?” demand'is Rinkitinko. “Ŝu'o est'as nur ŝu'o, kaj vi facil'e ricev'os nov'a'n. Sed, jen! Ebl'e vi'a'n ŝu'o'n mi ĵet'is kontraŭ la kat'o'n dum la nokt'o.”

“Nu, dum la nokt'o,” klar'ig'is Rinkitinko, sid'iĝ'ant'e kaj komenc'ant'e vest'i si'n, “mi'n vek'is la miaŭ'ad'o de kat'o sid'ant'a sur mur'o de la palac'o tuj ekster mi'a fenestr'o. Ĉar la bru'o ĝen'is mi'n, mi en la mal'lum'o etend'is man'o'n kaj pren'is i'o'n kaj ĵet'is ĝi'n kontraŭ la kat'o'n, por for'tim'ig'i la best'o'n. Mi ne sci'is kio'n mi ĵet'as, kaj mi est'is tro dorm'em'a, do ne grav'is al mi; sed ver'ŝajn'e mi ĵet'is vi'a'n ŝu'o'n, ĉar nun ĝi mank'as.”

“Do,” dir'is la knab'o, per sen'esper'a voĉ'ton'o, “vi'a mal'zorg'em'o ruin'ig'is mi'n kaj ankaŭ vi'n, Reĝ'o Rinkitinko, ĉar en tiu ŝu'o est'is kaŝ'it'a la magi'a fort'o kiu protekt'is ni'n kontraŭ danĝer'o.”

La vizaĝ'o de la Reĝ'o far'iĝ'is tre serioz'aspekt'a kiam li aŭd'is tio'n kaj li ne'laŭt'e fajf'is pro surpriz'iĝ'o kaj bedaŭr'o.

“Jad'i! Kial vi ne avert'is mi'n pri tio?” li demand'is tre mal'kviet'e. “Kaj kial vi gard'is tiom neces'a'n pov'o'n en mal'nov'a ŝu'o? Kaj kial vi ne met'is la ŝu'o'n sub kap'kusen'o'n? Vi eg'e erar'is, mi'a knab'o, kiam vi ne konfid'is la sekret'o'n al mi, vi'a fidel'a amik'o, ĉar tiu'okaz'e la ŝu'o ne est'us nun perd'it'a.”

Al ĉio ĉi Ing'o ne pov'is respond'i. Li sid'is sur la flank'o de si'a lit'o, kun pend'ant'a kap'o, plen'e sen'konsol'a, kaj vid'ant'e tio'n, Rinkitinko kompat'is li'n pro li'a mal'feliĉ'o.

“Sed jen!” kri'is la Reĝ'o; “ni tuj el'ir'u kaj serĉ'u la ŝu'o'n kiu'n mi ĵet'is kontraŭ la kat'o'n. Sen'dub'e ĝi ankoraŭ nun kuŝ'as sur la kort'o de la palac'o.”

Tiu propon'o vigl'ig'is la knab'o'n. Li tuj mal'ferm'is la pord'o'n kaj hav'ant'e sur si'a'j pied'o'j nur ŝtrump'o'j'n li kur'is mal'supr'e'n laŭ la ŝtup'ar'o, tuj sekv'at'e de Rinkitinko. Sed kvankam ili serĉ'is ambaŭ'flank'e de la mur'o de la palac'o kaj en ĉiu ebl'a fend'et'o kaj angul'o kie ŝu'o pov'us trov'iĝ'i, ili mal'sukces'is trov'i ĝi'n.

Post du'on'hor'o da zorg'a serĉ'ad'o la knab'o dir'is lament'e: “Nepr'e iu tra'pas'is, dum ni dorm'is, kaj pren'is la neces'eg'a'n ŝu'o'n, ne sci'ant'e ĝi'a'n valor'o'n. Por ni, Reĝ'o Rinkitinko, ĉi tio est'os aĉ'a mis'fortun'o, ĉar ni'n ĉirkaŭ'as danĝer'o'j kontraŭ kiu'j ni nun hav'as neni'a'n protekt'o'n. Bon'fortun'e mi hav'as ankoraŭ la ali'a'n ŝu'o'n, en kiu est'as la magi'a pov'o kiu don'as al mi fort'o'n; do ne ĉio est'as perd'it'a.”

Kaj li rakont'is al Rinkitinko, per ne'mult'a'j vort'o'j, la sekret'o'n pri la mir'ind'a'j perl'o'j, kaj kiel li re'trov'is ili'n en la ruin'o'j kaj kaŝ'is ili'n en si'a'j ŝu'o'j, kaj kiel ili ebl'ig'is al li for'pel'i Reĝ'o'n Goson kaj li'a'j'n soldat'o'j'n el Regoso kaj kapt'i la urb'o'n. La Reĝ'o mir'eg'is, kaj post la fin'o de la rakont'o li dir'is al Ing'o: “Kio'n vi far'is pri la ali'a ŝu'o?”

“Do mi konsil'as ke vi tuj ir'u pren'i ĝi'n,” plu'dir'is Rinkitinko “ĉar ni'n fort'e ĉagren'us perd'i la du'a'n ŝu'o'n, kaj ne nur tiu'n kiu'n mi ĵet'is kontraŭ la kat'o'n.”

En'ir'ant'e la ĉambr'o'n ili trov'is mal'jun'ul'in'o'n bala'ant'a kaj dis'flu'gigant'a mult'a'n polv'o'n.

La mal'jun'ul'in'o ĉes'is bala'i kaj rigard'is li'n stult'e, ĉar ŝi ne est'is tre inteligent'a.

“Ĉu vi parol'as pri la sol'a sen'par'a ŝu'o kuŝ'int'a sur la plank'o kiam mi en'ir'is?” ŝi fin'e demand'is.

“Jes—jes!” respond'is la knab'o. “Kie ĝi est'as? Dir'u al mi kie ĝi est'as!”

“Nu, mi ĵet'is ĝi'n en la rub'aĵ'o'j'n, ekster la mal'antaŭ'a bar'il'o,” dir'i ŝi, “ĉar ĝi est'is nur sol'a ŝu'o sen'par'a, do ĝi est'as tut'e sen'util'a.”

“Montr'u al ni la voj'o'n al la rub'aĵ'o'j—tuj!” ordon'is la knab'o sever'e, ĉar li'n mult'e tim'ig'is tiu nov'a mis'fortun'o minac'ant'a li'n.

La mal'jun'ul'in'o for'lam'is kaj ili sekv'is ŝi'n, konstant'e urĝ'ant'e ŝi'n rapid'i; sed kiam ili ating'is la rub'aĵ'o'j'n neni'u ŝu'o trov'ebl'is.

“Est'as terur'e!” lament'eg'is la jun'a Princ'o, pret'a plor'i pro la perd'o. “Ni nun est'as plen'e ruin'ig'it'a'j, kaj sub'ig'it'a'j al ni'a'j mal'amik'o'j. Nek mi pov'os liber'ig'i mi'a'j'n kar'a'j'n patr'o'n kaj patr'in'o'n.”

“Nu,” respond'is Rinkitinko, apog'ant'e si'n per mal'nov'a barel'o kaj aspekt'ant'e tre solen'a, “la okaz'o est'as cert'e mis'fortun'a, ne'grav'e kiel ni rigard'as ĝi'n. Mi supoz'as ke iu tra'pas'is ĉi tie kaj, vid'int'e la ŝu'o'n en la rub'aĵ'o'j, for'port'is ĝi'n. Sed neni'u pov'us sci'i pri la magi'a pov'o kiu'n la ŝu'o en'hav'as kaj sekv'e ne uz'os ĝi'n kontraŭ ni. Mi kred'as, Ing'o, ke ni dev'as de nun de'pend'i de ni'a'j intelekt'o'j por liber'ig'i ni'n el ni'a nun'a katastrof'a situaci'o.”

Kun mal'ĝoj'a'j kor'o'j ili re'ir'is al la palac'o, kaj en'ir'int'e mal'grand'a'n ĉambr'o'n kie neni'u pov'is observ'i ili'n aŭ aŭd'i ili'n, la knab'o pren'is la Blank'a'n Perl'o'n el ĝi'a silk'a sak'o kaj ten'is ĝi'n apud si'a orel'o, kaj demand'is: “Kio'n mi far'u nun?”

“Inform'u neniu'n pri vi'a perd'o,” respond'is la Voĉ'o de la Perl'o. “Se vi'a'j mal'amik'o'j ne sci'os ke vi est'as sen'pov'a, ili tim'os vi'n sam'e kiel ĝis nun. Gard'u la sekret'o'n, est'u pacienc'a, kaj ne tim'u!”

Ing'o obe'is tiu'n konsil'o'n kaj ankaŭ avert'is Rinkitinkon dir'i neni'o'n al iu ajn pri la perd'iĝ'o de la ŝu'o'j kaj la magi'a'j pov'o'j en ili. Li al'vok'is la ŝu'far'ist'o'n de Reĝ'o Goso, kiu baldaŭ port'is al li nov'a'n par'o'n da ruĝ'a'j led'a'j ŝu'o'j kiu'j tre bon'e taŭg'is al li. Met'int'e ili'n sur si'a'j'n pied'o'j'n, la Princ'o, akompan'at'e de la Reĝ'o, komenc'is marŝ'i tra la urb'o.

Kie'n ajn ili ir'is oni klin'is si'n profund'e antaŭ la konker'int'o, kvankam kelk'a'j, memor'ant'e la terur'a'n fort'o'n de Ing'o, for'kur'is tim'ant'e kaj trem'ant'e. Ili kutim'is al sever'a'j mastr'o'j kaj ankoraŭ ne sci'is kiel ili'n trakt'os la post'e'ul'o de Reĝ'o Goso. Ĉar ne est'is bezon'o uz'i la pov'o'j'n montr'it'a'j'n dum la antaŭ'a tag'o, li'a'n nun'a'n sen'help'ec'o'n ne suspekt'is iu ajn el la Regosanoj, kiu'j ankoraŭ konsider'is li'n mir'ind'a magi'ist'o.

Ing'o ne kuraĝ'is per'fort'e en'ir'i la min'o'j'n, nun'temp'e, nek li pov'is prov'i konker'i la Insul'o'n Koregoso, kie li'a patr'in'o est'as sklav'ig'it'a; do li komenc'is pri'regul'ig'i la Urb'o'n Regoso, kaj establ'int'e si'n tre pomp'e en la reĝ'a palac'o li komenc'is reg'i la popol'o'n afabl'e, komplez'ant'e al eĉ la plej humil'a'j hom'o'j.

La Reĝ'o de Regoso kaj li'a'j sekv'ant'o'j trans'send'is spion'o'j'n al la insul'o kiu'n ili for'las'is dum si'a fuĝ'o, kaj tiu'j spion'o'j retro'ir'is por inform'i ke la terur'a knab'a konker'int'o ankoraŭ okup'as la urb'o'n. Tial neni'u el ili prov'is re'ir'i al Regoso sed daŭr'is loĝ'i sur la najbar'a urb'o Koregoso, kie ili pas'ig'is la tag'o'j'n tim'e kaj trem'e, kaj pen'is komplot'i kaj plan'i metod'o'j'n super'fort'i la Princ'o'n de Pingario kaj la dik'a'n Reĝ'o'n de Gilgado.

Donac'o por Zella

Nu, okaz'is, tiu'n maten'o'n dum tiu sam'a tag'o kiam la Princ'o de Pingario spert'is la perd'iĝ'o'n de si'a'j sen'prez'a'j ŝu'o'j, ke hazard'e laŭ'long'e de la voj'o kiu bord'is la flank'o'n de la reĝ'a palac'o, marŝ'is mal'riĉ'a braĝ'o'brul'ig'ist'o nom'at'a Nikoroĉjo, kiu intenc'is re'ir'i al si'a hejm'o en la arb'ar'o.

Nikoroĉjo kun'port'is hak'il'o'n kaj fask'o'n da torĉ'o'j sur si'a ŝultr'o kaj li marŝ'is rigard'ant'e la ter'o'n, ĉar li est'is profund'e pens'ant'a pri la strang'a manier'o laŭ kiu potenc'a Reĝ'o Goso kaj li'a urb'o est'is konker'it'a'j de knab'a Princ'o kiu ven'is el Pingario.

Subit'e la braĝ'o'brul'ig'ist'o ek'vid'is ŝu'o'n kuŝ'ant'a'n sur la ter'o, tuj preter la alt'a mur'o de la palac'o kaj rekt'e antaŭ li. Li pren'is ĝi'n kaj, vid'int'e ke ĝi est'as bel'a ŝu'o, kvankam mult'e tro mal'grand'a por li'a propr'a pied'o, li met'is ĝi'n en si'a'n poŝ'o'n.

Ne'long'e post'e, ĉirkaŭ'ir'int'e angul'o'n de la mur'o, Nikoroĉjo ating'is rub'aĵ'ar'o'n kie, kuŝ'ant'a inter amas'o da rub'aĵ'o'j, est'is ali'a ŝu'o—la par'ul'o de tiu kiu'n li jam antaŭ'e trov'is. Ankaŭ tiu'n li met'is en si'a'n poŝ'o'n, dir'ant'e al si: “Nun mi hav'as bel'a'n par'o'n da ŝu'o'j por mi'a fil'in'o Zella, al kiu mult'e plaĉ'os trov'i ke mi port'is al ŝi donac'o'n el la urb'o.”

Kaj dum la braĝ'o'brul'ig'ist'o turn'is si'n en la arb'ar'o'n kaj paŝ'ad'is laŭ la pad'o cel'e si'a'n hejm'o'n, Ing'o kaj Rinkitinko ankoraŭ serĉ'ad'is la mank'ant'a'j'n ŝu'o'j'n.

Kompren'ebl'e ili ne sci'is ke Nikoroĉjo trov'is ili'n, nek la honest'ul'o supoz'is ke li pren'is i'o'n pli valor'a'n ol par'o'n da for'ĵet'it'a'j ŝu'o'j kiu'j'n neni'u dezir'as.

Nikoroĉjo dev'is marŝ'i plur'a'j'n kilo'metr'o'j'n tra la arb'ar'o antaŭ ol pov'i ating'i la mal'grand'a'n kaban'o'n el ŝtip'o'j kie atend'as li'a'n re'ven'o'n li'a edz'in'o kaj ankaŭ li'a fil'in'et'o Zella, sed li kutim'is al long'a marŝ'ad'o kaj paŝ'ad'is laŭ la pad'o gaj'e fajf'ant'e por distr'i si'n.

Mal'mult'a'j hom'o'j, kiel mi jam dir'is, iam tra'ir'is la sen'lum'a'j'n kaj kun'plekt'iĝ'int'a'j'n arb'ar'o'j'n de Regoso, krom por ir'i al la min'o'j en la preter'a mont'o, ĉar mult'a'j danĝer'a'j best'o'j kaŝ'is si'n en la sovaĝ'a'j ĝangal'o'j, kaj Reĝ'o Goso neniam sci'is, kiam li send'is mesaĝ'ist'o'n al la min'o'j, ĉu aŭ ne tiu sekur'e al'ven'os tie'n.

Tamen la braĝ'o'brul'ig'ist'o bon'e kon'is la sovaĝ'a'n arb'ar'o'n, kaj precip'e tiu'n part'o'n ĝi'a'n kuŝ'ant'a'n inter la urb'o kaj li'a hejm'o. Ĝi est'is la plej'am'at'a loĝ'ej'o de la feroc'a best'o Ĉogenmugero, tim'eg'at'a de ĉiu loĝ'ant'o de la Insul'o Regoso. Ĉogenmugero est'is tiom old'a ke ĉiu opini'is ke sen'dub'e ĝi est'as tie ek'de la kre'iĝ'o de la mond'o, kaj ĉiu'n jar'o'n de ĝi'a viv'o la gigant'a'j skvam'o'j kiu'j kovr'as ĝi'a'n korp'o'n far'iĝ'is pli dens'a'j kaj pli dur'a'j kaj ĝi'a'j makzel'o'j far'iĝ'is pli larĝ'a'j kaj ĝi'a'j dent'o'j far'iĝ'is pli akr'a'j kaj ĝi'a apetit'o far'iĝ'is pli vor'em'a ol iam antaŭ'e.

Dum antaŭ'a'j epok'o'j est'is mult'a'j drak'o'j en Regoso, sed Ĉogenmugero tiom am'is la drak'o'j'n ke li manĝ'is ĉiu'j'n jam antaŭ long'e. Est'is ankaŭ grand'a'j serpent'o'j kaj krokodil'o'j en la arb'ar'marĉ'o'j, sed ĉiu'n vor'is la mal'sat'a Ĉogenmugero. La popol'o de Regoso bon'e sci'is ke ne util'as kontraŭ'i la Grand'a'n Best'o'n, do kiam iu el ili mis'fortun'e renkont'is ĝi'n li kalkul'is si'n jam pere'int'a.

Ĉio'n ĉi Nikoroĉjo bon'e sci'is, sed la sort'o ĉiam favor'is li'n dum li'a'j vetur'o'j tra la arb'ar'o, kaj kvankam li foj'foj'e renkont'is mult'a'j'n sovaĝ'a'j'n best'o'j'n kaj batal'is ili'n per si'a akr'a hak'il'o, ĝis tiu tag'o li neniam renkont'is la terur'a'n Ĉogenmugeron. Efektiv'e, li tut'e ne pens'ad'is pri la Grand'a Best'o dum li marŝ'is, sed subit'e li aŭd'is la bru'ad'o'n de romp'iĝ'ant'a'j arb'o'j kaj sent'is trem'ad'o'n de la ter'o kaj vid'is la gigant'a'j'n makzel'o'j'n de Ĉogenmugero mal'ferm'iĝ'i antaŭ li.

Tiam Nikoroĉjo kalkul'is si'n pere'int'a kaj li'a kor'o preskaŭ ĉes'is bat'ad'i.

Li kred'is ke ne ebl'as eskap'i. Neni'u iam kuraĝ'is kontraŭ'i Ĉogenmugeron. Sed Nikoroĉjo mal'vol'is mort'i sen montr'i al la monstr'o, iu'manier'e, ke li est'as manĝ'at'a malgraŭ protest'o'j. Do li lev'is si'a'n hak'il'o'n kaj fal'ig'is ĝi'n sur la ruĝ'a'n etend'iĝ'ant'a'n lang'o'n de la monstr'o—kaj plen'e for'tranĉ'is ĝi'n!

Dum'moment'e la braĝ'o'brul'ig'ist'o apenaŭ kred'is kio'n vid'as li'a'j okul'o'j, ĉar li neni'o'n sci'is pri la perl'o'j kiu'j'n li port'as en si'a poŝ'o nek pri la magi'a pov'o kiu'n ili don'as al li'a brak'o. Tamen, li'a sukces'o kuraĝ'ig'is li'n de'nov'e bat'i, kaj ĉi'foj'e la gigant'a skvam'o'kovr'it'a makzel'o de Ĉogenmugero est'is split'it'a kaj la best'o kri'eg'is pro terur'iĝ'o'plen'a koler'o.

Nikoroĉjo de'pren'is si'a'n mantel'o'n, por ebl'ig'i al si pli liber'e ag'i, kaj li komenc'is fervor'e re'atak'ad'i. Sed nun la hak'il'o'n ŝajn'is rezist'i la mal'mol'a'j skvam'o'j kaj ĝi tut'e ne damaĝ'is ili'n. La best'o antaŭ'e'n'ir'is kun koler'e gap'ant'a'j fi'okul'o'j, kaj Nikoroĉjo ek'pren'is si'a'n mantel'o'n kaj met'is ĝi'n sub si'a'n brak'o'n kaj turn'is si'n por fuĝ'i.

Tiu est'is mal'saĝ'a ag'o, ĉar Ĉogenmugero pov'is kur'i kiel la vent'o. Post moment'o ĝi ating'is la braĝ'o'brul'ig'ist'o'n kaj ek'kun'prem'is si'a'j'n kvar vic'o'j'n de akr'a'j dent'o'j. Sed ili ne tuŝ'is Nikoroĉjon, ĉar li ankoraŭ ten'is firm'e si'a'n mantel'o'n proksim'a al si'a korp'o, kaj en la poŝ'o de la mantel'o est'is la ŝu'o'j de Ing'o, kaj en la pint'o'j de la ŝu'o'j est'is la magi'a'j perl'o'j. Trov'int'e si'n sen'difekt'a, Nikoroĉjo sur'met'is si'a'n mantel'o'n, de'nov'e pren'is si'a'n hak'il'o'n, kaj post ne'long'e jam dis'pec'ig'is Ĉogenmugeron—task'o kiu montr'iĝ'is ne nur facil'a sed tre agrabl'a.

“Sen'dub'e mi est'as la plej fort'a hom'o en la tut'a mond'o!” pens'is la braĝ'o'brul'ig'ist'o, dum li fier'e re'komenc'is marŝ'i, “ĉar Ĉogenmugero est'as la teror'ant'o de Regoso ek'de la komenc'o de la mond'o, kaj nur mi sol'a kapabl'is detru'i la best'o'n. Tamen est'as kurioz'e ke neniam antaŭ nun mi trov'is kiom fort'a person'o mi est'as.”

Li renkont'is neniu'n pli'a'n aventur'o'n kaj je la tag'mez'o li ating'is mal'grand'a'n klar'a'n spac'o'n en la arb'ar'o kie star'as li'a modest'a kaban'o.

“Bon'a'n inform'o'n! Mi hav'as bon'eg'a'j'n inform'o'j'n por vi,” li kri'is, dum li'a'j edz'in'o kaj fil'in'et'o ven'is salut'i li'n. “Reĝ'o Goso est'as konker'it'a de knab'a Princ'o de la for'a insul'o Pingario, kaj mi hodiaŭ mem—sen help'o—detru'is Ĉogenmugeron per la fort'o de mi'a brak'o.”

Tio ja est'is bon'eg'a inform'o. Ili konduk'is Nikoroĉjon en la dom'o'n kaj sid'ig'is li'n en fotel'o'n kaj dev'ig'is li'n dir'i ĉio'n kio'n li sci'as pri la Princ'o de Pingario kaj la dik'a Reĝ'o de Gilgado, kaj ankaŭ la detal'o'j'n de si'a mir'ind'a batal'o kontraŭ potenc'a Ĉogenmugero.

“Kaj nun, mi'a fil'in'o,” dir'is la braĝ'o'brul'ig'ist'o, kiam li jam la tri'a'n foj'o'n rakont'is ĉiu'j'n si'a'j'n inform'o'j'n, “jen bel'a donac'o kiu'n mi port'is al vi el la urb'o.”

Dir'ant'e tio'n li tir'is la ŝu'o'j'n el la poŝ'o de si'a mantel'o kaj trans'don'is ili'n al Zella, kiu dek'du'foj'e kis'is li'n kiel pag'e kaj al kiu mult'e plaĉ'is la donac'o.

La knab'in'et'o neniam antaŭ'e sur'hav'is ŝu'o'j'n, ĉar ŝi'a'j ge'patr'o'j est'is tro mal'riĉ'a'j kaj ne pov'is aĉet'i tia'j'n luks'aĵ'o'j'n por ŝi, do nun, posed'i ili'n, kiu'j ne est'is mult'e uz'it'a'j, ĝoj'plen'ig'is la kor'o'n de la infan'o. Ŝi admir'is la ruĝ'a'n led'o'n kaj la graci'a'n bukl'iĝ'o'n de la pint'a'j pied'fingr'o'j. Kiam ŝi prov'is ili'n sur si'a'j pied'o'j, ili taŭg'is kvazaŭ specif'e far'it'a'j por ŝi.

La tut'a'n post'tag'mez'o'n, dum ŝi help'is si'a'n patr'in'o'n pri'zorg'i la dom'o'n, Zella pens'ad'is pri si'a'j bel'a'j ŝu'o'j. Ili ŝajn'is pli grav'a'j al ŝi ol la ven'o al Regoso de la konker'ant'a Princ'o de Pingario, aŭ eĉ la mort'o de Ĉogenmugero.

Kiam Zella kaj ŝi'a patr'in'o ne labor'is en la kaban'o, kuir'ant'e aŭ kudr'ant'e, ili oft'e tra'serĉ'is la najbar'a'n arb'ar'o'n por trov'i miel'o'n kiu'n la sovaĝ'a'j abel'o'j lert'e kaŝ'is en kav'a'j arb'o'j. La tag'o'n post la re'ven'o de Nikoroĉjo, dum ili el'ir'is de'nov'e serĉ'i miel'o'n, Zella decid'is sur'met'i si'a'j'n nov'a'j'n ŝu'o'j'n, ĉar ili protekt'os ŝi'a'j'n pied'o'j'n kontraŭ la verg'et'o'j kiu'j kovr'as la ter'o'n.

Ŝi kutim'is al la verg'et'o'j, kompren'ebl'e, sed kiel util'as bel'a'j komfort'a'j ŝu'o'j, se oni ne uz'as ili'n?

Do ŝi danc'e promen'is, tre feliĉ'e, sekv'at'e de si'a patr'in'o, kaj baldaŭ ili ating'is arb'o'n en kiu est'as profund'a kav'aĵ'o. Zella en'met'is si'a'j'n man'o'n kaj brak'o'n en la spac'o'n kaj trov'is la arb'o'n plen'a de miel'o, do ŝi komenc'is el'fos'i ĝi'n per lign'a padel'et'o.

Ŝi'a patr'in'o, kiu ten'is la sitel'o'n, subit'e kri'is avert'e: “Atent'u, Zella; la abel'o'j ven'as!” kaj tuj la bon'ul'in'o kur'is rapid'e cel'e la dom'o'n por eskap'i.

Tamen Zella ne hav'is temp'o'n pli ol sufiĉ'e por turn'i si'a'n kap'o'n kiam dens'a abel'svarm'o ek'ĉirkaŭ'is ŝi'n, kaj la abel'o'j koler'is ĉar ili trov'is ŝi'n ŝtel'ant'a ili'a'n miel'o'n kaj ili firm'e* intenc'is pik'i la knab'in'o'n pun'e. Ŝi kon'is la danĝer'o'n kaj anticip'is grav'e vund'iĝ'i per la amas'o da pik'ant'a'j abel'o'j, sed surpriz'e al ŝi la best'et'o'j ne kapabl'is flug'i sufiĉ'e proksim'e'n al ŝi por puŝ'i si'a'j'n sag'et'simil'a'j'n pik'o'j'n en ŝi'a'n karn'o'n. Ili svarm'ad'is ĉirkaŭ ŝi kvazaŭ obskur'a nub'o, kaj ili'a koler'a zum'ad'o est'is terur'son'a, sed la knab'in'et'o rest'is ne'vund'it'a.

Ek're'kon'ant'e tio'n, Zella ne plu tim'is sed plu el'ĉerp'is miel'o'n ĝis ŝi hav'is ĉiom kiom est'is en la arb'o. Post tio ŝi re'ir'is al la kaban'o, kie ŝi'a patr'in'o plor'ad'as kaj lament'as la sort'o'n de si'a am'at'a infan'o, kaj la bon'ul'in'o'n mult'e mir'ig'is la trov'o ke Zella eskap'is sen'vund'e.

De'nov'e ili en'ir'is la arb'ar'o'n por serĉ'i miel'o'n, kaj kvankam la patr'in'o ĉiam for'kur'is kiam ajn la abel'o'j al'proksim'iĝ'is, Zella tut'e ne atent'is la best'et'o'j'n sed daŭr'is labor'i, tiel ke antaŭ la hor'o por la vesper'manĝ'o la sitel'o'j est'is de'nov'e super'flu'ant'a'j per bon'gust'eg'a miel'o.

“Pro tia bon'fortun'o kiel hodiaŭ,” dir'is ŝi'a patr'in'o, “ni baldaŭ kolekt'os sufiĉ'a'n miel'o'n por ke vi port'u ĝi'n al Reĝ'in'o Kor'o.” Ĉar montr'iĝ'as ke la fi'reĝ'in'o tre am'is miel'o'n kaj Zella kutim'is, unu'foj'e dum ĉiu jar'o, ir'i al la Urb'o Koregoso, por port'i al la Reĝ'in'o proviz'o'n da dolĉ'a miel'o por ŝi'a tabl'o. Kutim'e ŝi al'port'is nur unu sitel'o'n.

“Sed ĉi'foj'e,” dir'is Zella, “mi pov'os al'port'i du sitel'o'j'n al la Reĝ'in'o, kiu cert'e pag'os bon'a'n prez'o'n pro ĝi.”

“Est'as ver'e,” respond'is ŝi'a patr'in'o, “kaj, ĉar la knab'a Princ'o ebl'e ek'pens'os konker'i Koregoson kaj ne nur Regoson, mi opini'as ke est'os plej bon'e ke vi komenc'u vi'a'n vetur'o'n al Reĝ'in'o Kor'o morgaŭ maten'e. Ĉu vi ne akord'as kun mi, Nikoroĉjo?” ŝi plu'dir'is, turn'ant'e si'n al si'a edz'o, la braĝ'o'brul'ig'ist'o, kiu vesper'manĝ'as.

“Mi sam'opini'as,” li respond'is. “Se Zella ir'u al la Urb'o Koregoso, est'os bon'e ke ŝi komenc'u morgaŭ maten'e.”

La Ruz'ec'o de Reĝ'in'o Kor'o

Est'u cert'a ke al la Reĝ'in'o de Koregoso tut'e ne plaĉ'is ke Reĝ'o Goso kaj ĉiu'j li'a'j batal'ist'o'j loĝ'as en ŝi'a urb'o post si'a fuĝ'o el si'a propr'a urb'o. Ili est'is sovaĝ'natur'a'j kaj kverel'em'a'j vir'o'j ĉiam, kaj ili'a temperament'o ne pli'bon'iĝ'is post ili'a konker'iĝ'o far'e de la Princ'o de Pingario. Krom'e, ili vor'ad'is la manĝ'proviz'aĵ'o'j'n de Reĝ'in'o Kor'o kaj tro'plen'ig'is la dom'o'j'n de ŝi'a'j propr'a'j reg'at'o'j, kiu'j grumbl'is kaj plend'is ĝis ili'a Reĝ'in'o plen'e enu'is pro tio.

“Fi!” ŝi dir'is al si'a edz'o, Reĝ'o Goso, “vi est'as pel'it'a el vi'a urb'o de knab'o, rid'ind'e dik'a Reĝ'o kaj vir'kapr'o!

“Neni'u hom'o pov'as batal'i kontraŭ la pov'o'j de magi'o,” respond'is la Reĝ'o per mal'afabl'a voĉ'o. “Tiu knab'o aŭ est'as fe'o aŭ protekt'at'a de fe'o'j. Ni eskap'is viv'a'j nur ĉar ni hast'is for'kur'i; sed se ni re'ir'us al Regoso, la sam'a terur'a pov'o kiu romp'eg'is la urb'o'pord'eg'o'j'n dis'atom'ig'us ni'n.”

“Mi ne est'as kovard'o,” dir'is la grand'a Reĝ'o. “Mi mort'ig'is en'batal'e dek'o'j'n da mal'amik'o'j mi'a'j; per la fort'o de mi'a glav'o kaj mi'a bon'a dekstr'a brak'o mi konker'is mult'a'j'n naci'o'j'n; kaj dum mi'a tut'a viv'o hom'o'j tim'as mi'n. Sed neni'u kuraĝ'us front'i la gigant'a'n pov'o'n de la Princ'o de Pingario, eĉ kvankam li est'as nur knab'o. Tio ne est'us kuraĝ'o, tio est'us mal'saĝ'o.”

“Do front'u li'a'n pov'o'n per ruz'em'o,” sugest'is la Reĝ'in'o. “Akcept'u mi'a'n konsil'o'n, kaŝ'e trans'ir'u al Regoso dum la nokt'o, kiam est'os obskur'e, kaj kapt'u aŭ detru'u la knab'o'n dum li dorm'as.”

“Neni'u arm'il'o pov'as tuŝ'i li'a'n korp'o'n,” est'is la respond'o. “Li'a viv'o est'as sorĉ'it'a kaj li ne est'as damaĝ'ebl'a.”

“Ĉu la dik'a Reĝ'o posed'as magi'a'j'n pov'o'j'n, aŭ la kapr'o?” demand'is Kor'o.

“Mi kred'as ke ne,” dir'is Goso. “Ni ja ne pov'us damaĝ'i ili'n, sam'e kiel ne la knab'o'n, sed ili ne ŝajn'is hav'i ne'kutim'a'n fort'o'n, kvankam la kap'o de la kapr'o est'as pli dur'a ol mur'romp'il'o.”

“Nu,” medit'is la Reĝ'in'o, “cert'e ebl'as iel konker'i tiu'n febl'a'n knab'o'n. Se vi tim'as entrepren'i la task'o'n, mi mem ir'os. Per ia ruz'o mi sukces'os kapt'i li'n. Li ne kuraĝ'os defi'i Reĝ'in'o'n kaj neni'a magi'o pov'as kontraŭ'star'i la ruz'em'o'n de vir'in'o.”

“Ag'u laŭ'vol'e,” respond'is la Reĝ'o, fi'grimac'ant'e, “kaj se vi pend'iĝ'os per la dik'fingr'o'j aŭ est'os ĵet'it'a en karcer'o'n, vi est'os just'e rekompenc'it'a pro vi'a supoz'o ke vi pov'os sukces'i kie trejn'it'a batal'ist'o ne aŭdac'as eĉ prov'i.”

“Mi ne tim'as,” respond'is la Reĝ'in'o. “Nur soldat'o'j kaj tiran'em'ul'o'j est'as kovard'a'j.”

Malgraŭ tiu asert'o, Reĝ'in'o Kor'o ne est'is tiel kuraĝ'a kiel ruz'a. Dum plur'a'j tag'o'j ŝi pri'pens'is tiu'n aŭ tiu'n plan'o'n, kaj pen'is decid'i kiu plan'o plej ver'ŝajn'e sukces'us. Ŝi neniam vid'is la knab'a'n Princ'o'n sed ŝi aŭd'is tiom da rakont'o'j pri li de la venk'it'a'j batal'ist'o'j, kaj precip'e de Kapitan'o Buzubo, ke ŝi sci'is respekt'i li'a'n pov'o'n.

Insigate de la sci'o ke ŝi neniam pov'os for'send'i si'a'j'n ne'bon'ven'a'j'n gast'o'j'n antaŭ ol Princ'o Ing'o est'os super'reg'it'a kaj Regoso re'akir'it'a por Reĝ'o Goso, la Reĝ'in'o de Koregoso fin'e decid'is fid'i la fortun'o'n kaj si'a'n propr'a'n intelekt'o'n por venk'i naiv'a'n knab'o'n, ne'grav'e kiom fort'a'n. Ing'o ne pov'us suspekt'i kio'n ŝi far'os, ĉar ŝi mem ne sci'is. Ŝi intenc'is ag'i aŭdac'e kaj fid'i al la ŝanc'o ke ŝi venk'os.

Est'as evident'e ke se la ruz'em'a Reĝ'in'o sci'us ke Ing'o perd'is ĉiu'n si'a'n magi'o'n, ŝi ne dediĉ'us tiom da temp'o al la simpl'a tem'o kiel kapt'i li'n, sed kiel ĉiu'j ali'a'j ŝi'n impon'is la mir'ig'a montr'o de pov'o kiu'n li far'is konker'ant'e Regoson, kaj est'is neni'a kial'o kred'i ke la knab'o est'as mal'pli fort'a nun.

Unu maten'o'n Reĝ'in'o Kor'o kuraĝ'e en'ir'is boat'o'n, kaj, kun'pren'ant'e kvar vir'o'j'n kiel eskort'o'n kaj gard'ist'o'j'n, ŝi est'is remit'a trans la mal'larĝ'a'n mar'kol'o'n al Regoso. Princ'o Ing'o sid'is en la palac'o lud'ant'e dam'o'j'n kun Reĝ'o Rinkitinko kiam serv'ist'o ven'is al li, dir'ant'e ke Reĝ'in'o Kor'o al'ven'is kaj dezir'as parol'i kun li.

Tre hezit'em'e, ĉar li tim'is ke la fi'reĝ'in'o ebl'e trov'os ke li nun jam perd'is si'a'j'n magi'a'j'n pov'o'j'n, la knab'o ordon'is en'konduk'i ŝi'n, kaj ŝi baldaŭ en'ir'is la ĉambr'o'n kaj profund'e klin'iĝ'is antaŭ li, mok'respekt'e.

Kor'o est'is grand'a vir'in'o, preskaŭ tiel alt'a kiel Reĝ'o Goso. Ŝi hav'is flagr'ant'a'j'n nigr'a'j'n okul'o'j'n kaj la mal'pal'a'n haŭt'kolor'o'n kiu'n oni vid'as ĉe cigan'o'j. Ŝi'a temperament'o, kiam ŝi est'is mal'plezur'ig'it'a, est'is ver'e terur'a, kaj ŝi'a vizaĝ'o hav'is fi'mien'o'n kiu'n ŝi pen'is kovr'i per dolĉ'a rid'et'o—oft'e kiam ŝi cel'is plej fi'a'n ag'o'n.

“Mi ven'is,” dir'is ŝi per ne'laŭt'a voĉ'o, “por honor'i la nobl'a'n Princ'o'n de Pingario. Oni dir'as ke Vi'a Moŝt'o est'as la plej fort'a person'o en la mond'o, kaj ne'venk'ebl'a en batal'o'j, kaj tial mi vol'as ke vi est'u mi'a amik'o, kaj ne mi'a mal'amik'o.”

Nu, Ing'o ne sci'is respond'i al tiu parol'o. Li ne ŝat'is la aspekt'o'n de la vir'in'o kaj li tim'is ŝi'n kaj li ne kutim'is al tromp'ad'o kaj li ne sci'is mask'i si'a'j'n ver'a'j'n sent'o'j'n. Do li uz'is iom da temp'o por pri'pens'i si'a'n respond'o'n, kiu'n fin'e li far'is ĉi'vort'e: “Mi ne dezir'as mal'pac'i kun Vi'a Moŝt'o, kaj la sol'a kial'o de mi'a al'ven'o ĉi tie'n est'as liber'ig'i mi'a'j'n patr'o'n kaj patr'in'o'n, kaj mi'a'n popol'o'n, kiu'j'n vi kaj vi'a edz'o sklav'ig'is, kaj re'akir'i la rab'aĵ'o'j'n kiu'j'n Reĝ'o Goso ŝtel'is de la Insul'o Pingario. Tio'n mi esper'as baldaŭ efektiv'ig'i, kaj se vi ver'e dezir'as est'i mi'a amik'o, vi pov'os mult'e help'i mi'n.”

Dum li parol'is Reĝ'in'o Kor'o stud'ad'is la vizaĝ'o'n de la knab'o kaŝ'e, el la angul'o'j de si'a'j okul'o'j, kaj ŝi dir'is al si: “Li est'as tiel jun'a kaj naiv'a ke mi kred'as pov'i sol'a kapt'i li'n, kaj facil'e. Li ne aspekt'as tre terur'a kaj mi suspekt'as ke Reĝ'o Goso kaj li'a'j batal'ist'o'j ek'tim'is pro neni'o.” Post tio, voĉ'e ŝi dir'is al Ing'o: “Mi dezir'as invit'i vi'n, potenc'a Princ'o, kaj vi'a'n amik'o'n, la grand'a'n Reĝ'o'n de Gilgado, vizit'i mi'a'n modest'a'n povr'a'n palac'o'n ĉe Koregoso, kie ĉiu'j mi'a'j reg'at'o'j honor'os vi'n. Ĉu vi ven'os?”

“Nun'temp'e,” respond'is Ing'o, mal'trankvil'e, “mi dev'as rifuz'i vi'a'n afabl'a'n invit'o'n.”

“Est'os festen'ad'o, kaj danc'ist'in'o'j, kaj lud'o'j kaj piroteknik'aĵ'o'j,” dir'is la Reĝ'in'o, parol'ant'e kvazaŭ fervor'ant'e log'i li'n kaj je ĉiu vort'o ven'ant'e paŝ'o'n pli proksim'e'n al kie li star'as.

“Mi ne pov'us ĝu'i ili'n dum mi'a'j povr'a'j ge'patr'o'j est'as sklav'o'j,” dir'is la knab'o, mal'feliĉ'e.

“Ĉu vi cert'as pri tio?” demand'is Reĝ'in'o Kor'o, kaj jam ŝi est'is tre proksim'a al Ing'o. Subit'e ŝi antaŭ'e'n klin'is si'n kaj ĵet'is ambaŭ si'a'j'n long'a'j'n brak'o'j'n ĉirkaŭ la korp'o'n de Ing'o, ten'ant'e li'n per firm'a ten'o kia de ŝraŭb'ten'il'o.

Nun Rinkitinko ek'salt'is antaŭ'e'n por sav'i si'a'n amik'o'n, sed Kor'o fort'eg'e pied'frap'is kaj bat'is la Reĝ'o'n rekt'e sur li'a stomak'o—tre delikat'a lok'o por pied'frap'o, precip'e kiam oni est'as dik'a. Post tio, ankoraŭ strikt'e ĉirkaŭ'brak'um'ant'e Ing'o'n, la Reĝ'in'o laŭt'e kri'is: “Mi hav'as li'n! En'port'u la ŝnur'o'j'n.”

Tuj la kvar vir'o'j kiu'j'n ŝi kun'port'is kur'is en la ĉambr'o'n kaj lig'is la man'o'j'n kaj pied'o'j'n de la knab'o.

Post tio ili kapt'is Rinkitinkon, kiu ankoraŭ frot'ad'is si'a'n stomak'o'n, kaj simil'e lig'is li'n.

Rid'ant'e pro fi'triumf'o, Reĝ'in'o Kor'o nun konduk'is si'a'j'n kapt'it'o'j'n al la boat'o kaj re'ir'is kun ili al Koregoso.

Grand'a est'is la mir'eg'o de Reĝ'o Goso kaj li'a'j batal'ist'o'j kiam ili vid'is ke la potenc'a Princ'o de Pingario, kiu antaŭ'e fuĝ'ig'is ili'n ĉiu'j'n, est'as kapt'it'a de vir'in'o. Kvankam kovard'o'j, ili nun dens'e amas'iĝ'is ĉirkaŭ la knab'o'n kaj mok'kri'is al li, kaj kelk'a'j el ili bat'us li'n se la Reĝ'in'o ne el'kri'us: “De'ten'u la man'o'j'n! Li est'as mi'a kapt'it'o, memor'u—ne vi'a.”

“Mi sklav'ig'os li'n, por ke li distr'u mi'n dum mi'a'j ne'okup'at'a'j hor'o'j. Ĉar li est'as bel'aspekt'a knab'o, kaj mild'a, kvankam li ja for'tim'ig'is tiom terur'e ĉiu'j'n vi'n la grand'a'j'n batal'ist'o'j'n.”

La Reĝ'o sulk'is la frunt'o'n pro tiu parol'o, ĉar ne plaĉ'is al li est'i mok'at'a, sed li neni'o'n pli dir'is. Li kaj li'a'j soldat'o'j re'ir'is tiu'n sam'a'n tag'o'n al Regoso, re'establ'int'e la pont'o'n el boat'o'j. Kaj ili okaz'ig'is sovaĝ'a'n karnaval'o'n da ĝoj'ad'o, kaj en la palac'o de la Reĝ'o kaj en la urb'o, kvankam la povr'a'j hom'o'j de Regoso kiu'j ne est'is batal'ist'o'j ĉiu'j bedaŭr'is ke la afabl'a jun'a Princ'o est'as kapt'it'a de si'a'j mal'amik'o'j kaj ne plu pov'as reg'i ili'n.

Kiam ŝi'a'j ne'bon'ven'a'j gast'o'j jam re'ir'is al Regoso kaj la Reĝ'in'o est'is sol'a en si'a palac'o, ŝi ordon'is ven'ig'i Ing'o'n kaj Rinkitinkon antaŭ ŝi'n kaj for'pren'i ili'a'j'n lig'il'o'j'n. Ili ven'is sufiĉ'e mal'feliĉ'e, sci'ant'e ke ili est'as en serioz'a mis'situaci'o kaj je la dispon'o de kruel'a mastr'in'o. Ing'o antaŭ'e konsil'iĝ'is kun la Blank'a Perl'o, kiu konsil'is ke li el'port'u brav'e si'a'n mis'fortun'o'n, promes'ant'e pli'bon'iĝ'o'n tre baldaŭ. Konsol'it'e de tiu promes'o, Ing'o front'is la Reĝ'in'o'n per dign'a mien'o kiu indik'is kaj fier'o'n kaj kuraĝ'o'n.

“Nu, jun'ul'et'o,” dir'is ŝi, gaj'a'ton'e ĉar al ŝi plaĉ'is ŝi'a sukces'o, “vi lert'e ruz'is je mi'a povr'a edz'o kaj eg'e tim'ig'is li'n, sed pri tiu fripon'ag'o mi em'as pardon'i vi'n.

De'nun mi intenc'as ke vi est'u mi'a paĝi'o, kio signif'as ke vi dev'os ven'ig'i por mi kaj port'i por mi kio'n ajn mi dezir'as. Kaj mi konsil'as vi'n ke vi obe'u ĉiu'n mi'a'n kapric'o'n sen'demand'e kaj sen'prokrast'e, ĉar kiam mi koler'as mi fi'iĝ'as, kaj kiam mi fi'iĝ'as, iu'n ne'evit'ebl'e traf'as vip'o. Ĉu vi kompren'as mi'n?”

Ing'o riverenc'is, sed ne respond'is. Ŝi turn'is si'n al Rinkitinko kaj dir'is: “Rilat'e al vi, mi ne pov'as decid'i kiel util'ig'i vi'n por mi, ĉar vi est'as mult'e tro dik'a kaj mal'lert'a por labor'i en la kamp'o'j. Tamen, ebl'e mi pov'os uz'i vi'n kiel pingl'o'kusen'o'n.”

“Kio!” kri'is Rinkitinko horor'o'plen'e, “ĉu vi puŝ'us pingl'o'j'n en la Reĝ'o'n de Gilgado?”

“Kial ne?” respond'is Reĝ'in'o Kor'o. “Vi est'as dik'a kiel pingl'o'kusen'o, kiel vi mem nepr'e dev'as agnosk'i, kaj kiam ajn mi bezon'us pingl'o'n mi pov'us al'vok'i vi'n.” Post tio ŝi rid'is pro li'a tim'o'plen'a aspekt'o kaj demand'is: “Krom'e, ĉu vi est'as tikl'iĝ'em'a?”

Jam tiu'n demand'o'n Rinkitinko tim'eg'is. Li ĝem'is pro mal'esper'o kaj gest'is per si'a kap'o.

“Mi volont'e tikl'us la pland'o'j'n de vi'a'j pied'o'j per plum'o,” plu'dir'is la kruel'ul'in'o. “Bon'vol'u de'pren'i vi'a'j'n ŝu'o'j'n.”

“Ho, vi'a Moŝt'o!” pled'is povr'a Rinkitinko, “mi pet'eg'as ke vi permes'u ke mi amuz'u vi'n ali'manier'e.

“Nu,” ŝi dir'is, trem'ant'e pro rid'ad'o, “vi rajt'as kant'i—se la kant'o est'as gaj'a. Sed vi ne aspekt'as tre gaj'humor'a.”

protest'is Rinkitinko, fervor'a eskap'i de tikl'ad'o. Sed eĉ dum li protest'is ke li “sent'as si'n gaj'a”, li'a rond'a ruĝ'a vizaĝ'o hav'is mien'o'n de horor'o kaj mal'kviet'o kiu est'is ver'e komik'a.

Rinkitinko ĝem'is pro sen'ŝarĝ'iĝ'o kaj, grak'int'e kaj pen'ant'e sub'prem'i si'a'j'n plor'singult'o'j'n li komenc'is kant'i ĉi tiu'n kant'o'n—mild'e, unu'e, sed fin'e el'muĝ'ant'e ĝi'n plen'voĉ'e:

“Ho!

Est'is Beb'a Tigr'o, li loĝ'is en me-na-ĝe-ri’— Vula-val'a-vil'a—liber'iĝ'i vol'is li; Ĉiu kred'is ke li mild'as, ne pov'us mild'i pli— Vula-val'a-vil'a—Be-ba Ti-gro!

“Ho!

Oni prem'is la pied'o'n, kap'o'n am'kares'is— Vula-val'a-vil'a—prioste interes'is; Sed li kresk'is kaj li kresk'is kaj kresk'i li ne ĉes'is— Vula-val'a-vil'a—ki-a Ti-gro!

“Ho!

Oni ven'is al la best'o kaj li ek'komenc'e bat'is— Vula-val'a-vil'a—sen'ĉes'e mord'is, grat'is!

Koler'e romp'is kaĝ'o'n, eskap'o'n ver'e ŝat'is— Vula-val'a-vil'a ve-ra Ti-gro!”

“Kaj ĉu la kant'o hav'as cel'o'n?” demand'is Reĝ'in'o Kor'o, kiam Reĝ'o Rinkitinko fin'is si'a'n kant'o'n ver'e vigl'e.

“Se jes,” respond'is Rinkitinko, “tem'as pri avert'o ne lud'i kun tigr'o'j.”

La mal'grand'a Princ'o ne pov'is ne rid'et'i pro tiu sagac'a respond'o, sed Reĝ'in'o Kor'o sulk'is la frunt'o'n kaj akr'e rigard'is la Reĝ'o'n.

“Ho,” dir'is ŝi; “mi kred'as sci'i la diferenc'o'n inter tigr'o kaj dorlot'hund'et'o. Sed mi memor'os la avert'o'n, malgraŭ tio.”

Ĉar, malgraŭ si'a'j sukces'o'j kiam ŝi kapt'is ili'n, ŝi iom tim'is tiu'j'n person'o'j'n kiu'j antaŭ'e montr'is tiom da ekster'ordinar'a'j pov'o'j.

Zella Ir'as al Koregoso

La arb'ar'o en kiu loĝ'is Nikoroĉjo kun si'a'j edz'in'o kaj fil'in'o situ'is inter la mont'o'j kaj la Urb'o Regoso, kaj mult'e uz'at'a pad'o serpent'um'is inter la arb'o'j, konduk'ant'e de la urb'o al la min'o'j. Tiu'n pad'o'n uz'is la mesaĝ'ist'o'j de la Reĝ'o, kaj kapt'it'o'j est'is ankaŭ send'at'a'j laŭ tiu voj'o el Regoso por labor'i en la sub'ter'a'j kavern'o'j.

Nikoroĉjo konstru'is si'a'n kaban'o'n ĉ. du kilo'metr'o'j'n for de tiu pad'o, por ke li'n ne fi'ĝen'u la sovaĝ'a'j kaj sen'leĝ'a'j soldat'o'j de Reĝ'o Goso, sed la famili'o'n de la braĝ'o'brul'ig'ist'o ĉirkaŭ'is mult'a'j best'o'j apenaŭ mal'pli danĝer'e renkont'ebl'a'j, kaj oft'e dum la nokt'o ili pov'is aŭd'i sovaĝ'a'j'n best'o'j'n muĝ'ad'i kaj ĉirkaŭ'paŝ'ad'i proksim'e al la kaban'o. Ĉar Nikoroĉjo atent'is si'a'j'n propr'a'j'n afer'o'j'n kaj neniam ĉas'is la sovaĝ'a'j'n best'o'j'n por damaĝ'i ili'n, la best'o'j jam konsider'is li'n unu el la natur'a'j loĝ'ant'o'j de la arb'ar'o kaj ne ĝen'is li'n aŭ li'a'n famili'o'n. Tamen Zella kaj ŝi'a patr'in'o mal'oft'e vag'is tre for de la hejm'o, escept'e de kiam ili far'is task'o'j'n kia'j port'ad'o de miel'o al Koregoso, kaj tiam Nikoroĉjo avert'is ili'n est'i tre zorg'atent'a'j.

Do kiam Zella komenc'is si'a'n vetur'o'n al Reĝ'in'o Kor'o, port'ant'e la du sitel'o'j'n da miel'o per si'a'j man'o'j, ŝi entrepren'is danĝer'a'n aventur'o'n kaj est'is neni'a cert'o ke ŝi re'ven'os sekur'a al si'a'j am'ant'a'j ge'patr'o'j.

Sed ili est'is mal'riĉ'a'j, kaj la mon'o de Reĝ'in'o Kor'o, kiu'n ili anticip'is ricev'i pro la miel'o, ebl'ig'us ke ili aĉet'u mult'a'j'n bezon'aĵ'o'j'n; do ili opini'is ke est'as plej bon'e ke Zella ir'u. Ŝi est'is kuraĝ'a knab'in'et'o kaj mal'riĉ'ul'o'j oft'e dev'as risk'i hazard'o'j'n kia'j'n riĉ'ul'o'j ne dev'as.

Pas'ant'a lign'o'hak'ist'o jam al'port'is la inform'o'n al la kaban'o de Nikoroĉjo ke Reĝ'in'o Kor'o kapt'is la konker'int'a'n Princ'o'n de Pingario kaj ke Goso kaj li'a'j batal'ist'o'j de'nov'e est'as en si'a urb'o Regoso; sed tiu'j barakt'o'j kaj konker'o'j est'is afer'o'j kiu'j, kvankam interes'a'j, ne rilat'is al la mal'riĉ'a braĝ'o'brul'ig'ist'o aŭ li'a famili'o. Ili pli mal'trankvil'is pro la raport'o ke la batal'ist'o'j far'iĝ'is pli sen'zorg'em'a'j ol eĉ antaŭ'e, kaj ĝoj'e ĝen'as ĉiu'j'n vulgar'ul'o'j'n; do ili dir'is al Zella ke ŝi de'ten'u si'n de la ordinar'a pad'o laŭ'ebl'e, por ke ŝi ne renkont'u iu'n el la soldat'o'j de la Reĝ'o.

“Kiam neces'os elekt'i inter la batal'ist'o'j kaj la sovaĝ'a'j best'o'j,” dir'is Nikoroĉjo, “vi trov'os la best'o'j'n pli kompat'em'a'j.”

La knab'in'et'o plej bon'e vest'is si'n por la vetur'o kaj ŝi'a patr'in'o ĵet'is blu'a'n silk'a'n ŝal'o'n sur ŝi'a'j'n kap'o'n kaj ŝultr'o'j'n. Sur ŝi'a'j pied'o'j est'is la bel'a'j ruĝ'a'j ŝu'o'j kiu'j'n ŝi'a patr'o port'is al ŝi el Regoso. Tiel prepar'it'e, ŝi kis'adiaŭ'is si'a'j'n ge'patr'o'j'n kaj el'ir'is leĝer'kor'e, port'ant'e la sitel'o'j'n da miel'o per ambaŭ man'o'j.

Neces'is ke Zella trans'ir'u la pad'o'n konduk'ant'a'n de la min'o'j al la urb'o, sed jam est'ant'e ali'flank'e ŝi ver'ŝajn'e neniu'n renkont'os, ĉar ŝi decid'is tra'ir'i la arb'ar'o'n kaj tiel ating'i la pont'o'n el boat'o'j sen en'ir'i la Urb'o'n Regoson, kie oni ebl'e inter'romp'us ŝi'n. Dum unu-du hor'o'j ŝi trov'is la marŝ'ad'o'n sufiĉ'e facil'a, sed post'e la arb'ar'o, kiu tiu'lok'e est'is ne'kon'at'a de ŝi, far'iĝ'is mult'e inter'plekt'it'a. La arb'o'j est'is pli dens'a'j kaj grimp'o'plant'o'j inter'plekt'iĝ'is inter ili. Ŝi dev'is turn'i si'n tie'n kaj tie'n por pov'i tra'ir'i, kaj fin'e ŝi ating'is lok'o'n kie ret'o da grimp'o'plant'o'j kaj branĉ'o'j efik'e bar'is ŝi'a'n plu'ir'o'n.

Zella ĉagren'iĝ'is, unu'e, kiam ŝi renkont'is tiu'n obstakl'o'n, sed de'met'int'e si'a'j'n sitel'o'j'n ŝi prov'is for'puŝ'i la branĉ'o'j'n. Je ŝi'a tuŝ'o ili apart'iĝ'is kvazaŭ magi'e, dis'romp'iĝ'ant'e kvazaŭ sek'iĝ'int'a'j verg'et'o'j, kaj ŝi trov'is si'n kapabl'a facil'e tra'pas'i. Ali'lok'e grand'a ŝtip'o est'is fal'int'a trans ŝi'a'n pad'o'n, sed la knab'in'et'o facil'e lev'is ĝi'n kaj for'ĵet'is ĝi'n, kvankam ses ordinar'a'j vir'o'j apenaŭ pov'us mov'i ĝi'n.

La infan'o'n iom mal'trankvil'ig'is tiu atest'o pri fort'o pri kiu ŝi antaŭ'e ne sci'is ke ŝi posed'as ĝi'n. Por cert'ig'i al si ke ne tem'as pri iluzi'o, ŝi prov'is si'a'n nov'e trov'it'a'n pov'o'n mult'manier'e, trov'ant'e ke neni'o est'as tro grand'a nek tro pez'a por ke ŝi pov'u lev'i ĝi'n. Kaj, sufiĉ'e natur'e, la knab'in'o kuraĝ'iĝ'is pro tiu'j eksperiment'o'j kaj komenc'is fid'i ke ŝi pov'os protekt'i si'n ne'grav'e kia katastrof'o okaz'os. Kiam, post kelk'a temp'o, sovaĝ'a apr'o kur'is kontraŭ ŝi'n, muĝ'ant'e terur'e kaj minac'ant'e ŝi'n per si'a'j grand'a'j el'star'a'j pint'o'dent'o'j, ŝi ne grimp'is arb'o'n por eskap'i, kiel antaŭ'e ĉiam kiam ŝi renkont'is tia'j'n best'o'j'n, sed star'is sen'mov'e kaj front'is la apr'o'n. Kiam ĝi est'is tre proksim'a kaj Zella vid'is ke ĝi ne pov'as damaĝ'i ŝi'n—fakt'o kiu mir'eg'ig'is kaj la best'o'n kaj la knab'in'o'n—ŝi subit'e sub'etend'is man'o'n kaj kapt'is ĝi'n per unu orel'o kaj ĵet'is la grand'a'n best'o'n tre for'e'n inter la arb'o'j, kie ĝi fal'is kap'antaŭ'e sur la ter'o'n, muĝ'ant'e pli laŭt'e ol antaŭ'e pro surpriz'iĝ'o kaj tim'o.

La knab'in'o rid'is gaj'e pro tiu event'o kaj, pren'int'e si'a'j'n du sitel'o'j'n, re'komenc'is si'a'n vetur'o'n tra la arb'ar'o. Ne est'as kronik'it'e ĉu la sovaĝ'a apr'o rakont'is si'a'n aventur'o'n al la ali'a'j best'o'j aŭ ĉu ili hazard'e vid'is li'a'n venk'iĝ'o'n, sed est'as cert'e ke Zella ne est'is de'nov'e ĝen'it'a. Brun'a urs'o rigard'is ŝi'n preter'ir'i tut'e sen mov'iĝ'i ŝi'a'direkt'e'n kaj grand'a pum'o—best'o tim'eg'at'a de ĉiu'j hom'o'j—for'ramp'is de la pad'o dum ŝi proksim'iĝ'is, kaj ek'mal'aper'is inter la arb'o'j'n.

Tiel ĉio favor'is la vetur'o'n de la knab'in'o kaj ŝi tiel bon'e rapid'is ke je la tag'mez'o ŝi el'ir'is el la rand'o de la arb'ar'o kaj trov'is si'n tre proksim'a al la pont'o el boat'o'j konduk'ant'a al Koregoso. Tio'n ŝi trans'ir'is sekur'e kaj sen renkont'i iu'j'n el la krud'a'j batal'ist'o'j kiu'j'n ŝi tiom tim'is, kaj kvin minut'o'j'n post'e la fil'in'o de la braĝ'o'brul'ig'ist'o pet'is en'ir'o'n ĉe la mal'antaŭ'a pord'o de la palac'o de Reĝ'in'o Kor'o.

La Ekscit'iĝ'o de Bilbilo la Kapr'o

Ni'a rakont'o nun dev'as re'ir'i al unu el la rol'ant'o'j kiu'j'n ni dev'is neglekt'i.

La temperament'o de Bilbilo la kapr'o ĉiu'okaz'e ne est'is tre dolĉ'a, kaj kiam ajn li em'is plend'i li em'is est'i tre grumbl'em'a. Do, kiam li'a mastr'o ek'loĝ'is en la palac'o de Reĝ'o Goso por trankvil'e viv'i kun la knab'a Princ'o, kaj pas'ig'is si'a'n temp'o'n per dam'lud'ad'o kaj manĝ'ad'o kaj ali'a'j distr'aĵ'o'j, li tut'e ne bezon'is util'ig'i Bilbilon por io ajn, kaj en'ferm'is la kapr'o'n en supr'a'etaĝ'a'n ĉambr'o'n por mal'ebl'ig'i ke li vag'ad'u tra la urb'o kaj kverel'u kun la civit'an'o'j. Sed tio tut'e ne plaĉ'is al Bilbilo. Li far'iĝ'is tre koler'em'a kaj mal'agrabl'a pro si'a sol'ec'o kaj ne parol'is afabl'e al la serv'ist'o'j kiu'j ven'is port'i al li manĝ'aĵ'o'j'n; tial tiu'j person'o'j decid'is ne plu serv'i li'n, ĉar ili rankor'is li'a'n parol'ad'o'n kaj al ili ne plaĉ'is ke ili'n riproĉ'as mal'dik'a, ne'pri'zorg'it'a kapr'o, eĉ kvankam ĝi aparten'as al konker'int'o. La serv'ist'o'j for'rest'is de la ĉambr'o kaj Bilbilo far'iĝ'is pli mal'sat'a kaj pli koler'a ĉiu'hor'e. Li prov'is manĝ'i la tapiŝ'o'j'n kaj ornam'aĵ'o'j'n, sed trov'is ili'n tut'e sen'nutr'a'j.

Kiam Reĝ'in'o Kor'o ven'is kapt'i Ing'o'n kaj Rinkitinkon, ambaŭ kapt'it'o'j tiom plen'iĝ'is per mal'esper'o pro si'a propr'a mis'fortun'o ke ili tut'e ne pri'pens'is la kapr'o'n, kiu rest'is sol'a en si'a ĉambr'o. Nek Bilbilo sci'is i'o'n ajn pri la ŝanĝ'it'a'j fortun'o'j de si'a'j kamarad'o'j antaŭ ol li aŭd'is kri'o'j'n kaj laŭt'a'n rid'ad'o'n el la sub'a kort'o. Rigard'ant'e el fenestr'o, intenc'ant'e riproĉ'i tiu'j'n kiu'j aŭdac'as tiel ĝen'i li'n, Bilbilo vid'is la kort'o'n tut'e plen'a de batal'ist'o'j kaj sci'is per tio ke la palac'o iel de'nov'e fal'is en la man'o'j'n de la mal'amik'o'j.

Nu, kvankam Bilbilo est'is oft'e eg'e mal'afabl'a al Reĝ'o Rinkitinko, ankaŭ al la Princ'o, kaj kelk'foj'e li uz'is sever'a'j'n vort'o'j'n parol'ant'e al ili, li est'is sufiĉ'e inteligent'a por sci'i ke ili est'as li'a'j amik'o'j, kaj por sci'i ke Reĝ'o Goso kaj li'a'j soldat'o'j est'as li'a'j mal'amik'o'j.

Pro subit'a koler'o, provok'it'e de si'a vid'o al la batal'ist'o'j kaj la sci'o ke li est'as sub la reg'ad'o de la danĝer'a'j vir'o'j de Regoso, Bilbilo kap'bat'is la pord'o'n de si'a ĉambr'o kaj romp'mal'ferm'is ĝi'n. Post tio li kur'is al la supr'o de la ŝtup'ar'o kaj vid'is Reĝ'o'n Goson grimp'i la ŝtup'o'j'n sekv'at'e de long'a vic'o de si'a'j ĉef'kapitan'o'j kaj batal'ist'o'j.

La kapr'o klin'is si'a'n kap'o'n, trem'ant'e pro furioz'o kaj ekscit'iĝ'o, kaj ĝust'e kiam la Reĝ'o ating'is la plej'supr'a'n ŝtup'o'n la best'o kur'is antaŭ'e'n kaj kap'bat'is Li'a'n Moŝt'o'n tiom feroc'e ke la grand'a potenc'a Reĝ'o, kiu ne anticip'is atak'o'n, fald'iĝ'is kaj fal'is sur'dors'e'n.

Li'a grand'a pez'o renvers'bat'is la sekv'a'n batal'ist'o'n kaj li si'a'vic'e bat'is la sekv'a'n batal'ist'o'n kaj renvers'is li'n, tiel ke tuj'e la tut'a vic'o de la mal'amik'o'j de Bilbilo fal'ad'is pied-super-kap'e'n ĝis la fund'o de la ŝtup'ar'o, kie ili amas'iĝ'is, barakt'ant'e kaj kri'ant'e kaj pro la konfuz'o bat'ant'e unu la ali'a'n per si'a'j pugn'o'j, ĝis ĉiu el ili est'is kontuz'it'a kaj dolor'o'plen'a.

Fin'e Reĝ'o Goso sukces'is el'ig'i si'n el la amas'o kaj re'kur'is supr'e'n laŭ la ŝtup'ar'o, ver'e eg'e koler'a. Bilbilo pret'is por li kaj du'a'foj'e kap'bat'is la Reĝ'o'n tiel ke li fal'is al la fund'o de la ŝtup'ar'o; sed ĉi'foj'e la kapr'o ankaŭ sen'ekvilibr'iĝ'is kaj sekv'is la Reĝ'o'n, fal'ant'e plen'e sur la konfuz'it'a'n amas'o'n da soldat'o'j. Tie li pied'bat'is tiom feroc'eg'e per si'a'j kalkan'o'j ke li baldaŭ liber'ig'is si'n kaj kur'is el la pord'ej'o de la palac'o.

Sed la kapr'o est'is nun tiom sovaĝ'a kaj ekscit'it'a ke ne plu est'is sekur'e por iu ajn, star'i blok'ant'e li'a'n kur'o'n. Neni'u el la vir'o'j est'is arm'it'a kaj kiam unu- du prov'is for'turn'i la kapr'o'n, Bilbilo stern'is ili'n sur la ter'o'n. La plej mult'a'j batal'ist'o'j, tamen, est'is sufiĉ'e saĝ'a'j por ne prov'i influ'i li'a'n fuĝ'o'n.

Kur'ant'e laŭ la strat'o, Bilbilo trov'is si'n proksim'iĝ'ant'a al la pont'o el boat'o'j kaj sen paŭz'i por pens'i pri kie'n ĝi konduk'os li'n li trans'ir'is kaj plu'kur'is.

Post kelk'a'j moment'o'j grand'a ŝton'a konstru'aĵ'o blok'is li'n. Ĝi est'is la palac'o de Reĝ'in'o Kor'o, kaj vid'int'e la pord'eg'o'j'n de la kort'o tut'e mal'ferm'a'j, Bilbilo tra'rapid'is sen mal'grand'ig'i si'a'n rapid'o'n.

Zella Sav'as la Princ'o'n

La fi'a Reĝ'in'o de Koregoso est'is tre mal'bon'humor'a ĉi'maten'e, ĉar unu el ŝi'a'j sklav'estr'o'j ven'is de la kamp'o'j por dir'i ke nombr'o de ŝi'a'j sklav'o'j ribel'is kaj rifuz'as labor'i.

“Ven'ig'u ili'n al mi!” ŝi kri'is sovaĝ'e. “Vigl'a vip'ad'o ebl'e ŝanĝ'os ili'a'n decid'o'n.”

Do la sklav'estr'o for'ir'is al'ven'ig'i la ribel'ant'o'j'n kaj Reĝ'in'o Kor'o sid'iĝ'is por maten'manĝ'i, kun fi'mien'o.

Princ'o Ing'o ricev'is ordon'o'n star'i mal'antaŭ si'a nov'a mastr'in'o kun grand'a vent'um'il'o el pav'plum'o'j, sed li tiom mal'kutim'is al tia serv'ad'o ke li mal'lert'e tuŝ'et'is ŝi'a'n orel'o'n per la vent'um'il'o. Tuj ŝi ek'koler'eg'is kaj frap'is la Princ'o'n du'foj'e per si'a man'o—kaj la frap'o'j las'is post'a'n sent'o'n, ĉar ŝi'a man'o est'is grand'a kaj mal'mol'a kaj ŝi ne em'is mild'e ag'i. Ing'o sufer'is la frap'o'j'n sen re'tir'i si'n aŭ kri'et'i, kvankam ili vund'is li'a'n fier'o'n mult'e pli ol li'a'n korp'o'n. Sed Reĝ'o Rinkitinko, kiu ag'is kiel serv'ist'o de la Reĝ'in'o kaj ĵus en'port'is ŝi'a'n kaf'o'n, est'is tiom surpriz'it'a kiam li vid'is la jun'a'n Princ'o'n pun'at'a ke li renvers'is la uj'o'n kaj la varm'eg'a kaf'o flu'is trans la sin'o'n de la plej bon'a maten'rob'o de la Reĝ'in'o.

Kor'o salt'is el si'a seĝ'o kri'eg'ant'e pro koler'o kaj povr'a Rinkitinko sen'dub'e ricev'us terur'a'n bat'ad'o'n se ne re'ven'us la sklav'estr'o je tiu moment'o kaj al'tir'us la atent'o'n de la vir'in'o. La estr'o al'konduk'is ĉiu'j'n sklav'in'o'j'n el Pingario, kiu'j est'is ŝarĝ'it'a'j per ĉen'o'j kaj est'is tiel febl'a'j kaj mal'san'a'j ke ili apenaŭ pov'is marŝ'i, kaj tut'e ne labor'i en la kamp'o'j.

La okul'o'j de Princ'o Ing'o obskur'iĝ'is per lament'o'larm'o'j kiam li trov'is kiel li'a povr'a reg'at'ar'o est'is mis'trak'at'a, sed li'a propr'a embaras'o est'is tiel sen'help'a ke li ne pov'is help'i ili'n. Bon'fortun'e la patr'in'o de la knab'o, Reĝ'in'o Gari'o, ne est'is inter la slav'o'j, ĉar Reĝ'in'o Kor'o met'is ŝi'n en la reĝ'a'n lakt'ej'o'n por far'i buter'o'n.

“Kial vi rifuz'as labor'i?” demand'is Kor'o per sever'a voĉ'o, ĉar la sklav'in'o'j el Pingario star'is antaŭ ŝi, trem'ant'e kaj kun sub'e'n'klin'it'a'j okul'o'j.

“Ĉar mank'as al ni fort'o por far'i la task'o'j'n kiu'j'n vi'a'j estr'o'j postul'as,” respond'is unu el la vir'in'o'j.

“Do vi est'os vip'at'a'j ĝis re'ven'os vi'a fort'o!” kri'is la Reĝ'in'o, kaj turn'int'e si'n al Ing'o, ŝi ordon'is: “Al'port'u al mi la vip'o'n kun la sep ŝnur'o'j.”

El'ir'int'e la ĉambr'o'n, demand'ant'e al si kiel li pov'os sav'i la mal'feliĉ'ul'in'o'j'n el ili'a ne'merit'it'a pun'iĝ'o, Ing'o renkont'is knab'in'o'n kiu en'ir'ad'is tra la mal'antaŭ'a pord'o, kiu demand'is: “Ĉu vi pov'as dir'i al mi kie mi trov'os Ŝi'a'n Moŝt'o'n, Reĝ'in'o'n Kor'o'n?”

“Ŝi est'as en la ĉambr'o kun la ruĝ'a kupol'o, kie verd'a'j drak'o'j est'as pentr'it'a'j sur la mur'o'j,” respond'is Ing'o; “sed ŝi hav'as koler'a'n kaj mal'gras'a'n humor'o'n hodiaŭ. Kial vi dezir'as vid'i ŝi'n?”

“Mi hav'as miel'o'n vend'ot'a'n,” respond'is la knab'in'o, kiu est'is Zella, ĵus ven'int'a de la arb'ar'o. “La Reĝ'in'o mult'e am'as mi'a'n miel'o'n.”

“Vi pov'as ir'i al ŝi, se vi dezir'as,” dir'is la knab'o, “sed atent'u ne koler'ig'i la kruel'a'n Reĝ'in'o'n, ali'e ŝi ebl'e mis'trakt'os vi'n fi'e.”

“Kial ŝi mis'trakt'us mi'n, kiu port'as al ŝi la miel'o'n kiu'n ŝi tiom am'as?” demand'is la infan'o naiv'e. “Sed mi dank'as vi'n pro vi'a avert'o; kaj mi pen'os ne koler'ig'i la Reĝ'in'o'n.”

Kiam Zella komenc'is for'ir'i, la okul'o'j de Ing'a subit'e ek'vid'is ŝi'a'j'n ŝu'o'j'n kaj tuj li re'kon'is ili'n kiel si'a'j'n. Ĉar nur en Pingario est'is ŝu'o'j tiel form'it'a'j: kun alt'a'j kalkan'um'o'j kaj pint'a'j pied'fingr'ej'o'j.

“Halt'u!” li kri'is per voĉ'o de ekscit'iĝ'o, kaj la knab'in'o obe'is, mir'ant'e. “Dir'u al mi,” li plu'dir'is, pli mild'e, “el kie vi akir'is tiu'j'n ŝu'o'j'n?”

“Jes. Ili est'as bel'a'j, ĉu ne?” demand'is Zella, rigard'ant'e si'a'j'n pied'o'j'n por admir'i ili'n. “Mi'a patr'o trov'is unu el ili apud la mur'o de la palac'o, kaj la ali'a'n sur rub'aĵ'ar'o. Do li port'is ili'n al mi kaj ili taŭg'as al mi'a'j pied'o'j perfekt'e.”

Jam Ing'o trem'ad'is pro fervor'a ĝoj'o, kiu'n kompren'ebl'e ne pov'is kompren'i la knab'in'o.

“Mi nom'iĝ'as Zella, kaj mi'a patr'o est'as Nikoroĉjo, la braĝ'o'brul'ig'ist'o.”

“Zella est'as bel'a nom'o. Mi est'as Ing'o, Princ'o de Pingario,” dir'is li, “kaj la ŝu'o'j kiu'j'n vi nun port'as, Zella, aparten'as al mi. Ili ne est'is for'ĵet'it'a'j, kiel supoz'is vi'a patr'o, sed ili est'is perd'it'a'j. Ĉu vi bon'vol'os permes'i ke mi re'hav'u ili'n?”

“Ĉu do mi dev'os for'don'i mi'a'j'n bel'a'j'n ŝu'o'j'n?” ŝi demand'is. “Ili est'as la sol'a'j ŝu'o'j kiu'j'n iam mi posed'is.”

Ing'o kompat'is la povr'a'n infan'o'n, sed li sci'is kiom grav'e est'as re'posed'i la Magi'a'j'n Perl'o'j'n. Do li dir'is, pet'eg'ant'e: “Bon'vol'u permes'i ke mi hav'u ili'n, Zella. Vid'u! Mi inter'ŝanĝ'os por ili la ŝu'o'j'n kiu'j'n mi nun sur'hav'as, kiu'j est'as pli nov'a'j kaj pli bel'a'j ol la ali'a'j.”

La knab'in'o hezit'is. Ŝi vol'is plaĉ'i al la knab'a Princ'o, tamen ŝi mal'vol'is inter'ŝanĝ'i la ŝu'o'j'n kiu'j'n ŝi'a patr'o port'is al ŝi kiel donac'o'n.

“Se vi don'os al mi la ŝu'o'j'n,” daŭr'ig'is la knab'o, mal'trankvil'e, “mi promes'as riĉ'ig'i kaj prosper'ig'i vi'n kaj vi'a'j'n patr'o'n kaj patr'in'o'n. Efektiv'e, mi promes'as plen'um'i kia'n ajn pet'o'n vi far'os al mi,” kaj li sid'iĝ'is sur la plank'o kaj de'tir'is la ŝu'o'j'n kiu'j'n li sur'hav'as kaj etend'is ili'n al la knab'in'o.

“Mi prov'os ĉu ili taŭg'os al mi,” dir'is Zella, de'pren'ant'e si'a'n mal'dekstr'a'n ŝu'o'n—tiu'n en kiu est'is la Pal'ruĝ'a Perl'o—kaj komenc'ant'e sur'met'i unu el la ŝu'o'j de Ing'o.

Ĝust'e tiam Reĝ'in'o Kor'o, koler'a pro la dev'o atend'i si'a'n vip'o'n kun la sep ŝnur'o'j, kur'is en la ĉambr'o'n kaj trov'is Ing'o'n. Vid'ant'e la knab'o'n sid'ant'a sur la plank'o apud Zella, la vir'in'o salt'is cel'e li'n por bat'i li'n per si'a'j firm'a'j pugn'o'j; sed Ing'o nun jam sur'met'is la ŝu'o'n kaj la bat'o'j de la Reĝ'in'o ne pov'is ating'i li'a'n korp'o'n.

Tiam Kor'o ek'vid'is la vip'o'n kuŝ'ant'a'n apud Ing'o kaj pren'int'e ĝi'n ŝi pen'is vip'i li'n per ĝi—tut'e van'e.

Dum Zella sid'is horor'o'plen'a pro tiu scen'o, la Princ'o, kiu kompren'is ke li dev'as ne mal'ŝpar'i temp'o'n, etend'is si'a'n man'o'n kaj tir'is la dekstr'a'n ŝu'o'n de la pied'o de la knab'in'o, kaj rapid'e met'is ĝi'n sur si'a'n pied'o'n. Post tio li star'iĝ'is kaj, front'ant'e la furioz'a'n sed mir'eg'ant'a'n Reĝ'in'o'n, li dir'is al ŝi per trankvil'a voĉ'o: “Sinjor'in'o, bon'vol'u don'i al mi tiu'n vip'o'n.”

“Mi rifuz'as!” respond'is Kor'o. “Mi vip'os tiu'j'n Pingariajn vir'in'o'j'n per ĝi.”

La knab'o ek'kapt'is la vip'o'n kaj per ne'rezist'ebl'a fort'o li tir'is ĝi'n el la man'o de la Reĝ'in'o. Sed ŝi tir'is el si'a mam'zon'o akr'a'n ponard'o'n kaj rapid'e kiel fulm'o ŝi cel'is pik'i la kor'o'n de Ing'o. Li nur star'is sen'mov'e kaj rid'et'is, ĉar la kling'o re'salt'is kaj fal'is bru'e sur la plank'o'n.

Tiam, fin'e, Reĝ'in'o Kor'o kompren'is la magi'a'n pov'o'n kiu terur'is ŝi'a'n edz'o'n sed kiu'n ŝi mok'is pro si'a sen'sci'o, ne kred'ant'e je ĝi. Ŝi ne sci'is ke la pov'o de Ing'o est'is antaŭ'e perd'it'a kaj nun est'as re'trovit'a, sed ŝi kompren'is ke la knab'o ne est'as ordinar'a mal'amik'o kaj krom se ŝi ankoraŭ sukces'os super'ruz'i li'n ŝi'a reg'ad'o en la Insul'o Koregoso fin'iĝ'is. Por gajn'i temp'o'n, ŝi re'ir'is al la ruĝ'kupol'a ĉambr'o kaj sid'ig'is si'n en si'a'n tron'o'n, antaŭ kiu grup'iĝ'is la plor'ant'a'j sklav'in'o'j el Pingario.

Ing'o est'is pren'int'a man'o'n de Zella kaj help'is ŝi'n sur'met'i la ŝu'o'j'n kiu'j'n li est'is don'int'a al ŝi inter'ŝanĝ'e por si'a'j propr'a'j. Ŝi trov'is ili'n tre komfort'a'j kaj ne sci'is ke ŝi perd'is i'o'n per la trans'don'o.

“Ven'u kun mi,” tiam dir'is la knab'a Princ'o, kaj li gvid'is ŝi'n antaŭ Reĝ'in'o'n Kor'o'n, kiu tiu'moment'e riproĉ'ad'is Rinkitinkon. Al la estr'o Ing'o dir'is: “Don'u al mi la ŝlos'il'o'j'n kiu'j mal'ŝlos'as tiu'j'n ĉen'o'j'n, por ke mi liber'ig'u ĉi tiu'j'n povr'ul'in'o'j'n.”

“Se vi inter'miks'os vi'n, sinjor'in'o,” dir'is la knab'o, “mi met'os vi'n en karcer'o'n.”

Per tio Rinkitinko sci'is ke Ing'o jam re'akir'is si'a'j'n Magi'a'j'n Perl'o'j'n kaj la mal'grand'a dik'a Reĝ'o tiom ĝoj'eg'is ke li danc'is kaj salt'ad'is tra la tut'a ĉambr'o.

Sed la Reĝ'in'o'n alarm'is la minac'o kaj la sklav'estr'o, tim'ant'e la konker'int'o'n de Regoso, trem'ant'e trans'don'is la ŝlos'il'o'j'n.

Ing'o rapid'e de'pren'is ĉiu'j'n lig'il'o'j'n de la vir'in'o'j de si'a land'o kaj konsol'is ili'n, dir'ant'e al ili ke ili ne plu labor'os sed baldaŭ re'trov'os si'n en si'a'j hejm'o'j en Pingario. Post tio li ordon'is ke la sklav'estr'o ir'u ven'ig'i ĉiu'j'n sklav'ig'it'a'j'n infan'o'j'n, kaj konduk'i ili'n al ili'a'j patr'in'o'j. La vir'o obe'is kaj for'ir'is tuj por plen'um'i si'a'n task'o'n, sed Reĝ'in'o Kor'o, far'iĝ'ant'e pli kaj pli mal'trankvil'a, ek'salt'is de si'a tron'o kaj antaŭ ol Ing'o pov'is halt'ig'i ŝi'n jam kur'is tra la ĉambr'o'n kaj tra la pord'o'n en la kort'o'n de la palac'o, intenc'ant'e eskap'i.

Ĝust'e tiu'moment'e Bilbilo, sovaĝ'e fuĝ'ant'e el Regoso, turn'is si'n tra la pord'eg'o'j'n de la kort'o, kaj ĉar li ven'is el unu direkt'o kaj Reĝ'in'o Kor'o ir'is laŭ la kontraŭ'a direkt'o, ili ek'bat'is unu la ali'a'n tre fort'e.

La vir'in'o ek'flug'is tra la aer'o, trans la kap'o'n de Bilbilo, kaj sur'ter'iĝ'is ekster la pord'eg'o'j, kie ŝi'a kron'o rul'iĝ'is en fos'aĵ'o'n kaj ŝi star'iĝ'is, du'on'konsci'e, kaj daŭr'ig'is si'a'n fuĝ'o'n. Bilbilon ankaŭ iom'et'e konfuz'is la ne'anticip'it'a renkont'o, sed li daŭr'ig'is si'a'n kur'o'n iom blind'e kaj tial bat'is pov'a'n Rinkitinkon, kiu ĉas'ad'is Reĝ'in'o'n Kor'o'n. Ili rul'iĝ'is unu super la ali'a'n plur'foj'e kaj post tio Rinkitinko sid'iĝ'is kaj Bilbilo sid'iĝ'is kaj ili rigard'is unu la ali'a'n mir'eg'ant'e.

“Vi'a Moŝt'o,” dir'is Bilbilo, “mi anticip'is ke vi pli afabl'e trakt'os mi'n.”

“Est'is mult'a spac'o tiel ke vi ne bezon'is uz'i mi'a'n voj'o'n,” deklar'is la kapr'o.

“Ŝi for'ir'is,” respond'is Rinkitinko, “sed ŝi ne pov'as ir'i mult'e for'e'n, ĉar ĉi tiu est'as insul'o. Tamen, mi trov'is Bilbilon, kaj ni'a grup'o de'nov'e unu'iĝ'is. Vi re'trov'is vi'a'j'n magi'a'j'n pov'o'j'n, kaj de'nov'e ni mastr'as la situaci'o'n. Do ni est'u dank'em'a'j.”

Dir'int'e tio'n, la bon'a mal'grand'a Reĝ'o sur'pied'iĝ'is kaj re'lam'is en la tron'ĉambr'o'n por help'i konsol'i la vir'in'o'j'n.

Baldaŭ la infan'o'j de Pingario, kiu'j'n la sklav'estr'o kun'grup'ig'is, est'is en'konduk'it'a'j kaj re'don'it'a'j al si'a'j patr'in'o'j, kaj okaz'is grand'a ĝoj'ad'o inter ili, est'u cert'a pri tio.

demand'is Ing'o; sed la vir'in'o'j ne sci'is kaj pas'is iom long'a temp'o antaŭ ol la sklav'estr'o memor'is ke unu el la sklav'in'o'j el Pingario est'is met'it'a en la reĝ'a'n lakt'ej'o'n. Ebl'e tiu est'is la vir'in'o kiu'n serĉ'as la knab'o.

Ing'o tuj ordon'is ke li gvid'u ili'n al la buter'dom'o, sed kiam ili al'ven'is tie'n Reĝ'in'o Gari'o est'is neni'e en la lok'o, kvankam la knab'o trov'is silk'a'n skarp'o'n kiu'n li re'kon'is kiel skarp'o'n kiu'n iam sur'port'ad'is li'a patr'in'o. Post tio ili komenc'is tra'serĉ'i la tut'a'n insul'o'n Koregoson, sed ili neni'e pov'is trov'i la patr'in'o'n de Ing'o.

Kiam ili re'ir'is al la palac'o de Reĝ'in'o Kor'o, Rinkitinko trov'is ke la pont'o el boat'o'j est'is de'nov'e for'pren'it'a, apart'ig'ant'e ili'n de Regoso, kaj pro tio ili suspekt'is ke Reĝ'in'o Kor'o fuĝ'is al la insul'o de si'a edz'o kaj kun'pren'is Reĝ'in'o'n Gari'o'n. Ing'o mult'e perpleks'is pri kio'n far'i kaj re'ir'is kun si'a'j amik'o'j al la palac'o por diskut'i la afer'o'n.

Zella nun plor'ad'is ĉar ŝi ne vend'is si'a'n miel'o'n kaj ne pov'is re'ir'i al si'a'j ge'patr'o'j sur la insul'o Regoso, sed la knab'a Princ'o konsol'is ŝi'n kaj promes'is ke ŝi est'os protekt'at'a ĝis ŝi pov'os re'est'i en si'a hejm'o.

Rinkitinko trov'is la mon'uj'o'n de Reĝ'in'o Kor'o, kiu'n pro mank'o de temp'o ŝi ne kun'pren'is, kaj don'is al Zella plur'a'j'n or'a'j'n pec'o'j'n por la miel'o. Post tio Ing'o ordon'is al la serv'ist'o'j en la palac'o ke ili prepar'u festen'o'n por ĉiu'j vir'in'o'j kaj infan'o'j el Pingario kaj prepar'u por ili lit'o'j'n en la grand'a palac'o, kiu est'is sufiĉ'e grand'a por loĝ'ig'i ili'n ĉiu'j'n.

Post tio la knab'o kaj la kapr'o kaj Rinkitinko kaj Zella en'ir'is privat'a'n ĉambr'o'n por pri'pens'i kio'n sekv'e far'i.

La Eskap'o

“Ni'a erar'o,” dir'is Rinkitinko, “konsist'as el konker'i nur unu el ĉi tiu'j ĝemel'a'j insul'o'j je unu foj'o. Kiam ni konker'is Regoson, ni'a'j mal'amik'o'j ĉiu'j ven'is al Koregoso, kaj nun kiam ni konker'is Koregoson, la Reĝ'in'o fuĝ'is al Regoso. Kaj ĉiu'foj'e ili for'pren'is la pont'o'n el boat'o'j, por ke ni ne pov'u sekv'i ili'n.”

“Kio okaz'is al ni'a propr'a boat'o, en kiu ni ven'is el Pingario?” demand'is Bilbilo.

“Ni las'is ĝi'n sur la bord'o de Regoso,” respond'is la Princ'o, “sed mi demand'as al mi ĉu ebl'e ni pov'os re'hav'i ĝi'n.”

“Jen bon'a ide'o,” respond'is la knab'o, kaj tuj li tir'is la Blank'a'n Perl'o'n el ĝi'a silk'a sak'o kaj ten'is ĝi'n apud si'a orel'o. Far'int'e tio'n, li demand'is: “Kiel mi pov'os re'hav'i ni'a'n boat'o'n?”

La Voĉ'o de la Perl'o respond'is: “Ir'u al la sud'a ekstrem'o de la Insul'o Koregoso, kaj kun'frap'u vi'a'j'n man'o'j'n tri'foj'e kaj la boat'o ven'os al vi.”

“Tre bon'e!” kri'is Ing'o, kaj post tio li turn'is si'n al si'a'j kompan'o'j kaj dir'is: “Ni pov'os re'hav'i ni'a'n boat'o'n kiam ajn ni dezir'os; sed kio'n ni far'u post'e?”

“Ven'u kun mi al mi'a Urb'o Gilgado,” dir'is la Reĝ'o, “kie vi est'os tre bon'ven'a'j kaj rajt'os rest'i por ĉiam.”

“Ne,” respond'is Ing'o, “mi dev'as sav'i mi'a'j'n patr'o'n kaj patr'in'o'n, kaj ankaŭ mi'a'n popol'o'n. Jam mi hav'as la vir'in'o'j'n kaj infan'o'j'n el Pingario, sed la vir'o'j est'as kun mi'a patr'o en la min'o'j de Regoso, kaj mi'a kar'a patr'in'o est'as for'pren'it'a de Reĝ'in'o Kor'o. Antaŭ ol ĉiu'j est'os sav'it'a'j mi ne pov'os konsent'i for'ir'i de ĉi tiu'j insul'o'j.”

“Re'pens'int'e,” dir'is Rinkitinko, “mi konsent'as kun vi. Se vi zorg'os dorm'i en vi'a'j ŝu'o'j, kaj neniam de'met'os ili'n de'nov'e, mi kred'as ke vi pov'os plen'um'i la task'o'n kiu'n vi entrepren'is.”

Ili inter'konsil'iĝ'is dum long'a temp'o pri si'a ag'manier'o kaj fin'e decid'iĝ'is ke plej bon'e est'os prov'i liber'ig'i unu'e Reĝ'o'n Kitikuton, kaj kun li la vir'o'j'n el Pingario. Tio proviz'os al ili arme'o'n kiu pov'os help'i ili'n kaj post'e ili pov'os marŝ'i al Regoso kaj dev'ig'i Reĝ'in'o'n Kor'o'n ced'i la Reĝ'in'o'n de Pingario. Zella dir'is al ili ke ili pov'os ir'i en si'a boat'o laŭ la bord'o de Regoso al lok'o kontraŭ la min'o'j, tiel ili pov'os evit'i konflikt'o'n kun la batal'ist'o'j de Reĝ'o Goso.

Ĉar decid'iĝ'is ke jen la plej bon'a ag'plan'o, ili decid'is komenc'i la sekv'a'n maten'o'n, ĉar la nokt'o jam nun proksim'iĝ'as. La serv'ist'o'j est'is plen'e okup'at'a'j per pri'zorg'ad'o de la vir'in'o'j kaj infan'o'j, do Zella entrepren'is prepar'i manĝ'o'n por Ing'o kaj Rinkitinko kaj si kaj baldaŭ prepar'is bel'a'n manĝ'o'n en la kuir'ej'o de la palac'o, ĉar ŝi est'is bon'a kuir'ist'in'et'o kaj oft'e help'is si'a'n patr'in'o'n. La manĝ'o'n ŝi est'ig'is en mal'grand'a ĉambr'o kiu el'rigard'is al la ĝarden'o'j kaj Rinkitinko opini'is ke la plej bon'a part'o ĝi'a est'as la dolĉ'a miel'o, kiu'n li ŝmir'is sur la pan'bul'et'o'j'n kiu'j'n bak'is Zella. Rilat'e al Bilbilo, li vag'is tra la teren'o de la palac'o kaj trov'is herb'o'n kiu far'iĝ'is por li bon'a manĝ'o.

Dum la vesper'o Ing'o parol'is kun la vir'in'o'j kaj feliĉ'ig'is ili'n, promes'ant'e ke baldaŭ li re'kun'ig'os ili'n kun ili'a'j edz'o'j kiu'j labor'as en la min'o'j kaj re'send'os ili'n al ili'a propr'a insul'o Pingario.

La sekv'a'n maten'o'n la knab'o el'lit'iĝ'is sun'lev'iĝ'e fru'e kaj trov'is ke Zella jam prepar'is bel'a'n maten'manĝ'o'n.

Kaj post la manĝ'o ili ir'is al la plej sud'a part'o de la insul'o, kiu ne est'as tre for; Rinkitinko rajd'is sur la dors'o de Bilbilo kaj Ing'o kaj Zella sekv'is ili'n, man- en-man'e.

Kiam ili ating'is la rand'o'n de la akv'o la knab'o antaŭ'e'n'ir'is kaj kun'frap'is si'a'j'n man'o'j'n tri'foj'e, kiel instrukci'is al li la Blank'a Perl'o. Kaj post kelk'a'j moment'o'j ili trov'is tre for la nigr'a'n boat'o'n kun la arĝent'a teg'aĵ'o, ven'ant'a'n rapid'e ili'a'direkt'e'n de la mar'o.

Al Zella plaĉ'eg'is la boat'o, kiu est'is la plej bel'a kiu'n iam ŝi vid'is, kaj la mir'ind'aĵ'o ke ĝi ven'as al ili tra la akv'o sen rem'ist'o iom tim'ig'is ŝi'n pri la fe'vetur'il'o. Sed Ing'o pren'is la rem'il'o'j'n kaj komenc'is rem'i kaj tuj la boat'o ek'ir'is rapid'e cel'e al Regoso. Ili ĉirkaŭ'ir'is la pint'o'n de tiu insul'o kie la urb'o est'is konstru'it'a kaj rimark'is ke la bord'o sur'hav'as vic'o'n de soldat'o'j kiu'j vid'is ili'a'n boat'o'n sed aspekt'is ne est'i decid'int'a'j ĉu aŭ ne ĉas'i ĝi'n. Ver'ŝajn'e tio est'is ĉar ili ne ricev'is ordon'o'j'n pri kio'n far'i, aŭ ebl'e ili jam lern'is tim'i la magi'a'j'n pov'o'j'n de ĉi tiu'j aventur'ant'o'j el Pingario kaj ne vol'is atak'i ili'n krom se ili'a Reĝ'o ordon'os.

La bord'o de la okcident'a flank'o de la Insul'o Regoso est'is tre ne'glat'a kaj Zella, kiu kon'is relativ'e bon'e la situ'o'n de la min'o'j de la en'land'a arb'ar'a pad'o, ne sci'is decid'i kiu el la mont'o'j kiu'j'n ili nun vid'as de la mar'o est'as tiu kie trov'iĝ'as la en'ir'ej'o de la sub'ter'a'j kavern'o'j.

Unu'e ŝi kred'is ke la ĝust'a est'as tiu ĉi pint'o, kaj post'e ŝi supoz'is ke est'as tiu; do konsider'ind'a kvant'o da temp'o perd'iĝ'is pro ŝi'a ne'cert'o.

Ili fin'e decid'is al'ter'iĝ'i kaj esplor'i la land'o'n, por vid'i kie ili est'as, do Ing'o direkt'is la boat'o'n en mal'grand'a'n rok'o'plen'a'n krek'o'n kie ili ĉiu'j el'boat'iĝ'is.

Dum hor'o ili serĉ'is la pad'o'n sen trov'i spur'o'n de ĝi kaj nun Zella kred'is ke ili jam ir'is tro for nord'e'n kaj dev'as re'ir'i al ali'a mont'o kiu est'as pli proksim'a al la urb'o.

De'nov'e ili en'ir'is la boat'o'n kaj sekv'is la serpent'um'ant'a'n bord'o'n sud'e'n ĝis ili kred'is est'i ating'int'a'j la ĝust'a'n lok'o'n. Jam, tamen, komenc'is sen'lum'iĝ'i, ĉar la tut'a tag'o est'is pas'ig'it'a per serĉ'ad'o je la en'ir'ej'o de la min'o'j, kaj Zella avert'is ili'n ke est'os pli sekur'e pas'ig'i la nokt'o'n en la boat'o ol sur la ter'o, kie sovaĝ'a'j best'o'j sen'dub'e ĝen'os ili'n. Neni'u el ili kompren'is ĉi'moment'e kiom fatal'a tiu tag'o da serĉ'ad'o est'is por ili'a'j plan'o'j kaj ebl'e se Ing'o kompren'us kio okaz'as li sur'ter'iĝ'us kaj batal'us ĉiu'j'n sovaĝ'a'j'n best'o'j'n en la arb'ar'o anstataŭ trankvil'e rest'i en la boat'o ĝis la maten'o.

Tamen, neni'o'n sci'ant'e pri la ruz'a'j plan'o'j de Reĝ'in'o Kor'o kaj Reĝ'o Goso, ili ankr'is si'a'n boat'o'n en golf'et'o kaj gaj'e manĝ'is, trov'int'e abund'a'j'n manĝ'aĵ'o'j'n kaj trink'aĵ'o'j'n en la konserv'uj'o'j de la boat'o. Vesper'e la stel'o'j montr'iĝ'is en la ĉiel'o kaj kovr'is la ond'o'j'n ĉirkaŭ ili'a boat'o per arĝent'a kolon'o. Tut'e ĉirkaŭ ili est'is bel'eg'e kviet'e escept'e de hazard'a'j muĝ'o'j de best'o sur la najbar'a bord'o.

Ili inter'parol'is trankvil'e pri si'a'j aventur'o'j kaj plan'o'j pri la est'ont'ec'o kaj Zella rakont'is al ili si'a'n simpl'a'n histori'o'n kaj pri kiel ŝi'a povr'a patr'o dev'as labor'i, brul'ig'ant'e braĝ'o'n por vend'i ĝi'n por sufiĉ'a mon'o por sub'ten'i si'a'j'n edz'in'o'n kaj infan'o'n.

Nikoroĉjo ebl'e est'as la plej humil'a vir'o en la tut'a Regoso, sed Zella deklar'is li'n bon'ul'o, kaj honest'ul'o, kaj ne kulp'is li ke li'a'n land'o'n reg'as tiel fi'a Reĝ'o.

Post tio Rinkitinko, por amuz'i ili'n, propon'is kant'i, kaj kvankam Bilbilo protest'is laŭ si'a mal'afabl'a manier'o, pretend'ant'e ke la voĉ'o de li'a mastr'o est'as fend'it'a kaj mal'agrabl'a, la mal'grand'a'n Reĝ'o'n kuraĝ'ig'is la ali'a'j kant'i si'a'n kant'o'n, kaj tio'n li far'is.

“Ned, ruĝ'har'ul'o sed mort'ul'o, Kant'u fidle-kum-fadle-kum-fi-do!

En batal’ kap’ iĝ'is nul'o; Kant'u fidle-kum-fadle-kum-fi-do!

‘Ho ve, Ned!’, dir'is mi, ‘sur tul'o Kial perd'is vi kap'bul'o'n?’ Kant'u fidle-kum-fadle-kum-fi-do!

“Dir'is Ned: ‘Por la land’ mi sang'is,’ Kant'u fidle-kum-fadle-kum-fi-do!

‘Do mort’ en lit’ al mi mank'is;’ Kant'u fidle-kum-fadle-kum-fi-do!

‘Sed kial per fuĝ’ ne flank'is Kaj plu la kap'o'n por mi dank'is?’ Kant'u fidle-kum-fadle-kum-fi-do!

“Tamen ĉes'u, Vi'a Moŝt'o!” pet'eg'is Bilbilo. “Vi dolor'ig'as mi'a'n kap'o'n.”

“Sed la kant'o ne est'as fin'it'a,” respond'is Rinkitinko, “kaj rilat'e al vi'a kap'dolor'o, pens'u pri povr'a Ned, kiu ne plu eĉ hav'is kap'o'n!”

respond'is Bilbilo koler'e. “Kial vi ne elekt'is feliĉ'ig'a'n tem'o'n, anstataŭ parol'i pri kiel mort'ul'o perd'is si'a'n ruĝ'a'n kap'bul'o'n? Ver'e, Rinkitinko, vi mir'ig'as mi'n.”

Zellan kaj mir'ig'is kaj mal'feliĉ'ig'is la sen'respekt'a'j vort'o'j de la kapr'o, ĉar ŝi ver'e ĝu'is la kant'ad'o'n de Rinkitinko kaj al ŝi est'is instru'it'a dec'a respekt'o al Reĝ'o'j kaj alt'aŭtoritat'ul'o'j. Sed ĉar nun mal'fru'iĝ'is ili decid'is en'dorm'iĝ'i, por pov'i fru'e la sekv'a'n maten'o'n vek'iĝ'i, do ili ĉiu'j kuŝ'iĝ'is sur la plank'o de la grand'a boat'o kaj kovr'is si'n per lan'kovr'il'o'j kiu'j'n ili trov'is gard'at'a'j sub la seĝ'o'j preciz'e por tia'j event'o'j. Ili ne bezon'is long'a'n temp'o'n por en'dorm'iĝ'i kaj ne vek'iĝ'is antaŭ la tag'iĝ'o.

Post hast'a maten'manĝ'o, ĉar Ing'o fervor'is liber'ig'i si'a'n patr'o'n, la knab'o rem'is la boat'o'n al la ter'o kaj ili ĉiu'j sur'ter'iĝ'is kaj komenc'is serĉ'i la pad'o'n.

Zella trov'is ĝi'n dum la sekv'a du'on'hor'o kaj deklar'is ke ili sen'dub'e est'as tre proksim'a'j al la en'ir'ej'o de la min'o'j; do ili sekv'is la pad'o'n nord'e'n, Ing'o ir'is la unu'a, kaj Zella sekv'is li'n, dum Rinkitinko est'is mal'antaŭ ili rajd'ant'e sur la dors'o de Bilbilo.

Post ne'long'e ili vid'is grand'a'n mur'o'n el rok'o tur'ant'a antaŭ ili, en kiu est'as mal'alt'a ark'hav'a en'ir'ej'o, kaj ambaŭ'flank'e de tiu en'ir'ej'o star'as gard'ist'o, arm'it'a per glav'o kaj lanc'o. La gard'ist'o'j de la min'o'j ne est'is tiom feroc'a'j kiel la batal'ist'o'j de Reĝ'o Goso; ili'a task'o est'is labor'ig'i la sklav'o'j'n pri si'a'j task'o'j kaj gard'i ili'n por ke ili ne eskap'u; sed ili est'is tiom kruel'a'j kiom dezir'is ili'a kruel'a mastr'o, kaj egal'e kovard'a'j kiel kruel'a'j.

Ing'o marŝ'is al la du vir'o'j ĉe la en'ir'ej'o kaj dir'is: “Ĉu ĉi tiu apertur'o konduk'as al la min'o'j de Reĝ'o Goso?”

“Jes,” respond'is unu el la gard'ist'o'j, “sed est'as mal'permes'at'e ke iu kiu jam en'ir'is el'ir'os.”

“Tamen,” dir'is la knab'o, “ni intenc'as en'ir'i kaj ni el'ven'os kiam ajn ni dezir'os. Mi est'as la Princ'o de Pingario, kaj mi ven'is liber'ig'i mi'a'n popol'o'n, kiu'n sklav'ig'is Reĝ'o Goso.”

Nu kiam la du gard'ist'o'j aŭd'is tiu'n parol'o'n ili rigard'is unu la ali'a'n kaj rid'is, kaj unu el ili dir'is: “La Reĝ'o prav'is, ĉar li dir'is ke la knab'o ver'ŝajn'e ven'os ĉi tie'n kaj ke li prov'os liber'ig'i si'a'n popol'o'n.

Kaj ankaŭ la Reĝ'o ordon'is ke ni rest'ig'u la Princ'et'o'n en la min'o'j, kaj dev'ig'u li'n labor'i, kun'e kun li'a'j kompan'o'j.”

Ing'o'n surpriz'is aŭd'i tio'n, kaj li demand'is: “Kiam Reĝ'o Goso don'is al vi tiu'n ordon'o'n?”

Li suspekt'is ke vi ven'as ĉi tie'n kaj dir'is ke ni kapt'u vi'n se ni pov'os.”

Tiu raport'o tre mal'kviet'ig'is la knab'o'n, ne rilat'e al si sed rilat'e al si'a patr'o, ĉar li tim'is ke la Reĝ'o fi'ag'as iel. Do li rapid'is en'ir'i la min'o'j'n kaj la gard'ist'o'j far'is neni'o'n por kontraŭ'i li'n aŭ li'a'j'n kompan'o'j'n, ĉar la ordon'o al ili dir'is ke ili permes'u li'n en'ir'i sed ne el'ir'i.

La mal'grand'a grup'o de aventur'ant'o'j pas'is tra long'a rok'a koridor'o kaj ating'is ne'alt'a'n, larĝ'a'n kavern'o'n kie ili trov'is dek'du'o'n da gard'ist'o'j kaj cent sklav'o'j'n, ĉi tiu'j labor'eg'ad'is per pioĉ'o'j kaj ŝovel'o'j fos'ant'e or'o'n, dum la gard'ist'o'j star'as estr'ant'e ili'n per long'a'j vip'o'j.

Ing'o trov'is mult'a'j'n el la vir'o'j el Pingario inter tiu'j sklav'o'j, sed Reĝ'o Kitikuto ne est'is en tiu kavern'o; do ili tra'pas'is ĝi'n kaj en'ir'is ali'a'n koridor'o'n konduk'ant'a'n al du'a kavern'o. Ankaŭ tie cent'o'j da vir'o'j labor'ad'is, sed la knab'o ne trov'is si'a'n patr'o'n inter ili, do ili plu'ir'is al tri'a kavern'o.

La koridor'o'j ĉiu'j dekliv'et'is mal'supr'e'n, tiel ke ju pli ili ir'is des pli mal'supr'e'n en la ter'o'n ili descend'is, kaj nun ili trov'is la aer'o'n varm'eg'a kaj prem'a kaj mal'facil'e spir'ebl'a. Flam'ant'a'j torĉ'o'j est'is met'it'a'j en la mur'o'j'n por don'i lum'o'n al la labor'ant'o'j, kaj tiu'j al'don'is al la super'prem'a varm'eg'o.

La tri'a kaj plej sub'a kavern'o est'is la last'a en la min'o'j, kaj tie est'is mult'a'j dek'o'j da sklav'o'j kaj mult'a'j gard'ist'o'j por labor'ig'i ili'n. Ĝis nun, neni'u el la gard'ist'o'j atent'is la grup'o'n de Ing'o, sed permes'is ke ili plu'marŝ'u laŭ'dezir'e, kaj kvankam la sklav'o'j sci'vol'e rigard'et'is la knab'o'n kaj la knab'in'o'n kaj vir'o'n kaj kapr'o'n, ili ne aŭdac'is dir'i i'o'n. Sed nun la knab'o paŝ'is al kelk'a'j el la vir'o'j el Pingario kaj pet'is inform'o'n pri si'a patr'o, dir'ant'e al ili ke ili ne tim'u la gard'ist'o'j'n ĉar li protekt'os ili'n kontraŭ la vip'o'j.

Tiam li inform'iĝ'is ke Reĝ'o Kitikuto ja ver'e labor'is en ĉi tiu kavern'o mem ĝis la antaŭ'a vesper'o, kiam Reĝ'o Goso ven'is kaj for'konduk'is li'n—ankoraŭ ŝarĝ'it'a'n per ĉen'o'j.

“Ŝajn'as al mi,” dir'is Reĝ'o Rinkitinko, kiam li aŭd'is tiu'n raport'o'n, “ke Goso for'konduk'is vi'a'n patr'o'n al Regoso, por ke ni ne sav'u li'n. Li ebl'e kaŝ'os povr'a'n Kitikuton en karcer'o, kie ni ne pov'os trov'i li'n.”

“Ebl'e vi prav'as,” respond'is la knab'o, “sed mi firm'e intenc'as trov'i li'n, ne'grav'e kie li est'as.”

Ing'o parol'is firm'e kaj kuraĝ'e, sed li'n mult'e desapont'is la trov'o ke Reĝ'o Goso est'is jam antaŭ ol li ĉe la min'o'j kaj for'port'is li'a'n patr'o'n. Tamen, li pen'is ne sent'i mal'kuraĝ'o'n, kred'ant'e ke li fin'e sukces'os, malgraŭ ĉia opon'ad'o. Turn'int'e si'n al la gard'ist'o'j, li dir'is: “For'pren'u la ĉen'o'j'n de ĉi tiu'j sklav'o'j kaj liber'ig'u ili'n.”

La gard'ist'o'j rid'is pro tiu ordon'o, kaj unu el ili al'port'is man'plen'o'n da ĉen'o'j, dir'ant'e: “Li'a Moŝt'o ordon'is ke ni sklav'ig'u ankaŭ vi'n, ĉar vi neniam re'ir'os el ĉi tiu'j kavern'o'j.”

Tiam li prov'is met'i la ĉen'o'j'n sur Ing'o'n, sed la knab'o indign'e pren'is ili'n kaj dis'romp'is ili'n facil'e kiel katun'a'j'n ŝnur'et'o'j'n. Kiam dek'du'o aŭ pli da gard'ist'o'j ek'kur'is kapt'i li'n, la Princ'o sving'is la fin'aĵ'o'n de la ĉen'o kvazaŭ vip'o'n kaj pel'is ili'n en angul'o'n, kie ili kaŭr'iĝ'is kaj pet'eg'is kompat'o'n.

Rakont'o'j pri la mir'ig'a fort'o de la knab'a Princ'o jam dis'vast'iĝ'is en la min'o'j'n de Regoso, kaj kvankam Reĝ'o Goso dir'is al ili ke de Ing'o jam est'is for'pren'it'a ĉiu li'a magi'a pov'o, la gard'ist'o'j nun vid'is ke tio ne est'as ver'a, do ili opini'is ke est'as saĝ'e ne prov'i kontraŭ'i li'n.

La ĉen'o'j de la sklav'o'j est'is ĉiu'j nit'it'a'j firm'e al ili'a'j maleol'o'j kaj pojn'o'j, sed Ing'o romp'is la ŝtal'a'j'n lig'il'o'j'n per si'a'j man'o'j kaj liber'ig'is la povr'ul'o'j'n—ne nur tiu'j'n el Pingario sed ĉiu'j'n kapt'it'a'j'n dum la mult'a'j milit'o'j kaj ŝtel'ekspedici'o'j de Reĝ'o Goso. Ili est'is tre dank'em'a'j, kiel vi pov'as supoz'i, kaj akcept'is sub'ten'i princ'o'n Ing'o'n ne'grav'e kia'n ag'ad'o'n li ordon'os.

Li gvid'is ili'n al la mez'a kavern'o, kie ĉiu'j gard'ist'o'j kaj intendant'o'j fuĝ'is terur'it'e pro li'a proksim'iĝ'o, kaj baldaŭ li dis'romp'is la ĉen'o'j'n de la sklav'o'j labor'int'a'j en tiu part'o de la min'o'j. Tie ili proksim'iĝ'is al la unu'a kavern'o kaj liber'ig'is ĉiu'j'n tri.

La sklav'o'j'n trakt'is tiel kruel'e la serv'ist'o'j de Reĝ'o Goso ke ili fervor'is ĉas'i kaj mort'ig'i ili'n, venĝ'e; sed Ing'o re'ten'is ili'n kaj grup'ig'is ili'n, kaj ĉiu grup'o ricev'is propr'a'n ĉef'o'n. Post tio li kun'vok'is la ĉef'o'j'n kaj ordon'is ke ili marŝ'u bon'ord'e laŭ la pad'o al la Urb'o Regoso, kie li renkont'os ili'n kaj ordon'os al ili kio'n sekv'e far'i.

Ili volont'e konsent'is, kaj, arm'int'e si'n per fer'a'j stang'o'j kaj pioĉ'hak'il'o'j kiu'j'n ili al'port'is el la min'o'j, la sklav'o'j komenc'is si'a'n marŝ'o'n al la urb'o.

Unu'e Zella vol'is post'rest'i, por pov'i marŝ'i al si'a propr'a hejm'o, sed nek Rinkitinko nek Ing'o opini'is ke ŝi est'us sekur'a vag'ant'e sol'a tra la arb'ar'o, do ili instig'is ŝi'n re'ir'i kun ili al la urb'o.

La knab'o sur'ter'ig'is si'a'n boat'o'n ĉi'foj'e ĉe la sam'a lok'o kiel kiam li unu'e al'ter'iĝ'is ĉe Regoso, kaj, kvankam mult'a'j el la batal'ist'o'j star'is sur la bord'o kaj antaŭ la mur'o'j de la urb'o, neni'u el ili prov'is iel ajn ĝen'i la knab'o'n. Efektiv'e, ili aspekt'is mal'trankvil'a'j kaj mal'kviet'a'j, kaj kiam Ing'o renkont'is Kapitan'o'n Buzumon li demand'is ĉu io okaz'is dum li'a for'est'o.

“Mult'o okaz'is,” respond'is Buzubo. “Ni'a'j Reĝ'o kaj Reĝ'in'o for'kur'is kaj las'is ni'n, kaj ni ne sci'as kio'n far'i.”

“Kiu sci'as?” dir'is la vir'o, gest'ant'e mal'gaj'e per si'a kap'o. “Ili for'ir'is antaŭ kelk'a'j hor'o'j, en boat'o kun kvar'dek rem'ist'o'j, kaj ili kun'pren'is la Reĝ'o'n kaj Reĝ'in'o'n de Pingario!”

La Fuĝ'o de la Reg'ant'o'j

Nu ŝajn'as ke kiam Reĝ'in'o Kor'o fuĝ'is el si'a insul'o al Regoso, ŝi est'is sufiĉ'e lert'a, kvankam mult'e tim'ant'a, halt'i ĉe la reĝ'a lakt'ej'o, kiu est'is proksim'a al la pont'o, kaj tren'i povr'a'n Reĝ'in'o'n Gari'o'n el la lakt'o'dom'o kaj trans'e'n kun si al Regoso. La batal'ist'o'j de Reĝ'o Goso neniam antaŭ'e vid'is la terur'a'n Reĝ'in'o'n Kor'o'n tim'a, kaj tial kiam ŝi ven'is kur'ant'e trans la pont'o'n el boat'o'j, tren'ant'e la Reĝ'in'o'n de Pingario per unu brak'o, la efik'o de la tim'eg'o de la vir'in'o est'is terur'ig'i la atend'ant'a'j'n batal'ist'o'j'n.

Dum la vir'o'j for'tir'is la pont'o'n el boat'o'j la Reĝ'in'o kur'is al la palac'o de Goso, kie ŝi renkont'is si'a'n edz'o'n.

“Tiu knab'o est'as sorĉ'ist'o!” ŝi el'spir'eg'is. “Ne ebl'as kontraŭ'star'i li'n.”

“Ho, ĉu fin'e vi trov'is li'a'n magi'o'n?” respond'is Goso, rid'ant'e al ŝi'a vizaĝ'o. “Kiu, nun, do est'as la kovard'o?”

“Ne rid'u!” kri'is Reĝ'in'o Kor'o. “Neni'o komik'a okaz'as. Ambaŭ ni'a'j insul'o'j est'as en la ver'o konker'it'a'j, jam ĉi-minut'e. Kio'n ni far'u, Goso?”

“La knab'o intenc'as liber'ig'i si'a'j'n patr'o'n kaj patr'in'o'n, kaj la tut'a'n popol'o'n el Pingario, kaj re'port'i ili'n al ili'a insul'o,” dir'is Kor'o. “Li ebl'e ankaŭ detru'os ni'a'j'n palac'o'j'n kaj sklav'ig'os ni'n. Mi vid'as nur unu metod'o'n, Goso, por mal'ebl'ig'i ke li far'os ĉio'n ĉi, kaj kio'n ajn ali'a'n li dezir'as.”

“Ni dev'as for'konduk'i la ge'patr'o'j'n el ĉi tie kiel ebl'e plej rapid'e. Mi hav'as kun mi la Reĝ'in'o'n de Pingario, kaj vi kur'u al la min'o'j kaj el'pren'u la Reĝ'o'n. Post tio ni for'konduk'os ili'n en boat'o kaj kaŝ'os ili'n kie la knab'o ne pov'os trov'i ili'n, malgraŭ li'a mult'a magi'o. Ni uz'os la Reĝ'o'n kaj Reĝ'in'o'n de Pingario kiel ostaĝ'o'j'n, kaj send'os mesaĝ'o'n al la knab'a sorĉ'ist'o ke se li ne for'ir'os de ni'a'j insul'o'j kaj permes'os ni'n reg'i ili'n ne'ĝen'at'e, laŭ ni'a propr'a manier'o, ni mort'ig'os li'a'j'n patr'o'n kaj patr'in'o'n.

Ankaŭ ni dir'os ke nur dum li las'os ni'n ne'ĝen'at'a'j rest'os sekur'a'j li'a'j ge'patr'o'j, kvankam ankoraŭ sekur'e kaŝ'it'a'j. Mi kred'as, Goso, ke tiu'manier'e ni pov'os dev'ig'i Princ'o'n Ing'o'n obe'i ni'n, ĉar ŝajn'e li mult'e am'as si'a'j'n ge'patr'o'j'n.”

“Ne mal'bon'a ide'o,” dir'is Goso, pens'em'e; “sed kie ni pov'os kaŝ'i la Reĝ'o'n kaj Reĝ'in'o'n, tiel ke la knab'o ne pov'os trov'i ili'n?”

“En la land'o de la Reĝ'o de la Knomoj, sur la ĉef'ter'o tre sud'e,” ŝi respond'is. “La Knomoj est'as amik'o'j ni'a'j, kaj ili posed'as magi'a'j'n pov'o'j'n kiu'j ebl'ig'os al ili protekt'i la kapt'it'o'j'n kontraŭ trov'iĝ'o. Se ni pov'os sukces'e konduk'i la Reĝ'o'n kaj Reĝ'in'o'n de Pingario al la Regn'o de la Knomoj antaŭ ol la knab'o sci'os kio'n ni far'as, mi est'as cert'a ke ni'a komplot'o sukces'os.”

Goso mult'e pri'pens'is la plan'o'n dum la sekv'a'j kvin minut'o'j, kaj ju pli li pri'pens'is ĝi'n des pli lert'a kaj raci'a ĝi ŝajn'is. Do li konsent'is ag'i laŭ la sugest'o de Reĝ'in'o Kor'o kaj tuj li for'rapid'is al la min'o'j, kie li al'ven'is antaŭ ol Princ'o Ing'o. La sekv'a'n maten'o'n li re'konduk'is Reĝ'o'n Kitikuton al Regoso.

Dum Goso est'is for, Reĝ'in'o Kor'o okup'is si'n per prepar'ad'o de grand'a rapid'a boat'o por la vetur'o. Ŝi met'is en ĝi'n plur'a'j'n sak'o'j'n da or'o kaj juvel'o'j per kiu'j ŝi sub'aĉet'os la knomojn, kaj elekt'is kvar'dek el la plej fort'a'j rem'ist'o'j en Regoso por rem'i la boat'o'n. Tuj kiam Reĝ'o Goso re'ven'is kun si'a reĝ'a kapt'it'o ĉio est'is pret'a por for'ir'o. Ili rapid'e en'ir'is la boat'o'n kun si'a'j du grav'a'j kapt'it'o'j kaj sen ia ajn eksplik'o al iu el si'a popol'o kaj ordon'is ke la rem'ist'o'j komenc'u, kaj baldaŭ ili est'is ne'vid'ebl'e for sur la larĝ'a surfac'o de la Nonesta Ocean'o.

Ing'o ven'is al la urb'o kelk'a'j'n hor'o'j'n post'e kaj li'n mult'e ĉagren'is la sci'iĝ'o ke li'a'j patr'o'j kaj patr'in'o est'is kaŝ'e for'pren'it'a'j for de la insul'o'j.

“Mi sekv'os ili'n, kompren'ebl'e,” dir'is la knab'o al Rinkitinko, “kaj se mi ne pov'os ating'i ili'n sur la ocean'o mi tra'serĉ'os la tut'a'n mond'o'n ĝis trov'i ili'n.

Sed antaŭ ol for'ir'i el ĉi tie mi dev'as aranĝ'i re'send'i ni'a'n popol'o'n al Pingario.”

Nikoroĉjo Rifuz'as Kron'o'n

Preskaŭ la unu'a'j person'o'j vid'at'a'j de Zella kiam ŝi sur'ter'iĝ'is el la arĝent'e teg'it'a boat'o ĉe Regoso est'is ŝi'a'j patr'o kaj patr'in'o. Nikoroĉjon kaj li'a'n edz'in'o'n mult'e mal'trankvil'ig'is la ne're'ven'o de si'a fil'in'et'o el Koregoso, do ili el'ir'is por trov'i kio okaz'is al ŝi. Kiam ili ating'is la Urb'o'n Regoson, tiu'n maten'o'n mem, ili'n mir'ig'is aŭd'i inform'o'j'n pri la mult'a'j strang'a'j event'o'j okaz'int'a'j; tamen, ili'n konsol'is la inform'o ke oni vid'is Zellan en la boat'o de Princ'o Ing'o, kiu ir'is nord'e'n.

Post'e, dum ili demand'is al si kio'n pov'as signif'i tio, la arĝent'e teg'it'a boat'o re'aper'is, kun ili'a fil'in'o en si, kaj ili kur'is al la bord'o por bon'ven'ig'i ŝi'n kaj mult'e ĝoj'e kis'i ŝi'n.

Ing'o invit'is la du bon'ul'o'j'n al la palac'o de Reĝ'o Goso, kie li konsil'iĝ'is kun ili, ankaŭ kun Rinkitinko kaj Bilbilo.

“Nun post la for'kur'o de la Reĝ'o kaj Reĝ'in'o de Regoso kaj Koregoso,” li dir'is, “est'as neni'u reg'ant'o por ĉi tiu'j insul'o'j. Do mi dev'as nom'um'i nov'a'n reg'ant'o'n, kaj ĉar Nikoroĉjo, la patr'o de Zella, est'as honest'a kaj fid'ind'a person'o, mi nom'um'os li'n la Reĝ'o de la Ĝemel'a'j Insul'o'j.”

“Mi pet'eg'as Vi'a'n Moŝt'o'n, sur mi'a'j genu'o'j, ne tiel'e kruel'e trakt'i mi'n, ne far'u el mi Reĝ'o'n!”

“Kial ne?” demand'is Rinkitinko. “Mi est'as Reĝ'o, kaj mi kon'as la sent'o'n. Mi cert'ig'as al vi, bon'a Nikoroĉjo, ke mi mult'e ĝu'as mi'a'n alt'a'n rang'o'n, kvankam juvel'o'plen'a kron'o ja est'as iom pez'a sur'kap'aĵ'o dum la varm'eg'a veter'o.”

“Por vi, nobl'a sinjor'o, est'as mal'simil'e,” dir'is Nikoroĉjo, “ĉar vi est'as tre for de vi'a regn'o kaj ĝi'a'j ĉagren'o'j kaj ĝen'o'j kaj pov'as far'i kio'n ajn vi vol'as.

Sed rest'i en Regoso, kiel Reĝ'o de ĉi tiu'j feroc'a'j kaj sen'ord'a'j batal'ist'o'j, signif'us viv'i konstant'e mal'trankvil'e kaj en ĉiam'a danĝer'o, kaj plej ver'ŝajn'e ili murd'us mi'n jam antaŭ la for'pas'o de sol'a monat'o. Ĉar mi far'is neni'a'n damaĝ'o'n al iu ajn kaj mi pen'is est'i bon'a kaj just'a person'o, mi ne opini'as ke mi dev'us est'i kondamn'it'a al tia terur'a fat'o.”

“Tut'e bon'e,” respond'is Ing'o, “ni ne plu parol'os pri vi'a reĝ'iĝ'o. Mi nur vol'is riĉ'ig'i kaj prosper'ig'i vi'n, laŭ mi'a promes'o al Zella.”

“Bon'vol'u forges'i tiu'n promes'o'n,” pet'eg'is la braĝ'o'brul'ig'ist'o, tre serioz'e; “jam de mult'a'j jar'o'j mi est'as sekur'a kontraŭ molest'ad'o, ĉar mi est'as mal'riĉ'a kaj posed'as neni'o'n kio'n pov'us envi'i ali'a person'o. Sed se vi riĉ'ig'os kaj prosper'ig'os mi'n mi tuj far'iĝ'os pred'ot'o de ŝtel'ist'o'j kaj per'fort'ist'o'j kaj ver'ŝajn'e perd'os mi'a'n viv'o'n pen'ant'e protekt'i mi'a'n riĉ'o'n.”

“Neni'o'n pli ol permes'i ke mi ir'u al mi'a povr'a kaban'o,” dir'is Nikoroĉjo.

“Ebl'e,” koment'is Reĝ'o Rinkitinko, “la braĝ'o'brul'ig'ist'o hav'as pli da saĝ'o kaŝ'it'a en tiu mal'mol'a kap'o li'a ol ni supoz'is pri li. Sed ni uz'u tiu'n saĝ'o'n, nun'e, por akir'i konsil'o'n pri kio'n far'i dum ĉi tiu kriz'o.”

“Kio'n vi nom'as mi'a saĝ'o,” dir'is Nikoroĉjo, “est'as nur simpl'a bon'raci'o. Mi rimark'is ke kelk'a'j hom'o'j riĉ'iĝ'as, kaj est'as mal'estim'at'a'j de kelk'a'j kaj rabat'a'j de ali'a'j. Ali'a'j hom'o'j fam'iĝ'as, kaj est'as mok'at'a'j kaj pri'rid'at'a'j de si'a'j kun'ul'o'j. Sed la mal'riĉ'a humil'ul'o kiu viv'as ne'rimark'at'e kaj ne'kon'at'e eskap'as el ĉiu'j tiu'j ĝen'o'j kaj est'as la sol'a person'o kiu pov'as ver'e ĝu'i la viv'o'n.”

“Se mi hav'us man'o'n, anstataŭ fend'it'a'n huf'o'n, mi volont'e prem'us vi'a'n man'o'n, Nikoroĉjo,” dir'is Bilbilo la kapr'o. “Sed la mal'riĉ'ul'o nepr'e ne hav'u kruel'a'n mastr'o'n, ali'e li ja sufer'us.”

Dum la inter'konsil'iĝ'o ili trov'is, efektiv'e, ke la konsil'o de la braĝ'o'brul'ig'ist'o est'as kaj sagac'a kaj bon'senc'a, kaj ili mult'e profit'is per li'a'j vort'o'j.

Ing'o don'is al Kapitan'o Buzubo la rajt'o'n komand'i la batal'ist'o'j'n kaj dev'ig'is li'n promes'i kviet'ig'i kaj bon'ord'ig'i si'a'j'n soldat'o'j'n—se ebl'e. Post tio la knab'o permes'is ĉiu'j'n eks'sklav'o'j'n de Reĝ'o Goso, escept'e de tiu'j ven'int'a'j el Pingario, elekt'i kiu'j'n boat'o'j'n ili bezon'as kaj stok'i ili'n per proviz'aĵ'o'j kaj for'rem'i al si'a'j propr'a'j land'o'j. Kiam ili est'is for'ir'int'a'j, el'kor'e dank'int'e kaj mult'e ben'int'e la knab'a'n Princ'o'n kiu liber'ig'is ili'n, Ing'o far'is prepar'o'j'n por send'i si'a'n propr'a'n popol'o'n hejm'e'n, kie, laŭ li'a ordon'o, ili re'konstru'u si'a'j'n dom'o'j'n kaj post'e star'ig'u nov'a'n reĝ'a'n palac'o'n. Ili post tio atend'u pacienc'e la ven'o'n de Reĝ'o Kitikuto aŭ de Princ'o Ing'o.

“Mi'n plej mal'trankvil'ig'as,” dir'is la knab'o al si'a'j amik'o'j, “la demand'o kiu'n nom'um'i kiel estr'o'n de tiu labor'o re'star'ig'i Pingarion laŭ ĝi'a antaŭ'a stat'o. Ĉiu'j mi'a'j hom'o'j est'as perl'o'fiŝ'ist'o'j, kaj kvankam volont'a'j kaj honest'a'j, ili ne hav'as talent'o'n estr'i la labor'ad'o'n de ali'a'j person'o'j.”

Dum oni far'is la prepar'o'j'n por for'ir'o, Nikoroĉjo propon'is si'n por estr'i la hom'o'j'n el Pingario, kaj far'is tio'n tre kompetent'e. Ĉar el la insul'o est'is ŝtel'it'a'j ĝi'a'j tut'a'j valor'a'j mebl'ar'o kaj drapir'aĵ'ar'o kaj ĝi'a'j riĉ'a'j tuk'o'j kaj pentr'aĵ'o'j kaj statu'ar'o k.c., ankaŭ la or'o kaj arĝent'o kaj ornam'aĵ'ar'o, Ing'o opini'is ke est'as tut'e just'e ke la ŝtel'int'o'j don'u anstataŭ'aĵ'o'j'n. Do li direkt'is si'a'n popol'o'n tra'serĉ'i la magazen'o'j'n de Reĝ'o Goso kaj re'pren'i ĉiu'j'n si'a'j'n posed'aĵ'o'j'n kaj mebl'aĵ'o'j'n trov'ebl'a'j'n. Ankaŭ li ordon'is al ili ke ili pren'u tiom ajn pli, kiom ili bezon'os por komfort'ig'i si'a'j'n nov'a'j'n hejm'o'j'n, tiel ke mult'a'j boat'o'j est'is plen'e ŝarĝ'it'a'j per var'o'j kiu'j ebl'ig'os ke la popol'o re'don'u al Pingario ĝi'a'n antaŭ'a'n komfort'o'n.

Por la nov'a palac'o de si'a patr'o la knab'o rab'is el la palac'o'j de kaj Reĝ'in'o Kor'o kaj Reĝ'o Goso, for'send'ant'e kun si'a popol'o sufiĉ'a'j'n var'o'j'n por est'ig'i la nov'a'n loĝ'ej'o'n de Reĝ'o Kitikuto egal'e bel'e ornam'it'a kaj mebl'it'a kiel tiu kiu'n la sen'kompat'a'j invad'int'o'j el Regoso detru'is.

La amas'o da boat'o'j est'is grand'a, for'vel'ant'e dum hel'a, sun'o'plen'a maten'o vetur'e al Pingario, port'ant'e ĉiu'j'n vir'o'j'n, vir'in'o'j'n kaj infan'o'j'n kaj ĉiu'j'n var'o'j'n por re'pret'ig'i ili'a'j'n hem'o'j'n. Dum li rigard'is la boat'ar'o'n for'ir'i, Princ'o Ing'o sent'is ke li jam sukces'e plen'um'is part'o'n de si'a misi'o, sed li ĵur'is neniam mem re'ir'i al Pingario antaŭ ol pov'i kun'pren'i si'a'j'n patr'o'n kaj patr'in'o'n tie'n; krom se, efektiv'e, Reĝ'o Goso fi'e detru'is li'a'j'n am'at'a'j'n ge'patr'o'j'n, kiu'okaz'e Ing'o far'iĝ'us la Reĝ'o de Pingario kaj li dev'us ir'i al si'a popol'o kaj reg'i ĝi'n.

Dum la last'a'j boat'o'j pret'iĝ'is vel'i al Pingario, Nikoroĉjo, kiu mult'e serv'is pri ili'a pret'ig'ad'o, ven'is al Ing'o pens'em'e kaj dir'is: “Vi'a Moŝt'o, mi'a edz'in'o kaj mi'a fil'in'o urĝ'as mi'n for'ir'i de Regoso kaj ek'loĝ'i en vi'a insul'o, en nov'a hejm'o. Laŭ tio kio'n dir'as vi'a popol'o al mi, Pingario est'as pli bon'a loĝ'ej'o ol Regoso, kaj ne ekzist'as tie kruel'a'j batal'ist'o'j nek sovaĝ'a'j best'o'j kiu'j konstant'e tim'ig'as pri la sekur'ec'o de la am'at'o'j. Tial, mi ven'is por pet'i permes'o'n ir'i kun mi'a famili'o en unu el tiu'j boat'o'j.”

Al Ing'o mult'e plaĉ'is tiu propon'o kaj li ne nur don'is al Nikoroĉjo permes'o'n ir'i al Pingario por loĝ'i tie, sed li instrukci'is ke li kun'pren'u sufiĉ'a'j'n var'o'j'n por komfort'e mebl'ig'i si'a'n nov'a'n hejm'o'n. Al'don'e al tio, li nom'um'is Nikoroĉjon ĝeneral'a intendant'o de la konstru'aĵ'o'j kaj de la perl'o'fiŝ'ej'o'j, ĝis li'a patr'o aŭ li mem al'ven'os, kaj la popol'o aprob'is tiu'n ordon'o'n ĉar ili am'is Nikoroĉjon kaj sci'is ke li est'as just'a kaj honest'a.

Tuj kiam la last'a boat'o de la grand'a flot'o mal'aper'is el la vid'kapabl'o de la person'o'j rest'ant'a'j en Regoso, Ing'o kaj Rinkitinko prepar'is mem for'ir'i de la insul'o.

La knab'o fervor'is ating'i la boat'o'n de Reĝ'o Goso, se ebl'e, kaj Rinkitinko tut'e ne dezir'is rest'i en Regoso.

Buzubo kaj la batal'ist'o'j star'is silent'e sur la bord'o kaj rigard'is dum la nigr'a boat'o kun si'a arĝent'a teg'aĵ'o for'ir'is, kaj mi est'as cert'a ke ili tiom ĝoj'is pro la for'ir'o de ili'a'j ne'bon'ven'a'j vizit'int'o'j kiom Ing'o kaj Rinkitinko kaj Bilbilo ĝoj'is for'ir'i.

La knab'o demand'is al la Blank'a Perl'o kiu'n direkt'o'n elekt'is la boat'o de Reĝ'o Goso kaj konform'e li sekv'is ĝi'n, rem'ant'e fort'e kaj sen'paŭz'e dum ok tag'o'j tut'e sen lac'iĝ'i. Sed, kvankam la nigr'a boat'o mov'iĝ'is tre rapid'e, ĝi mal'sukces'is ating'i la barĝ'o'n kiu'n rem'as la kvar'dek elekt'it'a'j rem'ist'o'j de Reĝ'in'o Kor'o.

La Reĝ'o de la Knomoj

La Regn'o de la Knomoj ne bord'as la Nonestan Ocean'o'n, de kiu ĝi est'as apart'ig'it'a de la Regn'o de Rinkitinko kaj la land'o de la Raduloj, kiu est'as part'o de la Land'o Ev. La land'o de Rinkitinko est'as apart'ig'it'a dis'de la land'o de la Knomoj de vic'o de alt'a'j kaj krut'a'j mont'o'j, de kiu'j ĝi etend'iĝ'as ĝis la mar'o. La Land'o de la Raduloj est'as sabl'a dezert'aĵ'o kiu est'as unu'flank'e mal'ferm'a al la Nonesta Ocean'o kaj ali'flank'e ne hav'as barier'o'n por apart'ig'i ĝi'n de la Land'o de la Knomoj, tial sur la bord'o'n de la Raduloj Reĝ'o Goso sur'ter'iĝ'is—en lok'o tut'e dizert'it'a de ĉiu'j kurioz'a'j loĝ'ant'o'j de tiu land'o.

La Land'o de la Knomoj est'as tre vast'a, kaj est'as apart'ig'it'a dis'de la Land'o Oz, ĉe si'a orient'a bord'o, nur de Mort'ig'a Dezert'o kiu'n ne pov'as trans'ir'i mort'i'pov'ul'o'j, krom se ili'n help'as la fe'o'j aŭ magi'o.

La Knomoj est'as grand'nombr'a kaj petol'em'a popol'o, loĝ'ant'a en sub'ter'a'j kavern'o'j tre larĝ'a'j, inter'konekt'it'a'j per ark'aĵ'o'j kaj koridor'o'j. La vort'o “knomo” signif'as “kiu kon'as”, kaj tiu'j ul'o'j est'as tiel nom'it'a'j ĉar ili sci'as kie trov'iĝ'as la kaŝ'ej'o'j de la tut'a'j or'o kaj arĝent'o kaj valor'eg'a'j ŝton'o'j en la ter'o—tiu'n sci'o'n kun'sci'as neniu'j ali'a'j viv'ant'o'j. La Knomoj est'as mult'e okup'at'a'j person'o'j, kiu'j konstant'e el'fos'as or'o'n el unu lok'o kaj port'as ĝi'n al ali'a lok'o, kie ili sekret'e en'ter'ig'as ĝi'n, kaj ebl'e jen la kial'o ke nur ili mem sci'as kie trov'i ĝi'n. La knomojn reg'is, dum la temp'o pri kiu mi skrib'as, Reĝ'o nom'at'a Kalikot'o.

Reĝ'o Goso anticip'is est'i ĉas'at'a de Ing'o en li'a magi'a boat'o, do li laŭ'ebl'e plej rapid'is, urĝ'ant'e si'a'j'n kvar'dek rem'ist'o'j'n plej fort'e labor'i nokt'e kaj tag'e.

Ĝoj'ig'e al li li ne est'is ating'it'a, sed sur'ter'iĝ'is sur la sabl'a plaĝ'o de la Raduloj la maten'o'n de la ok'a tag'o.

La kvar'dek rem'ist'o'j las'iĝ'is kun la boat'o, dum Reĝ'in'o Kor'o kaj Reĝ'o Goso, kun si'a'j reĝ'a'j kapt'it'o'j, kiu'j est'is ankoraŭ ĉen'it'a'j, komenc'is la vetur'o'n al la Reĝ'o de la Knomoj.

Post ne'long'e ili pas'is la sabl'o'j'n kaj ating'is la rok'a'n land'o'n aparten'ant'a'n al la knomoj, sed ili ankoraŭ est'is long'a'n distanc'o'n for de la en'ir'ej'o al la sub'ter'a'j kavern'o'j en kiu'j loĝ'as la Reĝ'o de la Knomoj. Est'is obskur'et'a pad'o serpent'um'ant'a inter ŝton'o'j kaj rok'eg'o'j, trans kiu'j'n la marŝ'ad'o est'is tre mal'facil'a, precip'e ĉar la pad'o konduk'is trans mont'et'o'j'n kiu'j est'is nur mal'grand'a'j mont'o'j, kaj post'e laŭ krut'a'j kaj abrupt'a'j dekliv'o'j kie ĉia mis'paŝ'o pov'us signif'i romp'it'a'n krur'o'n. Tial nur dum la du'a tag'o de si'a vetur'o ili grimp'is du'on'voj'e sur sever'a mont'o kaj trov'is si'n ĉe la en'ir'ej'o de la kavern'o'j de la Reĝ'o de la Knomoj.

Je ili'a al'ven'o, la en'ir'ej'o aspekt'is liber'a kaj ne'gard'at'a, sed Goso kaj Kor'o jam antaŭ'e est'is tie, kaj ili est'is tro saĝ'a'j por prov'i en'ir'i sen anonc'i si'n, ĉar la koridor'o al la kavern'o'j est'is plen'a de kapt'il'o'j kaj fal'il'o'j. Do Reĝ'o Goso star'is sen'mov'e kaj kri'is, kaj tuj ili'n ek'ĉirkaŭ'is grup'o de mal'rekt'a'j knomoj, kiu'j kvazaŭ salt'is el la ter'o.

Unu el ili hav'is tre long'a'j'n orel'o'j'n kaj nom'iĝ'is La Long'orel'a Aŭd'ant'o. Li dir'is: “Mi aŭd'is vi'n ven'ant'a'j fru'e ĉi'maten'e.”

Ali'a hav'is okul'o'j'n kiu'j rigard'as divers'direkt'e je la sam'a temp'o kaj est'is kurioz'e hel'a'j kaj penetr'em'a'j. Li pov'is trans'rigard'i mont'et'o'n aŭ ĉirkaŭ angul'o'n kaj nom'iĝ'is La Vid'ist'o. Dir'is li: “Mi vid'is vi'n ven'ant'a'j hieraŭ.”

“Est'as ver'e,” respond'is ali'a Knomo, ĉirkaŭ kies kol'o est'is or'a kol'um'o kaj kiu port'is ar'o'n da or'a'j ŝlos'il'o'j. “La potenc'a Reĝ'o de la Knomoj atend'as vi'n, kaj ordon'as ke vi sekv'u mi'n al li'a ĉe'est'ej'o.”

Dir'int'e tio'n li gvid'is en la kavern'o'j'n, kaj Goso kaj Kor'o sekv'is, kun'tren'ant'e si'a'j'n lac'a'j'n kapt'it'o'j'n, ĉar povr'a Reĝ'o Kitikuto kaj li'a mild'a Reĝ'in'o dev'is port'i, dum la tut'a ted'a vetur'o, la sak'o'j'n da or'o kaj juvel'o'j kiu'j est'os uz'it'a'j por sub'aĉet'i la Reĝ'o'n de la Knomoj por ke li akcept'u ili'n kiel sklav'o'j'n.

Tra plur'a'j long'a'j koridor'o'j la gvid'ist'o konduk'is ili'n kaj fin'e ili en'ir'is mal'grand'a'n kavern'o'n kiu est'is bel'e ornam'it'a kaj inkrust'it'a per rar'a'j juvel'o'j kiu'j flagr'is de ĉiu part'o de la mur'o, plank'o kaj plafon'o.

Tiu est'is atend'ej'o por vizit'ant'o'j, kaj tie ili'a gvid'ant'o las'is ili'n dum li ir'is inform'i Reĝ'o'n Kalikot'o'n pri ili'a al'ven'o.

Post ne'long'e ili est'is eskort'it'a'j en grand'a'n kupol'hav'a'n ĉambr'o'n, ĉiz'it'a'n el la solid'a rok'o kaj tiom grandioz'a'n ke ili ĉiu'j—la Reĝ'o kaj Reĝ'in'o de Pingario kaj la Reĝ'o kaj la Reĝ'in'o de Regoso kaj Koregoso—en'spir'eg'is pro mir'o kaj kiel ebl'e plej larĝ'e mal'ferm'is si'a'j'n okul'o'j'n.

En ebur'a tron'o sid'is mal'grand'a rond'a vir'o kiu hav'is pint'a'n barb'o'n kaj har'ar'o'n kiu lev'iĝ'is kaj far'iĝ'is alt'a bukl'o sur la supr'o de li'a kap'o. Li est'is vest'it'a per silk'a'j rob'o'j, riĉ'e brod'it'a'j, kiu'j hav'is larĝ'a'j'n buton'o'j'n el tajl'it'a'j rubi'o'j. Sur li'a kap'o est'is diamant'a kron'o kaj en si'a man'o li ten'is or'a'n sceptr'o'n kun grand'a juvel'it'a glob'o ĉe unu fin'aĵ'o. Tiu est'is Kalikot'o, la Reĝ'o kaj reg'ant'o de ĉiu'j knomoj. Li gest'is per si'a kap'o sufiĉ'e afabl'e al si'a'j vizit'ant'o'j kaj dir'is per gaj'a voĉ'o: “Nu, Vi'a'j Moŝt'o'j, kio'n mi pov'as far'i por vi?”

respond'is Reĝ'o Goso, respekt'o'plen'e, “est'as met'i en vi'a'n zorg'o'n du kapt'it'o'j'n, kiu'j'n vi nun vid'as antaŭ vi. Ili dev'as est'i zorg'e gard'at'a'j, por mal'ebl'ig'i ili'a'n eskap'o'n, ĉar ili hav'as la lert'ec'o'n de vulp'o'j kaj ne est'as fid'ebl'a'j.

Kompens'e por la komplez'o kiu'n mi pet'as de vi, mi al'port'is al Vi'a Moŝt'o valor'a'j'n donac'o'j'n de or'o kaj valor'eg'a'j gem'o'j.”

“Tre bon'e,” dir'is Reĝ'o Kalikot'o, kap'jes'ant'e aprob'o'n, ĉar kiel ĉiu'j knomoj li am'is trezor'o'j'n de or'o kaj juvel'o'j. “Sed kiu'j est'as la kapt'it'o'j kiu'j'n vi ven'ig'is ĉi tie'n, kaj kial vi met'as ili'n je mi'a dispon'o anstataŭ mem gard'i ili'n? Ili aspekt'as sufiĉ'e mild'a'j, mi cert'as.”

“La kapt'it'o'j,” respond'is Reĝ'o Goso, “est'as la Reĝ'o kaj Reĝ'in'o de Pingario, mal'grand'a insul'o nord'e de ĉi tie. Ili est'as tre fi'intenc'a'j person'o'j kaj ven'is al ni'a'j insul'o'j Regoso kaj Koregoso por konker'i ili'n kaj mort'ig'i ni'a'n povr'a'n popol'o'n. Ankaŭ ili intenc'is rab'i de ni ĉiu'j'n ni'a'j'n riĉ'aĵ'o'j'n, sed bon'fortun'e ni pov'is venk'i kaj kapt'i ili'n. Tamen ili hav'as fil'o'n kiu est'as terur'a sorĉ'ist'o kaj kiu per magi'a art'o pen'as trov'i ĉi tiu'j'n fi'a'j'n Reĝ'o'n kaj Reĝ'in'o'n de Pingario, kaj liber'ig'i ili'n, por ke ili plu far'u si'a'n fi'ag'ad'o'n. Tial, ĉar ni ne hav'as magi'o'n por defend'i ni'n, ni al'ven'ig'is la kapt'it'o'j'n al vi por ke vi sekur'e gard'u ili'n.”

“Vi'a Moŝt'o,” ek'parol'is Reĝ'o Kitikuto, parol'ant'e al la Reĝ'o de la Knomoj tre indign'e, “ne kred'u tiu'n rakont'o'n, mi pet'eg'as vi'n. La tut'o est'as mensog'o!”

“Mi sci'as tio'n,” dir'is Kalikot'o. “Tamen mi opini'as ĝi'n lert'a mensog'o, ĉar ĝi est'as teks'it'a tut'e sen faden'o da ver'o. Tamen, tio ne est'as mi'a afer'o. La fakt'o rest'as ke mi'a bon'a amik'o Reĝ'o Goso dezir'as met'i vi'n en mi'a'j'n sub'ter'a'j'n kavern'o'j'n, por ke vi ne pov'u eskap'i.

Kaj kial mi ne favor'u li'n per ĉi tiu komplez'et'o? Goso est'as potenc'a Reĝ'o kaj potenc'a batal'ist'o, sed vi'a insul'o Pingario est'as dizert'a kaj vi'a popol'o est'as dis'send'it'a. En mi'a kor'o, Reĝ'o Kitikuto, mi simpati'as kun vi, sed laŭ negoc'politik'o ni la potenc'a'j Reĝ'o'j dev'as kun'e star'i kaj tret'i la mal'fort'a'j'n sub ni'a'j'n pied'o'j'n.”

Reĝ'o'n Kitikuton surpriz'is trov'i la Reĝ'o'n de la Knomoj tiel klar'parol'a kaj tiel bon'e inform'it'a, kaj li prov'is argument'i ke li kaj li'a mild'a edz'in'o ne merit'as si'a'n kruel'a'n fat'o'n kaj ke est'us pli saĝ'e ke Kalikot'o alianc'iĝ'u kun ili ol kun la fi'a Reĝ'o de Regoso. Sed Kalikot'o nur sku'is si'a'n kap'o'n kaj rid'et'is, dir'ant'e: “La fakt'o ke vi est'as kapt'it'o, mi'a povr'a Kitikuto, est'as indik'o ke vi est'as mal'pli fort'a ol Reĝ'o Goso, kaj mi prefer'as trakt'i kun la fort'ul'o'j. Flank'e,” li plu'dir'is, turn'int'e si'n al la Reĝ'o de Regoso, “ĉu ĉi tiu'j kapt'it'o'j iel rilat'as al la Land'o Oz?”

“Ĉar mi ne nepr'e ne ofend'u la Ozan'o'j'n,” est'is la respond'o. “Mi est'as tre potenc'a, kiel vi sci'as, sed Ozma de Oz est'as mult'e pli potenc'a ol mi; tial, se ĉi tiu'j Reĝ'o kaj Reĝ'in'o de Pingario trov'iĝ'us protekt'at'a'j de Ozma, mi neniel pri'trakt'us ili'n.”

“Mi cert'ig'as al Vi'a Moŝt'o ke la kapt'it'o'j neniel rilat'as al la Ozan'o'j,” Goso hast'is dir'i. Kaj Kitikuto, demand'it'e, agnosk'is ke tio est'as ver'a.

“Ho, li est'as nur knab'o; sed li est'as tre feroc'a kaj obstin'a kaj li'n help'as mal'grand'a dik'a sorĉ'ist'o nom'at'a Rinkitinko kaj parol'ant'a kapr'o.”

“Oho! Parol'ant'a kapr'o, ĉu? Tio cert'e son'as kiel magi'o; kaj ankaŭ son'as kiel la Land'o Oz, kie ĉiu'j best'o'j parol'as,” dir'is Kalikot'o, kun dub'em'a mien'o.

plu'dir'is la Reĝ'o de la Knomoj, “li est'as najbar'o mi'a, sci'u, sed ĉar ni est'as apart'ig'it'a'j unu de la ali'a de alt'a'j mont'o'j sub kiu'j flu'as tre fort'a river'o, mi ankoraŭ neniam renkont'is Reĝ'o'n Rinkitinkon. Sed mi ja aŭd'is pri li, kaj laŭ ĉiu'j raport'o'j li est'as gaj'a fripon'o, kaj plen'e sen'danĝer'a. Tamen, malgraŭ vi'a'j fals'a'j deklar'o'j kaj mis'dir'o'j, mi per'labor'os la trezor'o'n kiu'n vi port'is al mi, per sekur'a gard'ad'o de vi'a'j kapt'it'o'j en mi'a'j kavern'o'j.”

“Labor'ig'u ili'n,” konsil'is Reĝ'in'o Kor'o. “Ili est'as iom delikat'a'j, kaj se vi labor'ig'os ili'n tio bel'e sufer'ig'os ili'n.”

“Mi ag'os laŭ mi'a propr'a dezir'o pri tio,” dir'is la Reĝ'o de la Knomoj sever'e. “Kontent'iĝ'u per la fakt'o ke mi konsent'as sekur'ig'i ili'n.”

Ĉar la inter'konsent'o est'is tiel far'it'a kaj fin'it'a, Kalikot'o unu'e ekzamen'is la or'o'n kaj juvel'o'j'n kaj post'e send'is ili'n al si'a reĝ'a magazen'o, kiu est'is tre plen'a de tia trezor'o. Post'e la kapt'it'o'j est'is for'send'it'a'j estr'at'e de la Knomo kun la or'a kol'um'o kaj ŝlos'il'o'j, kies nom'o est'is Klik'o, kaj li eskort'is ili'n al mal'grand'a kavern'o kaj don'is al ili bon'a'n manĝ'o'n.

“Mi ŝlos'os vi'a'n pord'o'n,” dir'is Klik'o, “do ne plu neces'as ke vi port'u tiu'j'n pez'a'j'n ĉen'o'j'n.” Li tial for'pren'is la ĉen'o'j'n kaj las'is sol'a'j Reĝ'o'n Kitikuton kaj li'a'n Reĝ'in'o'n. La unu'a'n foj'o'n post si'a for'port'iĝ'o el Pingario far'e de la Nord'ul'o'j la bon'a'j Reĝ'o kaj Reĝ'in'o est'is kun'e sol'a'j kaj liber'a'j de ĉiu'j lig'il'o'j, kaj dum ili ĉirkaŭ'brak'is unu la ali'a'n am'e kaj kun'miks'is si'a'j'n larm'o'j'n pri si'a mal'feliĉ'a sort'o ili ankaŭ est'is dank'em'a'j ke ili pas'is el la estrad'o far'e de la sen'kor'a Reĝ'o Goso en la pli mild'a'n estrad'o'n far'e de Reĝ'o Kalikot'o. Ili ankoraŭ est'is kapt'it'o'j sed ili kred'is ke ili est'os pli feliĉ'a'j en la sub'ter'a'j kavern'o'j de la Knomoj ol en Regoso kaj Koregoso.

Inter'temp'e, en la reĝ'a kavern'o de la Reĝ'o grand'a festen'o est'is pret'ig'it'a. Reĝ'o Goso kaj Reĝ'in'o Kor'o, triumf'int'e pri si'a intrig'o, est'is tiom plaĉ'it'a'j ke ili gaj'e festen'ad'is kun la gaj'a Reĝ'o de la Knomoj ĝis mal'fru'a hor'o tiu'n nokt'o'n. Kaj la sekv'a'n maten'o'n, avert'int'e al Kalikot'o ke li nenial liber'ig'u la kapt'it'o'j'n krom se ili ordon'os tio'n, la Reĝ'o kaj Reĝ'in'o de Koregoso for'las'is la kavern'o'j'n de la knomoj por re'ir'i al la bord'o de la ocean'o kie ili est'is las'int'a'j si'a'n boat'o'n.

Ing'o Trans'don'as Si'a'n Pal'ruĝ'a'n Perl'o'n

La Blank'a Perl'o gvid'is Ing'o'n fidel'e dum li serĉ'is la boat'o'n de Reĝ'o Goso, sed la knab'o perd'is tiom da temp'o send'ant'e si'a'n popol'o'n hejm'e'n al Pingario ke nur plen'a'n tag'o'n post la al'ter'iĝ'o de Goso kaj Kor'o sur la bord'o'n de la Land'o de la Raduloj la boat'o de Ing'o ven'is al la sam'a lok'o.

Tie li trov'is la kvar'dek rem'ist'o'j'n gard'ant'a'j'n la barĝ'o'n de Reĝ'in'o Kor'o, kaj kvankam ili ne vol'is aŭ ne pov'is dir'i al la infan'o kie'n la Reĝ'o kaj Reĝ'in'o konduk'is li'a'j'n patr'o'n kaj patr'in'o'n, la Blank'a Perl'o konsil'is ke li sekv'u la voj'o'n al la land'o kaj la kavern'o'j de la knomoj.

Rinkitinko ne dezir'is entrepren'i la rok'o'plen'a'n kaj mont'a'n vetur'o'n, eĉ dum Bilbilo port'os li'n, sed li rifuz'is dizert'i Ing'o'n, eĉ kvankam li'a propr'a regn'o situ'as tuj preter ar'o da mont'o'j kiu'j est'as vid'ebl'a'j tur'ant'e sud'okcident'e de ili. Do la Reĝ'o brav'e sur'ir'is la kapr'o'n, kiu ĉiam grumbl'is sed ĉiam obe'is si'a'n mastr'o'n, kaj la tri'o tuj ek'ir'is cel'e la kavern'o'j'n de la knomoj.

Ili vetur'is sam'e ne'rapid'e kiel Reĝ'in'o Kor'o kaj Reĝ'o Goso, tiel ke kiam ili est'is ĉirkaŭ du'on'voj'e ili trov'is la Reĝ'o'n kaj Reĝ'in'o'n re'ven'ant'a'j al si'a boat'o.

La fakt'o ke Goso kaj Kor'o nun est'as sol'a'j pruv'is ke ili post'las'is la patr'o'n kaj patr'in'o'n de Ing'o; do, laŭ propon'o de Rinkitinko, la tri'o kaŝ'is si'n mal'antaŭ alt'a rok'o ĝis la Reĝ'o de Regoso kaj la Reĝ'in'o de Koregoso, kiu'j ne observ'is ili'n, preter'pas'is. Post tio ili daŭr'ig'is si'a'n vetur'o'n, feliĉ'a'j ĉar ili ne de'nov'e dev'is batal'i aŭ kverel'i si'a'j'n fi'mal'amik'o'j'n.

“Tamen, ni pov'us est'i demand'int'a'j al ili kio'n ili far'is pri vi'a'j povr'a'j ge'patr'o'j,” dir'is Rinkitinko.

“Ne grav'as,” respond'is Ing'o. “Mi est'as cert'a ke la Blank'a Perl'o ĝust'e gvid'os ni'n.”

Dum iom da temp'o ili plu'marŝ'is silent'e kaj post tio Rinkitinko komenc'is rid'i laŭ la plaĉ'a manier'o kiu'n li kutim'is antaŭ ol li'a'j mis'fortun'o'j traf'is li'n.

“Pens'o pri kiom surpriz'it'a'j est'us mi'a'j kar'a'j reg'at'o'j se ili kompren'us kiom proksim'a al ili mi est'as, tamen kiom distanc'a. Mi ĉiam vol'is vizit'i la Land'o'n de la Knomoj, kiu est'as plen'a de mister'o'j kaj magi'o kaj ĉi'a'j aventur'o'j, sed mi'a'j am'ant'a'j reg'at'o'j mal'permes'is ke mi pri'pens'u tia'n afer'o'n, tim'ant'e ke mi est'us damaĝ'it'a aŭ sorĉ'it'a.”

“Iom'et'e, sed ne mult'e, ĉar oni dir'as ke la nov'a Reĝ'o de la Knomoj ne est'as tiel fi'a kiel la mal'nov'a Reĝ'o. Tamen, ni ja entrepren'as danĝer'a'n vetur'o'n kaj mi opini'as ke vi dev'us protekt'i mi'n per prunt'e'don'o de unu el vi'a'j perl'o'j al mi.”

“Nu, ni pens'u,” respond'is Rinkitinko; “vi ebl'e bezon'os fort'o'n por liber'ig'i vi'a'j'n kapt'it'a'j'n ge'patr'o'j'n, do vi dev'as re'ten'i la Blu'a'n Perl'o'n. Kaj vi bezon'os la konsil'o'n de la Blank'a Perl'o, do est'os plej'bon'e ke vi re'ten'u ankaŭ tiu'n. Sed se ni apart'iĝ'us, mi hav'us neni'o'n por protekt'i mi'n kontraŭ damaĝ'o, do vi dev'us prunt'e'don'i al mi la Pal'ruĝ'a'n Perl'o'n.”

“Konsent'it'e,” konsent'is Ing'o, kaj sid'iĝ'int'e sur rok'o'n li de'pren'is si'a'n dekstr'a'n ŝu'o'n kaj el'tir'int'e la tuk'o'n el la pint'a pied'fingr'ej'o li el'pren'is la Pal'ruĝ'a'n Perl'o'n—tiu'n kiu protekt'as kontraŭ damaĝ'o tiu'n person'o'n kiu port'as ĝi'n.

“En la poŝ'o'n de mi'a veŝt'o,” respond'is la Reĝ'o. “La poŝ'o hav'as klap'o'n kaj mi pov'as pingl'e ferm'i ĝi'n tiel ke la perl'o ne pov'os el'ir'i kaj perd'iĝ'i. Rilat'e al rab'o, neni'u fi'intenc'a pov'os tuŝ'i mi'n dum mi hav'os la perl'o'n.”

Do Ing'o don'is al Rinkitinko la Pal'ruĝ'a'n Perl'o'n kaj la mal'grand'a Reĝ'o met'is ĝi'n en la poŝ'o'n de si'a ruĝ-kaj-verd'e brok'it'a velur'a veŝt'o, kaj firm'e ferm'pingl'is la klap'o'n de la poŝ'o.

Ili nun re'komenc'is si'a'n vetur'o'n kaj fin'e ating'is la en'ir'ej'o'n de la kavern'o'j de la Reĝ'o de la Knomoj.

Met'int'e la Blank'a'n Perl'o'n apud si'a'n orel'o'n, Ing'o demand'is: “Kio'n mi far'u nun?” kaj la Voĉ'o de la Perl'o respond'is: “Kun'frap'u vi'a'j'n man'o'j'n kvar'foj'e kaj laŭt'vok'u la vort'o'n ‘Klik’. Post tio permes'u vi'n est'i konduk'it'a'j al la Reĝ'o de la Knomoj, kiu nun gard'as kapt'it'a'j vi'a'j'n patr'o'n kaj patr'in'o.”

Ing'o obe'is tiu'j'n instrukci'o'j'n kaj kiam Klik al'ven'is respond'e al la al'vok'o la knab'o pet'is renkont'iĝ'o'n kun la Reĝ'o de la Knomoj. Do Klik konduk'is ili'n al Reĝ'o Kalikot'o, kiu tiu'temp'e sufer'is pro sever'a kap'dolor'o, pro si'a gaj'a festen'ad'o dum la pas'int'a nokt'o, kaj tial est'is ne'kutim'e mal'afabl'a kaj grumbl'em'a.

“Mi sci'as kiu'cel'e vi ven'is,” dir'is li, antaŭ ol Ing'o pov'is parol'i. “Vi vol'as for'pren'i de mi la kapt'it'o'j'n el Regoso; sed vi ne pov'os far'i tio'n, do plej bon'e est'as ke vi re'for'ir'u.”

“La kapt'it'o'j est'as mi'a'j patr'o kaj patr'in'o, kaj mi intenc'as liber'ig'i ili'n,” dir'is la knab'o firm'e.

Post tio li turn'is si'n por rigard'i Reĝ'o'n Rinkitinkon kaj dir'is: “Mi supoz'as ke vi est'as la Reĝ'o de Gilgado, kiu est'as en la Regn'o Rinkitinko.”

“Mi ĵus pens'is kiom dik'a kaj rond'a est'as vi,” dir'is Rinkitinko. “Ver'e, Reĝ'o Kalikot'o, ni dev'us est'i amik'o'j, ĉar ni tiel simil'as ĉiel escept'e de pri humor'o kaj inteligent'o.”

Post tio li komenc'is ne'laŭt'e rid'i, dum Kalikot'o fort'e gap'is li'n, ne sci'ant'e ĉu aŭ ne akcept'i li'a'n parol'o'n kiel kompliment'o'n. Kaj nun la okul'o'j de la knomo vag'is al Bilbilo, kaj li demand'is: “Ĉu tiu est'as vi'a parol'ant'a kapr'o?”

Bilbilo renkont'is la grimac'a'n gap'o'n de la Reĝ'o de la Knomoj per rigard'o egal'e mal'afabl'a kaj defi'a, dum Rinkitinko respond'is: “Jes, Vi'a Moŝt'o.”

“Li kapabl'as. Sed li'a plej grand'a talent'o est'as riproĉ'ad'o. Parol'u al Li'a Moŝt'o, Bilbilo.”

“Ĉu vi ĉiam rajd'as sur li'a dors'o?” plu'dir'is Kalikot'o, demand'ant'e Rinkitinkon.

“Jes,” est'is la respond'o, “ĉar est'as mal'facil'e por dik'ul'o long'e marŝ'i, kiel ebl'e vi mem sci'as pro vi'a spert'o.”

“Est'as ver'e,” dir'is Kalikot'o. “De'ir'u de la dors'o de la kapr'o kaj las'u mi'n rajd'i li'n dum kelk'a temp'o por trov'i kiel plaĉ'os al mi. Ebl'e mi for'pren'os li'n de vi, por rajd'i tra mi'a'j kavern'o'j.”

Rinkitinko rid'is tre ne'laŭt'e aŭd'ant'e tio'n, sed tuj li de'ir'is de la dors'o de Bilbilo kaj permes'is ke Kalikot'o sur'ir'u. La Reĝ'o de la Knomoj est'is iom mal'lert'a, sed kiam li fin'e sid'is sur la sel'o li vok'is laŭt'a'voĉ'e: “Ek!”

Kiam Bilbilo tut'e ne atent'is la ordon'o'n kaj rifuz'is mov'iĝ'i, Kalikot'o pied'frap'is per si'a'j kalkan'um'o'j feroc'e la korp'o'n de la kapr'o, kaj tiam Bibilo ek'ir'is. Li kur'is rapid'e trans la grand'a'n kavern'o'n, ĝis preskaŭ ating'i la kontraŭ'a'n mur'o'n, kie li tiom abrupt'e halt'is ke Reĝ'o Kalikot'o flug'is trans li'a'n kap'o'n kaj bat'iĝ'is kontraŭ la juvel'it'a'n mur'o'n. Li bat'iĝ'is tiom fort'e ke la pint'o'j de li'a kron'o est'is ĉiu'j fleks'it'a'j kaj mis'form'it'a'j kaj li'a kap'o est'is puŝ'it'a mult'e en la diamant'ornam'it'a'n rand'o'n de la kron'o, tiel ke ĝi kovr'is unu okul'o'n kaj part'o'n de li'a naz'o. Ebl'e tio protekt'is la kap'o'n de Kalikot'o kontraŭ frakas'iĝ'o pro la rok'a mur'o, sed mult'e damaĝ'is la kron'o'n.

Al Bilbilo mult'e plaĉ'is la sukces'o de li'a ag'o kaj Rinkitinko rid'is gaj'e pro la komik'a aspekt'o de la Reĝ'o de la Knomo; sed Kalikot'o murmur'ad'is kaj grumbl'ad'is dum li re'lev'is si'n kaj klopod'is tir'i la mis'bat'it'a'n kron'o'n de si'a kap'o, kaj est'is evident'e ke li est'as neniel amuz'it'a. Efektiv'e, Ing'o pov'is vid'i ke la Reĝ'o est'as tre koler'a, kaj la knab'o sci'is ke la event'o ver'ŝajn'e mal'amik'ig'os Kalikot'o'n kontraŭ la tut'a grup'o.

La Reĝ'o de la Knomoj send'is Klik'o'n al'port'i ali'a'n kron'o'n kaj ordon'is al si'a'j ripar'ist'o'j ripar'i la damaĝ'it'a'n kron'o'n. Dum li atend'is la nov'a'n kron'o'n li sid'is rigard'ant'e si'a'j'n vizit'ant'o'j'n sulk'ant'e la frunt'o'n, kaj tio des pli mal'trankvil'ig'is Ing'o'n. Fin'e, kiam la nov'a kron'o est'is met'it'a sur li'a'n kap'o'n, Reĝ'o Kalikot'o dir'is: “Sekv'u mi'n, fremd'ul'o'j!” kaj gvid'is ili'n al mal'grand'a pord'o ĉe unu ekstrem'o de la kavern'o.

Ing'o kaj Rinkitinko sekv'is li'n tra la pord'ej'o'n kaj trov'is si'n star'ant'a'j sur balkon'o kiu al'rigard'is enorm'a'n kupol'it'a'n kav'o'n—tiel vast'a'n ke ŝajn'is est'i kilo'metr'o'j ĝis ĝi'a ali'a flank'o. Tut'e ĉirkaŭ tiu rond'a kav'o, kiu'n hel'e lum'ig'is bril'o el ne'vid'ebl'a origin'o, est'is ark'aĵ'o'j konekt'it'a'j kun ali'a'j kavern'o'j.

Kalikot'o pren'is or'a'n fajf'il'o'n el si'a poŝ'o kaj son'ig'is akr'a'n not'o'n kiu eĥ'is tra ĉiu part'o de la kav'o. Tuj Knomoj komenc'is en'flu'ad'i tra la flank'a'j ark'aĵ'o'j mult'nombr'e, ĝis la enorm'a'n spac'o'n ili plen'ig'is ĝis preter la vid'pov'o de la rigard'ant'o'j. Ĉiu'j est'is arm'it'a'j per scintil'ant'a'j arm'il'o'j el polur'it'a'j arĝent'o kaj or'o, kaj Ing'o'n mir'ig'is ke Reĝ'o pov'us komand'i tiel grand'a'n arme'o'n.

Ili komenc'is marŝ'i kaj re'marŝ'i laŭ tre bon'ord'a aranĝ'o ĝis nov'a son'ig'o de la or'a fajf'il'o send'is ili'n re'kur'ant'a'j tiom rapid'e kiom kiam ili ek'aper'is. Kaj tuj kiam la grand'a kav'o de'nov'e est'is mal'plen'a Kalikot'o re'ir'is kun si'a'j vizit'ant'o'j al si'a propr'a reĝ'a ĉambr'o, kie li de'nov'e sid'ig'is si'n sur si'a'n ebur'a'n tron'o'n.

“Mi montr'is al vi,” dir'is li al Ing'o, “part'o'n de mi'a korp'o'gard'ist'ar'o. La reĝ'a'j arme'o'j, de kiu'j ĉi tiu est'as nur part'o, est'as mult'e'nombr'a'j kiel la sabl'er'o'j de la ocean'o, kaj loĝ'as en mult'a'j mil'o'j da mi'a'j sub'ter'a'j kavern'o'j. Vi ven'is ĉi tie'n cel'ant'e dev'ig'i mi'n trans'don'i al vi la kapt'it'o'j'n de Reĝ'o Goso kaj Reĝ'in'o Kor'o, kaj mi vol'is konvink'i vi'n ke mi'a pov'o est'as tro grand'a tiel ke neni'u pov'as kontraŭ'i ĝi'n. Oni dir'is al mi ke vi est'as sorĉ'ist'o, kaj de'pend'as de magi'o por help'i vi'n; sed sci'u ke la knomoj ne est'as mort'i'pov'ul'o'j, kaj ili mem sufiĉ'e bon'e kompren'as magi'o'n, do se ni dev'os batal'i magi'o'n per magi'o plej ver'ŝajn'e ni montr'iĝ'os cent'obl'e pli potenc'a'j ol vi mem pov'us est'i. Pri'pens'u tio'n zorg'e, mi'a knab'o, kaj pen'u kompren'i ke mi super'fort'as vi'n. Mi ne kred'as ke vi pov'os dev'ig'i mi'n liber'ig'i Reĝ'o'n Kitikuton kaj Reĝ'in'o'n Gari'o'n, kaj mi sci'as ke vi ne pov'os kaĵol'i mi'n far'i tio'n, ĉar mi promes'is al Reĝ'o Goso. Tial, ĉar mi ne vol'as damaĝ'i vi'n, mi pet'as ke vi pac'e for'ir'u kaj las'u mi'n sol'a.”

“Pardon'u mi'n se mi ne konsent'as kun vi, Reĝ'o Kalikot'o,” respond'is la knab'o. “Kvankam mal'facil'a kaj danĝer'a ebl'e est'as mi'a task'o, mi ne pov'as for'ir'i el vi'a regn'o antaŭ ol far'i ĉi'a'n pen'o'n liber'ig'i mi'a'j'n ge'patr'o'j'n kaj fiask'int'e plen'e sen'kuraĝ'iĝ'i.”

“Mi avert'is vi'n, do nun se mal'bon'o super'os vi'n vi mem kulp'os. Mi'a kap'o dolor'as hodiaŭ, do mi ne pov'as dec'e kondut'i al vi laŭ vi'a'j rang'o'j; sed Klik gvid'os vi'n al mi'a'j gast'o'ĉambr'o'j kaj morgaŭ mi de'nov'e parol'os kun vi.”

Tiu ŝajn'is just'a kaj ĝentil'a manier'o trakt'i si'n'deklar'int'a'j'n mal'amik'o'j'n, do ili ĝentil'e esprim'is dezir'o'n ke la kap'dolor'o de Kalik'o kurac'iĝ'u, kaj sekv'is si'a'n gvid'ant'o'n, Klik, laŭ bon'e ilumin'at'a koridor'o kaj tra plur'a'j'n ark'aĵ'o'j'n ĝis fin'e ili ating'is tri bel'e mebl'it'a'j'n lit'o'ĉambr'o'j'n ĉiz'it'a'j'n el solid'a griz'a rok'o kaj bon'e lum'ig'at'a'j'n kaj aer'um'at'a'j'n per ia mister'a metod'o kon'at'a de la knomoj.

La unu'a de tiu'j ĉambr'o'j don'iĝ'is al Reĝ'o Rinkitinko, la du'a al Ing'o kaj la tri'a al Bilbilo la kapr'o.

Est'is balanc'iĝ'ant'a rok'a pord'o inter la tri'a kaj du'a ĉambr'o'j kaj ali'a inter la du'a kaj unu'a, kiu ankaŭ hav'is pord'o'n kiu mal'ferm'iĝ'as al la koridor'o. La ĉambr'o de Rinkitinko est'is la plej grand'a, do tie bon'eg'a manĝ'o est'is proviz'it'a de kelk'a'j knomaj serv'ist'o'j, kiu'j, malgraŭ si'a'j mal'rekt'a'j form'o'j, montr'iĝ'is bon'e trejn'it'a'j kaj kompetent'a'j.

“Vi ne est'as kapt'it'o'j, sci'u,” dir'is Klik, “nek vi est'as bon'ven'a'j gast'o'j, ĉar vi deklar'is intenc'o'n kontraŭ'i ni'a'n potenc'a'n Reĝ'o'n kaj ĉiu'j'n li'a'j'n arme'o'j'n. Sed ni ne mal'bon'vol'as al vi, kaj vi est'os bon'e manĝ'ig'at'a'j kaj pri'zorg'at'a'j dum vi rest'os en ni'a'j kavern'o'j. Manĝ'u ĝis'sat'e, dorm'u trankvil'e, kaj bon'a'j'n sonĝ'o'j'n hav'u.”

Dir'int'e tio'n, li las'is ili'n sol'a'j kaj tuj Rinkitinko kaj Ing'o komenc'is inter'konsil'iĝ'i pri la plej bon'a metod'o liber'ig'i Reĝ'o'n Kitikuton kaj Reĝ'in'o'n Gari'o'n. La konsil'o de la Blank'a Perl'o est'is iom ne'kontent'ig'a al la knab'o ĝust'e nun, ĉar la Voĉ'o dir'is respond'e al li'a'j demand'o'j nur: “Est'u pacienc'a, kuraĝ'a, kaj firm'intenc'a.”

Rinkitinko propon'is ke ili prov'u trov'i en kiu part'o de la seri'o de sub'ter'a'j kavern'o'j la ge'patr'o'j de Ing'o est'as en'ferm'it'a'j, ĉar tiu sci'aĵ'o est'as neces'a antaŭ ol ili pov'os ag'i; do kun'e ili komenc'is serĉ'i, las'ant'e Bilbilon dorm'ant'a'n en si'a ĉambr'o, kaj marŝ'is ne'opon'at'e tra mult'a'j koridor'o'j kaj kavern'o'j.

En kelk'a'j lok'o'j est'is grand'a'j forn'o'j, kie oni fand'ad'is or'pulvor'o'n en brik'o'j'n. En ali'a'j ĉambr'o'j meti'ist'o'j farad'is el la or'o divers'a'j'n objekt'o'j'n kaj ornam'aĵ'o'j'n. En unu kavern'o grand'eg'a'j rad'o'j rotaci'is polur'ant'e valor'a'j'n gem'o'j'n, kaj ili trov'is mult'a'j'n kavern'o'j'n uz'at'a'j'n kiel magazen'o'j'n, kie trezor'o ĉiu'spec'a est'is alt'e stak'it'a. Ankaŭ ili ven'is al la loĝ'ej'o'j de la arme'o kaj la grand'a'j kuir'ej'o'j.

Est'is Knomoj ĉie—ne'nombr'ebl'a'j mil'o'j da ili—sed neni'u eĉ et'e atent'is la vizit'ant'o'j'n el la surfac'o de la ter'o. Tamen, kvankam Ing'o kaj Rinkitinko marŝ'is ĝis lac'iĝ'o, ili ne pov'is trov'i la lok'o'n kie la patr'o kaj patr'in'o de la knab'o est'is en'ferm'it'a'j, kaj kiam ili prov'is re'ir'i al si'a'j propr'a'j ĉambr'o'j ili trov'is si'n sen'esper'e perd'iĝ'int'a'j en la labirint'o da koridor'o'j.

Tamen, Klik baldaŭ ven'is al ili, rid'ant'e pro ili'a embaras'iĝ'o, kaj re'gvid'is ili'n al ili'a'j lit'o'ĉambr'o'j.

Antaŭ ol en'dorm'iĝ'i ili zorg'e barier'is la pord'o'n inter la ĉambr'o de Rinkitinko kaj la koridor'o, sed ili las'is la pord'o'j'n konekt'ant'a'j'n la tri ĉambr'o'j'n plen'e mal'ferm'a'j.

Dum la nokt'o Ing'o'n vek'is mol'a grat'a son'o kiu plen'ig'is li'n per mal'trankvil'o ĉar li ne pov'is konjekt'i la kaŭz'o'n. Est'is mal'lum'e en li'a ĉambr'o, ĉar la lum'o mal'aper'is tuj kiam li en'lit'iĝ'is, sed li sukces'is palp'i si'a'n voj'o'n al la pord'o konduk'ant'a en la ĉambr'o'n de Rinkitinko kaj trov'is ĝi'n firm'e ŝlos'it'a kaj ne'mov'ebl'a.

Post tio li paŝ'is al la kontraŭ'a pord'o, konduk'ant'a al la ĉambr'o de Bilbilo, kaj trov'is ke ankaŭ tiu est'is ferm'it'a kaj ŝlos'it'a.

La knab'o hav'is kurioz'a'n sent'o'n ke li'a tut'a ĉambr'o—la mur'o'j, plank'o kaj plafon'o—mal'rapid'e rotaci'as kvazaŭ sur pivot'o, kaj la sent'o est'is tiel mal'komfort'ig'a ke li de'nov'e en'lit'iĝ'is, ne sci'ant'e kio'n ali'a'n far'i. Kaj ĉar la grat'son'o jam ĉes'is kaj la ĉambr'o nun ŝajn'e est'is sen'mov'a, li baldaŭ re'en'dorm'iĝ'is.

Kiam la knab'o vek'iĝ'is, post mult'a'j hor'o'j, li trov'is la ĉambr'o'n de'nov'e lum'o'plen'a. Do li vest'is si'n kaj trov'is ke mal'grand'a tabl'o, sur kiu est'as fum'e varm'eg'a maten'manĝ'o, subit'e ek'aper'is en la centr'o de li'a ĉambr'o. Li prov'is la du pord'o'j'n, sed trov'int'e ke li ne pov'as mal'ferm'i ili'n li manĝ'is iom, pens'em'e demand'ant'e al si kiu en'ŝlos'is li'n kaj kial li far'iĝ'is kapt'it'o. Post tio li de'nov'e ir'is al la pord'o kiu laŭ li'a supoz'o konduk'as en la ĉambr'o'n de Rinkitinko kaj surpriz'e al li la rigl'il'o facil'e lev'iĝ'is kaj la pord'o mal'ferm'iĝ'is.

Antaŭ li est'is krud'a koridor'o ĉiz'it'a en la rok'o kaj ne'bril'e ilumin'at'a. Ĝi ne hav'is al'log'a'n aspekt'o'n, do Ing'o ferm'is la pord'o'n, perpleks'a pri kio okaz'is al la ĉambr'o de Rinkitinko kaj la Reĝ'o, kaj li ir'is al la kontraŭ'a pord'o. Mal'ferm'int'e tio'n, li trov'is solid'a'n rok'a'n mur'o'n antaŭ si, kiu efik'e ne'ebl'ig'is ke li eskap'u tiu'direkt'e.

La knab'o nun kompren'is ke Reĝ'o Kalikot'o tromp'is li'n, kaj kvankam dir'ant'e akcept'i li'n kiel gast'o'n tamen komplot'is apart'ig'i li'n de li'a'j kamarad'o'j.

Unu voj'o tamen rest'is, per kiu li pov'us eskap'i, kaj li decid'is vid'i kie'n ĝi konduk'as.

Do, ir'int'e al la unu'a pord'o, li mal'ferm'is ĝi'n kaj ne'rapid'e paŝ'is en la mal'hel'e ilumin'at'a'n koridor'o'n.

Antaŭ'e'n'ir'int'e kelk'a'j'n paŝ'o'j'n li aŭd'is la pord'o'n de si'a ĉambr'o bru'ferm'iĝ'i mal'antaŭ li. Li re'kur'is tuj, sed la rok'a pord'o tiel strikt'e plen'ig'is la apertur'o'n ke li trov'is ke est'as ne'ebl'e re'mal'ferm'i ĝi'n. Tio ne mult'e grav'is, tamen, ĉar la ĉambr'o est'is karcer'o kaj la sol'a eskap'voj'o ŝajn'is est'i antaŭ li.

Laŭ la koridor'o li ramp'is ĝis, turn'int'e si'n ĉirkaŭ angul'o'n, li trov'is si'n en grand'a kupol'hav'a kavern'o kiu est'is vak'a kaj sen'hom'a. Ankaŭ tie est'is ne'hel'a lum'o kiu ebl'ig'is al li vid'i ali'a'n koridor'o'n ĉe la kontraŭ'a flank'o; do li trans'ir'is la rok'a'n plank'o'n de la kavern'o kaj en'ir'is du'a'n koridor'o'n. Tiu serpent'um'is ĉiu'direkt'e sed ne est'is tre long'a, do baldaŭ la knab'o ating'is du'a'n kavern'o'n, ne tiel grand'a'n kiel la unu'a.

Tiu'n li ankaŭ trov'is vak'a, sed ali'a koridor'o konduk'is el ĝi, do Ing'o en'ir'is tiu'n. Ĝi est'is rekt'a kaj mal'long'a kaj preter ĝi est'is tri'a kavern'o, kiu mal'mult'e diferenc'is de la ali'a'j krom ke ĉe unu ĝi'a flank'o est'is fortik'a fer'a krad'o.

Ĉiu'j tri kavern'o'j est'is krud'e ĉiz'it'a'j el la rok'o kaj aspekt'is neniam uz'it'a'j, mal'simil'e al ĉiu'j ali'a'j kavern'o'j de la knomoj kiu'j'n li antaŭ'e vizit'is. Star'ant'e en la tri'a karavan'o, Ing'o vid'is kio'n li kred'is ankoraŭ pli'a koridor'o ĉe la kontraŭ'a flank'o, do li marŝ'is cel'e ĝi'n. Tiu apertur'o est'is sen'lum'a, kaj tiu fakt'o, kaj la solen'a silent'o tut'e ĉirkaŭ li, dum kelk'a temp'o hezit'ig'is li'n en'ir'i ĝi'n. Pri'pens'int'e, tamen, li kompren'is ke krom se li esplor'os la lok'o'n ĝis la plej'fin'o li ne pov'os esper'i eskap'i el ĝi, do li kuraĝ'e en'ir'is la sen'lum'a'n koridor'o'n kaj palp'is si'a'n voj'o'n zorg'e dum li antaŭ'e'n'paŝ'is.

Apenaŭ li far'is du paŝ'o'j'n kiam bru'eg'o son'is mal'antaŭ li kaj pez'a ŝtal'plat'o ferm'is la apertur'o'n en la kavern'o el kiu li ĵus ven'is. Li paŭz'is moment'e, sed ankoraŭ ŝajn'is ke est'os plej bon'e plu'marŝ'i, kaj dum Ing'o antaŭ'e'n'ir'is en la mal'lum'o, ten'ant'e si'a'j'n man'o'j'n etend'it'a'j antaŭ si por palp'i la voj'o'n, man'lig'il'o'j fal'is sur li'a'j'n pojn'o'j'n kaj kun'ŝlos'is si'n per akr'a klak'o, kaj moment'o'n post'e li trov'is si'n ĉen'it'a al fortik'a fer'a stang'o firm'e fiks'it'a en la rok'a plank'o.

La ĉen'o'j est'is sufiĉ'e long'a'j por permes'i li'n mov'iĝ'i unu-du metr'o'j'n ĉiu'direkt'e kaj palp'ant'e la mur'o'j'n li trov'is si'n en mal'grand'a rond'a ĉambr'o kiu hav'is neniu'n el'ir'ej'o'n krom la koridor'o'n per kiu li en'ir'is, kaj tio nun est'is ferm'it'a per la ŝtal'a pord'o. Jen la fin'o de la seri'o de kavern'o'j kaj koridor'o'j.

Nur nun la horor'o de li'a situaci'o traf'is la knab'o'n plen'fort'e. Sed li firm'e decid'is ne ced'i al si'a fat'o sen'barakt'e, kaj ek'memor'ant'e ke li posed'as la Blu'a'n Perl'o'n, kiu don'as al li mir'ind'a'n fort'o'n, li rapid'e romp'is la ĉen'o'j'n kaj liber'ig'is si'n de la man'lig'il'o'j.

Post tio li tord'is la ŝtal'a'n pord'o'n de ĝi'a'j ĉarnir'o'j, kaj ramp'int'e laŭ la mal'long'a koridor'o, li trov'is si'n en la tri'a kav'o.

Nun la ne'hel'a lum'o, kiu antaŭ'e gvid'is li'n, jam mal'aper'is; sed rigard'et'ant'e en la sen'lum'ec'o'n de la kav'o li vid'is i'o'n kio aspekt'as du rond'a'j disk'o'j de flam'o, kiu'j ĵet'is ne'klar'a'n bril'o'n super la plank'o kaj mur'o'j. Per tiu ne'klar'a bril'o li sukces'is vid'i la form'o'n de enorm'a vir'o, kiu sid'as en la centr'o de la kav'o, kaj li vid'is ke la fer'a krad'o est'is for'pren'it'a, tiel ke la vir'o pov'is en'ir'i.

La gigant'o est'is ne'vest'it'a kaj ĝi'a'j membr'o'j est'is dik'e kovr'at'a'j de mal'delikat'a'j ruĝ'a'j har'o'j. La rond'a'j disk'o'j de flam'o est'is ĝi'a'j du okul'o'j kaj kiam ĝi mal'ferm'is si'a'n buŝ'o'n por osced'i Ing'o vid'is ke ĝi'a'j makzel'o'j est'as sufiĉ'e larĝ'a'j por dis'prem'i dek'du'o'n da hom'o'j inter la gigant'a'j vic'o'j de dent'o'j.

Baldaŭ la gigant'o supr'e'n'rigard'is kaj percept'is la knab'o'n kaŭr'ant'a'n ĉe la kontraŭ'a flank'o de la kavern'o, do li vok'is per raŭk'a krud'a voĉ'o: “Ven'u ĉi tie'n, mi'a bel'a knab'o. Ni kun'e barakt'os, vi kaj mi, kaj se vi sukces'os ĵet'i mi'n sur'ter'e'n mi permes'os ke vi tra'ir'u mi'a'n kav'o'n.”

La knab'o ne respond'is al la defi'o. Li kompren'is ke li est'as en sever'a danĝer'o kaj bedaŭr'is ke li prunt'e'don'is la Pal'ruĝ'a'n Perl'o'n al Reĝ'o Rinkitinko.

Sed nun est'is tro mal'fru'e por van'a'j bedaŭr'o'j, kvankam li tim'is ke eĉ li'a grand'a fort'o mal'mult'e help'os li'n kontraŭ tiu har'kovr'it'a monstr'o. Ĉar li'a'j brak'o'j ne est'is sufiĉ'e long'a'j por etend'iĝ'i trans kvar'on'o'n de la grand'eg'a korp'o de la gigant'o, kaj la fort'eg'a'j membr'o'j de la monstr'o ver'ŝajn'e prem'us la viv'o'n el Ing'o antaŭ ol li pov'us far'iĝ'i mastr'o.

Tial la Princ'o decid'is uz'i ali'a'j'n rimed'o'j'n por batal'i tiu'n mal'amik'o'n, kiu sen'dub'e est'is met'it'a tie'n por bar'i li'a'n re'ven'o'n. Retro'ir'int'e tra la koridor'o li ating'is la ĉambr'o'n kie li est'is antaŭ'e ĉen'it'a kaj tord'e tir'is la fer'a'n stang'o'n el ĝi'a ing'o. Ĝi est'is du'on'a'n metr'o'n dik'a kaj pli ol metr'o'n long'a, kaj ĉar ĝi est'is el solid'a fer'o ĝi est'is tiel pez'a ke tri ordinar'a'j vir'o'j trov'us ĝi'n mal'facil'e lev'ebl'a.

Re'ir'int'e al la kavern'o, la knab'o sving'is la grand'a'n stang'o'n super si'a kap'o kaj ĵet'is ĝi'n fort'eg'e rekt'e al la gigant'o. Fin'aĵ'o de la stang'o bat'is la frunt'o'n de la monstr'o, kaj far'int'e unu'sol'a'n ĝem'o'n ĝi fal'is stern'it'e sur la plank'o'n kaj kuŝ'is sen'mov'e.

Kiam la gigant'o fal'is, la bril'o fad'is el ĝi'a'j okul'o'j, kaj far'iĝ'is tut'e sen'lum'e. Zorg'o'plen'e, ĉar Ing'o ne est'is cert'a ke la gigant'o est'as mort'a, la knab'o palp'is si'a'n voj'o'n cel'e la apertur'o'n kiu konduk'as al la mez'a kavern'o. La apertur'o est'is mal'larĝ'a kaj la mal'lum'o est'is intens'a, sed, est'ant'e nun pli kuraĝ'a, la knab'o paŝ'is brav'e antaŭ'e'n. Tuj la plank'o komenc'is fal'i sub li kaj tre alarm'it'e li turn'is si'n kaj salt'is sufiĉ'e fort'e por kroĉ'iĝ'i al la rok'a'j flank'o'j de la mur'o kaj re'firm'ig'i si'a'n star'o'n en la koridor'o tra kiu'n li ĵus ven'is.

Apenaŭ li ating'is tiu'n rifuĝ'ej'o'n kiam gigant'a bru'o son'eg'is tra la kavern'o kaj la son'o de rapid'e flu'ant'a torent'o ven'is el tre sub'e. Ing'o palp'is en si'a poŝ'o kaj trov'is plur'a'j'n alumet'o'j'n; li flam'ig'is unu el ili kaj ten'is ĝi'n antaŭ si. Dum ĝi flagr'is li vid'is ke la tut'a plank'o de la kavern'o est'is for'fal'int'a, kaj li sci'is ke se li ne est'us tuj re'gaj'int'a si'a'n pied'star'o'n en la koridor'o li est'us plonĝ'int'a en la abism'o'n situ'ant'a'n sub li.

Per la lum'o de ali'a alumet'o li vid'is la apertur'o'n ĉe la ali'a flank'o de la kav'o kaj traf'is li'n la pens'o ke ebl'e li pov'us salt'i trans la abism'o'n. Kompren'ebl'e, tio tut'e ne est'us far'ebl'a sen la mir'ind'a fort'o prunt'it'a al li de la Blu'a Perl'o, sed Ing'o hav'is sent'o'n ke unu fort'eg'a salt'o ebl'e port'us li'n trans la abism'o'n sekur'e.

Li far'is long'a'n kur'o'n tra la unu'a'n kav'o'n kaj la ne'long'a'n koridor'o'n; post tio, uz'ant'e si'a'n tut'a'n fort'o'n, li ĵet'is si'n trans la nigr'a'n abism'o'n de la du'a kav'o. Rapid'e li flug'is kaj, kvankam li'a kor'o pro tim'o ĉes'is bat'i, nur pas'is kelk'a'j sekund'o'j antaŭ ol li'a'j pied'o'j tuŝ'is la bret'o'n de la kontraŭ'a koridor'o kaj li ek'sci'is ke li sekur'e sukces'is far'i la mir'ind'a'n task'o'n.

Paŭz'int'e nur por en'tir'i unu sen'ŝarĝ'ig'a'n spir'o'n, Ing'o rapid'e tra'ir'is la ne'rekt'a'n koridor'o'n kiu konduk'as al la last'a el la tri kavern'o'j. Sed kiam li ek'vid'is ĝi'n li paŭz'is abrupt'e, ĉar li'a'j'n okul'o'j'n preskaŭ blind'ig'is bril'eg'o de fort'a lum'o kiu ek'frap'is ili'n. Kovr'int'e si'a'n vizaĝ'o'n per si'a'j man'o'j, Ing'o retro'ir'is mal'antaŭ etend'iĝ'o'n de rok'angul'o kaj iom post iom li kutim'ig'is si'a'j'n okul'o'j'n al la lum'o kaj li fin'e pov'is rigard'i sen'palpebr'um'e la strang'a'n bril'o'n kiu tiel rapid'e ŝanĝ'is la kondiĉ'o'n de la kavern'o. Kiam li antaŭ'e tra'pas'is ĉi tiu'n volb'o'n ĝi est'is tut'e vak'a.

Nun la plat'a plank'o el rok'o est'is ĉie kovr'at'a de bed'o da ard'ant'a'j karb'o'j, kiu supr'e'n'etend'is mal'grand'a'j'n lang'o'j'n da ruĝ'a'j kaj blank'a'j flam'o'j. Efektiv'e, la tut'a kav'o est'is unu monstr'a forn'o kaj la varm'eg'o ven'ant'a el ĝi est'is tim'ig'a.

La kor'o de Ing'o sink'is en li dum li kompren'is pri la terur'a obstakl'o met'it'a de la ruz'a Reĝ'o de la Knomoj inter li'n kaj la sekur'ec'o'n trov'ebl'a'n en la ali'a'j kavern'o'j. Ne ebl'is retro'ir'i, ĉar est'us ne'ebl'e ke li de'nov'e trans'salt'u la abism'o'n en la du'a kavern'o, ĉar la koridor'o ĉi'flank'e est'as tiom ne'rekt'a ke li ne pov'us kur'i antaŭ ol salt'i. Nek li pov'us trans'salt'i la ard'ant'a'j'n karb'o'j'n de la kavern'o antaŭ li, ĉar ĝi est'is mult'e pli grand'a ol la mez'a kavern'o. Pro tiu dilem'o li tim'is ke li'a grand'a fort'o ne util'os al li kaj li amar'e riproĉ'is si'n ke li for'don'is la Pal'ruĝ'a'n Perl'o'n, kiu protekt'us li'n kontraŭ damaĝ'o.

Tamen, Princ'o Ing'o ne hav'is natur'o'n kiu mal'esper'us long'a'temp'e, ĉar li'a'j pas'int'a'j aventur'o'j instru'is al li fid'o'n kaj kuraĝ'o'n, akr'ig'is li'a'n intelekt'o'n kaj don'is al li geni'o'n de el'trov'em'o. Li sid'iĝ'is kaj pens'is profund'e pri metod'o'j eskap'i el si'a danĝer'o kaj fin'e lert'a ide'o traf'is li'a'n mens'o'n. Jen la metod'o akir'i ide'o'j'n: neniam permes'u ke mis'cirkonstanc'o'j sen'kuraĝ'ig'u vi'n, sed kred'u ke ekzist'as metod'o el'ir'i ĉiu'n embaras'o'n, kaj oni pov'as trov'i ĝi'n per profund'a pens'ad'o.

Est'is mult'a'j pint'o'j kaj etend'aĵ'o'j de rok'o en la mur'o'j de la mal'rekt'a koridor'o en kiu star'as Ing'o kaj kelk'a'j el tiu'j rok'o'j est'is fend'it'a'j kaj mal'fiks'it'a'j, kvankam ili ankoraŭ kroĉ'iĝ'is al si'a'j lok'o'j. La knab'o elekt'is grand'a'n pec'o'n, kaj, per si'a tut'a fort'o, ŝir'tir'is ĝi'n el la mur'o. Li post'e port'is ĝi'n al la kavern'o kaj ĵet'is ĝi'n sur la ard'ant'a'j'n karb'o'j'n, proksim'um'e tri metr'o'j'n for de la fin'o de la koridor'o. Post tio li re'ir'is por ali'a fragment'o da rok'o, kaj ŝir'tir'int'e ĝi'n el ĝi'a lok'o, li ĵet'is ĝi'n tri metr'o'j'n preter la unu'a, direkt'e al la kontraŭ'a flank'o de la kav'o. La knab'o daŭr'ig'is tiu'n labor'o'n ĝis li est'is far'int'a seri'o'n de paŝ'ŝton'o'j rekt'e trans la kavern'o'n ĝis la obskur'a preter'a koridor'o, kiu laŭ li'a esper'o re'konduk'os li'n al sekur'ec'o eĉ se ne al liber'ec'o.

Komplet'ig'int'e si'a'n labor'o'n, Ing'o ne long'e hezit'is uz'i avantaĝ'e si'a'j'n paŝ'ŝton'o'j'n, ĉar li sci'is ke li'a plej bon'a ŝanc'o eskap'i konsist'as el trans'ir'o de la bed'o da karb'o'j antaŭ ol la rok'o'j far'iĝ'os tiom varm'a'j ke ili brul'ig'os li'a'j'n pied'o'j'n. Do li salt'is al la unu'a rok'o kaj de tie li komenc'is salt'i de unu al ali'a rapid'e si'n'sekv'e.

Velk'ig'a ond'o da varm'eg'o tuj kovr'is li'n, kaj dum kelk'a temp'o li tim'is sufok'iĝ'i antaŭ ol pov'i trans'ir'i la kavern'o'n; sed li en'ten'is si'a'n spir'o'n, por ne'ebl'ig'i ke la varm'eg'a aer'o en'ir'u li'a'j'n pulm'o'j'n, kaj daŭr'ig'is si'a'j'n salt'o'j'n firm'e kvankam preskaŭ sen'esper'e.

Post tio, antaŭ ol li sci'iĝ'is, li'a'j pied'o'j prem'is la mal'pli varm'a'j'n rok'o'j'n de la preter'a koridor'o kaj li rul'iĝ'is sen'help'e sur la plank'o, anhel'ant'e pro mank'o de spir'o. Li'a haŭt'o est'is tiom ruĝ'a ke ĝi simil'is la ŝel'o'n de bol'ig'it'a omar'o, sed li'a rapid'a mov'iĝ'o evit'ig'is brul'o'n, kaj li'a'j ŝu'o'j hav'is dik'a'j'n pland'um'o'j'n, kiu'j sekur'ig'is li'a'j'n pied'o'j'n.

Ripoz'int'e dum kelk'a'j minut'o'j, la knab'o sent'is si'n sufiĉ'e fort'a por plu'ir'i. Li ir'is al la fin'o de la koridor'o kaj trov'is ke la rok'a pord'o per kiu li for'ir'is el si'a ĉambr'o ankoraŭ est'is ferm'a, do li re'ir'is al proksim'um'e la mez'o de la koridor'o kaj pri'pens'ad'is kio'n li dev'us sekv'e far'i, kiam subit'e la solid'a rok'o antaŭ li komenc'is mov'iĝ'i kaj apertur'o aper'is tra kiu'n bril'is hel'eg'a lum'o. Ŝild'ant'e si'a'j'n okul'o'j'n, kiu'j est'is iom'et'e blind'it'ig'a'j, Ing'o salt'is tra la apertur'o'n kaj trov'is si'n en unu el la loĝ'at'a'j kavern'o'j de la Reĝ'o de la Knomoj, kie antaŭ li star'is Reĝ'o Kalikot'o, kun larĝ'a rid'et'o sur si'a vizaĝ'o, kaj Klik, la ĉambelan'o de la Reĝ'o, kiu aspekt'is surpriz'it'a, kaj Reĝ'o Rinkitinko sid'ant'a sur Bilbilo la kapr'o, al kiu'j klar'e plaĉ'is la re'ven'o de Ing'o.

Rinkitinko Sub'rid'as

Ni nun rakont'os kio okaz'is al Rinkitinko kaj Bilbilo tiu'maten'e, dum Ing'o spert'is si'a'j'n ĉagren'a'j'n spert'o'j'n dum si'a eskap'o de la tim'ig'a'j danĝer'o'j de la tri kavern'o'j.

La Reĝ'o de Gilgado vek'iĝ'is kaj trov'is ke la pord'o de la ĉambr'o de Ing'o est'as firm'e ferm'it'a kaj ŝlos'it'a, sed li tut'e ne spert'is problem'o'n kiam li mal'ferm'is si'a'n propr'a'n pord'o'n en la koridor'o'n, ĉar ŝajn'as ke la ĉambr'o de la knab'o, kiu est'is la mez'a ĉambr'o, rotaci'is sur pivot'o, sed la apud'a'j ĉambr'o'j, okup'at'a'j de Bilbilo kaj Rinkitinko, rest'is sen'mov'a'j. La mal'grand'a Reĝ'o ankaŭ trov'is maten'manĝ'o'n magi'e send'it'a en si'a'n ĉambr'o'n, kaj dum li manĝ'is ĝi'n, Klik ven'is al li kaj deklar'is ke Li'a Moŝt'o, Reĝ'o Kalikot'o, dezir'as ke li ĉe'est'u en la reĝ'a kavern'o.

Do Rinkitinko, unu'e cert'ig'int'e ke la Pal'ruĝ'a Perl'o ankoraŭ est'as en la poŝ'o de li'a veŝt'o, volont'e sekv'is Klik'o'n, kiu kur'is antaŭ'e je iom'a distanc'o. Sed tuj kiam Rinkitinko paŝ'is en la koridor'o'n grand'a rok'o, pez'a almenaŭ tun'o'n, mal'fiks'iĝ'is kaj fal'is de la plafon'o rekt'e super li'a kap'o. Kompren'ebl'e, ĝi ne pov'is damaĝ'i li'n, ĉar li est'is protekt'at'a de la Pal'ruĝ'a Perl'o, kaj ĝi flank'e'n'salt'is kaj frakas'iĝ'is sur la plank'o'n, kie ĝi dis'er'iĝ'is pro si'a propr'a pez'o.

“Tre sen'zorg'e!” kri'is la mal'grand'a Reĝ'o, kaj anas'paŝ'is sekv'ant'e Klik'o'n, kiu aspekt'is surpriz'eg'it'a de li'a eskap'o.

Baldaŭ ali'a rok'o super Rinkitinko plonĝ'is sub'e'n, kaj ankaŭ ali'a, sed neni'u tuŝ'is li'a'n korp'o'n. Klink'o aspekt'is mult'e perpleks'a pro tiu'j plu'a'j eskap'o'j kaj cert'e Kalikot'o est'is surpriz'it'a kiam Rinkitinko, plen'e sekur'a, en'ir'is la reĝ'a'n kavern'o'n.

“Bon'a'n maten'o'n,” dir'is la Reĝ'o de Gilgado. “Vi'a'j rok'o'j mal'fiks'iĝ'as, Kalikot'o, kaj vi nepr'e re'glu'ig'u ili'n en ili'a'j'n lok'o'j'n antaŭ ol ili damaĝ'os iu'n.” Post'e li komenc'is sub'rid'i: “Hu, hu, hu-hi, hi-hik, kik, ik!” kaj Kalikot'o sid'is kaj sulk'is la frunt'o'n ĉar li ek'kompren'is ke la mal'grand'a dik'a Reĝ'o mok'as li'n.

“Mi pet'is ke Vi'a Moŝt'o ven'u ĉi tie'n,” dir'is la Reĝ'o de la Knomoj, “por montr'i al vi kurioz'a'n bukl'ar'o'n da or'a faden'o kiu'n far'is mi'a'j meti'ist'o'j. Se ĝi plaĉ'as al vi, mi donac'os ĝi'n al vi.”

Dir'int'e tio'n li etend'is mal'grand'a'n bukl'ar'o'n da scintil'ant'a or'a ŝnur'o, kiu est'is ver'e bel'a kaj kurioz'a.

Rinkitinko pren'is ĝi'n per man'o kaj tuj la or'a faden'o komenc'is mal'volv'iĝ'i—tiel rapid'e ke la okul'o ne pov'is sekv'i ĝi'a'n mov'iĝ'o'n. Kaj, dum ĝi mal'volv'iĝ'is, ĝi volv'is si'n ĉirkaŭ la korp'o'n de Rinkitinko, sam'temp'e teks'ant'e si'n en ret'o'n, ĝis ĝi kovr'is la mal'grand'a'n Reĝ'o'n de kap'o ĝis pied'o kaj met'is li'n en or'a'n karcer'o'n.

“Aha!” kri'is Kalikot'o; “ĉi tiu magi'o ĝust'e funkci'is, laŭ'ŝajn'e.”

“Ho, ĉu?” respond'is Rinkitinko, kaj antaŭ'e'n'paŝ'ant'e li marŝ'is tut'e tra la or'a'n ret'o'n, kiu fal'is sur'plank'e'n, konfuz'it'a amas'o.

“Mi kompren'as mult'a'n magi'o'n,” dir'is li, “sed Vi'a Moŝt'o hav'as i'a'n magi'o'n kiu mult'e perpleks'ig'as mi'n, ĉar ĝi est'as mal'simil'a al ĉio tia kio'n mi ĝis nun renkont'is.”

“Nu, atent'u, Kalikot'o,” dir'is Rinkitinko; “se vi cel'as damaĝ'i mi'n aŭ mi'a'j'n kompan'o'j'n, ĉes'u, ĉar vi neniam sukces'os. Ni est'as ne'damaĝ'ebl'a'j, pli-mal'pli, kaj vi nur mal'ŝpar'as vi'a'n temp'o'n pen'ant'e difekt'i ni'n.”

“Vi ebl'e prav'as, kaj mi esper'as ne est'i tiom mal'ĝentil'a ke mi kverel'us kun gast'o,” respond'is la Reĝ'o de la Knomoj. “Sed pardon'u mi'n ke mi ankoraŭ ne est'as konvink'it'a ke vi est'as pli fort'a ol mi'a fam'a magi'o. Tamen, mi pet'as ke vi kred'u ke mi neniel mal'bon'vol'as al vi, Reĝ'o Rinkitinko; sed mi'a dev'o est'as detru'i vi'n, se ebl'e, ĉar vi kaj tiu sen'signif'a knab'a Princ'o mal'kaŝ'e minac'is for'pren'i mi'a'j'n kapt'it'o'j'n kaj firm'e rifuz'is re'ir'i al la ter'surfac'o kaj ĉes'i ĝen'i mi'n. Mi est'as tre mol'kor'a, efektiv'e, kaj mi mult'eg'e ŝat'as vi'n kaj ĝu'us vi'n kiel amik'o'n, sed—”

Nun li prem'is buton'o'n sur la brak'o de si'a tron'seĝ'o kaj la part'o de la plank'o kie star'as Rinkitinko ek'mal'ferm'iĝ'is kaj montr'is nigr'a'n tru'eg'o'n sub'a'n, kiu est'is part'o de la terur'a Sen'fund'a Abism'o.

Sed Rinkitinko ne fal'is en la tru'o'n; li'a korp'o rest'is ŝveb'ant'a en la aer'o ĝis li antaŭ'e'n'met'is pied'o'n kaj paŝ'is sur la solid'a'n plank'o'n, kaj tiam la apertur'o ek're'ferm'iĝ'is.

koment'is Rinkitinko, trankvil'e kvazaŭ neni'u okaz'is, “sed mi lac'iĝ'as pro star'ad'o. Ĉu vi bon'vol'os ven'ig'i mi'a'n kapr'o'n, Bilbilo, por ke mi sid'u sur li'a dors'o kaj ripoz'u?”

“Jes ja!” promes'is Kalikot'o. “Mi ankoraŭ ne komplet'ig'is mi'a'n prov'o'n de vi'a magi'o, kaj ĉar mi ŝuld'as iom da venĝ'o al tiu kapr'o ĉar li bat'is mi'a'n kap'o'n kaj frakas'is mi'a'n preskaŭ-plej-bon'a'n kron'o'n, mi volont'e trov'os ĉu ankaŭ la best'o pov'os eskap'i de mi'a'j plezur'ig'a'j sorĉ'aĵ'et'o'j.”

Do Klik est'is send'it'u ven'ig'i Bilbilon kaj baldaŭ re'ven'is kun la kapr'o, kiu est'is tre mal'afabl'a tiu'n maten'o'n ĉar ĝi ne bon'e dorm'is en la sub'ter'a'j kavern'o'j.

Rinkitinko ne prokrast'is sur'ir'i la ruĝ'velur'a'n sel'o'n kiu'n konstant'e port'is la kapr'o, ĉar li tim'is ke la Reĝ'o de la Knomoj prov'os detru'i Bilbilon kaj sci'is ke dum li'a korp'o tuŝ'as tiu'n de la kapr'o la Pal'ruĝ'a Perl'o protekt'os ili'n ambaŭ; sed, se Bilbilo star'us sol'a, neni'a magi'o sav'us li'n.

Bilbilo fi'gap'is Reĝ'o'n Kalikot'o'n, kiu mov'iĝ'is mal'trankvil'e en si'a ebur'a tron'o. Post tio la Reĝ'o de la Knomoj flustr'is dum moment'o en orel'o'n de Klik'o, kiu kap'jes'is kaj for'ir'is el la ĉambr'o.

“Bon'vol'u sent'i vi'n ĉe'hejm'e ĉi tie dum kelk'a'j minut'o'j, dum mi pri'zorg'os task'o'n,” dir'is la Reĝ'o de la Knomoj, star'iĝ'ant'e de la tron'o. “Mi re'ven'os al vi baldaŭ, kaj mi esper'as trov'i vi'n pecama aŭ pac'em'a— ha, ha, ha!—tiu'n ŝerc'o'n vi ne pov'as ĝust'e taks'i nun sed vi pov'os post'e. Est'u pacpecema—jen la koncept'o.

Ho, ho, ho! Ver'e komik'e.” Post tio li anas'paŝ'is el la kavern'o, kaj ferm'is la pord'o'n post si.

“Ĉar li fi'plan'as i'o'n,” respond'is Rinkitinko, “kaj ni rid'os post la fin'iĝ'o de la danĝer'o, Bilbilo. Mal'nov'a maksim'o dir'as: ‘Kiu last'e rid'as plej bon'e rid'as’, kaj oni nur last'e rid'as se la ali'ul'o hav'as oportun'o'n. El kie ven'is tiu tranĉ'il'o? Kurioz'e.”

Ĉar long'a akr'a tranĉ'il'o subit'e aper'is en la aer'o proksim'e al ili, tord'iĝ'ant'e kaj turn'iĝ'ant'e de flank-al- flank’, kaj flug'ant'e tie'n kaj tie'n tre danĝer'e, tut'e sen vid'ebl'a sub'ten'o. Post tio ali'a tranĉ'il'o vid'iĝ'is—kaj pli'a kaj pli'a—ĝis la tut'a spac'o en la reĝ'a kavern'o aspekt'is plen'a de ili. Ili'a'j akr'a'j pint'o'j kaj rand'o'j flug'is cel'e Rinkitinkon kaj Bilbilon konstant'e kaj neni'o sav'us ili'n de dis'er'iĝ'o escept'e de la protekt'ant'a pov'o de la Pal'ruĝ'a Perl'o. Sed efektiv'e, neni'u tranĉ'il'o tuŝ'is ili'n kaj eĉ Bilbilo raŭk'e rid'is pro la fiask'o de la lert'a magi'o de Kalikot'o.

La kapr'o vag'is tie'n kaj tie'n en la kavern'o, port'ant'e Rinkitinkon sur si'a dors'o, kaj neni'u el ili eĉ et'e atent'is la zum'ant'a'j'n tranĉ'il'o'j'n, kvankam la scintil'o de la cent'o'j da polur'it'a'j kling'o'j iom ĝen'is ili'a'j'n okul'o'j'n. Dum ebl'e dek minut'o'j la tranĉ'il'o'j ĉirkaŭ- flug'is ili'n konfuz'eg'e; sed subit'e ili mal'aper'is subit'e kiel ili est'is aper'int'a'j.

Kalikot'o si'n'zorg'e puŝ'is si'a'n kap'o'n tra la pord'ej'o'n kaj trov'is la kapr'o'n maĉ'ant'a la brod'aĵ'o'j'n de li'a reĝ'a mantel'o, kiu'n li las'is kuŝ'ant'a sur la tron'o, dum Rinkitinko leg'as si'a'n manuskript'o'n pri “Kiel Bon'e Kondut'i” kaj sub'rid'as pro ĝi'a konsil'o. La Reĝ'o de la Knomoj aspekt'is eg'e mal'feliĉ'a dum li en'ven'is kaj re'sid'iĝ'is sur la tron'o'n. Dir'is Rinkitinko sub'rid'ant'e: “Ver'e est'is tre pac'e, Kalikot'o, kvankam ne pec'e kiel anticip'is vi. Pardon'u ke mi indulg'as mi'n per rid'o—hu, hu, hu-hi, hik-kik-ik! Kaj nun, dir'u al mi; ĉu vi ne enu'as pro la prov'o'j damaĝ'i ni'n?”

“E-he,” dir'is la Reĝ'o de la Knomoj. “Mi vid'as nun ke vi'a magi'o pov'as protekt'i vi'n kontraŭ ĉiu'j mi'a'j art'o'j. Sed ĉu la knab'o Ing'o est'as tiel bon'e protekt'at'a kiel Vi'a Moŝt'o kaj la kapr'o?”

“Kial vi demand'as?” demand'is Rinkitinko, kiu'n mal'trankvil'ig'is la demand'o ĉar li memor'is ne est'i vid'int'a la mal'grand'a'n Princ'o'n de Pingario tiu'maten'e.

“Ĉar,” dir'is Kalikot'o, “la knab'o tra'sufer'as prov'o'j'n mult'e pli grand'a'j'n kaj pli danĝer'a'j'n ol tiu'j kiu'j'n vi renkont'is, kaj de cent'o'j da jar'o'j neni'u kapabl'as eskap'i viv'a el la danĝer'o'j de mi'a'j Tri Tromp'a'j Kavern'o'j.”

Reĝ'o'n Rinkitinkon mult'e alarm'is aŭd'i tio'n, ĉar kvankam li sci'is ke Ing'o posed'as la Blu'a'n Perl'o'n, tio don'us al li nur ekster'ordinar'a'n fort'o'n, kaj ebl'e fort'o sol'a ne ebl'ig'us li'a'n eskap'o'n el danĝer'o. Sed li mal'vol'is ke Kalikot'o vid'u la tim'o'n kiu'n li sent'as pri la sekur'ec'o de Ing'o, do li dir'is laŭ sen'zorg'a manier'o: “Vi est'as eg'e mal'kompetent'a magi'ist'o, Kalikot'o, kaj mi don'os al vi mi'a'n kron'o'n se Ing'o ne eskap'is el ĉiu danĝer'o per kiu vi minac'is li'n.”

“Vi'a tut'a kron'o ne valor'as unu el la valor'a'j diamant'o'j en mi'a kron'o,” respond'is la Reĝ'o de la Knomoj, “sed mi pren'os ĝi'n. Ni ir'u tuj, do, kaj vid'u kio okaz'is al la knab'a Princ'o, ĉar se li ne est'as jam detru'it'a, mi agnosk'as ke li ne est'as damaĝ'ebl'a per iu el la magi'a'j art'o'j kiu'j'n mi komand'as.”

Li for'ir'is el la ĉambr'o, akompan'at'e de Klik, kiu nun jam re'ven'is al si'a mastr'o, kaj de Rinkitinko rajd'ant'a sur Bilbilo. Tra'ir'int'e plur'a'j'n el la gigant'a'j kavern'o'j ili en'ir'is kavern'o'n kiu est'is iom pli lum'o'plen'a kaj gaj'a ol la ali'a'j, kie la Reĝ'o de la Knomoj halt'is antaŭ rok'a mur'o. Tiam Klik'o prem'is sekret'a'n risort'o'n kaj sekci'o de la mur'o mal'ferm'iĝ'is kaj montr'is la koridor'o'n kie star'as Princ'o Ing'o front'ant'e ili'n.

“Tort'o'j kaj ran'id'o'j!” kri'is Kalikot'o surpriz'it'e. “La knab'o ankoraŭ viv'as!”

Doroteo Ven'as Sav'i

Unu tag'o'n kiam Doroteo de Oz vizit'is Glindan la Bon'a'n, kiu est'as la Reĝ'a Sorĉ'ist'in'o de Ozma, ŝi tra'rigard'is la Grand'a'n Libr'o'n de Arkiv'o'j—en kiu est'as en'skrib'it'a'j ĉiu'j grav'a'j event'o'j okaz'ant'a'j en ĉiu part'o de la mond'o—kaj ŝi ek'vid'is la arkiv'o'n pri la detru'iĝ'o de Pingario, la kapt'iĝ'o de Reĝ'o Kitikuto kaj Reĝ'in'o Gari'o kaj ili'a tut'a popol'o, kaj la kurioz'a eskap'o de Ing'o, la knab'a Princ'o, kaj de Reĝ'o Rinkitinko kaj la parol'ant'a kapr'o.

Turn'int'e kelk'a'j'n el la sekv'a'j paĝ'o'j, Doroteo leg'is pri kiel Ing'o trov'is la Magi'a'j'n Perl'o'j'n kaj rem'as la arĝent'e teg'it'a'n boat'o'n al Regoso por prov'i sav'i si'a'j'n ge'patr'o'j'n.

La knab'in'et'o'n mult'e interes'is sci'i kiel Ing'o sukces'os, sed ŝi re'ir'is al la palac'o de Ozma en la Smerald'a Urb'o de Oz la sekv'a'n tag'o'n kaj ali'a'j event'o'j forges'ig'is al ŝi la knab'a'n Princ'o'n de Pingario provizor'e. Tamen, unu tag'o'n dum ŝi sen'cel'e rigard'is la Magi'a'n Bild'o'n de Ozma, kiu montr'as kiu'n ajn scen'o'n oni dezir'as, la knab'in'o ek'pens'is pri Ing'o kaj ordon'is la Magi'a'n Bild'o'n montr'i kio'n far'as la knab'o tiu'moment'e.

Tiu'temp'e Ing'o kaj Rinkitinko est'is sekv'int'a'j la Reĝ'o'n de Regoso kaj la Reĝ'in'o'n de Koregoso al la land'o de la Reĝ'o de la Knomoj, kaj ŝi vid'is ili'n kaŝ'iĝ'int'a'j mal'antaŭ la rok'o dum Kor'o kaj Goso pas'is ili'n trans'don'int'e la Reĝ'o'n kaj Reĝ'in'o'n de Pingario al la Reĝ'o de la Knomoj por ke li gard'u ili'n. Ek'de tiam Doroteo observ'is, per la Magi'a Bild'o, la aventur'o'j'n de Ing'o kaj li'a'j amik'o'j en la kavern'o'j de la Reĝ'o de la Knomoj, kaj la danĝer'o kaj la sen'help'ec'o de la povr'a knab'o vek'is kompat'o'n kaj indign'o'n en la knab'in'et'o.

Do ŝi ir'is al Ozma kaj rakont'is ĉio'n pri Ing'o kaj Rinkitinko al la bel'a knab'in'a Reg'ant'o de Oz.

deklar'is Doroteo, “kaj mi vol'as ke vi permes'u ke mi ir'u al la Land'o de la Knomoj kaj help'u ili'n eskap'i el si'a'j problem'o'j.”

“Ir'u, kar'a, se vi dezir'as,” respond'is Ozmo, “sed mi opini'as ke est'os plej bon'e ke vi kun'pren'u la Sorĉ'ist'o'n.”

“Ho, mi ne tim'as la Knomojn,” dir'is Doroteo, “sed mi volont'e kun'pren'os la Sorĉ'ist'o'n kiel kompan'o'n. Kaj ĉu ni rajt'os uz'i vi'a'n Magi'a'n Tapiŝ'o'n, Ozma?”

“Kompren'ebl'e. Met'u la Magi'a'n Tapiŝ'o'n en la Ruĝ'a'n Ĉar'eg'o'n kaj las'u la Seg'ĉeval'o'n tir'i vi'n kaj la Sorĉ'ist'o'n al la rand'o de la dezert'o. Dum vi'a for'est'o, Doroteo, mi observ'os vi'n en la Magi'a Bild'o, kaj se ia danĝer'o minac'os vi'n mi cert'ig'os ke vi ne est'os damaĝ'it'a.”

Doroteo dank'is la Reg'ant'o'n de Oz kaj kis'e adiaŭ'is ŝi'n, ĉar ŝi firm'e decid'is tuj komenc'i la vetur'o'n. Ŝi trov'is la Sorĉ'ist'o'n de Oz, kiu plant'as ŝu'arb'o'j'n en la ĝarden'o, kaj kiam ŝi rakont'is al li pri Ing'o li volont'e akcept'is akompan'i la knab'in'et'o'n al la kavern'o'j de la Reĝ'o de la Knomoj. Ili ambaŭ jam antaŭ'e est'is tie kaj konker'is la Knomojn facil'e, do ili tut'e ne tim'is.

La Sorĉ'ist'o, kiu est'is gaj'a vir'et'o kun kalv'a kap'o kaj ĉarm'a rid'et'o, jung'is la Lign'a'n Seg'ĉeval'o'n al la Ruĝ'a Ĉar'eg'o kaj en'ŝarĝ'is la Magi'a'n Tapiŝ'o'n de Ozma. Post tio li kaj Doroteo grimp'is sur la sid'ej'o'n kaj la Seg'ĉeval'o ek'komenc'is tir'i ili'n rapid'e tra la bel'a Land'o Oz al la rand'o de la Mort'ig'a Dezert'o kiu apart'ig'is ili'a'n fe'land'o'n de la Land'o de la Knomoj.

Eĉ Doroteo kaj la lert'a Sorĉ'ist'o ne kuraĝ'us trans'ir'i tiu'n dezert'o'n sen la help'o de la Magi'a Tapiŝ'o, ĉar ĝi rapid'e detru'us ili'n; sed kiam la rul'o de tapiŝ'o est'is met'it'a sur la rand'o'n de la sabl'er'o'j, kun ĝust'e sufiĉ'e da ĝi stern'it'a plat'e sur kiu ili pov'is star'i, la tapiŝ'o tuj komenc'is mal'rul'iĝ'i antaŭ ili kaj dum ili marŝ'is sur ĝi ĝi plu mal'rul'iĝ'is, ĝis ili sekur'e trans'maŝ'is la Mort'ig'a'n Dezert'o'n kaj est'is sur la bord'o de la regn'o de la Reĝ'o de la Knomoj.

Tiu vetur'o est'is komplet'ig'it'a dum kelk'a'j minut'o'j, kvankam tiom'a distanc'o neces'ig'us plur'a'j'n tag'o'j'n da vetur'ad'o se ili ne marŝ'us sur la Magi'a Tapiŝ'o.

Al'ven'int'e ili tuj marŝ'is cel'e la en'ir'ej'o'n de la kavern'o'j de la knomoj.

La Sorĉ'ist'o port'is mal'grand'a'n nigr'a'n sak'o'n en kiu est'is li'a'j sorĉ'il'o'j, dum Doroteo port'is sur si'a brak'o kovr'it'a'n korb'o'n en kiu ŝi est'is en'met'int'a dek du ov'o'j'n, per kiu'j ŝi konker'os la knomojn se ili okaz'ig'os problem'o'j'n.

Ebl'e vi opini'as ke ov'o'j est'as kurioz'a arm'il'o per kiu batal'i, sed la knab'in'et'o bon'e kon'is ili'a'n valor'o'n.

La knomoj est'as sen'mort'a'j; tio est'as, ili ne pere'as, kiel mort'i'pov'ul'o'j, krom se ili ek'kontakt'as ov'o'n. Se ov'o tuŝ'as ili'n—aŭ la ekster'a ŝel'o aŭ la intern'o de la ov'o—la knomoj perd'as si'a'n sorĉ'kaŭz'it'a'n etern'a'n viv'o'n kaj post tio pov'as mort'i pro akcident'o aŭ mal'jun'ec'o, sam'e kiel ĉiu'j hom'o'j.

Pro tio eĉ la ek'vid'o de ov'o plen'ig'as knomon per teror'o kaj li akcept'as far'i i'o'n ajn por ne'ebl'ig'i ke ov'o traf'os li'n eĉ dum moment'et'o. Do, kiam Doroteo kun'pren'is si'a'n korb'o'n da ov'o'j, ŝi sci'is ke ŝi est'as pli fort'e arm'it'a ol se ŝi hav'us regiment'o'n da soldat'o'j mal'antaŭ si.

La Sorĉ'ist'o Trov'as Sorĉ'aĵ'o'n

Post kiam Kalikot'o mal'sukces'is detru'i si'a'j'n gast'o'j'n, kiel est'as rakont'it'e, la Reĝ'o de la Knomoj far'is neni'o'n pli por damaĝ'i ili'n sed trakt'is ili'n amik'em'e. Li rifuz'is, tamen, permes'i Ing'o'n vid'i si'a'j'n patr'o'n kaj patr'in'o'n, aŭ parol'i kun ili, aŭ eĉ sci'i en kiu part'o de la sub'ter'a'j kavern'o'j ili est'as en'ferm'it'a'j.

“Vi kapabl'as protekt'i vi'a'j'n viv'o'j'n kaj korp'o'j'n, mi sen'rezerv'e agnosk'as tio'n,” dir'is Kalikot'o; “sed mi firm'e kred'as ke vi ne hav'as pov'o'n, ĉu magi'a'n ĉu ali'spec'a'n, for'pren'i de mi la kapt'it'o'j'n kiu'j'n mi akcept'is gard'i por Reĝ'o Goso.”

Ing'o rifuz'is konsent'i pri tio. Li firm'e decid'is ne for'ir'i el la kavern'o'j antaŭ ol liber'ig'i si'a'j'n patr'o'n kaj patr'in'o'n, kvankam li ne tiu'temp'e sci'is kiel tio est'us efektiv'ig'ebl'a. Rilat'e al Rinkitinko, tiu gaj'a Reĝ'o est'is bon'e manĝ'ig'at'a kaj hav'is bon'a'n lit'o'n sur kiu dorm'i, do li ne mal'trankvil'is pri io ajn kaj ŝajn'e tut'e ne fervor'is for'ir'i.

Kalikot'o kaj Rinkitinko okup'ad'is si'n per ĵet'lud'o uz'ant'a solid'a'j'n or'a'j'n ĵet'aĵ'o'j'n, sur la plank'o de la reĝ'a ĉambr'o, kaj Ing'o kaj Bilbilo rigard'is ili'n, kiam Klik ek'en'kur'is. Li'a'j har'o'j star'is rekt'e pro ekscit'iĝ'o, kaj li kri'is ke la Sorĉ'ist'o de Oz kaj Doroteo proksim'iĝ'as.

Kalikot'o pal'iĝ'is aŭd'ant'e tiu'n ne'bon'ven'a'n inform'o'n kaj, las'ant'e si'a'n lud'o'n, ir'is sid'i en si'a ebur'a tron'o kaj pen'i konjekt'i kio ven'ig'is tiu'j'n tim'ig'a'j'n vizit'ant'o'j'n al li'a regn'o.

respond'is Klik trem'ant'e, “sed ŝi nun loĝ'as en la palac'o de Ozma en la Smerald'a Urb'o kaj est'as Princ'in'o de Oz—tio signif'as ke ŝi est'as terur'a mal'amik'o por ni.”

“Ne pro tio,” dir'is Reĝ'o Kalikot'o, ĝem'ant'e, “sed ŝi insist'as ke la knomoj est'u bon'ec'ul'o'j, kio est'as kontraŭ ili'a natur'o. Doroteo koler'iĝ'as se mi far'as i'o'n ajn eĉ iom'et'e fi'a'n, kaj pen'as ĉes'ig'i mi'n, kaj natur'e tio mizer'ig'as mi'n. Mi ne pov'as konjekt'i kial ŝi ĝust'e nun ven'as, ĉar mi last'a'temp'e kondut'as tre bon'e. Kaj rilat'e al tiu Sorĉ'ist'o de Oz, li est'as plen'plen'a de magi'o kiu'n mi ne pov'as super'i, ĉar li lern'is ĝi'n de Glinda, kiu est'as la plej potenc'a sorĉ'ist'in'o en la mond'o. Ve al mi! Kial Doroteo kaj la Sorĉ'ist'o ne rest'is en Oz, kie ili dev'us est'i?”

Ing'o kaj Rinkitinko aŭskult'is tio'n tre ĝoj'e, ĉar tuj ili'n traf'is la ide'o pled'i al Doroteo ke ŝi help'u ili'n.

Eĉ Bilbilo atent'ig'is si'a'j'n orel'o'j'n aŭd'ant'e menci'o'n pri la Sorĉ'ist'o de Oz, kaj la kapr'o ŝajn'is mal'pli mal'afabl'a, kaj mult'e pli pens'em'a ol kutim'e.

Kelk'a'j'n minut'o'j'n post'e knomo ven'is dir'i ke Doroteo kaj la Sorĉ'ist'o est'as ven'int'a'j kaj postul'as en'ir'i, do Klik send'iĝ'is konduk'i ili'n antaŭ la Reĝ'o'n de la Knomoj.

Tuj kiam ŝi en'ven'is la knab'in'et'o kur'is al la knab'a Princ'o kaj pren'is ambaŭ li'a'j'n man'o'j'n.

“Ho, Ing'o!” ŝi kri'is, “tiom ĝoj'ig'as mi'n trov'i vi'n viv'a kaj bon'stat'a.”

Ing'o'n surpriz'is tiom varm'a salut'o. Profund'e riverenc'ant'e li dir'is: “Mi kred'as ke ni ne antaŭ'e renkont'iĝ'is, Princ'in'o.”

“Vi ja prav'as,” respond'is Doroteo, “sed mi sci'as ĉio'n pri vi kaj mi ven'is help'i vi'n kaj Reĝ'o'n Rinkitinkon eskap'i el vi'a'j problem'o'j.” Post tio ŝi turn'is si'n al la Reĝ'o de la Knomoj: “Vi dev'us hont'i, Reĝ'o Kalikot'o, tiel fi'e trakt'int'e honest'a'n Princ'o'n kaj honest'a'n Reĝ'o'n.”

“Mi neniel damaĝ'is ili'n,” plend'aĉ'is Kalikot'o, trem'ant'e dum ŝi'a'j okul'o'j flagr'is al li.

dir'is Doroteo, kiu est'is tre indign'a. “Kaj nun mi vol'as ke vi ven'ig'u la Reĝ'o'n kaj Reĝ'in'o'n de Pingario, tuj'tuj'e!”

“Jes ja!” kri'is Dorteo, pied'bat'ant'e la plank'o'n pro li. “Mi mal'permes'as plu mal'feliĉ'ig'i tiu'j'n povr'ul'o'j'n, nek apart'ig'i ili'n de ili'a fil'et'o. Ĉar est'as aĉ'eg'e, Kalikot'o, kaj mi mir'as pro vi. Vi nepr'e est'as pli fi'a ol mi supoz'is.”

“Mi ne pov'as, Doroteo,” dir'is la Reĝ'o de la Knomoj, preskaŭ plor'ant'e pro sen'esper'iĝ'o. “Mi promes'is al Reĝ'o Goso ke mi gard'os ili'n kapt'it'a'j. Vi ne pet'us mi'n romp'i mi'a'n promes'o'n, ĉu?”

“Reĝ'o Goso est'is rab'ist'o kaj krim'ul'o,” ŝi dir'is, “kaj ebl'e vi ne sci'as ke mar'ŝtorm'o detru'is li'a'n boat'o'n, dum li re'ir'is al Regoso, kaj ke kaj li kaj Reĝ'in'o Kor'o dron'is.”

dir'is Doroteo. “Do nun al'paŝ'ig'u la Reĝ'o'n kaj Reĝ'in'o'n de Pingario tuj'tuj'eg'e.”

“Ne,” persist'is la kontraŭ'em'a Reĝ'o de la Knomoj, kap'ne'ant'e, “mi rifuz'as. Pet'u i'o'n ali'a'n kaj mi pen'os kontent'ig'i vi'n, sed mi ne pov'as permes'i ke ĉi tiu'j amik'a'j mal'amik'o'j triumf'u mi'n.”

“Tiu'kaz'e,” dir'is Doroteo, komenc'ant'e de'pren'i la kovr'il'o'n de si'a korb'o, “mi montr'os al vi kelk'a'j'n ov'o'j'n.”

“Do rest'ig'u ili'n tie—mi pet'as—mi pet'eg'as!—kaj mi far'os kio'n ajn vi ordon'as,” pled'is Kalikot'o, kaj li'a'j dent'o'j kun'klak'ad'is tiom ke li apenaŭ pov'is parol'i.

“Ag'u, Klik,” ordon'is la Reĝ'o de la Knomoj, kaj Klik for'kur'is tre rapid'e, ĉar li preskaŭ tiom tim'is kiom li'a mastr'o.

Est'is kor'tuŝ'a scen'o kiam la mis'fortun'a'j Reĝ'o kaj Reĝ'in'o de Pingario en'ir'is la ĉambr'o'n kaj plor'ant'e kaj larm'ant'e pro ĝoj'o ĉirkaŭ'brak'is si'a'n brav'a'n kaj aventur'em'a'n fil'o'n. Ĉiu'j ali'a'j star'is silent'e ĝis la salut'o'j kaj kis'o'j est'is inter'ŝanĝ'it'a'j kaj Ing'o rakont'is al si'a'j ge'patr'o'j kelk'vort'e pri si'a'j van'a'j klopod'o'j sav'i ili'n kaj kiel Princ'in'o Doroteo fin'e ven'is help'i li'n.

Post tio Reĝ'o Kitikuto prem'is la man'o'j'n de si'a amik'o Reĝ'o Rinkitinko kaj dank'is li'n pro li'a lojal'a sub'ten'o al li'a fil'o Ing'o, kaj Reĝ'in'o Gari'o kis'is la frunt'o'n de mal'grand'a Doroteo kaj ben'is ŝi'n pro re'liber'ig'i ŝi'a'n edz'o'n kaj ŝi'n.

La Sorĉ'ist'o star'ad'is apud Bilbilo la kapr'o kaj nun surpriz'is li'n aŭd'i la best'o'n dir'i: “Ĝoj'o'plen'a re'kun'iĝ'o, ĉu ne? Sed enu'ig'as mi'n vid'i plen'kresk'int'o'j'n plor'i kvazaŭ infan'o'j.”

“Oho!” kri'is la Sorĉ'ist'o. “Kiel est'as, S-ro Kapr'o, ke vi, kiu neniam est'is en la Land'o Oz, kapabl'as parol'i?”

La Sorĉ'ist'o klin'is si'n kaj rigard'is fiks'e en la okul'o'j'n de la best'o. Post tio li dir'is, ĝem'ant'e kompat'e, “mi vid'as; vi est'as sorĉ'it'a. Efektiv'e, mi kred'as vi'n Princ'o Bob'o de Bobolando.”

“Jen grav'a trov'o,” dir'is la Sorĉ'ist'o, parol'ant'e al Doroteo kaj la ali'a'j en la grup'o. “Antaŭ mult'a'j jar'o'j kruel'a magi'ist'o trans'form'is la brav'a'n Princ'o'n de Bobolando en parol'ant'a'n kapr'o'n, kaj la kapr'o, hont'ant'e pro si'a stat'o, for'kur'is kaj neniam re'vid'iĝ'is en Bobolando, kiu est'as land'o tre sud'e de ĉi tie sed bord'ant'a la Mort'ig'a'n Dezert'o'n, kontraŭ'pozici'e al la Land'o Oz. Mi aŭd'is tiu'n rakont'o'n antaŭ long'e kaj sci'as ke oni diligent'e serĉ'is la sorĉ'it'a'n Princ'o'n, sen'rezult'e. Sed mi est'as tut'e cert'a ke, en la best'o kiu'n vi nom'as Bilbilo, mi trov'is la mal'feliĉ'a'n Princ'o'n de Bobolando.”

“Jad'i, Bilbilo,” dir'is Rinkitinko, “kial vi neniam dir'is tio'n al mi?”

“Kiel util'us?” demand'is Bilbilo ne'laŭt'a'voĉ'e kaj ankoraŭ rifuz'ant'e supr'e'n'rigard'i.

“Jes, jen la ĉef'problem'o,” dir'is la Sorĉ'ist'o. “Tiu est'as unu el la plej fort'a'j sorĉ'o'j iam efektiv'ig'it'a'j, kaj la magi'ist'o jam mort'is kaj la sekret'o de la antidot'a sorĉ'o est'as perd'it'a. Eĉ mi, malgraŭ mi'a tut'a lert'o, ne pov'as re'don'i al Princ'o Bob'o li'a'n normal'a'n form'o'n.

Sed mi opini'as ke Glinda ebl'e pov'us far'i tio'n kaj se vi ĉiu'j re'ir'os kun Doroteo kaj mi al la Land'o Oz, kie Ozma bon'ven'ig'os vi'n, mi pet'os Glindan prov'i romp'i tiu'n sorĉ'aĵ'o'n.”

Pri tio ili volont'e konsent'is, ĉar al ĉiu'j est'is bon'ven'a la oportun'o vizit'i la fam'a'n Land'o'n Oz. Do ili adiaŭ'is Reĝ'o'n Kalikot'o'n, kiu'n Doroteo avert'is de'ten'i si'n de fi'o se ebl'e, kaj la tut'a grup'o re'ir'is per la Magi'a Tapiŝ'o al la Land'o Oz. Ili tre plen'ig'is la Ruĝ'a'n Ĉar'eg'o'n, kiu ankoraŭ atend'is ili'n; sed la Seg'ĉeval'o'n tio ne ĝen'is kaj per mir'ind'a rapid'o li tir'is ili'n sekur'e al la Smerald'a Urb'o.

La Banked'o de Ozma

Ozma vid'is en si'a Magi'a Bild'o la liber'iĝ'o'n de la ge'patr'o'j de Ing'o kaj la for'ir'o'n de la tut'a grup'o cel'e la Smerald'a'n Urb'o'n, do laŭ si'a kutim'a gast'ig'em'o ŝi ordon'is prepar'i grandioz'a'n banked'o'n kaj invit'is ĉiu'j'n si'a'j'n kurioz'a'j'n amik'o'j'n kiu'j tiam est'is en la Smerald'a Urb'o ĉe'est'i tiu'n vesper'o'n por renkont'i la fremd'ul'o'j'n kiu far'iĝ'os ŝi'a'j gast'o'j.

Ankaŭ Glinda, per si'a mir'ind'a Libr'o de Arkiv'o'j sci'iĝ'is pri la event'o'j okaz'int'a'j en la kavern'o'j de la Reĝ'o de la Knomoj, kaj ŝi precip'e interes'iĝ'is pri la sorĉ'iĝ'o de la Princ'o de Bobolando. Do ŝi hast'e prepar'is plur'a'j'n el si'a'j plej potenc'a'j sorĉ'o'j kaj post tio al'vok'is si'a'n greg'o'n de dek ses blank'a'j cikoni'o'j, kiu'j rapid'e port'is ŝi'n al la palac'o de Ozma. Ŝi al'ven'is tie antaŭ la Ruĝ'a Ĉar'eg'o kaj ŝi'n varm'e salut'is la knab'in'a Reg'ant'o.

Kompren'ant'e ke la kostum'o de Reĝ'in'o Gari'o de Pingario sen'dub'e el'uz'iĝ'is kaj ĉif'iĝ'is, pro ŝi'a'j mal'facil'aĵ'o'j kaj aventur'o'j, Ozma ordon'is prepar'i konven'a'j'n vest'o'j'n por la bon'a Reĝ'in'o kaj met'ig'is ili'n en ŝi'a'n ĉambr'o'n pret'a'j por ke ŝi sur'met'u ili'n tuj post si'a al'ven'o, por ke ŝi ne hont'u ĉe la banked'o. Nov'a'j kostum'o'j ankaŭ proviz'iĝ'is al Reĝ'o Kitikuto kaj Reĝ'o Rinkitinko kaj Princ'o Ing'o, ĉiu'j tajl'it'a'j kaj far'it'a'j kaj ornam'it'a'j laŭ la tre detal'a kaj bel'aspekt'ig'a stil'o tiam kutim'a en la Land'o Oz, kaj tuj kiam la grup'o al'ven'is al la palac'o, la gast'o'j'n de Ozma eskort'is ŝi'a'j serv'ist'o'j al la ĉambr'o'j, por ke ili ban'u kaj vest'u si'n.

Glinda la Sorĉ'ist'in'o kaj la Sorĉ'ist'o de Oz special'e atent'is Bilbilon la kapr'o'n kaj ir'is al privat'a ĉambr'o kie ili ver'ŝajn'e ne est'os inter'romp'it'a'j. Glinda unu'e demand'ad'is al Bilbilo long'e kaj serioz'e pri kie li est'is sorĉ'it'a kaj la rit'o uz'it'a de la Magi'ist'o kiu sorĉ'is li'n.

Unu'e Bilbilo protest'is ke li ne vol'as re'gajn'i si'a'n natur'a'n form'o'n, dir'ant'e ke li est'is por ĉiam hont'ig'it'a laŭ la vid'punkt'o de li'a popol'o kaj de la tut'a mond'o pro si'a dev'o ekzist'i kiel mal'dik'a, mal'net'a kapr'o. Sed Glinda atent'ig'is ke kiu ajn person'o kiu'n mal'amik'is fi'magi'ist'o risk'as simil'a'n fat'o'n, kaj cert'ig'is al li ke li'a mis'fortun'o eĉ pli instig'os li'a'j'n reg'at'o'j'n am'i li'n kiam li re'ven'os al ili liber'a de si'a mis'sorĉ'it'ec'o.

Bilbilo fin'e konvink'iĝ'is pri la ver'o de tiu asert'o kaj akcept'is part'o'pren'i en la eksperiment'o'j de Glinda kaj la Sorĉ'ist'o, kiu'j sci'is ke ili hav'as antaŭ si mal'facil'a'n task'o'n kaj est'is tut'e ne cert'a'j pri sukces'o.

Ni sci'as ke Glinda est'as la plej komplet'a mastr'in'o de magi'o iam ekzist'int'a, kaj ŝi est'is sufiĉ'e saĝ'a por diven'i ke la lert'a sed fi'a magi'ist'o kiu sorĉ'is Princ'o'n Bob'o'n uz'is sorĉ'o'n kiu'n nur tre perpleks'e ordinar'a sorĉ'ist'o prov'us romp'i; tial ŝi tre sagac'e pri'pens'is la afer'o'n kaj esper'is est'i far'int'a plan'o'n kiu sukces'os.

Sed ĉar ŝi ne est'is cert'a pri sukces'o ŝi vol'is ke neni'u ĉe'est'u dum la sorĉ'o escept'e de ŝi'a help'ist'o, la Sorĉ'ist'o de Oz.

Unu'e ŝi trans'form'is Bilbilon la kapr'o'n en ŝaf'id'o'n, kaj tio far'iĝ'is tre facil'e. Post tio ŝi trans'form'is la ŝaf'id'o'n en strut'o'n, don'ant'e al ĝi du krur'o'j'n kaj pied'o'j'n anstataŭ kvar. Post tio ŝi prov'is trans'form'i la strut'o'n en la original'a'n Princ'o'n Bob'o'n, sed tiu sorĉ'o plen'e fiask'is. Tamen Glinda ne perd'is kuraĝ'o'n, sed per potenc'a sorĉ'o ŝi trans'form'is la strut'o'n en totenhoton—kiu est'as mal'pli alt'a form'o de hom'o.

Post'e la totenhoto trans'form'iĝ'is en mifketon, kio est'is grand'a paŝ'o antaŭ'e'n, kaj, fin'e, Glinda trans'form'is la mifketon en bel'a'n jun'ul'o'n, alt'a'n kaj bel'form'a'n, kiu sur'genu'iĝ'is antaŭ la grand'a Sorĉ'ist'in'o kaj dank'em'e kis'is ŝi'a'n man'o'n, agnosk'ant'e ke nun li re'hav'as si'a'n natur'a'n form'o'n kaj est'as tut'e ver'e Princ'o Bob'o de Bobolando.

Tiu proced'o de magi'o, kvankam fin'e sukces'a, neces'ig'is tiom da temp'o ke la banked'o nun atend'is ili'a'n ĉe'est'o'n. Bob'o est'is jam vest'it'a per princ'a'j vest'o'j kaj kvankam li ŝajn'is tre mult'e humil'ig'it'a pro si'a antaŭ'ne'long'a mal'alt'rang'a stat'o, ili fin'e persvad'is li'n part'o'pren'i en la festen'o.

Kiam Rinkitinko vid'is ke li'a kapr'o nun far'iĝ'is Princ'o, li ne sci'is ĉu bedaŭr'i aŭ ĝoj'i, ĉar li kred'is ke li sent'os la mank'o'n de la kompan'ec'o de la kverel'em'a best'o sur kiu li tiom long'e kutim'is rajd'i, tamen sam'temp'e li ĝoj'is ke povr'a Bilbilo re'akir'is si'a'n ver'a'n natur'o'n.

Princ'o Bob'o humil'e pet'is pardon'o'n de Rinkitinko pro si'a kelk'foj'a mal'afabl'ec'o al li, dir'ant'e ke la natur'o de kapr'o influ'is li'n kaj la mal'agrabl'a humur'o kiu'n li montr'is est'is part'o de li'a sorĉ'it'ec'o. Sed la gaj'a Reĝ'o cert'ig'is al la Princ'o ke ver'e li ĝu'is la grumbl'em'a'j'n parol'o'j'n kaj volont'e pardon'as li'n. Efektiv'e, ili ĉiu'j trov'is la jun'a'n Princ'o'n Bob'o'n ekstrem'e ĝentil'a kaj plaĉ'a person'o, kvankam li est'as iom si'n'de'ten'a kaj dign'a.

Ha, la festen'o kiu'n Ozma dispon'ig'is en si'a grandioz'a banked'hal'o tiu'nokt'e est'is ver'e grand'a kaj ĉiu est'is kiel ebl'e plej feliĉ'a. La Vil'ul'o ĉe'est'is, kaj ankaŭ Joĉjo Kukurb'o'kap'o kaj la Stan'a Lign'o'hak'ist'o kaj Kap’tan'o Vilĉjo. Apud Princ'in'o Doroteo sid'is Et'a Trot kaj Betinjo Bobin, kaj la tri knab'in'et'o'j est'is preskaŭ tiel dolĉ'aspekt'a'j kiel Ozma, kiu sid'is ĉe la kap'o de si'a tabl'o kaj super'bril'is ĉiu'j'n si'a'j'n gast'o'j'n per si'a bel'ec'o.

Reĝ'o Rinkitinko mult'e ĝu'is la kurioz'ul'o'j'n de Oz kaj rid'is kaj ŝerc'is kun la stan'a vir'o kaj la kukurb'o'kap'a vir'o kaj trov'is Kap’tan'o'n Vilĉjon tre agrabl'a kompan'o. Sed kio plej amuz'is la Reĝ'o'n est'is la best'a'j gast'o'j, kiu'j'n Ozma ĉiam invit'is al si'a'j banked'o'j kaj sid'ig'is ĉe tabl'o apart'a, kie ili inter'parol'is kaj babil'is simil'e al hom'o'j sed ricev'is tia'j'n manĝ'aĵ'o'j'n kia'j'n bezon'as ili'a'j natur'o'j. La Mal'sat'a Tigr'o kaj la Mal'kuraĝ'a Leon'o kaj la Vitr'a Kat'o est'is mult'e admir'at'a'j de Rinkitinko, sed kiam li renkont'is mul'o'n nom'at'a'n Hanĉjo, kiu'n Betinjo Bobin ven'ig'is al Oz, la Reĝ'o trov'is la best'o'n tiom komik'a ke li rid'is kaj sub'rid'is ĝis li'a'j amik'o'j kred'is ke li sufok'iĝ'os. Post'e, dum la banked'o plu daŭr'is, Rinkitinko kompon'is kaj kant'is kant'o'n al la mul'o kaj ili ĉiu'j part'o'pren'is en la re'kant'aĵ'o, kiu est'is iom tia:

“Jen kia bel'o, la orel'o De Sinjor’ Azen'o!

Sed ti’orel'o, kia ŝel'o Por simi'o do mal'ben'o.

Long'a, dik'a, larĝ'a, pik'a, Por aŭd'i tre rapid'a, Bon'aspekt'a do sur Henĉjo Sur fe'o tamen hid'a!”

Tiu'n kant'o'n oni tiom entuziasm'e akcept'is ke Rinkitinko persvad'iĝ'is kant'i du'a'foj'e. Oni don'is al li iom da temp'o por pret'ig'i la rim'aĵ'o'n; li dir'is ke ĝi est'us pli bon'a se li pov'us dediĉ'i unu-du monat'o'j'n al la verk'o, sed la sent'o kiu'n li esprim'is est'is tiom admir'ind'a ke neni'u kritik'is la kant'o'n aŭ la manier'o'n laŭ kiu la gaj'a mal'grand'a Reĝ'o kant'is ĝi'n.

“Kamarad'o'j gaj'a'j ĉiu'j ni, Ĉar venk'is ni en lukt'o ĉi Defi'o'n en hom'a form'o.

Kaj ni neni'o'n tim'as, do Ni rid'u gaj'e, kant'u, ho, Ĝis super'fort'os ni'n la dorm'o.

“Ni ĉio'n dezir'at'a'n hav'as, Reĝ’ Goso si'a'j'n fiŝ'o'j'n lav'as Kaj ankaŭ Reĝ'in'o Kor'o.

Reĝ’ Kitikuto trov'is bon'o'n, Princ’ Bob'o hav'os si'a'n tron'o'n, For'ir'is la magi-horor'o.

“Forges'u ni la ĝen'o'n lac'a'n Traf'int'a'n ni'a'n viv'o'n pac'a'n Dolor'a'n pro la ĝen’; Ĉar baldaŭ ni trans'mar'e'n Ir'os, kaj viv'os ne plu sen La Pingaria ben’.”

La Perl'a Regn'o

Domaĝ'e la fam'a Bird'o'tim'ig'il'o—la plej popular'a person'o en la tut'a Oz, post Ozma—for'est'is kiam okaz'is la banked'o, ĉar ĝust'e tiam, hazard'e, li vetur'ad'is tra la land'o; sed la Bird'o'tim'ig'il'o hav'is oportun'o'n post'e renkont'i Rinkitinkon kaj Ing'o'n kaj la Reĝ'o'n kaj Reĝ'in'o'n de Pingario kaj Princ'o'n Bob'o'n, ĉar la grup'o rest'is plur'a'j'n semajn'o'j'n en la Smerald'a Urb'o, kie ili est'is reĝ'e distr'at'a'j, kaj kie kaj la mild'a Reĝ'in'o Gari'o kaj la nobl'a Reĝ'o Kitikuto re'akir'is grand'a'n part'o'n de si'a bon'humor'o kaj spirit'a ekvilibr'o kaj pen'is forges'i si'a'j'n terur'a'j'n spert'o'j'n.

Fin'e, tamen, la Reĝ'o kaj Reĝ'in'o dezir'is re'ir'i al si'a propr'a Pingario, ĉar ili sopir'is de'nov'e est'i kun si'a popol'o kaj vid'i kiel bon'e ili re'konstru'is si'a'j'n hejm'o'j'n.

Ankaŭ Ing'o tre fervor'is re'ir'i, kvankam li est'is tre feliĉ'a en Oz, kaj Reĝ'o Rinkitinko, kiu est'is feliĉ'a ĉie escept'e de en Gilgado, decid'is ir'i kun si'a'j antaŭ'a'j amik'o'j al Pingario. Rilat'e al Princ'o Bob'o, li tiom plezur'iĝ'is pro Reĝ'o Rinkitinko ke li ne dezir'is las'i li'n.

Je cert'a tag'o ili ĉiu'j adiaŭ'is Ozman kaj Doroteon kaj Glindan kaj la Sorĉ'ist'o'n kaj ĉiu'j'n si'a'j'n bon'a'j'n amik'o'j'n en Oz, kaj est'is ŝofor'it'a'j en la Ruĝ'a Ĉar'eg'o al la rand'o de la Mort'ig'a Dezert'o, kiu'n ili sekur'e trans'marŝ'is sur la Magi'a Tapiŝ'o. Post tio ili trans'ir'is la Regn'o'n de la Knomoj kaj la Regn'o'n de la Raduloj, kie neni'u molest'is ili'n, ĝis la bord'o de la Nonesta Ocean'o. Tie ili trov'is la boat'o'n kun la arĝent'a teg'aĵ'o kuŝ'ant'a sen'difekt'a sur la plaĝ'o.

Ne est'is grav'a'j aventur'o'j dum la vetur'o kaj kiam ili ating'is la perl'a'n regn'o'n ili'n mir'ig'is la bel'a aspekt'o de la insul'o kiu est'is nur ruin'o'j kiam ili for'ir'is el ĝi. Ĉiu'j dom'o'j de la popol'o jam est'is re'konstru'it'a'j kaj est'is pli bel'a'j ol antaŭ'e, kun verd'a'j gazon'o'j antaŭ si kaj flor'ĝarden'o'j en la mal'antaŭ'a'j kort'o'j. La marmor'a'j tur'o'j de la nov'a palac'o de Reĝ'o Kitikuto est'is tre impon'a'j, kaj la palac'o mem montr'iĝ'is mult'e pli grandioz'a ol antaŭ ol la batal'ist'o'j el Regoso detru'is ĝi'n.

Nikoroĉjo tre aktiv'e kaj lert'e direkt'is la tut'a'n labor'o'n, kaj li ankaŭ konstru'is por si bel'a'n dom'et'o'n ne mal'proksim'e de la palac'o de la Reĝ'o, kaj tie Ing'o trov'is Zellan, kiu loĝ'is tre feliĉ'e kaj kontent'e en si'a nov'a hejm'o. Nikoroĉjo ne nur efektiv'ig'is ĉio'n ĉi dum relativ'e mal'long'a temp'o, sed li ankaŭ re'komenc'is la perl'o'fiŝ'ad'o'n kaj kiam Reĝ'o Kitikuto re'ven'is al Pingario li trov'is nombr'o'n da tre bon'a'j perl'o'j jam en la reĝ'a trezor'ej'o.

Tiom plaĉ'is al Kitikuto la bon'a juĝ'kapabl'o, labor'em'o kaj honest'ec'o de la iam'a braĝ'o'brul'ig'ist'o de Regoso, ke li nom'um'is Nikoroĉjon si'a Alt'a Ĉambelan'o kaj estr'o de la perl'o'fiŝ'ej'o'j kaj ĉiu'j negoc'o'j de la insul'a regn'o.

Ili ĉiu'j ek'loĝ'is tre komfort'e en la nov'a palac'o kaj la Reĝ'in'o de'nov'e grup'ig'is ĉirkaŭ si'n si'a'j'n serv'ist'in'o'j'n kaj don'is al ili kiel labor'o'n la task'o'n brod'i nov'a'j'n drapir'aĵ'o'j'n por la reĝ'a tron'o. Ing'o met'is la tri Magi'a'j'n Perl'o'j'n en ili'a'n silk'a'n sak'o'n kaj re'met'is ili'n en la sekret'a'n kav'aĵ'o'n sub la kahel'kovr'it'a plank'o de la banked'hal'o, el kie ili est'us rapid'e el'pren'ebl'a'j se danĝer'o iam minac'us la nun prosper'a'n insul'o'n.

Reĝ'o Rinkitinko okup'is reĝ'a'n gast'o'ĉambr'o'n konstru'it'a'n specif'e por li kaj ŝajn'e tut'e ne dezir'is rapid'e for'las'i si'a'j'n amik'o'j'n en Pingario. La dik'a mal'grand'a Reĝ'o dev'is marŝ'i kie'n ajn li ir'is do li pli kaj pli sent'is la mank'o'n de Bilbilo; sed li mal'oft'e marŝ'is long'e kaj li tiom am'is Princ'o'n Bob'o'n ke li neniam bedaŭr'is la mal'sorĉ'iĝ'o'n de Bilbilo.

Efektiv'e, la gaj'a monark'o pov'us rest'i por ĉiam en Pingario, se li dezir'us, ĉar li'a gaj'a humor'o rid'et'ig'is la vizaĝ'o'j'n de ĉiu'j li'a'j amik'o'j kaj gaj'ig'is ĉiu'n apud li tiom kiom gaj'is li mem. Kiam Reĝ'o Kitikuto ne tro okup'is si'n pri ŝtat'afer'o'j li am'is kun'iĝ'i kun si'a gast'o kaj aŭskult'i la kant'o'j'n kaj rakont'o'j'n de si'a frat'a monark'o. Ĉar li trov'is Rinkitinkon, malgraŭ ties sen'zorg'a humor'o, sagac'a filozof'o, kaj pri'parol'ant'e la aventur'o'j'n unu tag'o'n la Reĝ'o de Gilgado dir'is: “La viv'o est'as bel'a pro si'a'j subit'a'j ŝanĝ'o'j. Neni'u sci'as kio sekv'e okaz'os, do ni konstant'e est'as surpriz'at'a'j kaj distr'at'a'j. La mult'a'j lev'iĝ'o'j kaj mal'lev'iĝ'o'j dev'as ne sen'kuraĝ'ig'i ni'n, ĉar kiam ni sub'ir'is ni sci'as ke ŝanĝ'o ven'os kaj ni re'supr'e'n'ir'os; kaj kiu'j est'as supr'e preskaŭ cert'e sub'ir'os. Mi'a av'o hav'is kant'o'n kiu bon'e esprim'as tio'n kaj se vi aŭskult'os mi kant'os ĝi'n.”

“Potenc'a Reĝ'o land'o'n reg'is— Sed nun li bak'as tort'o'j'n.

Mal'riĉ'ul'o lign'o'n seg'is, Nun dir'as Reĝ'a'j'n vort'o'j'n.

Tigr'o iam en ĝangal'o loĝ'is, nun en Zo'o paŝ'as; Al leon’ en kaĝ'o nun la mal'o: En ĝangal'o li si'n kaŝ'as.

Knab'o'n bat'is vir’ ĝis'ost'e, Plor'ig'is li'n per vip’ el fer'o.

La knab'o Juĝ'ist'iĝ'is post'e, La vir'o'n send'is al karcer'o.

Nokt'o'n sekv'as sun'a tag'o; Neĝ'o sekv'as la somer'o'n!

Mis'far'o'n sekv'as bon'a ag'o, Saĝ'ul'o sci'as tiu'n ver'o'n.”

La Kapt'it'a Reĝ'o

Unu maten'o'n, ĝust'e dum la reĝ'a grup'o fin'is si'a'n maten'manĝ'o'n, serv'ist'o al'kur'is por dir'i ke grand'a amas'o da boat'o'j proksim'iĝ'as al la insul'o el la sud'o. Reĝ'o Kitikuto tuj ek'star'is, alarm'it'e, ĉar li pro tre bon'a'j kial'o'j tim'is fremd'a'j'n boat'o'j'n. La ali'a'j rapid'e sekv'is li'n al la bord'o por vid'i kia invad'o ebl'e ven'as al ili.

Ing'o ĉe'est'is kun la unu'a'j, kaj Nikoroĉjo kaj Zella baldaŭ kun'iĝ'is kun la rigard'ant'o'j. Kaj baldaŭ, dum ĉiu'j gap'is fervor'e la al'proksim'iĝ'ant'a'n boat'ar'o'n, Reĝ'o Rinkitinko subit'e kri'is: “Al'port'u vi'a'j'n perl'o'j'n, Princ'o Ing'o—al'port'u rapid'e!”

“Ĉu ven'as ni'a'j mal'amik'o'j, do?” demand'is la knab'o, rigard'ant'e surpriz'it'e la dik'a'n mal'grand'a'n Reĝ'o'n, kiu komenc'is trem'i fort'e.

“Est'as mi'a popol'o el Gilgado!” respond'is Rinkitinko, viŝ'ant'e larm'o'n el si'a okul'o. “Mi re'kon'as mi'a'j'n reĝ'a'j'n standard'o'j'n flirt'ant'a'j'n de la boat'o'j. Do, mi pet'as, kar'a Ing'o, al'port'u vi'a'j'n perl'o'j'n por protekt'i mi'n!”

Sed antaŭ ol li'a tim'o'plen'a gast'o pov'is respond'i la demand'o'n Princ'o Bob'o, kiu star'is apud si'a amik'o, amuz'it'e rid'is kaj dir'is: “Fin'fin'e kapt'it'a, kar'a Rinkitinko. Vi'a popol'o re'port'os vi'n hejm'e'n kaj dev'ig'os vi'n reg'i kiel Reĝ'o.”

Rinkitinko laŭt'e ĝem'is kaj kun'prem'is si'a'j'n man'o'j'n per sen'esper'a gest'o, mien'o tiel komik'a ke la ali'a'j apenaŭ pov'is de'ten'i si'n de rid'ad'o.

Sed nun la boat'o'j sur'ter'iĝ'ad'is. Ili est'is kvin'dek, bel'e ornam'it'a'j kaj rembur'it'a'j kaj rem'at'a'j de vir'o'j vest'it'a'j per la gaj'a'j uniform'o'j de la Reĝ'o de Gilgado.

Unu grandioz'a boat'o hav'is tron'o'n el or'o en si'a centr'o, sur ĝi est'is drapir'it'a la Reĝ'a rob'o purpur'velur'a, brod'it'a per or'a'j ranunkol'o'j.

Rinkitinko trem'is vid'ant'e tiu'n tron'o'n; sed nun alt'a vir'o, bel'e vest'it'a, proksim'iĝ'is kaj sur'genu'iĝ'is antaŭ si'a Reĝ'o, dum ĉiu'j ali'a'j person'o'j en la boat'o kri'is ĝoj'e kaj gest'is en la aer'o per si'a'j plum'hav'a'j ĉapel'o'j.

“Dank’ al ni'a bon'fortun'o,” dir'is la sur'genu'a vir'o, “ni fin'e trov'is Vi'a'n Moŝt'o'n!”

“Pinkerbluo,” respond'is Rinkitinko sever'e, “mi nepr'e pend'um'ig'u vi'n, ĉar vi trov'is mi'n kontraŭ mi'a vol'o.”

“Tio'n vi opini'as nun, Vi'a Moŝt'o, sed vi neniam far'os tio'n,” respond'is Pinkerbluo, star'iĝ'ant'e kaj kis'ant'e man'o'n de la Reĝ'o.

“Ebl'e tiel—ebl'e tiel,” konsent'is Rinkitinko, mal'feliĉ'e. “Jen unu el mi'a'j plej grand'a'j kulp'o'j. Sed kiu fortun'o ven'ig'is vi'n ĉi tie'n, Lord'o Pinkerbluo?”

“Ni serĉ'is vi'n ĉie, sinjor'o, kaj la tut'a popol'o de Gilgado mal'esper'as ek'de kiam vi tiel mister'e mal'aper'is. Ni ne pov'is nom'um'i nov'a'n Reĝ'o'n, ĉar ni ne sci'is ĉu vi plu viv'as; do ni entrepren'is trov'i vi'n, ĉu mort'a'n ĉu viv'a'n. Vizit'int'e mult'a'j'n insul'o'j'n de la Nonesta Ocean'o ni fin'e pens'is pri Pingario, el kie ven'as la valor'eg'a'j perl'o'j; kaj nun ni'a fidel'a serĉ'o est'as respond'it'a.”

“Nun, Vi'a Moŝt'o, vi dev'as re'ven'i hejm'e'n kun ni, kiel bon'a kaj fidel'a Reĝ'o, kaj reg'i vi'a'n popol'o'n,”

“Kitikuto,” plor'is povr'a Rinkitinko, “vi dev'as sav'i mi'n de kapt'iĝ'o far'e de tiu'j mi'a'j reg'at'o'j. Kio'n! Ĉu mi dev'as re'ir'i al Gilgado kaj dev'i reg'i grandioz'e kvankam mi mult'e prefer'as manĝ'i kaj dorm'i kaj kant'i trankvil'e laŭ mi'a propr'a manier'o? Ili dev'ig'os mi'n sid'i en tron'o tri hor'o'j'n ĉiu'tag'e kaj aŭskult'i sek'a'j'n ted'a'j'n ŝtat'afer'o'j'n; kaj mi dev'os star'i sur'pied'e dum hor'o'j dum kort'eg'a'j akcept'o'j, ĝis kal'o'j form'iĝ'as sur mi'a'j kalkan'um'o'j; kaj ĉiam mi dev'os aŭskult'i enu'ig'a'j'n parol'o'j'n kaj sen'fin'a'j'n pet'o'j'n kaj plend'o'j'n!”

“Sed iu dev'as far'i tio'n, Vi'a Moŝt'o,” dir'is Pinkerbluo respekt'o'plen'e, “kaj ĉar vi est'is nask'it'a ni'a Reĝ'o vi ne pov'as eskap'i de vi'a dev'o.”

“Fat'o terur'a!” ĝem'is Rinkitinko. “Volont'e mi mort'us, anstataŭ est'i Reĝ'o—se ne tiom dolor'us la mort'ad'o.”

“Vi trov'os ke est'as mult'e pli komfort'e reg'i ol mort'i, kvankam mi plen'e kompren'as la mal'facil'ec'o'n de la pozici'o de Vi'a Moŝt'o kaj ver'e kompat'as vi'n,”

Reĝ'o Kitikuto aŭskult'is tiu'n konversaci'o'n pens'em'e, do nun li dir'is al si'a amik'o: “La vir'o prav'as, kar'a Rinkitinko. Vi'a dev'o est'as reg'i, ĉar la fat'o far'is vi'n Reĝ'o, kaj mi ne vid'as honor'o'plen'a'n eskap'o'n por vi. Mi lament'os la perd'o'n de vi'a kompan'ec'o, sed mi kred'as ke la apart'iĝ'o ne est'as evit'ebl'a.”

“Do,” dir'is li, turn'int'e si'n al Lord'o Pinkerbluo, “post tri tag'o'j mi for'ir'os kun vi al Gilgado; sed dum tiu'j tri tag'o'j mi intenc'as festen'i kaj ĝu'i, akompan'at'e de mi'a bon'a amik'o Reĝ'o Kitikuto.”

Tiam ĉiu'j hom'o'j el Gilgado kri'is pro ĝoj'o kaj fervor'e salt'is sur'ter'e'n por part'o'pren'i en la fest'ad'o.

Tiu'j tri tag'o'j long'e memor'iĝ'is en Pingario, ĉar neniam—nek antaŭ'e nek post'e—kon'iĝ'is tia'j fest'ad'o kaj gaj'ec'o sur tiu insul'o. Rinkitinko bon'eg'e okup'is si'n kaj ĉiu'j rid'is kaj kant'is kun li tag'e kaj nokt'e.

Fin'e la hor'o de for'ir'o okaz'is kaj la Reĝ'o'n de Gilgado kaj Reg'ant'o'n de la Regn'o Rinkitinko eskort'is grand'a procesi'o al li'a boat'o kaj sid'ig'is sur li'a'n or'a'n tron'o'n. La rem'ist'o'j de la kvin'dek boat'o'j paŭz'is, kun si'a'j scintil'ant'a'j rem'il'o'j montr'ant'a'j supr'e'n kvazaŭ gigant'a'j lev'it'a'j sabr'o'j, dum la popol'o de Pingario— vir'o'j, vir'in'o'j kaj infan'o'j—star'is sur la bord'o kri'ant'e reĝ'a'n adiaŭ'o'n al la gaj'a Reĝ'o.

Sekv'is subit'a silent'o, dum Rinkitinko star'iĝ'is kaj, riverenc'int'e al la person'o'j kiu'j grup'iĝ'is por rigard'i li'a'n for'ir'o'n, kant'is la ĉi'sekv'a'n kant'o'n, kiu'n li ĵus verk'is por la event'o.

“Do ĝis!, Insul'o Pingari’— Plej bel'a land'o mar'a vi!

Neni'u hom'o pov'a mort'i Hont'us vi'a'j'n perl'o'j'n port'i.

“Reĝ'o Kitikuto, kun bedaŭr'o Mi'n plor'ig'as l’ adiaŭ'o.

Sed mi ne pov'as rest'i pli, Ĉar kvin'dek ŝip'o'j pren'os mi'n.

“Adiaŭ, Princ’ de Pingari’; Nobl'a Reĝ'o est'os vi Kaj long'e, saĝ'e vol'u reg'i Al neni'u mal'amik'o ced'i!”

Ili hura'is li'n de la bord'o; ili hura'is li'n de la boat'o'j; kaj post tio ĉiu'j rem'il'o'j de la kvin'dek boat'o'j ek'plonĝ'is kvazaŭ unu'mov'e kaj prem'is si'a'j'n plat'a'j'n flank'o'j'n en la purpur'kolor'a'n akv'o'n de la Nonesta Ocean'o.

Dum la boat'o'j mov'iĝ'is rapid'e trans la ond'et'o'j'n de la mar'o Rinkitinko turn'is si'n al Princ'o Bob'o, kiu decid'is ne dizert'i si'a'n eks'mastr'o'n kaj nun-amik'o'n, kaj demand'is mal'trankvil'e: “Ĉu plaĉ'is al vi tiu kant'o, Bilbilo—mi vol'as dir'i, Bob'o? Ĉu majstr'o'verk'o, laŭ vi'a opini'o?”

Kaj Bob'o respond'is rid'et'ant'e: “Kiel ĉiu'j vi'a'j kant'o'j, kar'a Rinkitinko, la sent'o mult'e super'as la poezi'o'n.”

La Princ'o de Pingario

La Al'ven'o de Reĝ'o Rinkitinko

La Batal'ist'o'j el la Nord'o

La Dizert'it'a Insul'o

La Tri Perl'o'j

La Magi'a Boat'o

La Ĝemel'a'j Insul'o'j

Rinkitinko Grav'e Erar'as

Donac'o por Zella

La Ruz'ec'o de Reĝ'in'o Kor'o

Zella Ir'as al Koregoso

La Ekscit'iĝ'o de Bilbilo la Kapr'o

Zella Sav'as la Princ'o'n

La Eskap'o

La Fuĝ'o de la Reg'ant'o'j

Nikoroĉjo Rifuz'as Kron'o'n

La Reĝ'o de la Knomoj

Ing'o Trans'don'as Si'a'n Pal'ruĝ'a'n Perl'o'n

Rinkitinko Sub'rid'as

Doroteo Ven'as Sav'i

La Sorĉ'ist'o Trov'as Sorĉ'aĵ'o'n

La Banked'o de Ozma

La Perl'a Regn'o

La Kapt'it'a Reĝ'o